Morgunblaðið - 22.04.2016, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. APRÍL 2016
✝ Magnús Vals-son fæddist 2.
október 1955 á
fæðingardeild
Landspítalans við
Eiríksgötu í
Reykjavík. Hann
lést 12. apríl 2016.
Foreldrar Magn-
úsar voru Valur
Magnússon hár-
skeri, f. í Borgar-
nesi 29.12. 1926, d.
9.2. 2008, og Guðrún Helga
Högnadóttir verslunarkona, f. í
Reykjavík 18.3. 1931, d. 12.4.
2009. Bræður Magnúsar eru
Högni, f. 1951, giftur Lilju Ást-
valdsdóttur, f. 1955, og Einar,
f. 1961, í sambúð með Olgu
Gylfadóttur.
leifar eru: 1) Sigríður Aðils
Magnúsdóttir, f. 1982, gift Hall-
dóri Hauki Sigurðssyni, f. 1981,
þau eiga tvö börn; Hugin Aðils,
f. 2006, og Iðunni Aðils, f. 2009.
Fyrir á Halldór dótturina Anítu
Sól, f. 1999. 2) Ásrún Ester
Magnúsdóttir, f. 1988, unnusti
hennar er Egill Kaktus Wild, f.
1986.
Magnús ólst upp í Hlíðunum í
Reykjavík; fyrstu æviárin í
Barmahlíð 25, síðan í Grænu-
hlíð 18. Árið 1976 flutti Magnús
í Borgarnes og stofnaði sitt eig-
ið heimili ásamt Ingileif. Magn-
ús starfaði víða, helst ber þó að
nefna Shellstöðina í Borgarnesi
hjá Birni Arasyni, Norðurál á
Grundartanga og Eimskipa-
félag Íslands, en þar starfaði
Magnús til dánardags.
Jarðarför Magnúsar fer
fram frá Borgarneskirkju í
dag, 22. apríl 2016, klukkan 15.
Magnús kvænt-
ist Ingileif Aðal-
heiði Gunn-
arsdóttur, f. 16.12.
1958. Foreldrar
hennar eru Gunnar
Aðils Aðal-
steinsson, f. 1926,
d. 2012, og Stein-
unn Árnadóttir, f.
1929. Systkini Ingi-
leifar eru Sólrún, f.
1950, gift Gylfa Má
Guðjónssyni, Hafdís, f. 1951,
gift Nikulási Halldórssyni,
Trausti, f. 1953, giftur Ástríði
Gunnarsdóttur, Tryggvi, f.
1956, í sambúð með Halldóru
Ágústsdóttur, Árný, f. 1964, í
sambúð með Guðjóni Bjarna-
syni. Dætur Magnúsar og Ingi-
Minningar græða, ylja og
verma, það veit ég. En ó hve sárt
er að sjá á eftir ástvini, trúnaðar-
og ævifélaga allt of snemma.
Hjá mér eru núna, minnast þín,
syrgja og sakna eins og ég, stelp-
urnar þínar, ljósin í lífi okkar,
Sigga og Ásrún. Þær hafa borið
gæfu til að finna ást og gleði í líf-
inu og góða lífsförunauta. Þeirra
er framtíðin.
Barnabörnin elskaðir þú
skilyrðislaust og taldir ekki eftir
þér að dekra við þau.
Mörgu var ólokið, en margt var
í lífinu gert. Líf okkar saman í
fjörutíu ár var ævintýri líkast og
má segja að hamingjuhjólið hafi
snúist með okkur og það hratt.
Ferðalög okkar urðu til margra
heimshorna og með öllu ógleym-
anleg.
Vinirnir sem við eignuðumst á
leiðinni eru fjársjóður, þar eru
engin landamæri. En fyrst og
fremst var það fjölskylda okkar
sem umvafði okkur svo um var tal-
að. Okkar alveg sérstöku vinir
hafa staðið eins og klettaveggir í
kringum okkur, verið framar öllu
sem hægt er að vænta, gætt mín,
gætt þín, huggað, hjúkrað og um-
vafið. Megi Guð launa þeim öllum
ríkulega.
Sakna, sakna
frá því sígur sól í æginn
sakna ég þín í vöku og draumi
og ég sakna allan daginn
og ekki minnst í heimsins glaumi
og ég sakna, sakna, sakna,
sakna þín á grafarbotni
þangað til ég vakna, vakna
vakna hjá þér, pabba og Drottni.
(PÓ)
Þín að eilífu,
Ingileif.
Magnús Valsson var ekki bara
faðir heldur besti pabbi í heimi.
Hann var fyrsti maðurinn sem
elskaði okkur systur og var hann
okkar besti vinur. Stærsta ástin í
lífi hans var þó, og er enn, hún
Ingileif, mamma okkar. Sambönd
eins og þeirra eru sjaldgæf og
dýrmæt og teljum við okkur vera
með eindæmum heppnar að hafa
alist upp á heimili þar sem var að
finna svo mikla ást og hlýju. Ást
þeirra á hvort öðru og gagnkvæm
virðing og vinskapur hafa reynst
okkur ómetanlegar fyrirmyndir í
okkar eigin samböndum.
Pabbi var ávallt glaður í bragði
og mjög æðrulaus maður, ánægð-
ur með líf sitt og grunar okkur að
hann hafi hljómað hressari en
hann var sína seinustu daga. Við
viljum hins vegar ekki minnast
hans í veikindum. Við viljum
minnast pabba með gleði í hjarta
og bros á vör.
Honum fannst gaman að kynn-
ast nýju fólki og þá sérstaklega að
bjóða nýjum, sem gömlum, vinum
heim í dýrindis máltíð og leyfa
þeim að njóta góðra vína með sér.
Var það umtalað hversu góður
kokkur hann var enda undi hann
sér einna best þegar hann var að
elda góðar steikur og galdra fram
dýrindis sósur, það mun reyna á
okkur næstu jól að halda uppi
þessum staðli.
Minningarnar hrannast upp
þegar litið er um farinn veg. Ófáar
sundferðirnar og árásir á laugar-
dagsmorgnum koma efst upp í
huga. Hann var maðurinn sem
elskaði fjölskylduna sína og mað-
urinn sem elskaði að ferðast með
fjölskyldunni sinni. Ungar að aldri
höfðum við systur oftar farið til
Spánar en til Akureyrar og kunn-
um vel við okkur í hitanum. Hon-
um fannst líka mjög spennandi
þegar stelpurnar hans fóru til út-
landa og fannst fátt skemmtilegra
en að skipuleggja dagsferðir og
skoðunartúra fyrir okkur.
Hann var líka yndislegur afi og
eiga barnabörnin eftir að sakna
þess að fara í sund með afa sínum,
plata hann með sér í bíó eða kúra í
hlýju afaholunni og hlusta á hann
lesa. Hafa þau notið þeirra for-
réttinda að fá reglulega að fara í
pössun yfir helgi til ömmu og afa í
Borgarnesi og ráða sér vart fyrir
tilhlökkun þegar haldið er í nesið.
Hann sagðist ávallt vera lítið
fyrir skepnuhald en þó tókst okk-
ur mæðgum og fylla húsið af
gæludýrum. En þrátt fyrir að þrá-
ast á móti dýrunum var það hann
sem var hvað duglegastur að
lauma góðgæti til þeirra við mat-
arborðið og oftar en ekki tók hann
það sem mest nærri sér þegar
dýrin féllu frá. Þau heilsa honum
núna kát og glöð við regnboga-
brúna.
Pabbi var okkar helsti stuðn-
ingsmaður og kennari. Kenndi
okkur að hjóla og keyra bíl. Hann
hvatti okkur líka til að elta drauma
okkar, en sáði þó einnig raunsæis-
fræjum með, svona svo við mynd-
um ekki alveg missa báða fætur af
jörðinni. Þökk sé honum og
mömmu erum við systur þær
manneskjur sem við erum í dag.
Skál fyrir þér, pabbi minn. Við
munum passa upp á hvor aðra og
hana mömmu okkar líka uns við
sameinumst öll á ný.
Sigríður Aðils
Magnúsdóttir og Ásrún
Ester Magnúsdóttir.
Það eru um fjörutíu ár síðan
leiðir okkar Magnúsar lágu fyrst
saman. Ingileif, sautján ára mág-
kona mín, var þá vetrartíma hjá
okkur hjónunum vegna skóla-
göngu. Stuttu eftir komuna fór
hún í heimsókn með vinkonu sinni
og hitti þar ungan laglegan ljós-
hærðan pilt. Það varð ást við
fyrstu sýn og kom hún heim með
stjörnur í augunum. Fljótlega eft-
ir þetta fór umferð að aukast við
húsið og brátt hófust okkar góðu
kynni.
Eitt leiddi af öðru. Þau stofn-
uðu heimili í Borgarnesi og eign-
uðust tvær dætur. Þær voru þeim
miklir gleðigjafar enda vel gefnar
og vel gerðar stelpur. Báðar
gengu þær menntaveginn og eru á
góðum stað í lífinu. Magnús var
mikill og umhyggjusamur fjöl-
skyldumaður og þau hjónin afar
samrýnd og samhent í öllu sem
þau tóku sér fyrir hendur. Hann
var góður pabbi og afi sem naut
þess að vera samvistum við sitt
fólk. Þá reyndist hann tengda-
mömmu afar vel eftir að hún varð
ein og á miklar þakkir skildar fyr-
ir það.
Þau hjónin nutu lífsins í ríkum
mæli. Fóru oft til útlanda í frí og
komu iðulega í bæinn til að sækja
tónleika eða aðra menningarvið-
burði.
Magnús var hispurslaus og
hreinskiptinn og sagði hiklaust
álit sitt á mönnum og málefnum.
Hann hafði ákveðnar skoðanir á
mörgu og rökstuddi mál sitt vel.
Magnús var snilldarkokkur og
vílaði ekki fyrir sér að elda veislu-
mat ofan í stórfjölskylduna þegar
sá gállinn var á honum. Við hinir
sem höfðum ekki af miklu að státa
máttum sitja þegjandi hjá þegar
hann var hlaðinn lofi fyrir elda-
mennskuna.
Hann var snaggaralegur maður
sem var ekkert að tvínóna við
hlutina heldur gerði það sem gera
þurfti með hraði. Þótti þá stund-
um vera mikil sigling á Magnúsi.
Magnús fann sig vel í heimi við-
skipta og þjónustu. Þar blómstr-
aði hann. Hann vann í mörg ár hjá
Norðuráli og fór þá oft til útlanda
á vegum fyrirtækisins. Hann fór
m.a. fjórum sinnum til Kína og
þurfti þá að standa á sínu við harð-
dræga viðskiptamenn. Mér þótti
undrum sæta að bifvélavirki ofan
af Íslandi skyldi vera fær um slík
verk en Magnúsi fannst það ekk-
ert tiltökumál. Síðustu ár vann
hann hjá Eimskip og sinnti þar
störfum sínum af lífi og sál sem
endranær.
Magnús greindist með krabba-
mein á síðastliðnu ári og vissi að
batahorfur væru ekki góðar.
Hann æðraðist ekki heldur hélt
sínu striki án þess að slá af fyrr en
í fulla hnefana. Honum var metn-
aðarmál að taka sem fæsta veik-
indadaga og ef hann treysti sér
ekki í vinnu vann hann gjarna
heima.
Ég minnist þess er við hjónin
heimsóttum hann eitt sinn á spít-
alann eftir erfiða daga. Þá sat
hann í rúminu með tölvuna og var
að miðla vörugámum til viðskipta-
vina Eimskips. Ég held það hljóti
að vera mjög fátítt að krabba-
meinssjúklingar stundi vinnu sína
liggjandi á spítala og lái það eng-
um. En það er augljóst að honum
Magnúsi var ekki fisjað saman.
Magnús svili minn kvaddi allt of
snemma og er vissulega skarð fyr-
ir skildi við fráfall hans. En hann
átti góða og hamingjuríka ævi og
gat því litið glaður um öxl. Ingileif
og þeirra nánustu hafa misst mik-
ið og votta ég þeim einlæga samúð
mína og minnar fjölskyldu.
Gylfi Már Guðjónsson.
Í dag kveðjum við Magga vin
okkar og langar okkur að minnast
hans með nokkrum orðum. Fljót-
lega eftir að við fluttum í Borg-
arnes fórum við að venja komur
okkar til Ingileifar og Magga. Það
var alltaf svo gaman að koma til
þeirra, hvort sem það var til að
spjalla í eldhúsinu, sóla sig á pall-
inum, súpa kók við arineldinn eða
bara fá lánað hnetusmjör. Það var
alltaf svo gott að koma til þeirra
og meira að segja leið okkur svo
vel hjá þeim að við fengum að búa
hjá þeim í kjallaranum um stund-
arsakir.
Það var alltaf svo gaman að
hlusta á Magga því hann var svo
fróður og átti svo mikið af sögum
sem hann sagði svo skemmtilega
frá. Það sem einkenndi Magga var
hvað hann var alltaf glaður og
hvað það var stutt í húmorinn hjá
honum þrátt fyrir erfið veikindi.
Maggi tapaði aldrei húmornum og
sagði brandara fram á síðasta dag.
Elsku besta Ingileif okkar,
Sigga, Ásrún og fjölskyldur. Við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð.
Með söknuði og þakklæti,
Jóhann Örn og Sunnefa.
Ég kynntist Magnúsi fyrst í
Norðuráli árið 2004. Nafn hans
var eitt af fyrstu íslensku nöfnun-
um sem ég gat borið fram og lagt á
minnið. Hans er líka nafn sem ég
mun aldrei gleyma. Ég lærði að
vísu ekki fullt nafn hans fyrr en ég
kynntist Ingileif, sem leyfði okkur
að kalla sig Heidi. Núna veit ég að
fullt nafn Magnúsar var Magnús
og Heidi.
Við kynntumst Heidi í jólagleði
álversins og ég skutlaði henni og
Magnúsi heim til Borgarness. Þá-
verandi konan mín, Kathy, fann
strax sterk tengsl á milli sín og
Ingileifar, þá ákvað hún að Ísland
væri kannski ekki það kaldur stað-
ur eftir allt saman. Við stöldruðum
lengi við í Borgarnesi, drukkum
og spjölluðum í nokkra tíma. Það
var mín heppni að Kathy drakk
ekki áfengi. Heimili Magnúsar og
Heidi var mjög hlýtt og fullt af
hlátri, ást og gestrisni og mér
fannst ég ávallt mjög velkominn
þar. Fljótlega hitti ég Siggu og
Ásrúnu og mörg gæludýr þeirra.
Öll saman mynduðu þau fallega
fjölskyldu sem ég mun aldrei
gleyma.
Ég get bara ímyndað mér allar
þær sögur sem munu verða sagð-
ar af Magnúsi. Hann lifði stór-
fenglegu lífi og snerti svo marga
víðs vegar um heiminn. Ég hlakka
til þess dags þegar ég og Heidi
sitjum saman og dreypum á vín-
glasi, rauðu að sjálfsögðu, og
minnumst ævintýra okkar með
Magnúsi. Magnús snerti líf
margra annarra hér í Texas. Öll
fjölskylda mín fékk að kynnast
Magnúsi og Heidi hér og Shelly,
Sherri, John og Kristi heimsóttu
þau heim til Íslands. Heimili
Magnúsar og Heidi á Íslandi varð
fljótt áningarstaður fyrir ferða-
menn og gesti sem ég hafði með í
för og á borð var ávallt borið ljúf-
fengt lamb eða lax til að njóta, að
ónefndu víninu eða koníakinu.
Magnús, við munum öll sakna
þín. Þú gerðir líf okkar svo miklu
ríkara og við munum alltaf minn-
ast þín. Þú skildir eftir ógleyman-
leg fótspor í lífi okkar allra. Í hvert
sinn sem ég heyri Andre Rieau
spila „Amazing Grace“ mun ég
hugsa til þín. Eins og við segjum í
Texas: „Vaya con dios partner,
þar til við hittumst aftur.“
Ron Curry.
Fallinn er frá, langt um aldur
fram, fyrrverandi vinnufélagi okk-
ar til margra ára, Magnús Vals-
son.
Fyrstu árin sem við unnum
saman var skrifborðunum okkar
raðað saman í eins konar kross
með skilrúmi á milli. Við sáum
hins vegar hvort annað í gegnum
bil á skilrúminu. Á þessum tíma
náðum við afar vel saman og vin-
áttan sem skapaðist á þessum ár-
um hefur enst okkur út lífið.
Maggi var einstaklega glað-
lyndur og hafði góð áhrif á mór-
alinn í deildinni og hreif okkur oft
með sér í gott skap með hnyttnum
tilsvörum og skemmtilegum sög-
um.
Maggi hafði sérstakan hátt á
því hvernig hann sat í stólnum við
skrifborðið. Hann sat svo lágt og
svo framarlega á stólnum að þeim
sem leið áttu hjá gat hæglega sést
yfir að Maggi var í sætinu sínu,
þar til hann rak upp skellihlátur.
Maggi hafði alveg sérstakt
skipulag á skjölum og pappírum á
skrifborðinu. Það sem virtist vera
ein stór hrúga var í raun sérstakt
kerfi sem Maggi hafði komið sér
upp og enginn var fljótari en hann
að finna til pappíra þegar á þurfti
að halda. Hann stakk hendinni
einfaldlega inn í hrúguna og und-
antekningarlaust kom réttur
pappír upp.
Við minnumst allra skemmti-
legu stundanna sem við áttum
með þeim hjónum, Magga og Ingi-
leif. Þau voru dugleg að taka þátt
saman í ýmsum uppákomum á
vegum Norðuráls og starfs-
mannafélagsins og var aldrei leið-
inlegt að vera í kringum þau á slík-
um stundum.
Við sendum Ingileif og dætrun-
um Sigríði og Ásrúnu okkar
dýpstu samúðarkveðjur um leið
og við þökkum Magga fyrir
ánægjulegt samstarf og þeim
hjónum fyrir allar frábæru sam-
verustundirnar.
Fyrir hönd vinnufélaga hjá
Norðuráli,
Finnbogi Rafn
Guðmundsson.
Magnús Valsson
✝ Guðjón Sig-urður Arason,
Hólmi, Mýrum,
Hornafirði, fædd-
ist á Borg á Mýr-
um, Hornafirði, 11.
maí 1921. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu á
Höfn 28. mars
2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigríð-
ur Gísladóttir, f. 1891 í Þór-
isdal í Lóni, d. 1992, og Ari Sig-
urðsson, f. 1891 á Borg á
Mýrum, d. 1957. Systkini Guð-
jóns eru: 1) Vigfús, sammæðra,
f. 1911, d. 1975, faðir hans var
Vigfús Sigurðsson, f. 1880, d.
1911. 2) Sigurður, f. 1916, d.
1943. 3) Gísli Ólafur, f. 1917. 4)
Fjóla, f. 1919, d. 2013. 5) Lilja,
f. 1922. 6) Ástvaldur Hólm, f.
1924, d. 2009. 7) Steinunn, f.
1926, d. 2015. 8) Ragnar Guð-
mundur, f. 1928. 9) Jón, f. 1929.
maki Guðrún Guðmundsdóttir.
Þeirra börn eru: Guðjón Örn, f.
1984, Birna Jódís, f. 1987, og
Arndís Ósk, f. 2000. 4) Sig-
ursveinn Guðjónsson, f. 1967,
sonur hans er: Þorlákur Bjarki,
f. 1991. Aðrir afkomendur eru
orðnir 20 talsins.
Guðjón fæddist á Borg og
ólst þar upp. Skólagangan var
ekki löng og hann fór ungur að
vinna. Í sveitinni kynntist hann
konu sinni Margréti og árið
1946 fluttu þau til Hveragerðis,
en fluttu eftir stuttan tíma
austur að Borg á Mýrum þar
sem þau bjuggu í sambýli við
foreldra hans. Vorið 1952
fluttu þau að Hólmi á Mýrum
og byggðu upp jörðina, sem
staðið hafði í eyði í nokkur ár.
Þau bjuggu í Hólmi upp frá því.
Í Hólmi var blandaður búskap-
ur auk garðræktar. Með bú-
skapnum sótti hann vinnu þeg-
ar færi gafst. Meðal annars var
hann lengi póstur og sá um
skólaakstur barna um árabil.
Guðjón var bóndi og maður
sinnar sveitar.
Síðustu æviárin dvaldi hann
á Hjúkrunarheimilinu á Höfn.
Útför Guðjóns var gerð frá
Hafnarkirkju 5. apríl 2016.
10) Hólmfríður, f.
1933.
Kona Guðjóns
var Margrét Sigur-
björg Sigurð-
ardóttir frá Kylju-
holti á Mýrum, f.
12. apríl 1930, d.
31. júlí 2011. For-
eldrar hennar voru
Ingunn Bjarnadótt-
ir tónskáld, f. 1905,
d. 1972, og Sig-
urður Kristmar Eiríksson
verkamaður, f. 1893, d. 1970.
Börn Margrétar og Guðjóns
eru: 1) Ari Sigurður, f. 1948,
maki Auðbjörg Þorsteinsdóttir.
Þeirra dætur eru: Heiður, f.
1971, Friðný, f. 1974, og Ingi-
björg, f. 1977. 2) Ingunn
Hróðný, f. 1951, maki Hilmar
Hróarsson. Dætur hennar frá
fyrra hjónabandi eru: Þórveig
Benediktsdóttir, f. 1969, og
Margrét Benediktsdóttir, f.
1971. 3) Magnús Guðjónsson,
Það var fallegur dagur í Horna-
firðinum þann 28. mars síðastlið-
inn en þá kvaddi Guðjón okkar
þennan heim. Sólin skein skært og
útdeildi geislum sínum yfir fjöllin
og jöklana í sveitinni okkar, Mýra-
sveit.
Fyrstu kynni mín af Guðjóni
voru, er við hittumst á förnum vegi
í Höfn, ég var þá nýflutt á Mýr-
arnar. Hann tók mig tali og spurði
mig hvernig mér hefði gengið að
aka til Hafnar í ófærðinni sem var
þann daginn. Mér þótti afar vænt
um þessa umhyggju og fannst ég
þar með vera komin í tölu Mýra-
manna. Síðar þegar ég og Ari
frændi hans hófum búskap, í Hóla-
brekku, tókst með okkur Guðjóni
mikill og góður kunningsskapur.
Guðjón var skemmtilegur og lit-
ríkur persónuleiki. Vinnuglaður og
kappsamaur með afbrigðum. Hann
gat látið menn heyra það ef verkin
gengu ekki sem skyldi, án þess að
erfa það við viðkomandi. Sagt var
um hann að hann færi í sérstakt
skap á heyjatíma, hey-skap, enda
bóndi og sveitamaður fram í fing-
urgóma. Hann var líka hjálpsamur
við sveitunga sína og þess nutum
við Ari á okkar fyrstu búskaparár-
um og alla tíð á meðan hann gat.
Guðjón var afar hreinskilinn og
beinskeyttur maður, ef með þurfti
og fór þá ekki í manngreinarálit.
Hann sagði sínar skoðanir um-
búðalaust við menn, hvort sem það
var nágranni hans eða ráðherra í
ríkisstjórninni. Það var gaman er
hann gerði sér ferð í kaffisopa, til
að segja frá viðureign sinni við
hina ýmsu forkólfa í virðingarstöð-
um í þjóðfélaginu. Og hann hafði
oftast betur í þeim viðureignum.
Málefni sveitarinnar lét Guðjón sig
miklu skipta og var áhugasamur
um allt sem gæti verið henni til
framfara og bóta á einhvern hátt.
Og var duglegur að mæta á mann-
fagnaði þar. Mikilvægasta mál
seinni ára var án efa nýi vegurinn
til Hafnar. Við vorum búin að eiga
margar kaffibollasamræður og
símtöl um hann. Því miður seinkaði
vegaframkvæmdunum, svo Guð-
jóni varð ekki að ósk sinni að fá
tækifæri til að aka um nýjan veg.
Guðjón var mikill fjölskyldufað-
ir og hugsaði vel um sitt fólk. Hann
bjó ásamt fjölskyldu sinni í Hólmi
alla sína búskapartíð. Eftir að ald-
urinn færðist yfir, létti hann undir
með börnunum sínum, sem tóku
við búskap þar. Á kveðjustund er
margs að minnast og þakka. Við
Ari erum afar þakklát fyrir alla
hjálpina og allar samverustundir,
hvort sem var við störf, eða á
mannfögnuðum, eða yfir kaffiboll-
um í Hólmi eða Hólabrekku. Við
munum minnast hans og hugsa til
hans oft á tíðum.
En fyrst og fremst munum við
minnast hans sem góðs og
skemmtilegs manns, er setti svip
sinn á sveitina sem býr yfir svo
mikilli fegurð umvafin fjöllum og
jöklum. Sannarlega var hún sveitin
hans. Innilegar samúðarkveðjur
sendum við börnum hans og öðrum
aðstandendum.
Anna Egilsdóttir.
Guðjón Sigurður
Arason