Morgunblaðið - 10.12.2015, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 2015
✝ Friðrik IngvarOddsson fædd-
ist að Sólvangi
Hafnarfirði 28.
september 1953.
Hann lést á heimili
sínu 29. nóvember
2015.
Foreldrar hans
voru Guðrún Guð-
jónsdóttir hús-
móðir og Oddur
Ingvarsson bifreið-
arstjóri, bæði látin. Elstur systk-
ina Friðriks var Benedikt
Rutheford, hálfbróðir, látinn.
Eftirlifandi systkini eru Guðjón
Oddsson, Rannveig
Oddsdóttir og Odd-
ur R. Oddsson.
Friðrik fór ung-
ur til sjós, vann síð-
an hin ýmsu verka-
mannastörf með
hléum og síðast
starfaði hann sem
leigubifreiðar-
stjóri. Friðrik var
ókvæntur, barnlaus
og vinmargur.
Útför Friðriks fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 10.
desember 2015, og hefst athöfn-
in kl. 13.
Laugardagur, 28. september
2013. ÍH var að spila sinn fyrsta
leik eftir langt hlé frá handbolt-
anum. Inni á vellinum biðu
ungu strákarnir spenntir eftir
því að flautað yrði til leiks. Þeir
voru að fara að spila sinn fyrsta
leik fyrir félagið. Á pöllunum
komu stuðningsmennirnir sér
fyrir og biðu leiks. Fyrir miðju
sat Fiddi, einn af feðrum félags-
ins, stoltur og hamingjusamur.
Á sínum eigin afmælisdegi sá
hann klúbbinn sinn endurvak-
inn. Fiddi, sem þennan dag var
sérstakur heiðursgestur ÍH, sat
meðal vina og lék á als oddi
meðan hann hvatti sína menn til
dáða.
Leikurinn endaði með sigri
okkar manna. Okkur ÍH-ingum
þótti þetta góð afmælisgjöf,
enda var Fiddi búinn að vera
ÍH-ingur síðan félagið var
stofnað 1983. Hann spilaði sem
markmaður með félaginu í 10 ár
og átti að sjálfsögðu mismun-
andi daga milli stanganna. Við
sem spiluðum með honum á sín-
um tíma hristum stundum haus-
inn þegar Fiddi lokaði markinu
og spurðum hver annan:
„Hvernig fer maðurinn að
þessu?“
Þegar við sátum inni í klefa
eftir æfingar skemmtum við
okkur oft konunglega yfir frá-
sögnum Fidda af mönnum og
málefnum. Uppákomum sem
hann hafði lent í eða skapað.
Þar voru hæg heimatökin því
Fiddi þekkti alla í Firðinum og
var vel liðinn meðal flestra bæj-
arbúa.
Við gamlir ÍH-ingar og þeir
nýju munum sakna Fidda af
pöllunum. En eitt er víst: Við
komum til með að tala um þig í
framtíðinni. Nýir leikmenn fá
að heyra sögurnar um þig og
hvernig þú studdir alltaf félagið
og leikmenn þess.
Við ÍH-ingar óskum þér
góðrar ferðar, Fiddi. Það kæmi
okkur ekki á óvart ef þú hefðir
staldrað við hjá Lykla-Pétri og
sætir þar enn að spjalli um
menn og málefni. Hann
skemmtir sér örugglega kon-
unglega.
Fyrir hönd ÍH,
Þórarinn Þórarinsson.
Maður eins og Friðrik Ingvar
fæðist bara einu sinni á öld.
Fiddi er mjög eftirminnilegur
maður.
Ég man eftir honum frá 1959.
Saman vorum við sex ára í sum-
arbúðunum Glaumbæ sem voru
á vegum Hafnarfjarðarbæjar,
rétt við Straumsvík. Þá var
Fiddi stríðinn og fékk ég og
aðrir að finna fyrir því. Við jafn-
aldrarnir fylgdumst að í Hafn-
arfirði. Við vorum saman í
Barnaskóla Hafnarfjarðar og
síðan 2 ár í Flensborg. Hann
kom aldrei á æskuheimili mitt
en oft á heimili okkar Sigrúnar
eftir að við hófum búskap, börn-
in okkar kynntumst honum og
hann þekkti þau. Oft hittumst
við á hádegi aðfangadags jóla
og hann óskaði gleðilegrar há-
tíðar. Hann kom oft á vinnustað
minn, fór í sendiferðir og þreif
bíla án þess að komast nokkurn
tíma á launaskrá. Hann var vel
gefinn og þrátt fyrir stutta
skólagöngu sýndi hann mikla
hæfileika og kænsku. Hann var
mjög skemmtilegur og fyndinn.
Hann sá oftast skemmtilegu
hliðarnar á hlutunum og dró
ekki úr ef á hann hallaði í sög-
unum. Ég veit ekki hvort hann
átti hugmyndina að nafninu en
mér fannst hann alltaf aðalmað-
urinn í „Bæjarprýði“. Það var
mikill húmor! Það var alltaf
gaman að vera með Fidda og
ekki síst með öðrum hressum
félögum, þá fór hann á flug.
Minnisstæð er mér góð-
mennska hans. Þar er mér of-
arlega í huga hugulsemi hans
við Stebba blóma. Þeir voru
margir sem þekktu Fidda.
Hann sagði mér einhvern tíma
hversu oft hann hefði farið á
þjóðhátíð í Vestmannaeyjum,
man ekki hve skiptin voru
mörg, en það var ansi oft.
Hann átti eflaust mjög við-
burðaríka ævi, kom víða við og
var mjög sérstakt að sjá allar
fb-færslurnar svo skömmu eftir
andlát hans.
Hann hafði sinn djöful að
draga og var mjög meðvitaður
um þann veikleika sjálfur og
reyndi margt til að bæta úr til
að gera sér lífið bærilegra.
Góður drengur er fallinn frá
og Hafnarfjörður og ekki síst
FH hefur misst einn af sínum
litríku og góðu sonum.
Ég votta systkinum hans
innilega samúð mína.
Páll Pálsson.
Þær voru þungbærar fregn-
irnar af láti Fidda. Tilveran er
tómlegri án hans. Kaplakriki
verður ekki samur hér eftir.
Fiddi setti svip sinn svo sterkt á
samfélagið í Krikanum sem og í
bænum okkar.
Enn og aftur er höggvið í
raðir okkar FH-inga. En ég trúi
því að kátt sé á hjalla hjá þeim
félögum sem kvatt hafa á und-
anförnum árum og að stemn-
ingin sé jafnvel enn meiri eftir
að Fiddi bættist í hópinn.
Ég vil þakka vini mínum og
félaga fyrir samfylgdina og
ógleymanlegar samverustundir
á vellinum hvort sem það var í
Krikanum – Vestmannaeyjum
eða Víkinni, Grindavík eða
Grafavogi. Alltaf og alls staðar
var hann mættur. Það kom fyrir
að við duttum í samræður í
miðjum leik, um lífsins gagn og
nauðsynjar.
Það var nefnilega enginn
vandi að gleyma stund og stað
þegar maður hitti Fidda. Hann
hafði frá svo mörgu að segja og
átti auðvelt með að krydda sög-
urnar og segja skemmtilega frá.
Stundum misstum við af marki
og þá hrökk oftar en ekki uppúr
Fidda að nú væri kominn tími á
skjái, hann vildi endursýningu.
Hann Fiddi var mannvinur,
góð sál og traustur og góður fé-
lagi. Af alhug þakka ég honum
vináttu við mig og alla mína
fjölskyldu sem biður fyrir hlýj-
ar kveðjur til ástvina Fidda.
Einlægar samúðarkveðjur
færi ég systur Fidda og bræðr-
um hans, systkinabörnum og
öllum þeim fjölmörgu sem þótti
vænt um hann.
Með FH-kveðju,
Jóna Dóra Karlsdóttir.
Ég kynntist Fidda ungur að
aldri og að sjálfsögðu var það í
Kaplakrika, þar sem honum leið
best innan um sína stóru FH-
fjölskyldu. Atvik sem átti eftir
að leiða af sér okkar miklu vin-
áttu átti sér stað þegar ég var
12 ára gamall. Þá sat ég upp í
Krika eftir handboltaæfingu að
horfa á leik í sjónvarpinu þegar
Fiddi byrjaði að grínast í mér.
Nafn mitt er Steingrímur en
hann hóf að kalla mig „Stein-
gríma“ og það fór illa í litla við-
kvæma strákinn sem tók allt
inn á sig. Ég fór að gráta og
labbaði í burtu. Það fór svaka-
lega fyrir hjartað á Fidda enda
vildi hann engum illt gera.
Næst þegar við Fiddi hittumst
baðst hann innilegrar afsökunar
og að ætlunin hans hafi ekki
verið að særa mig og sagðist
ætla að bjóða mér á KFC.
Þá fékk Fiddi ekki frið frá 12
ára guttanum sem tuðaði í hon-
um hvert einasta skipti sem
þeir hittust. Loks varð að því að
Fiddi kom og pikkaði mig upp.
Eftir það höfum við verið bestu
vinir og Fiddi hefur rifjað þetta
upp í ófá skipti. Fólki fannst
það stundum skrítið og spurði
mig hvað ég væri að gera með
Fidda. Þá svaraði ég og sagði að
hann væri einn af mínum bestu
vinum. Við ræddum oft um það
að vináttan spyr ekki um aldur
og vorum hjartanlega sammála
um það myndi þroska fólk að
eiga vini á öllum aldri. Hann
var eins og hver annar vinur
minn, við fórum á rúntinn, borð-
uðum saman, fengum okkur ís,
fórum í bingó og heimsóttum
hvor annan svo fátt eitt sé
nefnt.
Við töluðum mjög reglulega
saman í síma og það var hægt
að ræða allt við Fidda. Hann
hafði frá mörgu að segja og var
góður að segja sögur sem fengu
fólk alltaf til þess að brosa.
Fiddi var mjög fróður og vissi
ótrúlegustu hluti. Það skemmti-
legasta sem ég gerði var að
rúnta um Hafnarfjörð með hon-
um en hann vissi nánast söguna
á bak við hvert einasta hús í
bænum. Hann sýndi mér stað-
ina þar sem hann lék sér sem
barn og útskýrði hversu mikið
bærinn hefði breyst.
Mig langar til þess að rifja
upp smá sögu frá því í sumar.
Það var fallegur dagur og ég
heyrði í Fidda. Við fórum inn í
Reykjavík og fengum okkur að
borða. Eftir það rúntuðum við
og fórum meðal annars út á
Granda en þá vildi Fiddi að ég
stöðvaði bílinn. Við fórum út og
horfðum á sjóinn sem var ein-
staklega fallegur þennan dag.
Ég fór og tók myndir af sjónum
og þegar ég sneri mér við lá
Fiddi í grasinu eins og ekkert
væri sjálfsagðara. Ég lagðist
við hlið hans og hann sagði mér
ævintýralegar sögur frá því
hann var á sjónum. Stundir sem
þessar með Fidda munu alltaf
eiga stað í hjarta mér.
Ég talaði við Fidda í síma
daginn áður en hann kvaddi en
þá sagði hann við mig: „Ég sit
hérna í Firðinum og er að horfa
á börnin leika sér með jóla-
sveinunum.
Æ, þetta er svo fallegt, þetta
gleður mig svo mikið.“ Þetta
var Fiddi í hnotskurn. Fidda
þótti vænt um alla og öllum
þótti vænt um hann. Hann var
einstaklega barngóður og gerði
engan mannamun.
Kæri vinur, það er ömurlegt
hversu fljótt þú fórst. Ég veit
hins vegar að þú ert á öruggum
stað því menn eins og þú eiga
sérstakan stað í himnaríki.
Steingrímur Gústafsson.
Friðrik Ingvar
Oddsson
Það er óraunveru-
legt og ósanngjarnt
að sitja hér og skrifa
minningargrein um
yndislegan vinnufélaga og vin sem
kvaddi þennan heim fyrirvara-
laust.
Á hverjum morgni stoppaði
Sigurður við hjá mér í dyragætt-
inni og bauð mér svo fallega góðan
daginn. Stundum áttum við lengri
stundir saman og ræddum um þau
verkefni sem fyrir lágu þann dag-
inn og hvernig við ætluðum okkur
að leysa þau. Oft á tíðum spjöll-
uðum við einnig um daginn og
veginn og hvernig okkar nánasta
fjölskylda hefði það. Þetta voru
notalegar stundir.
Sigurður var afskaplega blíður
maður sem sýndi sínum sam-
starfsfélögum mikinn kærleik og
nærgætni. Hann hafði einstakan
hæfileika til að skynja líðan fólks-
ins í kringum sig og lagði sig allan
fram um að því liði sem best. Það
voru lítil takmörk fyrir því hvað
hann lagði mikið á sig til þess að
þetta gengi upp, þrátt fyrir að
hann þyrfti að taka á sig viðbót-
arbyrðar – svo hjálpsamur og
ósérhlífinn var hann. Hann var
mjög lausnamiðaður og lagði sig
allan fram við að ljúka verkefnum
sem biðu hans, hratt og örugg-
lega.
Sigurði tókst auðveldlega að sjá
skondnu hliðarnar á tilverunni.
Það var ávallt stutt í kímnina og
við samstarfsfélagarnir eigum
óteljandi góðar minningar í hug-
um okkar um hann að segja
brandara sem hæfðu svo vel stað
og stund. Oft á tíðum tókst honum
að rífa upp andann á fundum með
smitandi gleði og húmor að vopni
svo við höfðum öll gott af. Hann
mætti gjarnan með gjafir í vinn-
una til samstarfsfélaga sinna.
Þetta voru bækur sem voru upp-
fullar af húmor – köldum húmor
oft á tíðum – sem við kunnum öll
svo vel að meta. Sumir tóku það
upp endrum og sinnum að lesa
upphátt upp úr bókunum sem
endaði með miklum hlátrasköll-
um.
Þessi góða nærvera og yndis-
legu eiginleikar í fari hans voru
undirstaða hins mikla aðdrátt-
arafls sem hann bjó yfir. Það voru
ekki aðeins við samstarfsfélagarn-
ir sem fengum að njóta hans nær-
veru því hann var mikill fjöl-
skyldumaður. Kærleikurinn skein
í gegn þegar hann talaði um syni
sína og eiginkonu. Einnig upplifði
ég að samband þeirra hjóna hafi
verið mjög náið og sterkt. Mikill
er missir fjölskyldu hans sem var
honum svo mikils virði.
Elsku Sigurður, þín er sárt
saknað því betri samstarfsfélaga
er vart hægt að hugsa sér. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Ég votta Sollu, móður hans og
sonum innilega samúð, ykkar er
missirinn mestur.
Lilja Rut Kristófersdóttir.
Það var mikið áfall þegar ég
frétti að gamall samstarfsmaður
minn og vinur til margra ára féll
frá langt fyrir aldur fram. Sigga
kynntist ég fyrst þegar ég hóf
störf á peningamálasviði Seðla-
banka Íslands árið 1994. Eftir að
virkum gjaldeyrismarkaði var
komið á fót árið 1997 var eitt af
verkefnum Sigga að sjá um gjald-
eyrisinngrip bankans. Um haustið
2000 reyndi verulega á fastgeng-
isstefnuna og þá sýndi Siggi með
afgerandi hætti hvaða fagmann
hann hafði að geyma á þessum
Sigurður Árni
Kjartansson
✝ Sigurður ÁrniKjartansson
fæddist 30. júlí
1960. Hann lést 27.
nóvember 2015.
Útför Sigurðar
fór fram 9. desem-
ber 2015.
umbrotatímum í ís-
lenskri peninga-
málasögu.
Síðar unnum við
saman um nokkurra
ára skeið hjá Lána-
sýslu ríkisins. Í
krafti embættis síns
sem forstjóri varaði
hann mjög við breyt-
ingum sem tóku gildi
í júlí 2004 með inn-
leiðingu á nýju hús-
næðiskerfi hjá Íbúðalánasjóði.
Hann sá fyrir að mikill vandi gæti
skapast vegna uppgreiðsluáhættu
af nýja kerfinu sem reyndist svo
raunin. Í skýrslu rannsóknar-
nefndar Alþingis frá árinu 2013
segir: „… Skuldabréfaskiptin
voru ein verstu og afdrifaríkustu
mistök sem Íbúðalánasjóður hefur
gert, ef ekki þau verstu … skiptin
hrundu af stað afar slæmri at-
burðarás.“ Afleiðingin af þessari
stefnu er að ríkissjóður hefur
þurft að greiða ríflega 50 ma. kr.
inn í Íbúðalánasjóð sem ekki hefði
komið til ef stjórnvöld hefðu borið
gæfu til þess að fara eftir ráðlegg-
ingum þáverandi forstjóra Lána-
sýslu ríkisins. Það var ekki gert og
því fór sem fór.
Árið 2005 lágu leiðir okkar enn
aftur saman og þá í Sparisjóða-
banka Íslands, síðar Icebank.
Siggi starfaði þar á millibanka-
borðinu og nýttist reynsla hans úr
Seðlabankanum vel.
Hann var alltaf mjög gagnrýn-
inn á mikinn vöxt í bankakerfinu
og trúði því aldrei að hann gæti
staðist til lengdar, sem var
kannski ástæðan fyrir því að hann
skipti um vettvang og hóf störf hjá
Actavis.
Siggi var reynslubolti á sviði
efnahags- og fjármála enda bjó
hann yfir fjölbreyttri reynslu.
Hann var vel menntaður í faginu
og nálgaðist alltaf verkefni líðandi
stundar með lausnarmiðuðum
hætti.
Það voru líka aðrar hliðar á
Sigga, en þeir sem þekktu hann
vissu að hann var mikill sprellikarl
og vinnustaðargrínari. Það eru
margar skemmtilegar sögur sem
hægt er að segja frá en rúmast
ekki í stuttri minningargrein.
Lyftuatriðið var t.d. frægt.
Siggi var líka mikill sögumaður.
Hann hafði gaman af því að segja
sögur um spauglega atburði.
Hann reykti pípu og það er mér
minnisstætt hvernig hún skipaði
stóran sess þegar sögumaðurinn
hóf upp raust sína. Þegar svo kom
að því að segja sögur um sérkenni-
lega samferðamenn þá gerði hann
það oft með leikrænum tilburðum
og óborganlegum hætti.
Ég heyrði í Sigga daginn áður
en hann lést. Hann hringdi í mig
út af vinnutengdu máli. Það var
samt þannig með Sigga að alltaf
gaf hann sér tíma til að spyrjast
fyrir um hagi mína og rifja upp
skondin atvik úr fortíðinni. Sam-
talinu lauk á þann veg að við
ákváðum að hittast fljótlega aftur
á einhverju kaffihúsi í bænum eft-
ir vinnu. Næsta sem ég frétti er að
Siggi er allur.
Elsku Solla og synir, ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið Guð að styrkja ykk-
ur á þessum erfiðum tímum.
Björgvin Sighvatsson.
Leiðir okkar Sigurðar Árna
lágu fyrst saman í Lundi í Svíþjóð
fyrir um 30 árum þar sem við lögð-
um stund á nám í hagfræði. Sig-
urður var góður námsfélagi,
glöggur á aðalatriðin og vinnu-
samur.
Hann var þá þegar farinn að
velta fyrir sér þeim hluta hag-
fræðinnar sem fjallaði um fjár-
málamarkaði, nokkuð sem ég
hafði minni áhuga á þá, þannig að
glósur frá Sigurði gátu komið sér
vel. Sigurður hafði líka lag á að ná
ákveðnum tengslum við bæði
nemendur og kennara. Það var
síðan ekki hvað síst fyrir hans orð
að ég sótti um vinnu í Seðlabanka
Íslands, en þar hafði hann fyrst
fengið starf að sumri til og svo að
námi loknu, en hann var í föstu
starfi í bankanum í tíu ár, frá 1991
til 2001.
Þekking hans og skilningur á
aðstæðum á fjármálamarkaði
jókst og dýpkaði bæði af reynslu
og sjálfsnámi, enda fræðibækurn-
ar sjaldan langt undan. Þótt við
störfuðum ekki á sama sviði
fannst mér hann greina betur og
fyrr en margir aðrir hvernig land-
ið lá á ýmsum sviðum viðskipta og
fjármála.
Það kom mér því ekki á óvart
að honum skyldi falin mikil
ábyrgð, en eftir að hann yfirgaf
Seðlabankann var honum m.a.
trúað fyrir starfi forstjóra Lána-
sýslu ríkisins.
Sigurður var að jafnaði hæglát-
ur. Hann átti þó oft gott með að
finna spaugilegar hliðar á tilver-
unni og þá líka í vinnunni. En
hann stóð föstum fótum í starfinu,
var glöggur og vandvirkur. Um
það má meðal annars lesa í opin-
berum rannsóknarskýrslum, svo
sem um Íbúðalánasjóð, þar sem
hann varaði við hættulegum leið-
um sem ýmsir vildu leggja í. Þar
kemur Sigurður vel út í ljósi sög-
unnar.
Sigurður sóttist ekki eftir veg-
tyllum. Honum var þó trúað fyrir
miklu. Hér að framan var minnst á
forstjórastarfið en hann var líka
fenginn til að vera í forystu fyrir
starfsmenn í starfsmannafélagi
Seðlabankans. Þar kunni hann
meðal annars þá kúnst að finna
rétta fólkið í þær stöður sem
þurfti að fylla.
Þótt leiðir okkar hafi legið
sjaldnar saman eftir að hann yf-
irgaf Seðlabankann hittumst við
af og til á förnum vegi, en stund-
um þurfti hann að eiga fund með
seðlabankafólkinu starfs síns
vegna. Það voru ætíð fagnaðar-
fundir meðal gamalla starfsfélaga.
Nú erum við slegin yfir skyndi-
legu og ótímabæru fráfalli hans.
Sigurðar er sárt saknað. Ég sendi
Sólborgu og sonum þeirra mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Stefán Jóhann Stefánsson.
Með óvæntu og ótímabæru frá-
falli Sigurðar Árna Kjartanssonar
var höggvið skarð í góðan hóp
samstarfsmanna í Fjármálaeftir-
litinu. Hófsemd og hlýja ein-
kenndi framkomu hans á vinnu-
stað, enda var hann vinsæll meðal
samstarfsmanna sinna.
Við Sigurður Árni áttum fyrst
samleið í Seðlabankanum en þar
hóf hann störf að loknu hagfræði-
námi í Svíþjóð. Við umgengumst
ekki mikið á þessum árum enda
voru starfssviðin ólík. Leiðir okk-
ar áttu aftur eftir að liggja saman
er hann kom til starfa sem sér-
fræðingur í Fjármálaeftirlitinu á
árinu 2011, en þá kynntist ég hon-
um sem manni sem lagði sig allan
fram um að stuðla að sem heil-
brigðustu fjármálakerfi.
Sigurður tók að sér að veita for-
stöðu nýjum en mikilvægum þætti
í starfsemi Fjármálaeftirlitsins,
þjóðhagsvarúð. Hlutverk þess er
að greina undirliggjandi áhættu-
þætti í fjármálakerfinu og gera til-
lögur um ráðstafanir til að milda
slíkar áhættur. Þar vann hann
mikið og vandað starf sem Fjár-
málaeftirlitið mun njóta góðs af
um ókomin ár. Þrátt fyrir annir
var Sigurður alltaf fús að liðsinna
öðrum langt út fyrir það svið sem
hann bar ábyrgð á og kom þekk-
ing hans og reynsla oft að góðum
notum.
Starfsmenn Fjármálaeftirlits-
ins standa sorgmæddir eftir við
fráfall þessa eftirminnilega félaga.
Ég votta Sólborgu, konu hans,
sonum, móður og fjölskyldu allri
mína innilegustu samúð. Góð
minning um Sigurð Árna mun
áfram lifa með okkur sem með
honum störfuðum.
Unnur Gunnarsdóttir, for-
stjóri Fjármálaeftirlitsins.