Morgunblaðið - 22.04.2016, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. APRÍL 2016
trúa því að nú sé hún komin til
mömmu ykkar.
Fyrir hönd mömmu, okkar
systra og fjölskyldna.
María (Maja) frænka.
Elskuleg frænka mín er farin
á vit nýrra ævintýra. Margs er
að minnast þegar hugsað er til
baka enda var Jóhanna ótrúlega
skemmtileg kona. Einhverjum
fannst hún kannski „svolítið
öðruvísi“ en einmitt það gaf
henni sterkan persónuleika. Af
öðrum frænkum mínum ólöstuð-
um var Jóhanna Magg án efa
uppáhaldsfrænkan. Hún gat ver-
ið svo skemmtilega orðheppin á
hárréttum stöðum svo ekki var
hægt annað en hlæja dátt með
henni. Stríðin var hún með ein-
dæmum og þótti ekki leiðinlegt
að skjóta á fólkið sitt en sér-
staklega þótti henni þó gaman að
stríða Eiríki frænda sínum, sem
auðvitað svaraði í sama dúr. Um-
hyggjusemi var einkennandi í
fari hennar, hún bar ætíð hag
annarra fyrir brjósti og spurði
ævinlega hvernig þessi eða hinn
hefði það, bætti svo við í lok
samtals: „kysst́ann frá mér“!
Hún hafði gaman af að fylgjast
með fólkinu sínu og var nokkuð
vel inni í öllum hlutum sem máli
skiptu eins og hver væri skotinn
í hverjum, hvort einhver væri
ólétt, hvort einhver væri veikur
eða orðinn frískur og svo má
lengi telja. Jóhanna var ákaflega
félagslynd og elskaði alls kyns
mannamót þar sem hún naut sín
vel í vinahópi. Þegar Jóhanna
varð fimmtug fékk hún utan-
landsferð að gjöf frá stórfjöl-
skyldunni. Sumarið eftir lagði
hún svo land undir fót og heim-
sótti okkur til Svíþjóðar, þar sem
við áttum sérlega eftirminnileg-
an tíma saman með alls kyns
sprelli og skemmtilegheitum. Ég
á erfitt með að lýsa því svo vel
fari hve stóran og mikilvægan
þátt Jóhanna átti í lífi mínu sem
og Brimnesfjölskyldunnar allrar.
Það voru forréttindi að fá að
alast upp í nálægð Jóhönnu
frænku og það er gott veganesti
að tileinka sér að hver og einn í
lífi manns er sérstakur á sinn
hátt og allir skipta jafnmiklu
máli.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Elsku frænka mín, hjartans
þakkir fyrir allt. Guð geymi þig,
þín frænka,
Vilborg.
Mikið er nú erfitt að kveðja
þig, kæra frænka, þú hefur verið
svo stór þáttur af tilveru okkar
systkinanna. Þú kallaðir okkur
systurnar ýmist dótturdætur
þínar, já eða dætur þínar, og
leyfðir Dodda að fara alveg
óheyrilega mikið í taugarnar á
þér ef hann var með einhver
strákapör. Við vorum samt börn-
in hans Guðmundar, bróður þíns,
sem þér þótti svo óskaplega
vænt um og þú áttir mikið í okk-
ur krökkunum, siðaðir okkur til
eða hrósaðir – allt eftir aðstæð-
um hverju sinni. Ófáa kossana
fengum við, beint á munninn, og
margar gleðistundirnar höfum
við átt með þér í gegnum tíðina.
Jólahátíðin einkenndist alla tíð
af miklu pakkaflóði til þín sem
við systkinin vorum alltaf græn
af öfund yfir, enda áttir þú yf-
irleitt meira en helming pakk-
anna sem raðað var undir tréð
þó að fjölskyldan væri allt að
átta manns. Við lærðum ekki að
gleðjast yfir þessum fjölda
pakka sem þú fékkst, fyrr en við
urðum eldri og gerðum okkur
grein fyrir því hversu stóran
sess þú skipaðir hjá ættingjum
þínum. Í raun varst þú einskonar
miðdepill í Brimnesfjölskyldunni,
Jóhanna frænka okkar allra.
Þú hafðir mikinn húmor, varst
hreinskiptin í samskiptum og
varst hörð á þínum tilverurétti
gagnvart öðrum.
Í huga okkar er sorgin svo
sterk. Það er erfitt fyrir okkur
að sjá á eftir þér og þín verður
sárt saknað af okkur, krakka-
skara bróður þíns og Kollu. Á
sama tíma er þó gleði í hjarta
okkar yfir því að þú sért komin
til mömmu þinnar, Birnu ömmu,
sem við syrgjum svo sárt að
hafa ekki getað kynnst. Erfiðast
þykir okkur að geta ekki fetað
veginn áfram saman og leyft þér
að njóta „barnabarna“ þinna,
eins og þú kallaðir Sölva, son
Dodda.
Elsku Jóhanna, við stelpurnar
verðum góðar við mennina okk-
ar, eins og þú sagðir okkur alltaf
að vera. Við kveðjum þig með
ljúfum minningum og kvöldbæn-
inni sem þú fórst ávallt með fyr-
ir svefninn:
Faðir vor, þú, sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn, til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á
himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð.
Og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa
oss frá illu.
Því að þitt er ríkið, mátturinn og
dýrðin
að eilífu. Amen.
Arna Ruth, Þorgrímur,
Bergdís Ýr, Birna Dögg
og Birta Hörn.
Hah hææææ! Þannig heilsaði
Jóhanna frænka mín alla tíð,
með bjartri og glaðlegri röddu.
Hún auðgaði líf okkar sem ól-
umst upp með henni á Brimnesi,
alltaf kankvís og glettin. Hún
átti auðvelt með að sjá hið
spaugilega og tilsvör hennar
verða okkur fjölskyldunni gleði-
efni um ókomin ár. Enginn gat
sagt eins hratt Takk takk takk
takk! þegar hellt var í kaffiboll-
ann hennar. Hið sjálfsagða var
afgreitt með: Já, essskan mín!
Birna Björnsdóttir, uppeldis-
systir föður míns og móðir Jó-
hönnu, hafði veikst á meðgöng-
unni en tók því sem að höndum
bar af festu og æðruleysi. Með-
an Birnu naut við fylgdi Jó-
hanna henni hvert fótmál. Öll
höfum við okkar hlutverk og öll
eru þau á einhvern hátt mik-
ilvæg. Jóhanna sinnti öllu sem
hún tók að sér af alúð, vildi vera
óaðfinnanlega klædd, helst í síðu
pilsi og með fallegan klút um
hálsinn. Hún vildi hafa allt í röð
og reglu, braut þurrkustykki og
bekkjartuskur snyrtilega saman
eftir hverja notkun og setti svo
margar klemmur á þvottinn á
snúrunum að fárviðri hefði þurft
til að feykja honum á haf út.
Ýmsar eftirminnilegar sögur
eru til af Jóhönnu. Þorgeir
hennar gaf henni einu sinni
lamb sem hann hafði sett á, með
því skilyrði að hún tæki þátt í
heyskap og smalamennsku. Jó-
hanna var lítið gefin fyrir að láta
plata sig. Hún var fín dama og
púlsverk úti við áttu ekki sér-
lega vel við hana, enda sá hún
við frænda sínum, sagðist vera
með ofnæmi fyrir heyi, skilaði
kindinni og tók lítinn þátt í sauð-
fjárbúskap eftir það.
Jóhönnu var mjög umhugað
um ættingja sína, mátti ekki
missa af neinum veisluhöldum í
fjölskyldunni og skipti þá ekki
máli þótt hún þyrfti að ferðast
suður. Á mannamótum var hún
oftar en ekki hrókur alls fagn-
aðar – enda létt yfir henni alla
tíð, auk þess sem hún mátti ekk-
ert aumt sjá og var tilbúin að
rétta hjálparhönd. Dvaldi hún þá
gjarnan heilu og hálfu dagana í
góðu yfirlæti hjá ættingjunum –
enda aufúsugestur hvar sem hún
kom.
Eftir að Birna féll frá flutti
Jóhanna að Búðum, fyrst í
þjónustuíbúð fyrir fatlaðra og
eftir það á elliheimilið. Þar að-
stoðaði hún í eldhúsinu eftir
fremsta megni, var komin með
vinnu eins og hún sagði frá með
stolti. Þau fjölmörgu ár sem ég
rak safn um franska sjómenn
og kaffihús í Templaranum á
Fáskrúðsfirði leit hún reglulega
inn og hjálpaði til. Á milli stríða
settumst við út á pall í sólina
með kaffibolla og skröfuðum
um lífið og tilveruna eða
hringdum í ættingjana.
Margar ljúfar minningar eru
tengdar Jóhönnu Magg úr upp-
vextinum, ferðalögum og öðru
því sem gladdi Jóhönnu og um
leið aðra í kringum hana. Nú
trallar hún ekki með útvarpinu
lengur á sinn einlæga hátt, þeg-
ar skemmtileg íslensk lög heyr-
ast í útvarpinu. Hún sá ekki sól-
ina fyrir söngvaranum vini
sínum, Bergþóri, gerði allt sem
hún gat til að koma á tónleika
hjá honum og klappaði manna
mest.
Það voru forréttindi að alast
upp með Jóhönnu. Barátta
hennar fyrir því að vera metin
til jafns við aðra var aðdáun-
arverð, hún lét engan eiga neitt
inni hjá sér, en mildi hennar og
einlægni eru til eftirbreytni.
Blessuð sé minning Jóhönnu
Magg.
Albert Eiríksson.
Leiddu mig heim í himin þinn
hjartkæri elsku Jesús minn.
Láttu mig engla ljóssins sjá
er líf mitt hverfur jörðu frá.
(Rósa B. Blöndals)
Elsku Jóhanna okkar.
Það er komið að kveðjustund.
Við kveðjum þig á öðrum degi
sumars og vil ég trúa því að þú
sért komin í sumarlandið og bú-
in að hitta mömmu þína og aðra
Brimnesinga sem farnir eru.
Þú varst mikill gleðigjafi og
það var gott að hafa þig í kring-
um sig.
Þú varst stór þáttur í fjöl-
skyldu okkar eftir að við flutt-
um austur haustið 2004. Ef
skroppið var yfir á aðra firði
eða í Egilsstaði var það bara
sjálfsagt mál að bjóða þér með í
bíltúr og oftar en ekki fengum
við okkur hamborgara og
franskar og ekki mátti gleyma
kokkteilsósunni.
Þú lést mig nú alveg vita að
þú værir hin konan hans Óla,
einhvern tíma svaraðir þú í sím-
ann þegar hann hringdi heim og
spurði um sína kellu, þú varst
fljót að svara og sagðir honum
að þú værir búin að henda mér
út enda værir þú hans kella.
Fyrstu árin varstu dugleg að
koma gangandi til okkar á sum-
artíma og þá komstu nú oft við
hjá Alla þínum í Franska safn-
inu. Þú þekktir marga bæjar-
búa í litla þorpinu okkar sem
þér fannst gaman að spjalla við
í gönguferðum þínum.
Þú varst mikið fyrir að punta
þig, það var alveg sama hvað ég
reyndi að koma þér í buxur, nei
í pils eða kjól skyldir þú fara.
Enda áttum við margar
skemmtilegar búðaferðir á
Reyðarfjörð til að kaupa á þig
föt.
Elsku Jóhanna okkar, það er
margs að minnast á kveðju-
stundu. Erfitt finnst okkur að
geta ekki fylgt þér síðasta spöl-
inn, en hugur okkar leitar aust-
ur á Fáskrúðsfjörð.
Þegar við fluttum aftur suður
fyrir rúmlega ári var langerf-
iðast að kveðja þig og skilja þig
eftir. Þá var nú heilsunni farið
að hraka hjá þér, elskan.
En þú komst okkur skemmti-
lega á óvart og sagðir okkur að
þú værir búin að skíra bangs-
ann þinn sem var búinn að
fylgja þér til margra ára. Hann
fékk nafnið Óli. Óli bangsi kúrði
hjá þér til hinstu stundar.
Við vottum Guðmundi, bróð-
ur þínum, og fjölskyldu innilega
samúð.
Gengin er góð kona, Jóhanna
frá Brimnesi. Hvíl í friði. Þínir
vinir
Lára og Óli.
✝ Bryndís Jóns-dóttir, fv.
deildarstjóri, fædd-
ist í Reykjavík 11.
október 1927. Hún
lést á dvalar- og
hjúkrunarheimil-
inu Grund við
Hringbraut 14. apr-
íl 2016.
Bryndís var dótt-
ir hjónanna Ing-
unnar Elínar Þórð-
ardóttur húsmóður, f. 3.
desember 1898, ættaðrar af Sel-
tjarnarnesi, d. 2. janúar 1968, og
Jóns Ólafs Gunnlaugssonar
deildarstjóra, f. 8. október 1890
að Kiðabergi í Grímsnesi, d. 23.
ágúst 1979. Systkini Bryndísar
voru Þuríður, Soffía, Gunn-
laugur Jón Halldór, Guðrún Sig-
ríður, Halldór Ólafur, Karl,
1950. Dóttir hans er Bryndís
Soffía, f. 12. október 1985. 2.
Geir Óttar Geirsson, f. 6. nóv-
ember 1954, eiginkona hans er
Margrét Harðardóttir, f. 4. sept-
ember 1954. Börn þeirra eru: 1)
Hildur Elín, f. 12. apríl 1979.
Eiginmaður hennar er Grétar
Elías Finnsson. Synir þeirra eru
Stefán Breki og Finnur Kári.
Fyrir átti Grétar Arnar og Söru
Natalíu. 2) Gylfi Már, f. 25. júní
1981, sambýliskona hans er
Tara Ashley Young.
Bryndís ólst upp í miðbæ
Reykjavíkur. Hún var mörg
sumur í sveit að Torfastöðum í
Biskupstungum. Bryndís lauk
stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum í Reykjavík árið 1947.
Hún hóf skömmu síðar störf
við Dóms- og kirkjumálaráðu-
neytið, þar sem hún starfaði sem
deildarstjóri um áratuga skeið.
Útför Bryndísar verður gerð
frá Seltjarnarneskirkju í dag,
22. apríl 2016, klukkan 11.
Þórður, Jórunn,
Þorsteinn, drengur
og Gunnlaugur.
Þau eru öll látin
nema Jórunn.
Eiginmaður
Bryndísar var Geir
Ísleifur Geirsson
rafvirkjameistari,
frá Kanastöðum í
Landeyjum, alinn
upp í Vest-
mannaeyjum, f. 20.
maí 1922, d. 9. apríl 1999. For-
eldrar hans voru Geir Ísleifur
Ísleifsson og Guðrún Tóm-
asdóttir. Bryndís og Geir Ísleif-
ur giftu sig 3. apríl 1954. Þau
bjuggu lengst af í Skaftahlíð 18 í
Reykjavík og Selbraut 17 á Sel-
tjarnarnesi.
Synir þeirra eru: 1. Jón Ólaf-
ur Geirsson, f. 25. nóvember
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína sem lést síð-
astliðinn fimmtudag.
Bryndís var sannkölluð
Reykjavíkurmær. Hún var fædd
og uppalin í 101 og lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í
Reykjavík 1947. Útskriftarhóp-
urinn 1947 hefur alltaf haldið
hópinn, hist á hverju ári, stund-
um bara stelpurnar og stundum
fengu strákarnir að vera með.
Bryndís vann alla sína starfsævi í
101, en hún var lengst af forseta-
skipaður deildarstjóri í Dóms- og
kirkjumálaráðuneytinu. Helsta
verkefni hennar þar var vinna í
kringum presta og prestaköll,
enda þekkti hún alla presta á Ís-
landi.
Bryndís var gift Geir Ísleifi
Geirssyni, sem lést fyrir 17 árum.
Á yngri árum ferðuðust þau
hjónin mikið um landið með son-
um sínum, gistu í botnlausu tjaldi
með trésúlum eins og þá tíðkað-
ist. Síðar ferðuðust þau Geir mik-
ið til útlanda og nutu þess að vera
í sól og hita.
Bryndís og Geir fluttu á
Seltjarnarnes 1981, en þá fannst
Bryndísi hún vera komin heim,
enda var móðir hennar fædd að
Mýrarhúsum á Seltjarnarnesi.
Bryndís var mjög félagslynd,
hún spilaði brids með vinkonum
sínum í mörg ár og var í nokkrum
stelpuklúbbum sem borðuðu
reglulega saman og fóru í styttri
ferðir. Í yfir 20 ár fór Bryndís í
sund daglega, oftast í Vesturbæj-
arlaugina, og synti alltaf 450
metra. Bryndís sótti margvísleg
námskeið, m.a. í matreiðslu á
grænmetisfæði upp úr 1970. Hún
vildi að sjálfsögðu gæða fjöl-
skyldunni á hollustunni, við litla
hrifningu karlmannanna á heim-
ilinu.
Bryndís og Geir byggðu sér
sumarhús, Lindarberg, í landi
Hests í Grímsnesi og undu sér
þar löngum stundum, en þar áttu
margir ættingjar Halldórs föður-
bróður hennar, bónda á Kiðja-
bergi, sér athvarf.
Við starfslok í Dóms- og
kirkjumálaráðuneytinu, þá sjö-
tugri, var Bryndísi fært golfsett í
kveðjugjöf. Hún lærði að spila
golf og var býsna lunkinn golfari
þau tíu ár sem hún stundaði
íþróttina.
Bryndís var alla tíð mjög sjálf-
stæð kona og fylgin sér. Hún var
með bílpróf, endurnýjaði stolt
ökuskírteinið sitt reglulega en
keyrði ekki.
Samband Bryndísar og Jór-
unnar, yngri systur hennar, var
alla tíð mjög náið og fallegt. Þær
eyddu mörgum stundum saman.
Bryndís var dugleg að fara í
strætó til að heimsækja systur
sína. Þær áttu líka góða daga
saman í Amsterdam á meðan
Jórunn bjó þar, enda „átti“ Bryn-
dís sitt eigið herbergi hjá Ing-
unni systurdóttur sinni í Amst-
erdam.
Barnabörnin þrjú áttu sér-
stakan stað í hjarta hennar og
var hún dugleg að fylgjast með
þeim og styðja. Barnabarnabörn-
in fluttu nýverið á Selbrautina og
minnast þess þegar þeir „stálust“
í heimsókn til langömmu og
fengu súkkulaðiköku.
Ég kveð tengdamóður mína
með innilegu þakklæti fyrir sam-
veruna síðastliðin 40 ár.
Margrét Harðardóttir.
Ég skal muna og aldrei gleyma
okkar stundir hér.
Um þær hugsa og ávallt geyma
innst í huga mér.
(Höf. ókunnugur)
Í dag kveðjum við elsku ömmu
Dí.
Eins sárt og það er að kveðja
þá eigum við yndislegar minning-
ar til að hlýja okkur við.
Við áttum margar góðar sam-
verustundir saman. Piparköku-
málun og laufabrauðsútskurður
var alltaf fastur liður í desember,
þó minna hafi farið fyrir því síð-
ustu ár.
Sólardagar á pallinum, kaffi-
boð og sumarbústaðaferðir koma
upp í hugann svo fátt eitt sé
nefnt.
Við erum þakklát fyrir allan
tímann okkar saman.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson)
Hvíl í friði, elsku amma okkar.
Þín barnabörn,
Hildur Elín, Gylfi Már
og Bryndís Soffía.
Það er með söknuði að ég kveð
Bryndísi Jónsdóttur. Hún var
ávallt partur af lífi mínu þar sem
hún og móðir mín voru æskuvin-
konur. Hún sýndi mér alltaf
hlýju og áhuga og vildi mér ætíð
vel. Móður minni reyndist hún
kær og traust vinkona.
Þær stöllur fóru saman í ferða-
lög, í sumarbústað með okkur
krakkana upp að Reynisvatni, og
ég minnist ófárra göngutúra úr
Norðurmýrinni og upp í Skafta-
hlíð til Bryndísar og Geirs og
sonanna Jóns og Geirs. Mér
fannst alltaf einhverjir töfrar
vera á heimili Bryndísar. Ef til
vill var það fegurðin í röddinni og
hlýjan í persónuleikanum, en
nærvera hennar yljaði að hjarta-
rótum.
Seinna meir stofnuðu þær
nöfnurnar bridsklúbb, ásamt
tveimur öðrum vinkonum, Mörtu
og Guðrúnu. Þær skemmtu sér
vel og létu spilamennskuna ein-
kennast af gleði og voru alls kost-
ar lausar við það að vera taps-
árar. Þær framreiddu frumlega
smárétti, skenktu tár af sérríi
eða góðum líkjör í falleg glös og
nutu lífsins.
Bryndís var nútímakona. Hún
vann ávallt utan heimilis og
starfsferill hennar var í dóms- og
kirkjumálaráðuneytinu, þar sem
hún gegndi starfi deildarstjóra.
Heimili og starf samrýmdi hún af
mikilli leikni og hún og Geir heit-
inn, eiginmaður hennar, unnu
saman að því að byggja upp far-
sælt líf.
Eftir að móðir mín dó sáumst
við minna, en alltaf af og til eða
spjölluðum í síma. Það var gam-
an að koma í fallega húsið hennar
úti á Seltjarnarnesi og oft var
minnst á Bryndísarklúbbinn, en í
hann komust aðeins þeir sem
báru þetta fallega nafn. Áttu þær
vinkonurnar og nöfnurnar orðið
stóran hóp af nöfnum og við eitt-
hvert tækifæri var smellt mynd
af „Bryndísunum“. Mynd af dótt-
ur minni, Bryndísi, fékk heiðurs-
sess í glerskápnum í stofunni og
sess í nafnaklúbbnum fræga.
Í huga mér eru þær nöfnur,
mamma og Bryndís, órjúfanleg
eining fagurrar vináttu – vináttu
sem stofnað er til í léttleika
æskuáranna, vináttu sem sam-
gleðst á gleðistundum og stenst
allar þær raunir sem lífið kann að
bjóða upp á, og er í minningunni
fjársjóður sem og lærdómur um
innihald kærleika og tryggðar.
Sonum hennar, Jóni og Geir,
tengdadóttur og barnabörnum
sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þórunn Stefánsdóttir.
Bryndís Jónsdóttir
Bróðir okkar og mágur,
ÓSKAR EIRÍKSSON,
Hátúni 4,
Reykjavík,
lést á dvalarheimilinu Grund þann 11. apríl.
Útför fer fram frá Fossvogskapellu
mánudaginn 25. apríl klukkan 13.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Litlu-Grundar við
Hringbraut fyrir góða umönnun.
.
Guðrún Eiríksdóttir, Viðar Þorsteinsson,
Hulda Eiríksdóttir, Kristinn B. Þorsteinsson,
Fríða Eiríksdóttir, Jóhann Friðriksson.