Morgunblaðið - 22.04.2016, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. APRÍL 2016
✝ SigríðurGuðný Krist-
jánsdóttir fæddist
16. apríl 1925 á
Arnarnúpi í Keldu-
dal í Dýrafirði.
Hún lést á Landa-
koti 30. mars 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Guðbjörg
Kristjana Guðjóns-
dóttir, f. 20.8.
1897, d. 31.12.
1989, og Kristján Guðmunds-
son, f. 27.12. 1889, d. 20.12.
1973, bændur á Arnarnúpi.
Sigríður var í miðið af níu
systkinum, sem voru:
1) Tvíburar, f. 13.10. 1920.
Annar þeirra lést strax eftir
fæðingu. Hinn lifði og hét Guð-
mundur Jón, d. 1988. 2) Guð-
munda, f. 24.11. 1921, d. 24.4.
1959. 3) Guðjón Örn, f. 15.12.
1922. 4) Elís Gunnar, f. 8.5.
1926. 5) Bjarni Sverrir, f. 16.3.
1928. 6) Ingvar Stefán, f. 20.3.
1931, d. 4.3. 1979. 7) Þorgeir
Björgvin, f. 5.9. 1937.
Fósturbróðir Sigríðar var
Markús Kristmundur Stef-
ánsson, f. 23.1. 1928, d. 8.5.
barnabörn, sjö barna-
barnabörn, og Jón Haukdal
Kristjánsson, f. 23.4. 1956, sem
ólst upp hjá Sigríði og Hjörleifi
til 15 ára aldurs. Maki Jóns er
Bára Guðbjartsdóttir. Þau eiga
tvo syni og tvö barnabörn.
Sigríður gekk í barnaskól-
ann í Keldudal, og nam síðar
við Húsmæðraskólann Ósk á
Ísafirði, þaðan sem hún lauk
prófi.
Sigríður og Hjörleifur
bjuggu fyrstu 10 hjúskaparár
sín á Húsatúni í Haukadal í
Dýrafirði, en urðu þá að
bregða búi vegna heilsubrests
Hjörleifs, og fluttust suður til
Garðahrepps, nú Garðabæjar.
Lengst af starfaði Sigríður
utan heimilis eftir að suður var
komið, fyrst við saumaskap, en
eftir að þau hjón fluttu í Hafn-
arfjörð, 1971, ráku þau þar
smurstöð og söluturn í 14 ár.
Eftir að þau hættu þeim
rekstri hóf hún aftur að vinna
á saumastofu og vann þar með-
an heilsan leyfði.
Árið 1991 fluttu þau Hjör-
leifur að Boðahlein 3 við
Hrafnistu. Síðustu fimm mán-
uðina lá Sigríður nær óslitið á
sjúkrahúsi og lést 30. mars á
Landakoti.
Útför Sigríðar verður gerð
frá Garðakirkju í dag, 22. apríl
2016, klukkan 13. Jarðsett
verður í Garðakirkjugarði.
2010, sem bjó á
Arnarnúpi frá eins
árs aldri ásamt
móður sinni.
Þann 30.12.
1944 giftist Sigríð-
ur Hjörleifi Guð-
mundssyni, f. 26.7.
1920, d. 24.3. 1999.
Börn þeirra eru: 1)
Rögnvaldur Karl,
f. 23.11. 1944,
maki Erla Ingv-
arsdóttir. Þau eiga þrjár dæt-
ur, fimm barnabörn og þrjú
barnabarnabörn. 2) Sigurður
Guðmundur, f. 10.11. 1947, frá-
skilinn. Hann á þrjú börn og
sex barnabörn. 3) Guðbjörg
Kristín, f. 1.2. 1949, maki Páll
Bragason. Þau eignuðust fjóra
syni, einn er látinn, og eiga sex
barnabörn. 4) Álfhildur Erna,
f. 20.4. 1952. Hún á einn son. 5)
Sverrir, f. 3.5. 1962, maki
Svanhildur Guðlaugsdóttir.
Þau eiga fjögur börn.
Fóstursynir Sigríðar og
Hjörleifs eru Kristján Haukdal
Þorgeirsson, f. 4.12. 1934,
maki Dóra Diego Þorkels-
dóttir; þau eiga þrjú börn, sjö
Elskuleg fóstra mín, Sigríður
Kristjánsdóttir, er látin. Ég
man það vel eins og það hafi
gerst í gær, þegar hún kom
ásamt unnusta sínum, Hjörleifi
Guðmundssyni, inn í líf mitt fyr-
ir 72 árum. Ég var þá níu ára.
Þá fyrir fáum dögum hafði móð-
ir mín dáið, eftir langa og erfiða
baráttu við krabbamein. Sigríð-
ur og Hjörleifur voru þá nýtrú-
lofuð og brugðu sér til borg-
arinnar í því tilefni og vísast til
að efna sér til búsins sem til
stóð að stofna. Þá birtust þau í
heimsókn hjá okkur í Hafnar-
firðinum. Þessi heimsókn varð
afdrifarík fyrir mig og breytti
lífi mínu. Í þessari heimsókn
ákvað hún að þennan dreng
vildi hún fá til fósturs og ala
mig upp. Þegar pabbi sagði mér
að þetta frændfólk mitt vildi
taka mig að sér og ég ætti að
fara með þeim vestur í Dýra-
fjörð og eiga þar heima, þá fyrst
skildi ég hvað hafði gerst, og að
móðurmissirinn var ekki bara
að ég var móðurlaus, heldur
missti ég heimili mitt líka og
átti að flytja þangað sem ég
þekkti engan, þetta fannst mér
ekki gott. En eitt vissi ég ekki,
ég hafði eignast nýja móður,
sem lét sér annt um mig, vissi
hvernig mér leið og gaf mér
móðurkærleika sinn ómældan,
ég var að kynnast nýrri veröld
og nýju fólki. Hún fór með mig
til foreldra sinna á Arnarnúpi í
Keldudal, þeirra Kristjáns og
Guðbjargar sem þar bjuggu
myndarbúi. Þar voru gamlar
hefðir hafðar í öndvegi. Kristið
heimili í besta skilningi þess
orðs. Þar voru lesnir húslestrar
á föstunni, á meðan var kembd
ull, spunnið á rokk eða prjónað
og fleira sem gera þurfti. Úr
þessum jarðvegi var hún fóstra
mín komin, þar spratt kærleik-
urinn til náungans fram og
börnin frá Arnarnúpi bera öll
uppeldi sínu fagurt vitni þar
um. Ég er þakklátur fyrir veru
mína þar og þeim á ég það að
þakka að vera kristinn maður í
dag, með þá lífsfyllingu er ég
glaður. Þau Hjörleifur keyptu
jörðina Ystabæ í Haukadal.
Íbúðarhúsið þar var ónýtt, svo
þau byggðu við íbúðarhúsið á
Húsatúni, þar sem foreldrar
hans og systkini bjuggu. Ég fór
til þeirra þegar húsið var tilbú-
ið. Þau, ungu hjónin, unnu af
miklu kappi við að bæta og
stækka jörðina og bústofninn og
með elju sinn varð búið gott og
sambærilegt við önnur þar um
slóðir. Enn er ótalin gæska
þeirra hjóna og kærleikur
þeirra við mig, þegar þau á erf-
iðum tímamótum í lífi mínu tóku
son minn Jón Haukdal að sér,
líkt og þau gerðu við mig á sín-
um tíma. Þau reyndust honum
vel ekki síður en mér. Það var
velgjörningur sem ég fæ aldrei
fullþakkað. Þau áttu fimm börn
sem öll lifa móður sína og nutu
ástar hennar og kærleika í rík-
um mæli allt til loka, samt átti
hún ríkulegan kærleika fyrir
okkur feðga.
Þú varst kærleiksríkasta
manneskja sem ég hef mætt á
lífsgöngu minni. Ég votta börn-
um þínum og afkomendum öll-
um hjartanlega samúð mína við
fráfall sinnar einstöku móður.
Geymið minningarnar um hana.
Að leiðarlokum kveð ég þig,
elskulega fóstra mín, með sökn-
uði og þakklátu hjarta fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og Jón
son minn. Góður Guð blessi þig
og umvefji þig náð sinn og mis-
kunn í dýrðarríki sínu. Haf þú
þökk fyrir allt sem þú varst mér
og mínum.
Kristján H. Þorgeirsson.
Leiðir okkar Siggu, eins og
hún var jafnan kölluð, lágu fyrst
saman á árinu 1967, þegar við
Guðbjörg dóttir hennar fórum
að stinga saman nefjum.
Sigga sýndi þessum aðsko-
tastrák strax vinsemd, þótt
samskiptin væru ekki ýkja mikil
í fyrstu. Þau hjónin Hjörleifur
og Sigga virtust alltaf vera að
vinna eða í öðrum önnum, en
heimilið var ætíð snyrtilegt og
röð og regla áberandi.
Eftir því sem sambandi okkar
Guðbjargar vatt fram, kynntist
ég þeim Siggu betur. Þau
reyndust vera sannkristið,
gegnheilt sómafólk sem ekki
mátti vamm sitt vita. Áberandi
var hversu samrýnd og samhent
þau voru. Á því heimili voru í
heiðri höfð einföld gildi; kær-
leikur, vinnusemi, heiðarleiki,
regla. Aldrei man ég eftir bar-
lómi, þótt heimilið væri þungt
og heimilisfaðirinn löngum rúm-
liggjandi. Mikið mæddi því á
Siggu og aldrei lét hún neinn
bilbug á sér finna.
Hagur heimilisins vænkaðist
þegar þau hjón hófu rekstur
söluturns og smurstöðvar. Þar
unnu þau myrkranna á milli og
tóku sér varla frí öll árin. Þegar
reksturinn var seldur kom loks
tækifæri til að slaka aðeins á.
Það var hins vegar ekki í eðli
Siggu að leggjast í iðjuleysi,
heldur vann hún úti hálfan dag-
inn og settur var svo mikill
kraftur í handavinnu að nálg-
aðist stóriðju. Sigga hafði unun
af bóklestri, og var m.a. vel les-
in í höfuðbókmenntum þjóðar-
innar. Nutum við fjölskyldan
mjög góðs af handavinnu Siggu
og skörtum öll prjónaflíkum fín-
ustu gerðar frá henni.
Sonum okkar þótti ætíð gott
að heimsækja Siggu ömmu og
Hjörleif afa. Ekki einasta mátti
treysta því að þau lumuðu á ein-
hverju góðgæti, heldur var
Sigga óþreytandi að spjalla við
börnin, kenna þeim að spila á
spil. Sama var með barnabörn
okkar, meðan heilsa hennar og
úthald entist. Ekki má gleyma
heimsóknum í söluturninn; eng-
ar fýluferðir voru það.
Tvisvar fórum við Sigga sam-
an í langferðir. Í fyrra skipti var
það, þegar undirritaður átti
fertugsafmæli vorið 1988, að við
hjónin ásamt sonum okkar,
tengdaforeldrum mínum, móður
minni og bróður fórum til Kan-
aríeyja. Hitt skiptið fórum við
hjónin með Siggu norður í land,
sumarið 2003, þar sem við með-
al annars ókum norður Kjöl og
nutum dýrðar Hveravalla, Ás-
byrgis, Dettifoss og Hljóða-
kletta í einstakri veðurblíðu.
Sigga hafði aldrei fyrr séð
miðhálendi landsins né komið
austur fyrir Akureyri. Í báðum
þessum ferðum naut Sigga lífs-
ins í ríkum mæli og lék á als
oddi.
Sigga var afar sjálfstæð per-
sóna og vildi sem minnst vera
öðrum háð. Hún var harðjaxl og
hraustmenni að upplagi og bjó
heima hjá sér þar til heilsan
brast endanlega síðastliðið
haust, að hún neyddist til að
leita á náðir sjúkrastofnunar.
Sigga var alla tíð skýr í hugsun
og vel skipulögð og fylgdist
gjörla með öllu alveg fram undir
það síðasta.
Nú, þegar ég kveð tengda-
móður mína hinstu kveðju með
þakklæti og virðingu, veit ég
fyrir víst að hún kvaddi þennan
heim sátt og reiðubúin til brott-
farar og hlakkaði til að komast í
betri heim til fundar við eigin-
mann sinn ástkæran og aðra
brottkvadda ástvini.
Guð blessi minningu Siggu
tengdamömmu.
Páll Bragason.
Í dag kveðjum við elsku
ömmu Siggu. Þegar hugsað er
til baka streyma fram margar
góðar minningar, þær fyrstu frá
því við vorum strákpjakkar að
koma í heimsóknir eða nætur-
gistingu til ömmu og afa á Glitv-
angi eða í sjoppuna til ömmu og
afa.
Amma var ekta góð amma,
bakaði bestu pönnukökurnar og
var alltaf með eitthvert góðgæti
í boði fyrir barnabörnin og aðra
afkomendur. Við strákarnir
fengum líka góðan skóla í fé-
lagsvist hjá ömmu og afa, enda
var amma nánast atvinnumaður
í faginu.
Amma náði níræðisaldri og
við erum þakklátir fyrir það að
okkar eigin börn hafi náð að
kynnast langömmu sinni og eiga
með henni góðan tíma, enda var
hún alltaf tilbúin að veita barna-
börnunum athygli og tíma.
Hvíl í friði, elsku amma.
Hinrik Pálsson, Hjörleifur
Pálsson og fjölskyldur.
Með ömmu Siggu dó heill
heimur. Þegar ég var lítill átti
ég afa, tvær ömmur og tvær
langömmur. Nú eru þau öll far-
in, mamma og pabbi orðin afi og
amma og ég og Jónína mamma
og pabbi. Mamma er á besta
aldri en líklega horfa börnin
mín á hana líkt og ég horfði á
ömmu Siggu, sem gamla konu.
Það er misjafnt hvað sést eftir
því hver lítur á.
Þetta fólk var allt úr fram-
andi fortíð fyrir lítinn strák. Í
minningunni eru langömmur
mínar í peysufötum öllum
stundum með fótsíða silfurfléttu
hringaða undir húfunni. Mamma
segist hafa séð hárið á þeim
ógreitt en það hlýtur að hafa
verið í lokuðu herbergi. Afi er
mjór og hæglátur, hlýr í fasi og
lyftir mér langt yfir höfuð sér.
Ég man eftir skeggbroddunum
hans strjúkast við vangann,
skrifstofunni hans inni á gangi
og hattinum á höfðinu þegar
hann kemur keyrandi með
ömmu á Volvo G29. Á Glitvangi
situr amma í bakháa brúna
stólnum við hliðina á handa-
vinnukörfunni með prjóna í
höndunum. Mér hefur verið
sagt að eitt árið hafi hún prjón-
að 106 lopapeysur ofan á önnur
verk. Ekkert í mínum minning-
um fær mig til þess að efast um
það. Hún brosir til mín í sífellu.
Ég veit það nú að henni var
ekki alltaf auðvelt að brosa og
allra síst hin síðustu ár. Þegar
ég heimsótti hana í síðasta sinn
var henni mjög niðri fyrir en
eitt lítið augnablik kreisti viljinn
fram daufa endurgerð af þessu
brosi, ömmu eins og ég man
hana best og með hlýju. Með
því kvöddumst við.
Ég gisti oft hjá ömmum mín-
um og dró andann innan um
þung gluggatjöld, hnausþykk
teppi, landslagsmálverk og dökk
húsgögn. Ég lá andvaka undir
klukkuslætti sem fólk af þessari
kynslóð veitti ekki meiri athygli
en hjartslættinum í sjálfu sér en
ómaði í eyrum smástráksins
eins og niður tímans. Nú er
þögn, litlu kyrrlátari, og ég
sakna klukkunnar.
Margar bestu og sterkustu
minningar æskunnar koma í
gegnum magann. Amma gaf
mér kleinur og ástarpunga með
djús sem var bæði volgur og of
sterkt blandaður fyrir minn
smekk. Ég hefði samt ekki vilj-
að skipta honum út fyrir neitt
annað. Ég fékk líka franskbrauð
sem var skorið í vél inni í búri
og mars í sjoppunni, þar sem
staflar af rauðum goskössum
fylltu bakherbergið. Þegar ég
gat ekki meira í mig látið spil-
um við vist.
Ég á góðar minningar um
ömmu mína og horfinn heim.
Megi þær lifa en hún hvíla í
Guðs friði með eilífri þökk fyrir
ástina.
Viðar Pálsson.
Með nokkrum fátæklegum en
einlægum orðum kveð ég sóma-
konuna Sigríði Kristjánsdóttur,
eða Siggu ömmu eins og hún
var jafnan kölluð á mínu heimili.
Sigga amma var þó ekki amma
neins á því heimili en í huga
okkar og hjarta var hún ein af
ömmum okkar. Ömmur skipa
ákveðin sæmdarsess í lífi fólks
og það gerði Sigga amma svo
sannarlega. Hún var tengda-
móðir Páls stóra bróður míns og
því móðir Guðbjargar mágkonu
minnar. Þar sem þau Guðbjörg
og Páll hafa nú verið saman í
hartnær hálfa öld er samferð
okkar Siggu ömmu orðin nokk-
uð löng og spannar nær alla
mína ævi. Mikill kærleikur var
ætíð milli fjölskyldna okkar og
ber að þakka það. Þar var hlut-
ur Siggu ömmu ekki minnstur.
Með sinni jarðbundnu nálgun,
festu og hlýju fylgdi henni
ákveðin ró og jafnvægi, það var
ekki fuminu eða fátinu fyrir að
fara á þeim bænum. Sigga
amma var einstaklega dugleg og
vinnusöm kona og féll henni
aldrei verk úr hendi. Handlagin
var hún með eindæmum og
sinnti hannyrðum fram á síð-
ustu ár. Hún var sérlega af-
kastamikil prjónakona, og auk
eigin barnabarna og fleiri barna
fengu dætur mínar Hrafnhildur
og Sandra og ömmustrákurinn
Bragi að njóta þess með fallega
útprjónuðum húfum, vettlingum
og hosum. Þau minnast öll
Siggu ömmu með hlýju og þakk-
læti. Nú hefur Sigga amma
fengið hvíld eftir erfið veikindi.
Að leiðarlokum í þessu jarðlífi
þakka ég henni fyrir það sem
hún var og góðum Guði fyrir að
hafa fengið að kynnast og njóta
Siggu ömmu í mörg ár. Blessuð
sé minning hennar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Helga Bragadóttir.
Sigríður Guðný
Kristjánsdóttir
Kveðja frá
félaginu
Íslensk grafík
Það er óumdeilt
að Bragi Ásgeirsson lagði með
verkum sínum og skrifum fram
mikilvægan skerf til íslenskrar
myndlistar. Á vettvangi listgraf-
íkur er framlag hans mikið. Hann
var þar frumkvöðull á Íslandi og
mentor margra listamanna enda
var hann kennari við grafíkdeild
Myndlista- og handíðaskólans
um langt árabil og virkur þátt-
takandi í sýningum og skrifum
um grafík. Í verkum hans, eink-
um tréristum og steinþrykkjum,
er fagmennska hans ljós og mun
halda nafni hans á lofti um ókom-
in ár.
Bragi tók þátt í fjölmörgum
Bragi
Ásgeirsson
✝ Bragi Ásgeirs-son listmálari
fæddist 28. maí
1931. Hann lést 25.
mars 2016. Útför
Braga fór fram 6.
apríl 2016.
sýningum heima og
erlendis á vegum
félagsins og fyrir
hönd þess. Hann
hafði sterkar skoð-
anir á verkstæðinu,
vildi að framgang-
ur þess væri mikill
og var umhugað
um að vel væri
staðið að málum.
Hann var vel
tengdur, þekkti til
grafíkverkstæða og deildi þeirri
vitneskju með samferðamönn-
um sínum. Í þann brunn má
áfram leita við framgang grafík-
lista á Íslandi. Það er mikils
virði að skynja þegar horft er yf-
ir sviðið, hvað fyrstu kynslóðir
grafíklistamanna unnu faglega
og vel og skilja eftir sig mikil-
vægan arf.
Við leiðarlok er Braga Ás-
geirssyni, heiðursfélaga okkar,
þakkað hans framlag sem var
ómetanlegt.
Blessuð sé minning hans.
Elísabet Stefánsdóttir
formaður ÍG.
Elskulegi Berg-
ur Snær var með
hlýjan faðm og fal-
legt bros. Það er
dýrmætt að eiga góðar minning-
ar. Ég minnist þess sérstaklega
þegar við Bergur fórum með
ömmu og afa í Súðavík og keppt-
um um allt milli himins og jarð-
ar. Það var keppt um hver gæti
hlaupið hraðast, veitt stærsta
fiskinn og unnið flest spilin.
Þegar ég varð eldri fékk ég að
passa Margréti Rán einstöku
sinnum. Bergur var ekki ánægð-
ur með að ég, aðeins fjórum ár-
um eldri, fengi að ráða öllu á
heimilinu. Hann brá því á það
ráð að neita að fara að sofa og
það þýddi ekki annað en að
bregða á leik. Hann fengi að
Bergur Snær
Sigurþóruson
✝ Bergur SnærSigurþóruson
fæddist 17. sept-
ember 1996. Hann
lést 18. mars 2016.
Útför Bergs
Snæs fór fram 31.
mars 2016.
fara hálftíma
seinna að sofa ef
hann gæti gert 30
armbeygjur. Það
var sko ekkert mál
og minnir mig að
hann hafi endað á
að gera 50 arm-
beygjur. Auðvitað
var þetta allt hans
hugmynd og tókst
honum að þessu
sinni að plata mig.
Það var alltaf gaman að vera í
kringum Berg Snæ og ég er
þakklát fyrir þær góðu stundir
sem við áttum saman.
Hans verður sárt saknað.
Svefninn flýr mig um svartar nætur,
sætir þú nú við rúmstokk minn
heyrðirðu hvernig hjartað lætur
heit meðan falla tár um kinn.
Þessum hjartslætti, þessum tárum
þó vil ég skipta ei við neitt
og ekki kvíðanum svona sárum.
Hann sýnir það hvað ég ann þér heitt.
(Páll Ólafsson)
Álfrún Perla
Baldursdóttir.