Morgunblaðið - 22.04.2016, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. APRÍL 2016
✝ Jóhanna Magn-úsdóttir fædd-
ist í Neskaupsstað
12. janúar 1944.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Uppsölum á Fá-
skrúðsfirði 10. apr-
íl 2016.
Jóhanna ólst
upp að Brimnesi í
Fáskrúðsfirði
ásamt sammæðra
bróður sínum hjá móður þeirra,
Birnu Kr. Björnsdóttur frá
Felli í Breiðdal, f. 11.9. 1924, d.
27.1. 1992. Jóhanna var elst
systkina sinna. Guðmundur
Þorgrímsson, sammæðra bróðir
Jóhönnu, f. 30.10. 1956, býr á
Fáskrúðsfirði. Börn Guð-
mundar og fyrrverandi eigin-
17.7. 1992. Sambýliskona Guð-
mundar er Jóna Petra Magn-
úsdóttir, f. 13.11. 1968. Saman
eiga þau drengina Ísar Atla
Guðmundsson, f. 23.7. 2006, og
Nenna Þór Guðmundsson, f.
8.6. 2009. Dætur Jónu Petru og
stjúpdætur Guðmundar eru El-
ísa Marey Sverrisdóttir, f. 30.6.
1993, unnusti hennar er Hall-
dór Guðjónsson 28.12. 1990, og
óskírður sonur þeirra, f. 15.3.
2016, og Magnea María Jónu-
dóttir, f. 27.4. 1999.
Faðir Jóhönnu var Magnús
Marteinsson, f. 21.7. 1921, d.
23.12. 1997. Börn hans og eig-
inkonu hans, Sólveigar Ósk-
arsdóttur, f. 20.1. 1930, eru í
aldursröð: 1) Marteinn, f. 28.5.
1955, 2) Óskar Sigurður, f.
23.1. 1959, og 3) Helga, f.
23.10. 1961.
Jóhanna bjó á Fáskrúðsfirði
eftir að móðir hennar lést.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Fáskrúðsfjarðarkirkju í dag,
22. apríl 2016, og hefst athöfn-
in kl. 14.
konu hans, Kol-
brúnar Einars-
dóttur, f. 29.2.
1960, eru eftirtalin:
1) Arna Ruth Ein-
arsdóttir, f. 24.12.
1977. 2) Þorgrímur
Guðmundsson, f.
14.5. 1984, unnusta
hans er Solveig
Silfá Sveinsdóttir,
f. 15.7. 1984, og
sonur hans er Balt-
asar Sölvi, f. 24.9. 2014. 3)
Bergdís Ýr Guðmundsdóttir, f.
8.6. 1986, unnusti hennar er
Heimir Orri Magnússon, f.
18.11. 1984. 4) Birna Dögg
Guðmundsdóttir, f. 3.9. 1993. 5)
Birta Hörn Guðmundsdóttir,
19.10. 1996, unnusti hennar er
Hilmar Freyr Bjartþórsson, f.
Jæja, Jóhanna systir.
Þar kom að því að leiðir skilja
í bili eftir næstum 60 ára sam-
fellda samveru. Samveru sem
hófst haustið 1956 á Brimnesi
þegar ég fæddist, í sláturbala
eins og þú sagðir svo oft frá, og
lauk 10. apríl síðasliðinn þegar
andi þinn yfirgaf hinn jarðneska
heim og hélt til himna þeirra
sem þú vissir að mamma þín
væri farin til og biði þín þar. Eft-
ir svo langa samveru er auðvitað
margs að minnast, systir kær.
Hvar á að byrja á slíkri upp-
rifjun er vandasamt og kannski
óþarft. Minningar eiga menn að
mestu með sjálfum sér til upp-
rifjunar og það munum við gera
saman, Jóhanna, þegar við hitt-
umst næst. Ég verð þó að minn-
ast á það hér hvílík gæðamann-
eskja þú varst og þakka fyrir að
hafa fengið að vera þér sam-
ferða. Fyrst sem litli bróðir sem
var leiddur áfram undir þinni
vernd fyrstu skrefin á hlaðinu á
Brimnesi, síðan gegnum lífið þar
sem þú varst áfram á Brimnesi
þar til mamma okkar dó, síðan
er þú fluttir í nýja þjónustuíbúð
fyrir fatlaða hér á Búðum, og að
endingu á dvalar- og hjúkrunar-
heimilinu Uppsölum þar sem
ferðalagi okkar lauk. Ég var svo
heppinn að halda í höndina þína
er þú hófst þína nýju ferð, líkt og
þú hélst í mína hönd við upphaf
minnar ferðar á jörðinni.
Það var tvennt sem markaði
þitt lífshlaup, kæra systir, annað
var móðir þín sem fæddi þig, ól
þig upp og elskaði. Hitt var að á
meðgöngunni fékk hún um-
gangspestina rauða hunda sem
leiddu það af sér að þú fæddist
ekki heilbrigð, varst þroskaheft
eins og sagt var þá en er trúlega
nefnt öðru nafni í dag. Þrátt fyr-
ir þroskaskerðingu þína varstu í
mínum augum og svo margra
annarra miklu heilbrigðari en
þeir sem „heilbrigðir“ voru. Í
mannlegum samskiptum kunnir
þú ekki að ljúga, sitja á svikráð-
um, leggja illt til, níðast á minni-
máttar eða á nokkurn hátt gera
hluti sem ekki mátti eða ekki átti
að gera. Þetta fara hinir „heil-
brigðu“ létt með að gera. Þú
varst góð við aðra, kunnir að
hlæja með öðrum, passa ung-
viðið, vinna vinnuna þína, fara
með bænirnar og biðja Guð að
passa aðra, þetta sem hinir
„heilbrigðu“ eiga svo auðvelt
með að gleyma. Þú varst alltaf
stór persóna í hversdagsleikan-
um, persóna sem lagði mikið til
annarra til umhugsunar, og
kímnigáfan þín var alveg sér-
stök. Þú varst snögg að átta þig
á hlutunum og bregðast við
þeim. Gott dæmi um það er þeg-
ar Þorgeir frændi krafðist þess
af þér í góðu að þú yrðir að
koma upp í fjall og smala kind-
inni þinni, þá gafstu honum
kindina á stundinni og þar með
var sú kvöð til smalans ekki fyr-
ir hendi lengur.
Ekki má ég síðan gleyma að
þakka þér fyrir frænkuhlutverk-
ið við heimili mitt og fjölskyldu í
gegnum tíðina og þá sérstaklega
börnin mín og stjúpbörn. Þau
hin eldri eru það stór að þau eru
búin að uppgötva hvers lags
gæðasál þú varst og guttarnir
okkar Jónu Petru eiga eftir að
sakna þín mikið. Okkar bíður
síðan það verk að segja þeim frá
mannkostum þínum og tilveru.
Jóhanna mín, við þökkum þér
svo innilega fyrir samleiðina. Við
vonum að þú sitjir nú við hlið
mömmu þinnar við sólarupprás
á nýjum stað í nýrri veröld, ver-
öldinni ykkar mömmu.
Guðmundur Þorgrímsson,
Jóna Petra Magnúsdóttir
og börn.
Elsku Jóhanna frænka, nú
ertu komin til mömmu þinnar og
líður eflaust vel í hennar umsjá
aftur. Það er sárt að horfa á eft-
ir jafn yndislegri manneskju
eins og þér, alltaf svo hress og
kát í minningu minni. Þú varst
dugleg og sterk kona og mikill
sælkeri. Takk fyrir samfylgdina
í þessu lífi, elsku Jóhanna, og
megi Guð passa þig og vernda.
Elsku Guðmundur og fjöl-
skylda og aðrir nánir aðstand-
endur, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð vegna fráfalls
elsku Jóhönnu frænku.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Arndís Sævarsdóttir.
Elsku Jóhanna frænka, minn-
ing um þig gleymist ei. Þú varst
ávallt kát og með gott skap. Þú
elskaðir að ferðast og hitta ætt-
ingja og vini, koma í skírnarveisl-
ur, fermingar, giftingar, afmæli
eða aðra viðburði – alltaf varstu
til í það. Þú elskaðir að vera í fín-
um fötum með fallegar hálsfest-
ar, armbönd og fallega klúta og
ekki var það verra að fá nagla-
lakk og smá farða. Þú varst mikil
prinsessa. Ekki varstu hrifin ef
þú þurftir að fara í síðbuxur, það
fannst þér ekki fínt. Það var erf-
itt að geta ekki haft þig lengur
hjá okkur, við töluðumst við í
síma síðustu mánuðina en alltaf
var það erfiðara og erfiðara af
því að þú gast ekki tjáð þig leng-
ur en ég fann að þú hlustaðir
samt. Ég hafði það fyrir reglu að
tala við þig einu sinni í viku. Á
Brimnesi í gamla daga vannst þú
þarft og gott verk, hjálpaðir til í
eldhúsinu, þvoðir upp, hrærðir í
kökur, afhýddir kartöflur, bjóst
um rúmin, sópaðir gólf og þvoðir,
ásamt annarri vinnu sem þurfti
að vinna en útivinnan átti ekki
við þig, þig langaði ekkert sér-
staklega í fjárhúsin og því síður í
fjósið eða hænsnahúsið. En það
var líka allt í lagi. Margar minn-
ingar um þig eru í huga mér og
munu geymast vel.
Elsku Guðmundur og fjöl-
skylda, systkini og aðrir aðstand-
endur – ykkur votta ég mína
dýpstu samúð við fráfall elsku
Jóhönnu frænku.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta
sinni hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í
vinahjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og
geislum björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Erla Þorleifsdóttir.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endur-
gjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Guðmundur og fjölskylda,
systkini og aðrir aðstandendur –
ykkur votta ég mína dýpstu
samúð vegna fráfalls elsku Jó-
hönnu frænku.
Sigurlaug Guðmundsdóttir.
Í dag kveð ég elsku Jóhönnu
frænku mína. Við Jóhanna ól-
umst báðar upp á Brimnesi, hún
á 1 og ég á 2, við vorum systk-
inadætur, alla tíð voru mikil og
góð samskipti milli fólksins á
Brimnesbæjunum. Jóhanna var
ómissandi partur af tilverunni.
Hún var dugleg, skemmtileg,
stríðin, orðheppin og kom til
dyranna eins og hún var klædd,
sagði sína meiningu á því sem
fyrir bar. Hún var ákaflega fé-
lagslynd og alltaf mætt fyrst og
var hrókur alls fagnaðar ef ein-
hverjir viðburðir voru í fjöl-
skyldunni, ferming, skírn, af-
mæli eða hvað sem var, Jóhanna
var alltaf til í að bregða undir
sig betri fætinum fyrir góða
veislu. Jóhanna var einnig barn-
góð og var dugleg að hjálpa til
með litlu börnin, að minnsta
kosti þangað til þau urðu óþekk,
þá máttu foreldrarnir taka við.
Jóhönnu fannst gaman að vera
fín og vildi helst ekki klæðast
öðru en pilsi, hún hafði gaman af
því að klæða sig upp á og vera
dama þegar tilefni gafst. Hún
átti ógrynni af fallegu skarti og
fannst stelpunum mínum sérlega
gaman þegar þær voru litlar að
heimsækja Jóhönnu frænku og
prófa allt fíneríið. Mér er minn-
isstætt þegar ég var lítil hvað
Jóhanna fékk alltaf óskaplega
marga jólapakka, er ekki frá því
að ég hafi öfundað hana pínu og
12. janúar þegar hún átti afmæli
stoppaði síminn ekki því allir
vildu gleðjast með Jóhönnu, sem
segir manni hvað mörgum þótti
vænt um hana.
Það er eiginlega varla hægt
að minnast Jóhönnu nema nefna
í sömu andrá allan hópinn sem
bjó á Brimnesi 1, Þorgeir, Alli,
Birna, Jóhanna og Guðmundur,
ég sé í dag hvað ég var heppin
að alast upp í nálægð við þetta
góða fólk. Síðustu árin bjó Jó-
hanna á Uppsölum á Fáskrúðs-
firði og áttum við margar góðar
stundir saman þau níu ár sem ég
starfaði þar. Ég á eftir að sakna
stundanna með Jóhönnu
frænku, oft áttum við skemmti-
legar samræður og fengum okk-
ur svo kaffi „upp á það“ eins og
Jóhanna sagði svo oft. Ég minn-
ist elsku frænku minnar með
þakklæti og virðingu, það þyrftu
allar fjölskyldur að eiga að
minnsta kosti eina Jóhönnu
frænku. En nú er hún farin í
ferðina löngu, ég er viss um að
hún hefur haft með sér inni-
skóna í poka og að vel hefur ver-
ið tekið á móti henni af fjöl-
skyldu og vinum þarna hinum
megin.
Sendi fjölskyldu hennar og
vinum innilegar samúðarkveðj-
ur, sérstaklega Guðmundi „bróð-
ur mínum“ og hans fjölskyldu og
systkinum Jóhönnu, þeim Mar-
teini, Óskari og Helgu ásamt
Sólveigu „stjúpu“ minni sendi ég
einnig innilegar samúðarkveðj-
ur. Blessuð sé minning elsku Jó-
hönnu frænku.
Árdís Hulda Eiríksdóttir.
Frænka mín var ein skemmti-
legasta persóna sem var í lífi
mínu sem barn og unglingur.
Það var ekki hægt annað en að
vera í góðu skapi þegar frænka
var nálægt. Það var oftast stutt í
skemmtilegan hlátur og frábær
tilsvör. Jóhanna þreifst innan
um fólk og þar sem eitthvað var
að gerast í fjölskyldunni.
Birna Björnsdóttir, móðir Jó-
hönnu, var fóstursystir föður
míns og þau voru einnig systk-
inabörn. Þegar ég man fyrst eft-
ir var fjölmenni á tvíbýlinu
Brimnesi. Foreldrar mínir
bjuggu á Brimnesi II með stór-
an búrekstur. Þar voru sjö börn
og vinnufólk á sumrin. Á Brim-
nesi I bjuggu afi og amma, Þor-
geir frændi, sem var bóndinn, og
Albert Stefánsson, fyrrverandi
verkamaður og trésmiður og
fóstursonur afa og ömmu. Þor-
geir frændi hafði alltaf töluverð-
an fjölda af ungu fólki og ung-
lingum sem vinnufólk á sumrum.
Það var alltaf fjölmenni og mikið
líf. Brimnes var líka heimili
Birnu frænku nær allt hennar
líf. Hún var ljósmóðir Fáskrúðs-
firðinga í 35 ár og tók á móti 315
börnum. Birna var einstæð móð-
ir með tvö börn. Faðir Jóhönnu
var Magnús Marteinsson frá
Norðfirði. Birna og hann höfðu
kynnst á Höfn. Þegar Jóhanna
fæddist 1944 fór unga parið að
byggja hús fyrir fjölskylduna á
Norðfirði. Það náði samt aldrei
svo langt að þau flyttu þangað
inn. Magnús og Birna slitu sínu
sambandi og Birna flutti aftur í
Brimnes með dóttur sína. Tólf
árum seinna eignaðist Birna
annað barn. Það var Guðmund-
ur, sem einnig var uppalinn á
Brimnesi.
Jóhanna var fyrsta barnabarn
afa og ömmu, og fékk að njóta
ástar og umhyggju þeirra frá
fyrsta degi. Þeirra viðhorf var
að frænka væri seinþroska en
gæti margt vel. Að hluta til var
það rétt. Amma hafði óendan-
lega þolinmæði við að kenna Jó-
hönnu. Það var m.a. handavinna,
prjónaskapur og heimilisstörf.
Lestrarkennslan gekk einna erf-
iðast og náði Jóhanna aldrei tök-
um á lestri, þótt amma mín
reyndi mikið.
Jóhanna frænka var þroska-
heft, því móðir hennar fékk
rauða hunda á meðgöngutíman-
um. Þetta var nokkuð sem mað-
ur hugsaði aldrei um sem polli
og ég útskýrði það ekki eða af-
sakaði fyrir öðrum. Það þurfti
ekki. Það var gaman að eiga
frænku eins og Jóhönnu.
Frænka var bara flott eins og
hún var, hún var dugleg og hún
var flink með margt. Hún var
hluti af og þátttakandi í daglegu
lífi í sveitinni. Það var ekkert
eðlilegra en það. Ég held að öll-
um hafi þótt vænt um frænku.
Hún var skemmtileg. Fyrir
krakkana var það líka hollt og
þroskandi að skilja að það væru
ekki allir eins mótaðir inn í lífið
og ættu sömu möguleika.
Fjölbreytileikinn er fallegur.
Fólk fæðist inn í lífið með hæfni
og gáfur á mismunandi sviðum.
Enginn þeirra hæfileika er
merkilegri eða ómerkilegri, betri
eða verri en eitthvað annað. Lit-
róf lífsins er aðdáunarvert. Jó-
hanna frænka átti tæra og flotta
liti á mörgum sviðum, miklu
flottari en hjá okkur mörgum.
Það var margt sem ég lærði við
að alast upp í nágrenni við
frænku. Margt sem ég hef tekið
með mér út í lífið og reynst mér
vel.
Takk, mín kæra frænka, að
hafa verið öll þessi uppspretta af
gleði og skemmtilegheitum í öll
þessi ár.
Steinn Hrútur Eiríksson.
Í dag kveðjum við mæta
frænku, Jóhönnu Magnúsdóttur
frá Brimnesi í Fáskrúðsfirði. Jó-
hanna var í huga okkar ein af
systrunum, enda var skyldleiki
okkar mikill þar sem mæður
okkar voru fóstursystur og
systkinadætur og feður okkar
bræður. Mínar fyrstu minningar
um Jóhönnu eru ferðir okkar á
Brimnes frá Norðfirði, oft lang-
ar ferðir, yfir Oddsskarð og síð-
ar yfir Staðarskarð áður en
komið var á Brimnes. Oft var
spennan magnþrungin þegar við
nálguðumst og virtist ferðin
engan endi ætla að taka. Alltaf
var jafn gaman að koma til
ömmu og afa í sveitina og þegar
við loks renndum í hlaðið stóð
Jóhanna frænka þar, brosandi
út að eyrum að taka á móti okk-
ur glöð og kát, ásamt öðru heim-
ilisfólki. Jóhanna bjó með móður
sinni, Birnu, og bróður sínum
Guðmundi hjá ömmu og afa. Þar
bjuggu einnig Þorgeir, bróðir
mömmu, og Albert, fósturbróðir
þeirra. Eiríkur, yngsti bróðir
mömmu, bjó ásamt fjölskyldu að
Brimnesi 2. Jóhanna átti stóra
fjölskyldu og mikinn frændgarð.
Hún hafði gaman af að vera inn-
an um fólk og hún fylgdist vel
með öllu sem gerðist, eins og
skírn, fermingum, afmælum og
þegar börn komu í heiminn,
enda var móðir hennar ljósmóð-
ir. Hún var veisluglöð og ávallt
tilbúin að klæða sig upp og fara í
sinn fínasta kjól ef hún átti þess
kost að fara í veislu. Hún var
alltaf vel klædd og jafnan bar
hún hálsfesti, armband og
slæðu. Jóhanna hafði mjög gam-
an af að fara á tónleika eða í
kirkju þar sem tónlist var flutt
enda var hún afar söngelsk. Í
áraraðir var Jóhanna með okkur
á sjómannadaginn. Fyrstu árin
var hún hjá mömmu og pabba á
Hlíðargötu og síðar hjá okkur í
Hrafnsmýri. Hún tók þátt í allri
dagskránni með okkur og vildi
helst ekki missa af neinu. Að
fylgjast með kappróðri þótti
henni sérstaklega skemmtilegt
og þegar lið Saltfiskskemmunn-
ar, þar sem pabbi var stýrimað-
ur, vann keppnina klappaði hún
og hvatti hann óspart. Að mæta
í hópsiglingu klukkan níu á
sunnudagsmorgni var hennar
uppáhald. Að fá bæði gosdrykk
og sælgæti í morgunmat var
ekki ónýtt og að koma svo að
landi með nokkur auka súkku-
laðistykki í vasanum. Þegar
heim var komið að lokinni sigl-
ingunni var hún fljót að fara úr
strigaskóm og síðbuxum enda
var hún lítið fyrir slíkan klæðn-
að. Þegar gestir komu síðan í
hádegismat til okkar tók hún á
móti fólkinu með bros á vör í
sparifötunum, alltaf svo fín og
falleg. Seinustu tvö árin án
hennar hafa ekki verið söm, það
vantaði eitthvað.
Jóhanna frænka hafði afar
góða nærveru og undi sér vel
hjá okkur, hvort sem var við að
horfa á sjónvarp, sitja hjá mér í
vinnunni eða líta í blað. Jóhanna
var oft hnyttin í tilsvörum og
gantaðist oft við þá sem hún
þekkti vel. Hún hafði einnig afar
smitandi hlátur og hún hló svo
innilega. Helst vildi hún fá gesti
um helgar og þá vildi hún gjarn-
an fá að baka vöfflur handa fólk-
inu með kaffinu.
Fyrir mér var Jóhanna bros-
andi, glöð, hlý og góð við alla þá
sem voru henni góðir og þannig
minnist ég frænku minnar, sem
við elskuðum svo mikið. Hennar
mun ég sárt sakna en minningin
um yndislegar stundir með
henni mun lifa með okkur.
Elsku Guðmundur og fjöl-
skylda, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur með þakklæti fyrir
hvað þú varst henni góður bróð-
ir, sem stóð við hlið hennar allt
til loka. Við viljum eins og hún
Jóhanna
Magnúsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Með kærri þökk fyrir
samfylgdina,
Hulda Steinsdóttir
(Hulda mágkona).
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ERLINGUR GUÐMUNDSSON,
Heiðvangi 4,
Hellu,
lést á sjúkrahúsinu á Selfossi 15. apríl.
Útför hans fer fram frá Selfosskirkju laugardaginn 30. apríl
klukkan 11. Jarðsett verður í Odda á Rangárvöllum.
.
Sigurvina Samúelsdóttir
Anna Kristín Kjartansdóttir Hafsteinn R. Hjaltason
Samúel Örn Erlingsson Ásta B. Gunnlaugsdóttir
Hólmfríður Erlingsdóttir Ásbjörn G. Guðmundsson
Margrét Katrín Erlingsdóttir Jónas R. Lilliendahl
Ingibjörg Erlingsdóttir Helgi Jens Hlíðdal
barnabörn og barnabarnabörn.