Morgunblaðið - 28.06.2016, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JÚNÍ 2016
✝ Halla Þor-björnsdóttir
barnageðlæknir
fæddist í Reykjavík
30. október 1929.
Hún lést á öldrunar-
deild Vífilsstaða 21.
júní 2016.
Móðir hennar var
Charlotta Stein-
þórsdóttir, f. í
Stykkishólmi 29.
des. 1908, d. 1990.
For.: Steinþór Magnússon, bóndi
í Elliðaey á Breiðafirði, f. 1859, d.
1921, og k.h. Diljá Magnúsdóttir
húsfreyja, f. 1868, d. 1947. Faðir
hennar var Þorbjörn Þórðarson
málarameistari, f. í Reykjavík 14.
maí 1907, d. 1976. For.: Þórður
Guðmundsson, sjómaður í
Reykjavík, f. 1876, d. 1948, og
k.h. Halla Bjarnadóttir, hús-
freyja, f. 1870, d. 1952. Halla átti
tvö systkini sem bæði eru látin,
en þau voru: 1). Steina Þóra Þor-
björnsdóttir, f. 30. nóv. 1931, d. 3.
mars 1996. 2) Hilmar Þorbjörns-
son, aðstoðaryfirlögregluþjónn,
f. 23. okt. 1934, d. 29. jan. 1999.
Halla varð stúdent frá MR
1949 og cand. med. frá HÍ 1. febr.
1961. Almennt læknaleyfi á Ís-
landi fékk hún 8. mars 1963 og í
Danmörku í des. 1970, þar sem
stoðarlæknir á Landspítalanum,
barnageðdeild frá 1980 til 1990,
sérfræðingur þar frá 1983 til
1990. Staðgengill yfirlæknis (vik.
överläkare) á Barn- och ung-
domspsykiatriska kliniken, Läns-
sjukhuset í Borås í Svíþjóð, frá
1990 til 1991. Sérfræðingur á
Barna- og unglingageðdeild
Landspítalans frá 1991 til starfs-
loka 1999.
Halla ólst upp í foreldrahúsum
á Spítalastíg 8 í Reykjavík og síð-
ar á Þórsgötu 1. Árið 1961 giftist
Halla, Einari Oddssyni, fyrrver-
andi sýslumanni í Vík í Mýrdal,
en hann lést árið 2005. Þau héldu
heimili í Vík í Mýrdal þó svo að
Halla starfaði mesta sína starfs-
ævi í Reykjavík. Eftir að Einar
missti heilsuna héldu þau heimili
í Úthlíð 6 í Reykjavík.
Synir Höllu og Einars eru: 1)
Karl, bakari og sölumaður, f.
21.2. 1963, maki Kristín Braga-
dóttir móttökuritari, f. 26.6. 1956.
Karl á þrjú börn með fyrri konu
sinni, Sólrúnu Viðarsdóttur: And-
reu Ösp, f. 3.9. 1982, Berglindi
Ýri, f. 31.5. 1989, maki Eiríkur
Heiðar Nilsson, f. 5.6. 1986, sonur
þeirra Alexander Orri Eiríksson,
f. 26.6. 2014, og Birki Örn, f. 9.10.
1996. 2) Páll, búfræðingur og
sálmeðferðarfræðingur, sjálf-
stætt starfandi, f. 4.5. 1967, maki
Linda Björk Jónsdóttir, f. 26.2.
1977. Þau eiga eina dóttur; Diljá
Höllu Pálsdóttur, f. 2.11. 2012.
Útför Höllu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 28. júní 2016,
klukkan 13.
hún lauk sérnámi
sínu í barnalækn-
ingum. Halla fékk
síðan sérfræðings-
leyfi í barnasjúk-
dómum á Íslandi ár-
ið 1981 og í
barnageðsjúkdóm-
um 1983.
Halla starfaði við
Tilraunastöðina í
meinafræðum á
Keldum frá feb.-
des. 1961. Kandídat á Landspít-
alanum og Slysavarðstofu
Heilsuverndarstöðvar Reykja-
víkur frá 1961 til 1963. Aðstoð-
arlæknir á Landspítalanum,
barnadeild, frá 1966 til 1967, á
Borgarspítalanum, lyflækninga-
deild, frá 1967 til 1968. Síðan lá
leiðin til Danmerkur í áfram-
haldandi sérnám í barnalækn-
ingum á Frederiksborg Amts
Centralsygehus (F.A.C.) í Hill-
erød þar sem hún nam frá 1968
til 1970. Eftir heimkomu starfaði
hún á Landspítalanum, barna-
deild, frá 1970 til 1972, á Heilsu-
verndarstöð Reykjavíkur, barna-
deild, 1973, á Landspítalanum,
barnageðdeild, frá 1973 til 1975,
og á Kleppsspítala frá 1975 til
1976. Heilsugæslulæknir á
Kirkjubæjarklaustri 1979. Að-
Það var bjart yfir vorinu 1949
„þegar alls staðar sást til vega“ og
við nýstúdentarnir gengum fagn-
andi út í vorið. Við höfðum bundist
traustum vinaböndum rúmlega
fermdar og sumar enn fyrr. Við
vorum í upphafi 14 talsins sem
stofnuðum saumaklúbbinn CA-
SPIR en það hefur fækkað í hópn-
um og Halla er sú sjötta sem kveð-
ur. Við áttum allar heima innan
Hringbrautar, bærinn var lítill og
við fórum fótgangandi flestra okk-
ar ferða enda almennt ekki bílar
til á heimilum. Æskuheimili Höllu
stóð á efstu hæð á Þórsgötu 1 með
útsýni til allra átta, það var gest-
risið og viðmót allra minnisstætt.
Faðir hennar reisti húsið sem var
háhýsi á þeim tíma og þar kynnt-
umst við elskulegum foreldrum
hennar, Charlottu Steinþórsdótt-
ur og Þorbirni Þórðarsyni, ömmu
hennar og systkinum sem tóku
okkur stelpunum opnum örmum.
Snemma kom í ljós að Halla var
gædd miklum mannkostum, ein-
stakri rökhæfni og gagnrýninni
hugsun og var eiginlega fordóma-
laus. Þeir kostir settu mark sitt á
hana alla tíð og arfur æskuheim-
ilisins fylgdi henni til æviloka.
Halla fetaði ekki hefðbundna
slóð kvenna fyrr á tíð og lagði
stund á læknisfræði þegar fáar
konur lögðu þau fræði fyrir sig.
Hún stundaði læknisstörf alla sína
starfsævi og varð síðar sérfræð-
ingur í barnageðlækningum.
Margir af eðlislægum kostum
hennar hafa nýst henni vel í
vandasömu starfi, hún var kjark-
mikil og óhrædd við að tileinka sér
nýjungar á flestum sviðum og
leggja góðum málum lið. Hún var
meðal annars í hópi þeirra sem
stofnuðu Barnaheill, Íslandsdeild
alþjóðasamtakanna Save the
children.
Hún Halla hafði mjög góða
nærveru og öllum leið vel og nutu
sín í návist hennar. Hún lagði allt-
af gott til mála og á hana var hlust-
að. Eiginmaður hennar var Einar
Oddsson, sýslumaður í Skafta-
fellssýslum, og áttu þau áratuga
hamingjuríka sambúð. Þegar
vinnuviku hennar lauk í Reykjavík
vílaði hún ekki fyrir sér að aka
aðra hverja helgi austur til Víkur
hvernig sem viðraði, en þau áttu
lengst af tvö heimili, annað í
Reykjavík og hitt í Vík í Mýrdal.
Þau fóru í heimsreisur og héldu á
fjarlægar söguslóðir og nutu þess
að ferðast saman. Synir þeirra,
þeir Karl og Páll, hafa sýnt henni
einstaka umhyggju í veikindum
hennar að undanförnu ásamt eig-
inkonum þeirra og börnum. Fjöl-
skyldan var Höllu afar kær og hún
fylgdist náið með barnabörnum
sínum í námi og starfi.
Við höfum haldið hópinn ár-
gangur ’49 og hittumst fyrsta
fimmtudag í hverjum mánuði og
lét Halla sig ekki vanta á þær sam-
komur. Við höfum ferðast mikið
saman í bekkjarferðum innan-
lands og utan í margar ógleyman-
legar ferðir sem yndislegt er að
minnast.
Við vottum sonum Höllu og
fjölskyldum þeirra innilegan sam-
hug og minnumst með mikilli virð-
ingu og söknuði ævivinkonu okk-
ar, Höllu Þorbjörnsdóttur.
Anna Sigríður Gunnarsdóttir,
Bergljót Ingólfsdóttir,
Ellen Åberg Snorrason,
Helga Gröndal,
Signý Sen,
Sigríður Th. Erlendsdóttir,
Sólveig Pálmadóttir,
Vigdís Finnbogadóttir.
Halla
Þorbjörnsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Höllu Þorbjörnsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
✝ Jóhanna Mar-grét Einars-
dóttir fæddist í
Hraunprýði á Hell-
issandi 21. mars
1934. Hún lést á
Sólvöllum á Eyr-
arbakka 18. júní
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Einar Ög-
mundsson vélstjóri,
f. 26. febrúar 1899
á Hellu í Beruvík, d. 3. mars
1974, og Sigríður Sesselja Haf-
liðadóttir, f. 17. júní 1908 í Berg-
holtskoti í Staðarsveit, d. 1.
ágúst 1984. Einar var sonur Ög-
mundar Andréssonar frá
Einarslóni á Snæfellsnesi og Sól-
veigar Guðmundsdóttur frá
Purkey á Breiðafirði. Sigríður
var dóttir Hafliða Þorsteinsson-
ar frá Grenjum í Miklaholts-
hreppi og Steinunnar Kristjáns-
dóttur, en Kristján var Elíasson
og bóndi á Lágafelli. Jóhanna
Margrét var því Snæfellingur í
báðar ættir. Systkini Jóhönnu
eru Hrefna, f. 20. júní 1931, d.
þar sem þau bjuggu þar til þau
fluttu í hús sitt við Sléttuveg 3 á
Selfossi. Þar bjuggu þau síðan
allan sinn búskap ásamt börnum
sínum. Börn Jóhönnu og Odds
eru: 1) Sigríður Kolbrún, flug-
freyja, f. 26. desember 1951, gift
Magnúsi Kjartanssyni hljómlist-
armanni, börn þeirra eru Davíð
Vignir, Oddur Snær og Margrét
Gauja; 2) Sveinbjörn,
framleiðslustjóri, f. 21. janúar
1956, börn hans eru Daði Hrafn
og Steinar; 3) Gunnar, f. 24. jan-
úar 1966, giftur Dorthe Odds-
son, börn hans eru Helgi og Kor-
mákur Darri, en með Dorthe á
hann Nönnu, Eddu og Ásbjörn;
4) Einar Valur, varðstjóri, f. 12.
júní 1968, sambýliskona Stein-
unn Jónsdóttir forstöðuþroska-
þjálfi. Börn þeirra eru Atli
Hjörvar og Jóhanna Margrét.
Jóhanna ólst upp í Hraun-
prýði á Hellissandi til fimm ára
aldurs, en þá flutti hún með for-
eldrum og systkinum til Njarð-
víkur þar sem hún stundaði
skyldunám og nám við Iðnskól-
ann í Keflavík. Jóhanna hefur
auk húsmóðurstarfa unnið utan
heimilisins við sauma og
verslunarstörf.
Útför Jóhönnu verður gerð
frá Selfosskirkju í dag, 28. júní
2016, og hefst athöfnin klukkan
14.
17. desember 2004;
Hafsteinn,
byggingameistari,
f. 4. júlí 1932, d. 11.
desember 1987;
Trausti, múrara-
meistari, f. 1. sept-
ember 1935, og tví-
burabróðir hans
Tryggvi, d. 4. júlí
1936; Sólmundur
Tryggvi, fiskifræð-
ingur, f. 24. desem-
ber 1941; Erna Sigríður, snyrti-
fræðingur, f. 24. maí 1944;
Sæmundur Þorsteinn, rafvirkja-
meistari, f. 18. maí 1945.
Jóhanna Margrét giftist 13.
október 1956, Oddi Gunnari
Sveinbjörnssyni frá Snæfoks-
stöðum í Grímsnesi, kennara, f.
3. ágúst 1924, d. 5. desember
2004. Oddur var sonur Svein-
björns Jónssonar og Jónínu Guð-
mundsdóttur. Jóhanna og Odd-
ur hófu sambúð sína í Ytri--
Njarðvík og byggðu sér fljótlega
hús á Reykjanesvegi 2. Þar
bjuggu þau til ársins 1968 er þau
fluttu á Bankaveg 3 á Selfossi
Í dag er til moldar borin systir
mín Jóhanna Margrét eftir erfiða
sjúkralegu undir lokin. Við systk-
inin vorum alls átta og eru aðeins
fjögur þeirra nú á lífi. Sá tími er
við dvöldum í foreldrahúsum var
okkur einlægur og nutum við
mikils trausts og ástúðar foreldra
og systkina okkar í millum. For-
eldrar okkar komu frá Snæfells-
nesi og höfðu reynt ýmsa erfið-
leika á yngri árum, en komist yfir
það með dugnaði og orku. Þegar
hugleidd er saga foreldranna fyll-
ist maður stolti og spyr hvernig
var hægt að lifa sómasamlegu lífi
miðað við aðstæður og kjör fólks-
ins í þessu landi áður fyrr, en til
þess krafðist dugnaður, kjarkur,
áræðni, vinskapur og þekking.
Ég minnist þess að þegar ætt-
ingjar og vinir komu í heimsókn
frá Snæfellsnesi voru sagðar sög-
ur fyrri tíma og við krakkarnir
sátum sem negldir niður hlust-
andi og við munum sögurnar enn.
Strax í uppvextinum var
Hanna, eins og við kölluðum hana
ætíð, glöð og fjörug stúlka, allra
eftirlæti og þó einkum föður síns.
Hún sýndi fljótt listræna hæfi-
leika og var afar vandvirk í nær
öllu er hún tók sér fyrir hendur.
Hún festi snemma ráð sitt er hún
giftist Oddi Gunnari Sveinbjörns-
syni kennara, ættuðum frá Snæ-
foksstöðum í Grímsnesi og eign-
uðust þau fjögur mannvænleg
börn. Hanna og Oddur bjuggu
fyrst um sinn í Njarðvík, síðan í
Sandgerði og svo fluttust þau til
Selfoss þar sem Oddur lést árið
2004, 80 ára að aldri.
Þau hjónin ferðuðust mikið um
Ísland með börnin sín og Hanna
skráði og tók myndir af nær öllu
sem hún taldi áhugavert. Þau
fóru einnig til útlanda og meðal
annars til Ástralíu þar sem sonur
þeirra Sveinbjörn vann um tíma.
Hanna naut sín vel í þessum
ferðalögum enda mikill náttúru-
unnandi og hafði næmt auga fyrir
fegurð landsins og litadýrð. Bæði
voru þau mikið hagleiksfólk í
sköpun hluta, mynda, teikninga,
málverka og nánast flestu sem
hægt var að forma. Þegar komið
var í heimsókn þar á bæ kom
maður aldrei að tómum kofunum,
enda var Hanna frábær kokkur
og hver unaðslegri rétturinn á
fætur öðrum borinn fram með
orðunum: „Viltu ekki bragða á
þessu líka“.
Það var ætíð kært á milli okkar
Hönnu og góður var hún hlust-
andi, en það sem sagt var okkar í
millum var ekki annarra. Hún
var fögur kona og jafnvel þegar
aldurinn færðist yfir átti hún sinn
yndisþokka og mikla næmni fyrir
klæðum, útliti og umhverfi. Eftir
að Oddur lést bjó hún ein í sínu
fallega húsi, sem var öllum opið
er þangað komu og einnig átti
hún sumarbústað í landi Snæ-
foksstaða.
Nú er komið að kveðjustund-
inni og er hún staðreynd því allt
sem fæðist deyr þegar tíminn er
kominn. Lífið okkar er samt
dásamlegur tími sem hægt er að
njóta með ættingjum og vinum.
Og verk þín öll þú vannst með ró og
snilld.
Því voru orðin kærleiksrík og mild.
Þú lést það vera verk þín æ hvert sinn
að vernda og styðja barnahópinn þinn.
(Sigurlaug Cýrusdóttir.)
Kæru börn, tengdabörn, ætt-
ingjar og vinir Hönnu. Við send-
um ykkur hjartnæmar samúðar-
kveðjur vegna fráfalls Hönnu.
Blessuð sé minning hennar.
Sólmundur og
Astrid Einarsson.
Jóhanna Margrét
Einarsdóttir
✝ Erna Elíasdótt-ir fæddist á
Þingeyri við Dýra-
fjörð 8. júlí 1939.
Hún lést á heimili
sínu 16. júní 2016.
Erna var dóttir
hjónanna Jóhönnu
Þorbergsdóttur,
húsmóður, og Elías-
ar Kristjáns Jóns-
sonar, skrifstofu-
manns á Þingeyri.
Systir Ernu var Auður Elías-
dóttir, maki Kjartan H. Guð-
mundsson.
Erna lauk barnaskóla á Þing-
eyri. Hún fluttist unglingur til
systur sinnar og mágs í Reykja-
vík, hóf störf í sælgætisgerðinni
Freyju og vann þar uns hún hóf
nám í Hússtjórnarskóla Reykja-
víkur og útskrifaðist þaðan vor-
ið 1958. Erna vann í fyrstu við
fiskvinnslu og síðar við af-
greiðslu hjá Sláturfélagi Suður-
lands á Akranesi. Starfsvett-
vangur Ernu færðist inn á heim-
ili þeirra hjóna, við heimilisstörf
og barnauppeldi.
Eftir að börn þeirra Ernu og
Þorsteins fluttu úr heimahúsum
vann hún til ársins 2005 í Fjöliðj-
unni á Akranesi.
Þær systur settust að á Akra-
nesi haustið 1958 ásamt eig-
inmönnum sínum og bjuggu þar
báðar ævina á enda. Erna giftist
Þorsteini Ragnarssyni, sem
lærði til blikksmíði hjá svila sín-
um og vann í því fagi þar til
hann hóf störf við gerð Búrfells-
virkjunar. Þegar henni lauk
gerðist hann framkvæmdastjóri
Skagaprjóns hf. Eftir það hóf
hann störf hjá Íslenska járn-
blendifélaginu og lauk þar
starfsævinni haustið
2003.
Þau hjón tóku í
fóstur bróðurdóttur
Þorsteins, Kristínu
Þorgerði Reynis-
dóttur. Maki: Yves
Deferne, þau hjón
búa í Sviss. Börn
þeirra eru a) Sandra
Deferne, b) Gísli De-
ferne c) Nicolas
Þorsteinn Deferne.
Þau Erna og Þorsteinn eign-
uðust fjögur börn sem eru. 1)
Björk Þorsteinsdóttir. Maki 1:
Kristinn Friðriksson. Þeirra syn-
ir a) Friðþór Örn Kristinsson,
sonur hans með Ingu Sif Ingv-
arsdóttur er Elías Ibsen. b)
Bjarki Freyr Kristinsson. Maki 2:
Gunnlaugur Kristinsson, með
honum eignaðist Björk a) Kor-
mák Breka Gunnlaugsson. 2) El-
ín Ragna Þorsteinsdóttir. Maki:
Ómar Rögnvaldsson, þeirra synir
eru a) Máni Steinn Ómarsson, b)
Ernir Valdi Ómarsson. 3) Lilja
Þorsteinsdóttir. Maki 1: Lárus
Hermannsson þeirra börn a) Líf
Lárusdóttir, b) Snorri Már Lár-
usson. Maki 2: Valdimar K. Sig-
urðsson, þeirra börn: a) Vigný
Lea Valdimarsdóttir, b) Víkingur
Þórar Valdimarsson. Dóttir
Valdimars af fyrra sambandi er
Viktoría Venus. 4) Elías Kristján
Þorsteinsson. Maki: Marta Vals-
dóttir. Þeirra börn eru a) Erna
Björt Elíasdóttir, b) Elía Valdís
Elíasdóttir, c) Nadía Steinunn
Elíasdóttir. Sonur Mörtu af fyrra
sambandi er Kristján Valur
Jóhannsson.
Útför Ernu fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 28. júní 2016, kl.
13.
Ég gerði mér snemma ljóst að
mamma mín var sérstök kona.
Hún átti kannski ekki frama eða
frægðarsól en hún átti blítt hjarta
og djúpan gæskubrunn. Það kom
enginn að lokuðum dyrum hjá
henni og sérstaklega ekki ef við-
komandi var hjálparþurfi. Þetta
átti ætíð við hjá henni, bæði um
dýr og menn. Hún reis alltaf upp
fyrir þeim sem voru minnimáttar.
Hún bar höfuðið hátt en lét aðra
ganga fyrir, það var hennar stíll.
Þegar mamma átti erfitt í sínu
lífi leitaði hún ekki til annarra eft-
ir styrk heldur hallaði hún höfði
sínu að Bakkusi sem þrátt fyrir að
veita henni huggun var hennar
versti óvinur. Ég þakka henni að
þegar mest á reyndi í mínu lífi
stóð hún við hlið mér eins og
klettur. Þegar hún dró sig í hlé
tók við bið, von og ósk um að allt
færi vel. Alltaf kom hún aftur og
þá var þráðurinn tekinn upp enn á
ný.
Þá var spjallað, nánast hvern
einasta dag var spjallað. Hún var
svo næm og nú finn ég vel hversu
mikla ró hún veitti mér, hún var
jafnvægið sem ég treysti á. Ég lít
upp úr amstri dagsins og bíð eftir
að mamma hringi, hún vissi sínu
viti. Ég vildi að ég gæti sagt henni
núna hvað ég elskaði hana og
hversu mikilvæg hún er mér og
mínum.
Sárast er að hugsa til þess sem
mamma sagði við mig þegar hún
lá á sjúkrahúsinu. Hún sagði:
Ekkert vera að heimsækja mig,
Lilja mín, því það er nóg annað að
gera hjá þér, settu fjölskylduna
þína í forgang. Ég kom oft en
stundum var ég með hugann ann-
ars staðar. Ég vildi að ég hefði
hlustað betur og talað um annað
og mikilvægara. Ég vildi að ég
hefði sagt henni hvað mér þætti
vænt um hana og hvað hún hefði
kennt mér margt. Ég vildi svo
gjarnan að ég hefði kvatt hana
með kossi og faðmlagi síðasta
skiptið sem ég hitti hana, daginn
sem ég vissi að hún væri á heim-
leið.
Mamma lést á afmælisdaginn
minn, sama dag og hún útskrif-
aðist af spítalanum. Ég var viss
um að við ættum eftir að eiga
lengri tíma saman. Ég ætlaði að
segja henni svo margt, fara með
hana ísrúnt, aka um Hvalfjörðinn,
hlæja að einhverri vitleysu og ým-
islegt fleira. Enginn veit hvað átt
hefur fyrr en misst hefur, það á
svo sannarlega við nú. Mér finnst
að mamma hefði ekki átt að deyja
þennan dag, en ég hugga mig við
að hún sé sameinuð börnunum
sem hún missti í móðurkviði og
systur sinni ástkærri. Ég sé hana
í anda dilla sér við tónlist og hlæja
sínum ljúfa hlátri – falleg og góð.
Elsku mamma, takk fyrir allt
sem þú hefur gefið mér.
Hinsta kveðja, þín dóttir,
Lilja.
Sextánda júní sl. vaknaði ég
með gleði og tilhlökkun í hjarta,
þetta var fallegur dagur.
Mamma var að koma heim eftir
rúmlega tveggja mánaða dvöl á
spítala. Við vissum að tími hennar
í þessu lífi var farinn að styttast,
því skyldi hann nýttur vel og
tryggja þyrfti ýmis úrræði fyrir
útskrift sem sneri að bættum lífs-
gæðum og léttu pabba umönnun
hennar. Þetta var oft erfiður tími
á spítalanum, stundum voru
þrumur í fjarska en sólin var samt
skammt undan, í dag átti hún að
skína. Þegar leið á morguninn var
ljóst að ýmislegt var að fara úr-
skeiðis, óveðursskýin hrönnuðust
upp. Mamma komst heim til
pabba, í ástandi sem enginn á að
vera útskrifaður í. Rúmum tveim-
ur tímum seinna lést hún í fangi
hans.
Þvílík þruma úr heiðskíru lofti.
Ég get ekki lýst tilfinningunni
sem ég upplifði, stjórnlausri sorg,
vantrú, vanmætti, reiði, svo
hrikalega mikil reiði. Ég sturlað-
ist um tíma. Þetta var ekki skrifað
í skýin, ekki þessi dagur.
Mamma var ótrúlega æðrulaus
í veikindum sínum, óvænt atvik
urðu oftar en einu sinni í hennar
sjúkrahúslegu, þvílíkur töggur í
einni konu. Hún sýndi og sannaði
hugrekki sitt, dug og þor. Þrátt
fyrir að vera úr lið á vinstri öxl og
sú hægri léleg þá gat hún gengið
með grind, heim skyldi hún kom-
ast.
Erna Elíasdóttir