Morgunblaðið - 11.02.2016, Qupperneq 75

MINNINGAR 75
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 2016
samúðarkveðjur til þeirra allra
og annarra aðstandenda. Hvíl í
friði, elsku mágur. Takk fyrir allt.
Jóhanna Fjóla Ólafsdóttir.
Elsku afi, þú varst einn sá
traustasti maður sem ég þekki.
Takk fyrir að taka mig í fangið og
mata mig langt fram eftir aldri,
það var sko best að borða í afa
fangi. Takk fyrir að skutla mér í
ballettinn og útbúa alltaf nesti
fyrir mig til að borða á leiðinni,
svali og rúgbrauð með kæfu –
alltaf eins.
Takk fyrir að leyfa mér að
kúra í besta sófanum og horfa á
teiknimyndir með mér. Takk fyr-
ir að rækta bestu gulrætur og
kartöflur í heimi og leyfa mér að
hjálpa þér.
Margir tjá ást sína í orðum en
sýna hana svo ekki í gjörðum.
Orðin þín voru ekki mörg en
gjörðir þínar sýndu þessa
ómældu ást sem þú bjóst yfir sem
er það mikilvægasta og fallegasta
sem lífvera getur gefið annarri
lífveru. Ég finn alltaf ástina og
hlýjuna þína og ég veit þú finnur
mína líka. Líkaminn þinn er bú-
inn að vinna sitt verk hér en ástin
þín og hlýjan hverfur aldrei. Vildi
óska þess að Þórir Jökull hefði
fengið að kynnast þér eins og ég,
en við sjáumst nú öll aftur seinna
– það veit ég.
Takk fyrir að vera frábær fyr-
irmynd og takk fyrir að vera allt-
af til staðar fyrir okkur fjölskyld-
una, sama hvað.
Þín
Fanney Ósk.
Fallinn er frá lögreglukappinn
Gísli Guðbrandsson.
Gísli var einn af föstu bílstjór-
unum sem sinntu útkallsverkefn-
um þegar ég byrjaði á D-vaktinni.
Það var góður skóli fyrir nýliða
að vera undir leiðsögn þaul-
reynds stjórnanda eins og Gísla
við að sinna erfiðum og oft snún-
um verkefnum.
Oftast voru tveir þaulreyndir
lögreglumenn í hverjum útkalls-
bíl um nætur hér fyrr á árum auk
nýliða.
Slíkt fyrirkomulag var gott
veganesti til lærdóms fyrir þá
sem voru að hefja erfitt og krefj-
andi starf.
Gísli mat aðstæður af stillingu
hverju sinni og tók síðan ákvörð-
un hvað gera skyldi og þá oft í
erfiðum málum sem lögreglu-
menn verða að fást við.
Þess á milli var margt skrafað í
eftirlitsferðum um borgina, því
Gísli hafði frá mörgu að segja t.d.
frá bernskuslóðum sínum, en til
þeirra bar hann hlýjar tilfinning-
ar og átti þaðan góðar minningar.
Eftirminnilegar eru ferðir með
Gísla og vaktinni til löggæslu-
starfa í Húsafell, á Laugarvatni
og í Þjórsárdal sem og veiðiferðir
í Hítarvatn og víðar á hálendinu.
Reynslumiklar löggæsluferðir
og skemmtilegar veiðiferðir með
góðum félögum.
Stundum fannst Gísla jafnvel
nóg um glettni okkar yngri lög-
reglumannanna á vaktinni, en
fyrirgaf okkur það með skemmti-
legu orðavali til hvers og eins.
Oft var glatt í hópnum t.d. þeg-
ar hann kom saman yfir í kaffi-
bolla á stöðinni á milli verkefna,
ég tala nú ekki um í morgun- og
miðnæturkaffinu ef tími gafst til.
Gísli var bóngóður lögreglu-
maður, ekki hvað síst við þá sem
áttu erfitt t.d. vegna óreglu og
reyndi sitt besta til að koma þeim
til aðstoðar og í húsaskjól á þá-
verandi stofnunum, t.d. þegar
hann var varðstjóri í fanga-
geymslunni.
Það er góð minning úr krefj-
andi starfi að hafa kynnst manni
eins og Gísla og hans samstarfs-
félögum.
Gísla mun ég minnast um
ókomin ár með virðingu og þökk
fyrir gott samstarf.
Guð verndi minningu hans.
Samúðarkveðjur til fjölskyld-
unnar.
Ómar G. Jónsson.
✝ Sigríður Sig-urjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. desember 1924.
Hún lést á Landspít-
alanum 2. febrúar
2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sig-
urjón Á. Ólafsson
alþingismaður, f.
1884 á Hvallátrum í
Rauðasandshreppi,
d. 1954, og Guðlaug Gísladóttir f.
1892, d. 1951.
Sigríður átti 12 systkini sem
öll eru látin en þau voru: Þór-
arinn Gísli, f. 1913, Guðbjörg, f.
1915, Marta Elísabet, f. 1917,
óskírt sveinbarn, f. 1918, Guð-
laug, f. 1921, Baldur, f. 1922,
Marta Elísabet, f. 1923, Ólafur, f.
1926, Jóhanna, f. 1927, Guð-
mundur, f. 1928, Örn, f. 1930, og
Atli, f. 1932.
Hinn 16. nóvember 1945 giftist
Sigríður Ásgeiri J. Kristófers-
Fyrir átti Ásgeir þau Birnu og
Magnús Hauk. 4) Guðlaug Snæ-
björg, f. 1954, gift Rúnari Daða-
syni. Saman eiga þau Ásgeir
Daða og Jón Árna en fyrir átti
Guðlaug soninn Júlíus Kristófer.
Langömmubörnin eru orðin 20
talsins.
Sigríður fæddist á Njálsgötu
22 í Reykjavík en þar sem barna-
hópurinn var stór flutti fjölskyld-
an víða um borgina. Fimm ára
var Sigríður send ein í sveit að
Hvalskeri við Patreksfjörð og
dvaldi þar hjá föðurbróður sínum
Stefáni og konu hans Valborgu.
Sigríður og Ásgeir hófu bú-
skap á Skeggjagötu en fluttu síð-
an að Bólstaðarhlíð 10 árið 1947
og bjó hún þar til ársins 2004. Þá
flutti hún að Kirkjulundi 8 í
Garðabæ og bjó þar æ síðan. Sig-
ríður helgaði sig heimilisstörfum
en þau hjón ráku bifreiðaverk-
stæði og var hún manni sínum
innan handar í rekstri þess alla
tíð.
Sigríður var hannyrðakona og
eftir hana liggja margir fallegir
hlutir.
Útför hennar fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 11. febrúar
2016, og hefst athöfnin klukkan
13.
syni bifvélavirkja-
meistara, f. 23.7.
1910, d. 14.2. 1985.
Foreldrar hans
voru Kristófer
Bjarni Jónsson, f.
1881, og Guðjónía
Stígsdóttir, f. 1875.
Börn Sigríðar og
Ásgeirs eru: 1)
Birna Guðjónía, f.
1946. Hún var gift
Pete Mitchell, sem
lést árið 1979, og saman áttu þau
fjórar dætur; Christie Báru, Mel-
ody Sigríði, Nicky Georgia og
Buffy Guðlaugu. Núverandi maki
Birnu er Bobby Perez. 2) Valur
Stefán, f. 1947, kvæntur Hrafn-
hildi Stefánsdóttur. Þau eiga tvö
börn, Hildi Sigrúnu og Val Pál
Stefán, en frá fyrra hjónabandi á
Hrafnhildur soninn Karl Stefán
Jónsson. 3) Ásgeir Kristófer, f.
1951, kvæntur Helgu Þorsteins-
dóttur og eiga þau saman tvö
börn, Perlu Ösp og Þorstein Ými.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir,
höf. ókunnur)
Leiktu í ljúfum vindum, elsku
mamma, með pabba þér við hlið.
Þú munt áfram lifa í mér og vera
ætíð í huga mínum og hjarta.
Þín elskandi dóttir,
Guðlaug Snæbjörg.
Það var feimin 19 ára stúlka
sem kom í heimsókn í fyrsta sinn
í Bólstaðarhlíð 10, fyrir tæpum
fjórum áratugum. Við Geiri
yngri vorum að stíga okkar
fyrstu skref saman og honum
fannst kominn tími til að kynna
mig fyrir foreldrum sínum. Það
var að sjálfsögðu í matarboði og
ég matnett þá, svo að ég átti í
mestu vandræðum með að torga
öllu þessu góðgæti sem borið var
á borð fyrir mig, en gott var það.
Mér var tekið opnum örmum af
þeim hjónum, Siggu og Geira
eins og þau voru alltaf kölluð.
Heimsóknum mínum fór fjölg-
andi og alltaf var eins og þar
byggi stórfjölskylda, svo gest-
kvæmt var, enda ættin fjölmenn
og sótti í samveru. Frá þeim
tíma á ég margar skemmtilegar
stundir að minnast.
Þau Bólstaðarhlíðarhjón nutu
gjarnan sumarhelganna í hjól-
hýsinu sínu og buðu okkur þá oft
með. Í þessum ferðum var glatt
á hjalla og máltækið „Þröngt
mega sáttir sitja og enn þrengra
liggja“ í heiðri haft. Alltaf var
nóg pláss fyrir alla – svo lengi
sem fólk mundi að klofa ofurvar-
lega á milli svefnpokanna þegar
einhver þurfti að létta á blöðr-
unni á ókristilegum tímum.
Sigga var snillingur í matar-
gerð og afar gestrisin. Þær voru
því ófáar veislurnar sem við sát-
um hjá þeim hjónum og henni
síðar, en ég er viss um að hún
naut þess ekki bara að elda mat-
inn heldur öllu fremur að sjá
hversu vel við nutum hans. Og
mottóið var: Alltaf nóg til
frammi.
Haustin fóru að marka stefnu-
mót hjá okkur, þegar við Geiri
fluttum norður í Sigtún og urð-
um óvart bæði fjár- og anda-
eigendur. En það voru ekki bara
endur og fé sem gáfu af sér af-
urðir heldur líka villiberin okkar,
bláber, krækiber og hrútaber.
Endalaus uppspretta hugmynda
fyrir Siggu og þar var hún í ess-
inu sínu. Réði ríkjum á meðan
við vorum við vinnu eða að afla
aðfanga í einhverri lautinni. Á
meðan var sultað, saftað, bakað
og frystirinn fylltur. Var alltaf
skemmtilegur samverutími hjá
okkur.
Þegar við fluttum aftur á höf-
uðborgarsvæðið fórum við þrjár
kynslóðir að taka saman slátur
og þar var hún í hlutverki verk-
stjórans: Ertu ekki enn búin að
sauma keppinn? Heldurðu að
þetta eigi að verða einhver
krosssaumur svona upp á punt,
eða hvað? Hvurslags heng-
ilmænuháttur er þetta eiginlega,
drífum bara hlutina af í einum
grænum hvelli. Ekki átti að bíða
með það til morguns sem við
gátum gert í dag. Þolinmæðin
var ekki hennar sterkasta hlið
en hún kunni líka að lifa í núinu.
Já, þó svo að við næstu tvær
kynslóðir fylgdumst með henni
af einlægum áhuga höfðum við
ekki roð við hraða þessarar
margreyndu konu í sláturgerð-
inni. Í dag erum við þakklát fyr-
ir þá þekkingu og kunnáttu sem
hún miðlaði til okkar í þessu sem
öðru.
Að leiðarlokum finnst mér
heiður að hafa eignast þig fyrir
vinkonu. Þú varst einstök á svo
margan hátt. Kona úr stáli, sem
ekki bar tilfinningar sínar á torg
og aldrei heyrði ég neinn barlóm
þrátt fyrir aldur og fyrri
skakkaföll. Hafðir lífsviljann að
vopni og kunnir að njóta lífsins
og líðandi stundar. Þannig vil ég
minnast þín.
Helga Þorsteinsdóttir.
Elsku amma.
Þakka þér fyrir tíma okkar
saman, sem var ómetanlegur.
Þakka þér fyrir tímann með
Áróru og Aþenu, sem voru svo
lánsamar að kynnast langömmu
sinni og fá í arf bestu pipar-
kökuuppskrift í heimi. En þó að
ég eigi margar góðar minningar
frá stundum okkar saman, í Ból-
staðarhlíðinni, Þjórsárdalnum
eða Kirkjulundi, er annað sem
mér er minnisstæðast um þig.
Þú varst einstök, sjálfstæð og
sterk kona, sem ég dáðist að. Þú
sýndir ró og yfirvegun og tókst á
við áskoranir lífsins með æðru-
leysi og þrautseigju. Slík fyrir-
mynd er einmitt sú sem ég vil
sýna dætrum mínum og þakka
ég þér, amma, fyrir að vera mín
fyrirmynd. Þannig mun ég
minna þær á hverra manna við
erum og að við gefumst ekki upp
þótt á móti blási.
Vertu sæl.
Þín
Perla.
Til hafs sól hraðar sér,
hallar út degi,
eitt skeiðrúm endast hér
á lífsins vegi.
(Arnór Jónsson)
Hún Sigga frænka mín hefur
kvatt þennan heim eftir langa og
gifturíka ævi.
Leiðir okkar Siggu lágu sam-
an þegar við vorum á sjötta ald-
ursári, þegar hún kom á heimili
mitt til sumardvalar. Hún var
fædd og uppalin í Reykjavík í
stórum systkinahópi. Þá var
ferðamáti annar en nú er.
Strandferðaskip voru hálfan sól-
arhring frá Reykjavík til Pat-
reksfjarðar. Þessi litla stelpa
kom ein síns liðs þessa löngu
leið. Faðir hennar, Sigurjón Á.
Ólafsson alþingismaður, vann á
skrifstofu hjá Ríkisskipum þegar
hann sat ekki á þingi og bað þá
gjarnan brytann að líta eftir
henni.
Sigga kom svo á hverju sumri
eins og farfuglarnir og fór eins
og þeir á haustin. Afi okkar,
Ólafur Jónsson, sem bjó á heim-
ilinu, gaf Siggu lamb sem var al-
ið og fékk nafnið Siggu-Kola. Á
hverju hausti tveimur dögum áð-
ur en Sigga fór var lambinu und-
an ánni slátrað, mamma gerði
slátur, haus og lappir sviðin,
kjötið hlutað niður og sett í góð-
an kassa. Rófupoki og kartöflu-
poki fylgdu með, og það var mik-
il gleði á heimili Siggu þegar hún
kom færandi hendi úr sveitadvöl-
inni.
Það var oft fjör heima á Hval-
skeri, í daglegu tali nefnt Sker,
mikið við að vera. Leiðinlegu
verkin voru að reyta arfann úr
kálgörðunum en garðrækt var
mikil á heimilinu. Stundum var
skroppið fram á fjörð að ná í fisk
í hádegismatinn.
Mér fannst Sigga oft hafa for-
réttindi fram yfir mig. Það var
seld mjólk frá okkur á Patreks-
fjörð, sem faðir minn flutti þang-
að annan hvern dag. Stundum
datt það í Siggu að fá að fara
með honum, ef mamma vildi ekki
leyfa tók Sigga til táranna, en þá
leyfði pabbi það ævinlega á
þeirri forsendu að hún væri ekki
hjá foreldrum sínum. Hann vissi
hvað það var að vera ekki hjá
foreldrum. Ég held að Siggu hafi
þótt ákaflega vænt um heimili
okkar og nágrannarnir töluðu
um hana sem eina af okkur, sem
Siggu litlu á Skeri/Hvalskeri.
Svo liðu árin og Sigga giftist
honum Geira sínum, Ásgeiri
Kristóferssyni, og hann féll inn í
hópinn og ég held að honum hafi
fundist mamma vera tengda-
mamma sín.
Síðan giftist ég Herði bróður
hans svo samskipti þessara fjöl-
skyldna héldu áfram. Nú er hóp-
urinn farinn að þynnast, þau eru
horfin yfir móðuna miklu, en það
er gangur lífsins.
Pálína M. Stefánsdóttir
frá Hvalskeri.
„Þetta er allt að koma“ sögðu
þær vinkonurnar Sigga og Eygló
þegar þær litu við í bústaðnum
sem var í byggingu. Þær voru
mágkonur, alvanar útivist og
þekktu sumarbústaðalífið vel.
Um langt árabil átti Sigga lítið
sætt hús í Úthlíð í Biskups-
tungum. Þar hafði hún notið dag-
anna með fjölskyldunni og í
góðra vina hópi. Sigga var þegar
hér var komið löngu orðin ekkja
og margir samferðamennirnir
farnir. Hún bar með sér dugnað
og áræðni. Átti góðan vin í mág-
konu sinni Eygló og saman settu
þær notanlegan svip á lífið í
sveitinni.
Í litla húsinu var gleðin í fyr-
irrúmi, tekið var í spil, saumað,
spjallað – gestrisnin í hávegum
höfð að hætti Siggu, sem lifði í
núinu. Þó að Elli kerling væri
eitthvað að stríða henni hélt hún
henni frá.
Og í sveitinni liðu dagarnir
hratt, umluktir umhyggju,vel-
ferð og góðum vinskap.
Það er með þakklæti og virð-
ingu sem við kveðjum Sigríði
Sigurjónsdóttur og vottum fjöl-
skyldu hennar okkar innilegustu
samúð. Minningarnar verma
huga okkar.
Valgerður Sigurð-
ardóttir og Friðbjörn
Björnsson.
Hún Sigga okkar er dáin. Hún
var okkur kær vinkona í hartnær
50 ár, og móðir Gullýar æsku-
vinkonu okkar. Sigga var klettur
og okkur fannst hún óhagganleg.
Jákvæðari og sáttari manneskju
var erfitt að finna. Okkur langar
að segja svo ótal margt en það
væri of langt mál.
Við áttum margar góðar
minningar úr Bólstaðarhlíðinni;
þar var mikið brallað. Sigga var
með stórt heimili og var alltaf
stöðugur umgangur. Húsið var
eins og félagsmiðstöð, við stelp-
urnar með alls konar vesen og
alltaf fullt hús af strákum hjá
Geira. Oft kom Sigga heim klyfj-
uð með matarpoka og komst
ekki inn í forstofuna, hún var full
af skóm. Alltaf var Sigga samt
þolinmóð og sýndi okkur alltaf
hlýju. Hún sinnti heimilinu sínu
með prýði og alltaf var mikill
matur á boðstólum í eldhúsinu
hennar. Já, það var mikið fjör í
Bólstaðarhlíð 10.
Svo einhvernvegin urðu allir
fullorðnir, giftust og áttu börn,
fluttu út á land, úr landi, en alltaf
héldum við saman vinkonurnar
og Sigga var þar fastur punktur í
tilveru okkar og okkar fjöl-
skyldna. Alltaf glöð. Allar eigum
við útsaum eftir hana, það lék í
höndum hennar til síðasta dags.
Einu sinni bauð hún okkur stel-
putrippunum, eftir að við vorum
giftar og ráðsettar, í dömuboð og
reiddi fram dýrindis veitingar og
veigar. Það fannst okkur og
henni svakalega gaman. Og ef
Sigga hafði ekkert að gera, þá
bakaði hún ótal margar kökur.
Við söknum þín Sigga, þú
varst kletturinn og skilur eftir
þig stórt skarð. Elsku Gullý,
Geiri, Valur og Birna, tengda-
börn og öll barnabörnin, munum
eftir glaðlega andlitinu hennar
og hlátrinum, og að núna er hún
með Ásgeiri sínum á góðum stað.
Farðu í friði vina mín kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður
mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að
morgni
svo vöknum við með sól að
morgni.
(Bubbi.)
Guðrún Snæbjörnsdóttir
(Gurra), María Sif
Sveinsdóttir (Systa) og
María Kristmanns
(Mæja).
Vorið 1931 hélt kaupskipið
Súðin, sem Skipaútgerð ríkisins
gerið út um langt árabil, frá
hafnarbakkanum í Reykjavík.
Var það ein af fjölmörgum ferð-
um skipsins kringum landið en
það hafði þá í um eitt ár verið í
siglingum kringum landið. Með-
al farþega í þessari ferð voru
tvær stúlkur, báðar á sjöunda
aldursári. Önnur á leið til móður
sinnar og systkina á Patreks-
firði, hin á leið til skyldfólks sem
bjó á bænum Hvalskeri sem
stendur við sunnanverðan fjörð-
inn og nokkru innar en kaup-
staðurinn.
Í upphafi ferðar þekktust
stúlkurnar ekki en þegar skipið
sigldi inn Patreksfjörðinn hafði
myndast með þeim vinátta. Þar
reyndist ekki tjaldað til einnar
nætur. Næstu áttatíu árin bar
aldrei skugga á samgang þeirra
og samstöðu. Þær urðu bestu
vinkonur. Önnur þessara
stúlkna var móðir mín, Erla
Kristín Egilson, en hin hét Sig-
ríður Sigurjónsdóttir. Tæp sex
ár eru nú liðin frá því að við
kvöddum mömmu en nú er ævi-
sól Siggu vinkonu, eins og hún
var jafnan kölluð af fjölskyld-
unni í Barðavogi 30, einnig hnig-
in til viðar.
Margs er að minnast þegar
horft er til baka og það eiga af-
komendur vinkvennanna sem
hittust fyrst á skipsfjölinni forð-
um daga sameiginlegt, að eiga
fjölmargar minningar frá þeim
saman. Jafnt eru það minningar
sem við höfum upplifað í sam-
félagi við þær en einnig í gegn-
um frásagnir þeirra frá liðnum
dögum.
Vinátta þeirra tvinnaðist sam-
an við ýmis áhugamál sem þær
sinntu samhliða heimilisstörfum
og öðrum verkefnum sem þær
sinntu. Þær höfðu mikinn áhuga
á matargerð og þau voru ófá
matarboðin og veislurnar sem
þær ásamt mönnum sínum, þeim
Geira og Kidda, slógu upp í Ból-
staðarhlíðinni og Barðavoginum.
Ferðalögin voru einnig óteljandi,
jafnt innanlands sem utan. Þær
höfðu mikla ánægju af því að
heimsækja Patreksfjörðinn sem
tengdi þær svo sterkt saman og
við Inga höfðum alltaf jafngam-
an af því að fá þær í heimsókn í
Aðalstrætið á þeim árum sem
við bjuggum fyrir vestan. Ferð-
irnar út leiddu þær um mörg og
ólík lönd og eftir að þær urðu
ekkjur fækkaði síst ferðunum.
Áttu þær meðal annars margar
góðar stundir vestanhafs þar
sem Birna, dóttir Siggu, hefur
búið um langt árabil.
Þá störfuðu þær ötullega
saman um áratugaskeið á vett-
vangi Thorvaldsenfélagsins og
var augljóst af þátttöku þeirra í
því starfi, og samtölum um það,
að þeim var hlýtt til félagsins og
þess markmiðs sem það stefnir
að. Það er táknrænt að þær hafi
fundið kröftum sínum farveg á
vettvangi Thorvaldsenfélagsins
því það var í upphafi stofnað árið
1875 á grundvelli samstarfs og
vináttu ungra kvenna.
Hvort sem á ferðalögum eða í
hinu daglega lífi var eftir því
tekið að Sigga var með eindæm-
um úrræðagóð og af þeim sökum
var alltaf gott að leita til hennar.
Það vakti einnig eftirtekt mína
að hvernig sem vindar blésu, og
á langri ævi hljóta þeir oft að
snúa fremur í fangið en bakið,
gafst hún aldrei upp og raunar
tamdi hún sér jákvætt viðhorf til
allra þeirra viðfangsefna sem
féll í hennar skaut að leysa úr.
Hún var bjartsýn að eðlisfari og
það hafði áhrif á allt hennar
nærumhverfi. Þannig er gott að
minnast hennar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar úr
Barðavogi, sendi ég börnum Sig-
ríðar Sigurjónsdóttur og öllum
aðstandendum, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Við leið-
arlok þökkum við langa og far-
sæla samfylgd og felum hana
góðum Guði.
Stefán
Skarphéðinsson.
Sigríður
Sigurjónsdóttir