Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.10.2016, Side 14

því þó að ég hafi skrúfað niður rokk-
stjörnulifnaðinn var ég samt fár-
sjúkur alkóhólisti og neitaði að horf-
ast í augu við það og hún gafst upp á
því.“
Að drekka sig rólega í hel
„Í kjölfarið á sambandsslitunum tók
við eitt ár af helvíti sem endaði í tár-
um inni á Vogi. Ég var bara búinn á
því. Og síðan þá hef ég verið að
byggja upp líf mitt á nýjum for-
sendum,“ segir hann. „Þarna er ég
41 árs með tvö misheppnuð sambönd
að baki, þrjú börn á unglingsaldri og
hafði enga stjórn á lífi mínu og leið
hörmulega. Var bara búinn að gefast
upp. Ég orti vísu sem ég hef verið að
rifja upp. Hún er svona: „Ætli dugi
ekki best til að drepa sig, að drekka
sig rólega í hel, ég get skoðað með
haustinu að hengja mig, ef hitt geng-
ur ekki vel.“ Dulvitað hafði ég þarna
í þessari gamanvísu dottið niður á
það sem ég í raun og veru var ómeð-
vitað að reyna að gera síðasta árið
mitt í neyslu. Ég var búinn að gefast
upp að reyna að hafa stjórn á lífi
mínu og vildi enda þetta,“ segir
hann, en síðasta árið var hann nán-
ast hættur í vinnu en hafði þá verið
að vinna við þýðingar. „Síðasta árið í
neyslu var þetta lóðrétt niður á við.“
Að treysta á æðri mátt
Þegar botninum var náð fór Davíð
inn á Vog og fór að vinna í spor-
unum. „Lausnin var í því fólgin að
reka sjálfan sig sem framkvæmda-
stjóra í lífi sínu og ráða sinn æðri
mátt í það djobb og gerast sjálfur
bara starfsmaður á lager! Ef þér er
sagt að sækja eitthvað inn á lager
geturðu ekki haft neinar skoðanir á
því, þú bara gerir eins og þér er
sagt.“
Og gekk það vel?
„Það gekk. Mér fannst það rosa-
lega gott því ég tók langan tíma í að
hugsa ekki, taka ekki ákvarðanir.
Maður sem hefur dælt eitri í heilann
á sér í 10-15 ár og biður guð að taka
það frá sér fer ekkert að hugsa skýrt
og taka góðar ákvarðanir daginn
eftir. Þannig að ég tók mér tvö ár
þar sem ég lifði bara einn dag í einu
og tók engar ákvarðanir heldur tók
leiðsögn,“ útskýrir hann. Á þessum
tíma kynntist hann núverandi konu
sinni, Þórunni Grétu Sigurðar-
dóttur, og eftir að hafa ráðfært sig
við hana ákvað hann að snúa tilbaka
í guðfræðina.
„Ég fann að guðfræðin var farin
að kalla á mig aftur, ég saknaði
hennar rosalega mikið og 2007 fer ég
aftur. Þannig að með fullri vinnu
klára ég hana á tveimur árum og
hellti mér svo í kandídatsnámið,“
segir Davíð, sem vann þá sem þýð-
andi á teiknimyndum og leikritum.
Missti traustið en ekki trú
Davíð segist aldrei hafa misst trúna í
gegnum alla erfiðleikana. „Ég hef
alltaf fundið það og verið sannfærður
um að það sé til eitthvað æðra mann-
legum mætti, að það sé til gott og illt.
Ég hef alltaf verið leitandi og and-
lega þenkjandi. Ég hef alltaf verið
trúaður. En ég missti traustið á Guði.
Hvernig getur Guð verið almáttugur
og algóður og horft á heiminn og
skipt sér ekki af. Annaðhvort er hann
siðblint villidýr eða hann er full-
komlega vanmáttugur.“
Hvernig útskýrirðu það?
„Ég get ekki útskýrt það. Eftir að
ég tók þá ákvörðun að láta líf mitt
lúta handleiðslu æðri máttar er
reynsla mín að líf mitt tók U-beygju.
Þá trúi ég að það sé hægt að vera í
persónulegu vitundarsambandi við
æðri mátt. Það er mín reynsla. Og ég
segi það stundum að Guð vill ekki að
það sé allt í drasli heima hjá þér, en
hann kemur ekki heim til þín og tek-
ur til. En hann hugsanlega getur
gefið þér kraft til að taka til ef þú
biður hann um það! Guð tekur ekk-
ert brennivínið úr lífi þínu en getur,
ef þú nógu auðmjúklega felur líf þitt
í hendur honum, gefið þér styrk til
að vera andlega heilbrigður í heimi
sem er fullur af brennivíni,“ segir
Davíð.
Faðir eftir fimmtugt
Enn á ný hefur lífið tekið beygju því
ekki einungis tók Davíð við sem
sóknarprestur í Laugarneskirkju nú
fyrir skemmstu, heldur á hann nú
litla átta mánaða stúlku. „Það var al-
gjörlega nýtt líf eftir fertugt með því
að hætta að drekka og henda mínu
gamla lífi í ruslið og byrja hægt og
rólega að byggja mig upp á nýtt,
ljúka menntun minni og slíkt. Og svo
49 ára er ég vígður prestur og flyt
austur á Eskifjörð. Nú er ég orðinn
51 árs og orðinn sóknarprestur og
með nýja fjölskyldu. Það eru 25 ár á
milli yngsta barnsins og þess næst-
yngsta og svo á ég þrjú barnabörn,“
segir Davíð, sem viðurkennir að til-
finningin að verða „faðir eftir fimm-
tugt“ eins og hann orðar það sé dá-
lítið skrítin.
„Það er yndislegt og að mörgu
leyti er maður tilbúnari. Mér finnst
nýja barnið mitt miklu rólegra og
værara en systkini hennar voru.
Kannski af því ég sjálfur er miklu
rólegri og værari en ég var,“ segir
hann og hlær. „En ég verð líka svo-
lítið sorgmæddur þegar ég vagga
þessu barni og hugsa með mér að ég
verði orðinn hálfsjötugur þegar hún
verður unglingur. Ég verð ábyggi-
lega ekki í fimmtugsafmælinu henn-
ar, ekki eins og ég hef hagað lífi
mínu, og það gerir mig svolítið sorg-
mæddan að hugsanlega geti ég ekki
fylgst með henni og verið til staðar
eins lengi og fyrir systkini hennar.“
Kirkjan er ekki sápukúla
Davíð hlakkar til að takast á við nýja
starfið. „Áherslur mínar í prestskap
mínum eru að vera góður prestur,
vera trúr sannfæringu minni og
fagnaðarerindinu eins og ég skil það.
Í predikuninni sem ég er að skrifa
núna segi ég að kirkja er ekki eins
og sápukúla; við komum ekki hingað
til að vernda okkur fyrir heiminum,
til að pakka okkur inn í bómull. Við
komum hingað til að minna okkur á
skyldur okkar við umheiminn. Jesús
dró sig ekki í hlé frá umheiminum
heldur stakk sér til sunds í hið
mannlega hlutskipti og hikaði ekki
við að benda á félagslegt óréttlæti í
kringum sig. Mætti náunganum allt-
af með samúð, mætti þjáningunni
alltaf með líkn, aldrei með aðdáun
eða skeytingarleysi. Við getum ekki
talað um að það ríki friður með
’ Ég orti vísu sem ég hef verið að rifja upp. Hún ersvona: „Ætli dugi ekki best til að drepa sig, að drekkasig rólega í hel, ég get skoðað með haustinu að hengja mig,ef hitt gengur ekki vel“. Dulvitað hafði ég þarna í þessari
gamanvísu dottið niður á það sem ég í raun og veru var
ómeðvitað að reyna að gera síðasta árið mitt í neyslu.
VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 2.10. 2016