Morgunblaðið - 19.08.2016, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. ÁGÚST 2016
✝ Gunnar SvanurHafdal, bóndi,
fæddist á Akureyri
24. nóvember 1933.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
11. ágúst 2016.
Gunnar var son-
ur hjónanna Gunn-
ars Sveinssonar
Hafdal og Önnu
Sigurjónsdóttur
Hafdal. Þau hjónin
áttu fjögur önnur börn.
Gunnar fluttist að heiman
kornungur og útskrifaðist sem
búfræðingur frá Hólum í Hjalta-
dal. Seinna vann hann fyrir sér í
Keflavík.
Gunnar kvæntist
eftirlifandi eigin-
konu sinni, Þóru
Kristínu Flosadótt-
ur, 25. september
1955. Þau eignuð-
ust fimm drengi;
Heiðar, Flosa, Rík-
harð, Þórarin og
Gunnar. Gunnar
átti einn son fyrir,
Gunnar Svan.
Útför Gunnars fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 19.
ágúst 2016, klukkan 13.30. Jarð-
sett verður frá Þóroddsstaðar-
kirkju í Kinn.
Húmar í dölum,
hljóðnar bær.
Blámóðu kvöldið
á byggðir slær.
Nú er að koma
nóttin vær.
Blíðvært er lognið;
blærinn dó.
Kliðurinn þagnar.
Kyrrð og ró
veitir þreyttum
værð og fró.
…
(Gunnar S. Hafdal.)
Hann Gunnar bróðir er dá-
inn. Þegar einhver kveður sem
hefur fylgt mér allt lífið þá er
mikill söknuður og eftirsjá.
Orðið sem kemur fyrst upp
í hugann er „góður“. Hann
Gunnar var góður eiginmaður,
góður pabbi, góður afi, bróðir
og vinur.
Hversu oft heyrði maður
ekki einhvern segja „Hann
Gunnar er alveg einstakur
maður“.
Þegar Gunnar og Lóla byrj-
uðu búskap á Hrafnsstöðum
áttu þau mikinn dugnað og
ótrúlega bjartsýni og það allra
besta, þau áttu hvort annað og
það áttu þau í 60 ár. Fyrstu
árin voru erfið og vinnudag-
arnir langir og ekki áttu þau
tæki og tól sem til eru í dag.
Það er margs að minnast úr
fjölmörgum heimsóknum til
Gunnars og Lólu og við eld-
húsborðið voru málin rædd,
ákvaðanir teknar, ekki síst í
sambandi við alls konar smíða-
vinnu og þar var Gunnar ótrú-
lega hugmyndaríkur. Það voru
engin vandamál í hans huga,
bara lausnir.
Eftir að þau hættu búskap
og fluttu til Akureyrar var
alltaf jafn ánægjulegt að koma
í Hamratúnið.
Og þó Gunnar væri kominn
í hjólastól fór hann í tölvuna
og borgaði reikninga og annað
sem þurfti að gera, það á ekki
að geyma til morguns það sem
gera má í dag.
Nú er Gunnar bóndi laus úr
viðjum veikinda og ég sé hann
fyrir mér þar sem hann geng-
ur léttur í spori á grænum
grundum sumarlandsins.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð...
(Davíð Stefánsson.)
Við Haraldur sendum Lólu
og ástvinum öllum okkur inni-
legustu samúðarkveðjur.
Elfa Hafdal.
Elsku tengdapabbi og afi,
nú er komið að kveðjustund-
inni.
Við sáumst nú ekki oft eftir
að við fluttum til Danmerkur
en þær minningar sem við eig-
um um þig eru góðar og þín
verður saknað.
Alltaf tókstu á móti okkur
öllum með hlýju og fallegum
orðum, þrátt fyrir miklar annir
við bústörf.
Sigrún man enn þegar hún
kom í fyrsta skiptið að Hrafns-
stöðum með unnustanum rétt
fyrir áramót.
Fyrir hefðbundin veisluhöld
bað hún um að fá lánaðan hár-
bursta, en enginn var til á
heimilunum nema forláta rúllu-
bursti sem henni tókst að
flækja allverulega í lubbanum.
Unnustinn grenjaði af hlátri en
þú leystir úr flækjunni á þinn
rólega og yfirvegaða hátt eftir
nokkurn tíma.
Kannski hefur þú hugsað
þitt um borgarbarnið sem kom
í sveitina, en Sigrún fann það
aldrei.
Erlingur og Sólrún muna
eftir ógleymanlegum stundum
á sumrin fyrir norðan hjá
ömmu og afa þar sem var
stjanað við þau.
Alltaf svo mikið og gott að
borða og þú varst óþreytandi
við að keyra og sækja þau að
Hrafnsstöðum eftir að þú lést
af bústörfum þar.
Þau muna líka eftir því
hversu vel var um þau hugsað
og hversu gott var að skríða í
fangið á þér og sitja og spjalla
um alla heima og geima yfir
kvöldkaffinu.
Sólrún man sérstaklega vel
eftir því hversu laghentur þú
varst.
Hún var pínulítil stelpu-
skotta þegar hún kom heim úr
einni Íslandsförinni og lýsti því
fyrir okkur hversu flinkur afi
hennar var að smíða og sýndi
okkur litla hvíta vöggu með
bleikum blómum sem þú smíð-
aðir af nærgætni fyrir dúkkuna
hennar.
Erlingur var svo lánssamur
að vera með þér og ömmu í
sumar og taka þátt í umönnun.
Honum fannst gott að geta
hjálpað og stutt við bakið á þér
og ömmu sinni.
Þó söknuðurinn sé mikill, er
það huggun harmi gegn að
löngu og erfiðu veikindastríði
er lokið. Þín verður sárt sakn-
að.
Sigrún Erlingsdóttir,
Erlingur Þór Hafdal,
Sólrún Sif Hafdal,
Sigurður Flosi Hafdal.
Nú sölna grös, og sumri halla tekur.
Svipdökkt haustið gistir dalabyggð.
Jökla-stormur éljavagni ekur.
Jarðarblómin lúta dauðans sigð.
(G.S. Hafdal.)
Í dag er borinn til hinstu
hvílu Gunnar frændi okkar.
Hugurinn leitar í gamlar og
hlýjar minningar frá Hrafns-
stöðum en þangað voru heim-
sóknir okkar tíðar í æsku og
ávallt var vel tekið á móti okk-
ur.
Mikill er missir Lólu en sú
væntumþykja og virðing sem
þau Gunnar báru hvort fyrir
öðru var yndisleg og sendum
við henni og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Heiðrún, Anna Björk,
Sigurbjörg og Sighvatur.
Gunnar S. Hafdal
✝ KristjanaMagnúsdóttir
fæddist á Ísafirði
15. febrúar 1926.
Hún lést í Reykja-
vík 9. ágúst 2016.
Foreldrar hennar
voru hjónin Hans-
ína Kristín Guð-
mundsdóttir, f.
189, d. 1981, og
Torfi Magnús Jó-
hannesson, f. 1889,
d. 1979.
Kristjana giftist árið 1945
Guðmundi Karlssyni, forstjóra
á Ísafirði, f. á Ísafirði 22. nóv-
ember 1908, d. í Reykjavík 25.
desember 1983. Foreldrar hans
voru hjónin Elín Guðmundsdótt-
ir húsfreyja, f. 1885, d. 1911, og
Karl Olgeirsson kaupmaður, f.
1867, d. 1956.
Börn Kristjönu og Guðmund-
ar eru: 1) Elín, f. 12. september
1945, gift Jóni Þ. Þór, f. 1944,
ín, f. 1968. 4) Geir, f. 15. mars
1948. Eiginkona hans var Þur-
íður Þorbjörg Káradóttir, f.
1947, d. 2010. Börn þeirra eru
Halla Kristín, f. 1967, Guð-
mundur Karl, f. 1973, og Kári,
f. 1976. Sambýliskona Geirs er
Sigríður Harðardóttir, f. 1954.
Kristjana gekk í barna- og
unglingaskóla á Ísafirði og lauk
síðan verslunarprófi frá Verzl-
unarskóla Íslands. Þau Guð-
mundur og Kristjana bjuggu á
Ísafirði til ársins 1982 er þau
fluttust til Reykjavíkur. Auk
húsmóðurstarfa gegndi Krist-
jana ýmsum störfum utan heim-
ilis, lengst af á sýsluskrifstof-
unni og hjá Landssíma Íslands
auk þess sem hún kenndi um
hríð sem stundakennari við
Barnaskóla Ísafjarðar. Hún var
lengi virk í starfi Sjálfstæðis-
flokksins á Ísafirði, var vara-
bæjarfulltrúi um skeið og sat í
nefndum bæjarstjórnar. Eftir
að hún fluttist til Reykjavíkur
starfaði hún í innheimtudeild
Landssímans uns hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir.
Kristjana verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag, 19.
ágúst 2016, klukkan 13.
og eru börn þeirra:
Guðmundur Sverr-
ir, f. 1975, Ingi
Björn, f. 1977, og
Edda Sólrún, f.
1978. 2) Magnús, f.
25. mars 1947.
Eiginkona hans
(skildu) var Guðrún
Ástdís Ólafsdóttir,
f. 1947. Börn
þeirra eru Rut, f.
1966, Eggert, f.
1968, d. 1977, Ragnhildur, f.
1972, d. 1973, og Kristjana, f.
1975. Sonur Magnúsar og Eddu
Axelsdóttur er Magnús Torfi, f.
1984. Sambýliskona Magnúsar
er Kristjana Heiður Gunnars-
dóttir, f. 1947. 3) Gylfi, f. 15.
mars 1948. Eiginkona hans er
Gígja Harðardóttir og börn
þeirra Hildur Jóna, f. 1969,
Hjalti, f. 1978, og Helga Rún, f.
1981. Dóttir Gylfa og Hjördísar
Karlsdóttur er Ásgerður Krist-
Kristjana Magnúsdóttir,
tengdamóðir mín, lést í hárri elli
að kvöldi 9. ágúst. Andlát henn-
ar kom nánustu aðstandendum
ekki á óvart og hefðu þó fæstir
átt von á því í ársbyrjun að svo
skammt væri að bíða endalok-
anna. Hún hafði verið heilsu-
hraust langa ævi að því und-
anskildu að hún missti sjónina
að mestu um áttrætt. Því tók
hún með aðdáunarverðu jafnað-
argeði, bjó áfram í íbúð sinni í
Austurbrún 4, fór lengi vel allra
sinna ferða og sá að mestu um
sig sjálf fram undir það síðasta.
Hinn 15. febrúar síðastliðinn
fagnaði hún níræðisafmæli sínu
og hélt af því tilefni fjölskyld-
unni veglega veislu.
Þar lék hún á als oddi og í
minningunni lifir afmælisfagnað-
urinn sem minnisvarði um rausn
hennar, meðfædda glaðværð og
styrk. Engum gat að vísu dulist
að hún var tekin að fella fjaðrir
en þegar hún sagði við okkur
Elínu, dóttur sína, á leiðinni
heim úr veislunni að nú væri
komið nóg tókum við því sem
hálfgildings gamansemi. Hún
reyndist hins vegar sannspá og
hefur ef til vill fundið að hverju
fór. Í dymbilviku veiktist hún al-
varlega og lá alllengi á sjúkra-
húsi. Eftir það hallaði hratt und-
an fæti og síðustu vikurnar voru
henni þungbærar. Veikindum
sínum tók hún af æðruleysi, vissi
sig eiga góða heimvon og að nær
kallið kemur kaupir sig enginn
frí.
Fundum okkar Jönu, eins og
hún var jafnan nefnd, bar fyrst
saman skömmu eftir að ég trú-
lofaðist dóttur hennar fyrir lið-
lega fjörutíu árum. Okkur varð
fljótt vel til vina og alltaf var
gaman að heimsækja þau
Mumma, fyrst á Ísafirði og svo í
Reykjavík. Þau voru höfðingjar
heim að sækja, samhent og glað-
vær og fögnuðu gestum og
gangandi vel og innilega. Heim-
ili þeirra var fallegt, sannkallað
menningarheimili, prýtt falleg-
um listaverkum og húsgögnum
sem mörg báru hagleik ísfirskra
iðnaðarmanna fyrri tíma fagurt
vitni.
Jana var vel gefin kona til
munns og handa, víðlesin og
margfróð. Alltaf var gaman að
spjalla við hana um alla heima
og geima.
Hún hafði mikinn áhuga á
þjóðmálum jafnt sem heimsmál-
um, fylgdist vel með og mátti
helst ekki missa af einum ein-
asta fréttatíma. Við ræddum oft
um gang mála í stjórnmálum
hér heima og erlendis, vorum
ekki alltaf sammála en aldrei
minnist ég þess að við höfum
þráttað, enn síður rifist. Við
höfðum hvort sína sannfæringu
og sannfæringu fólks ber að
virða.
Nokkrum sinnum fórum við
hjónin með henni í utanlands-
ferðir og þá kynntist ég nýrri
hlið á tengdamóður minni. Hún
var forvitin um flesta hluti, hafði
einlægan áhuga á listum, eink-
um tónlist og myndlist, og hafði
sjálf fengist við að mála myndir
með góðum árangri á meðan
hún hafði sjón. Hún hafði
ánægju af því að skoða listasöfn
og mér er minnisstætt hve vel
hún naut sín í Versölum og Lo-
uvre-safninu í París þótt sjónin
væri þá reyndar tekin að bila
nokkuð.
Jana var röggsöm og mikil
fjölskyldumanneskja. Hún lét
sér afar annt um barna- og
barnabarnabörnin, fylgdist náið
með líðan og þroska hvers og
eins og afmælisdögum gleymdi
hún aldrei.
Til að tryggja að ekkert færi
úrskeiðis í þeim efnum bjó hún
til lista sem hún uppfærði eftir
þörfum og geymdi í heimilis-
biblíunni. Öruggari stað vissi
hún engan.
Ég kveð tengdamóður mína
með virðingu og þökk og votta
öllum aðstandendum dýpstu
samúð.
Jón Þ. Þór.
Elsku amma, þá ert þú farin
þína hinstu för og án efa búin að
hitta hann Mumma þinn. Það
eru forréttindi að hafa átt þig
sem ömmu. Ást, hlýja, hvatning
og hrós var það sem þú gafst
mér svo ómælt af og verð ég þér
ævinlega þakklát fyrir það.
Hugurinn reikar til æskuáranna
á Urðarveginn til ykkar afa. Þar
sem ég var að byggja hús úr
spilum á stofugólfinu, í bílaleik
undir skemmtilegasta borði sem
til er, klippti út tískumyndir úr
Quelle og Freemans vörulistun-
um og ilmandi steikarlykt úr
eldhúsinu sem afi eldaði á
sunnudögum. Já, það er margs
að minnast.
Seinni árin þegar við bjugg-
um báðar fyrir sunnan hittumst
við ósjaldan í kaffi eða mat, fór-
um á kaffihús eða út að borða.
Þú varst alltaf svo ánægð með
matarboðin okkar Hildar systur
og taldir okkur listakokka sem
var nú ekki leiðinlegt. Það var
mikið spjallað um allt milli him-
ins og jarðar.
Ég á eftir að sakna þess að
geta ekki kíkt við hjá þér í Aust-
urbrúninni eða slegið á þráðinn
og spjallað við þig. Þú varst svo
vel að þér í öllum sköpuðum
hlutum, fylgdist vel með fólkinu
þínu, þjóðmálaumræðunni og
ekki leiddist þér að ræða pólitík.
Sérstaklega eftir að ég fór að
vasast í sveitarstjórnarmálun-
um. En þó þú sért farin á annan
stað mun ég spjalla við þig. Því
eins og þú vissir að þú gætir
spjallað við hann afa þó hann
væri farinn, þá veit ég að þú
verður nærri þegar ég þarf á að
halda.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þú varst yndisleg manneskja,
glæsileg og vel gerð, hjartahlý
og góð fyrirmynd. Ég mun gera
mitt besta til að koma arfleifð
þinni áfram til minna afkomenda
og halda minningu þinni á lofti.
Hvíl í friði, elsku amma Jana.
Ásgerður Kristín
Gylfadóttir.
Amma er dáin. Einhvern veg-
inn er erfitt að sætta sig við að
þessi greinda og glæsilega kona
sé horfin á braut en það er samt
gott til þess að vita að nú er hún
komin til afa, sem hún saknaði
alltaf mikið, og barnabarnanna
sem hún hafði misst, og saknaði
líka alltaf mikið. Sömuleiðis er
það huggun harmi gegn að hún
þurfti ekki að þjást lengi. Sjúk-
dómurinn var tiltölulega
skammvinnur en hann var mjög
illvígur. Hún var sterk kona og
lét áföll í lífinu aldrei buga sig
en þegar aldurinn færðist yfir
varð hún veikburða og þegar
kallið kom gat hún ekki frekar
en aðrir spyrnt við fótum.
Minningarnar eru margar.
Allt frá minningarbrotum frá því
þegar við vorum lítil og fjöl-
skyldan fór til ömmu og afa á
Ísó á sumrin og við lékum okkur
á Urðarveginum, til þess að
amma heyrði í ýlurakettu á ný-
ársdag í Engjaselinu og sagði
Sverri að hætta að pína Eddu.
Enn síðar til þess þegar hún
kom til Alingsås og eyddi jól-
unum með okkur, svo ekki sé
minnst á langar kvöldstundir í
Austurbrúninni með djúpum
samræðum og hakki og
spaghettíi. Svona má lengi telja
en allar eiga þessar minningar
það sameiginlegt að vera góðar
minningar. Amma reiddist okk-
ur aldrei og hún skammaði okk-
ur aldrei enda gáfum við henni
svo sem aldrei ástæðu til þess.
Hún var eina amman sem við
þekktum og hún var okkur alltaf
einstaklega góð amma.
Amma fylgdist alltaf vel með
því sem gerðist í heiminum. Hún
var vel lesin, listhneigð og marg-
fróð og talaði mjög góða ensku
og hefði hún verið ung kona í
dag hefði hún getað náð mjög
langt. Hún var einstaklega vel
gefin og mikill pælari og auk
þess ósérhlífin og vinnusöm og
með þá eiginleika í farteskinu
hefðu allar dyr staðið henni opn-
ar.
Hún var alltaf glöð og skraf-
hreifin og það er erfitt að
ímynda sér að hún hafi nokkurn
tíma verið döpur en það var hún
auðvitað. Amma var bara 18 ára
þegar hún kynntist afa, sem var
18 árum eldri en hún. Hann dó
um jólin 1983, 38 árum síðar, og
amma var því ekkja í 33 ár.
Aldrei nefndi hún möguleikann á
að kynnast nýjum manni og
sennilega kom henni það aldrei
til hugar. Hún elskaði afa alltaf
heitt og saknaði hans mikið.
Sömuleiðis saknaði hún barna-
barnanna sinna, Eggerts og
Ragnhildar, sem bæði dóu ung,
og áttu alltaf stóran sess í hjarta
hennar. Hún átti líka tvo eldri
bræður. Annar þeirra dó áður
en hún fæddist og hinn þegar
hún var á öðru ári og stundum
hafði hún á orði að hún hefði
viljað kynnast þeim. Þess vegna
voru eftirfarandi ljóðlínur Ein-
ars H. Kvaran í miklu uppáhaldi
hjá henni:
Ég veit um systkin svo sæl og góð,
og syngja vil um þau lítinn óð
en ekkert þekkjast þau þó.
Um húsið hún leikur sér út og inn,
hann einnig sér leikur um himininn,
drengurinn litli sem dó.
Hún veit hann var barn, svo blessað
og gott,
hann bróðir hennar sem hrifinn var
brott,
hún þráir hann ekkert þó.
Sér barnung mær tekur missirinn létt,
en mamma hennar hugsar jafnt og
þétt
um litla drenginn sem dó.
Amma er dáin en minning-
arnar lifa og við munum aldrei
gleyma henni. Hvíl í friði, elsku
amma. Við söknum þín mikið.
Sverrir, Ingi og Edda.
Kristjana
Magnúsdóttir
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Lögfræðiþjónusta
Veist þú hvert eignir þínar renna
eftir þinn dag? Kynntu þér málið á
heimasíðu okkar, www.útför.is.
Þar getur þú m.a. sett inn þínar forsendur
í reiknivél. Við aðstoðum þig við gerð
erfðaskrár, kaupmála og við dánarbússkipti.
Katla Þorsteinsdóttir,
lögfræðingur
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda