Morgunblaðið - Sunnudagur - 02.10.2016, Page 19

rakt, alveg 99% raki. Þessari veðráttu fylgja
móskítóflugur og þar með malaría. Það var
ekki malaría í Cayenne þegar við bjuggum
þar, en við fórum oft á stað við á sem heitir
Mana. Við vissum að það var malaría mun ofar
upp eftir ánni, en á staðnum sem við vorum
hafði ekki verið malaría á mörg ár. En hún
virðist hafa komið niður með gullgrafar-
mönnum sem voru að vinna ofar í ánni, en við
höfðum ekki hugmynd um það, og bæði ég og
Victor fengum malaríu. Þessi tegund af mala-
ríu heitir Vivax og er ekki banvæn en lifir í lík-
amanum í 20 ár og maður fær hana oftast aft-
ur. Ég fékk hana tvisvar, en aumingja Victor
sem var bara þriggja ára fékk hana þrisvar
sinnum. Þetta var alveg hræðilegt.“
Ásta segir að maður þurfi að taka pillur við
malaríu þegar maður er að ferðast, en það sé
ekki hægt að taka þær í mörg ár því þær séu
svo ofboðslega slæmar fyrir lifrina.
„Það er hitasótt sem heitir „dengue fever“
sem maður getur fengið af frá moskítóflug-
unum og við fengum hana líka. Við fengum há-
an hita, höfuðverk, beinverki. Ég titraði öll og
skalf og svitnaði svo mikið að ég þurfti að
skipta um lak á rúminu tvisvar sömu nóttina.
Svo batnaði okkur, en einn daginn var hringt í
mig úr leikskólanum hans Victors og ég var
beðin um að sækja hann. Hann var með 40,6
stiga hita, og það var haldið að hann væri með
svokallaða „dengue hemorrhagic fever“ sem er
banvæn út gáfa af þessari hitasótt og manni
getur blætt út af henni. Mér var sagt að fara
beint upp á spítala með hann, en ég varð svo
ofsalega hrædd að ég skalf öll og treysti mér
ekki til að fara með hann. Lucien kom og fór
með hann á spítalann. Klukkustund síðar
hringdi hann í mig og sagði: „Þetta er allt í
lagi, þetta er bara malaría!“ Þetta var komið á
það stig að okkur fannst það æðislegt að litli
strákurinn okkar væri bara með malaríu, og
því ekki í lífshættu.“
Maður verður að standa sig
Því miður voru ekki allir fjölskyldumeðlimir
þar með úr lífshættu, því tveimur árum seinna,
þegar Eva litla var þriggja ára, greindist hún
með eitlakrabbamein á fjórða stigi.
„Eva fékk bólu á lærið sem stækkaði svo
mikið að að lokum þurftu læknarnir að taka
hana af. Það var sent í ræktun og úr því kom
að þetta væri mögulega krabbamein. Eva var
alltaf með smá hita og hósta upp og ég fór með
hana á spítalann. Yfirlæknirinn var í jólafríi en
hinir læknarnir sögðu okkur að hafa engar
áhyggjur, „við vitum ekki hvað þetta er en
þetta er ekkert alvarlegt“. Þegar yfirlæknir-
inn kom tilbaka 10 dögum seinna sendi hann
okkur með næstu vél til Parísar.“
Eva var greind með non-Hodgkińs eitla-
krabbamein sem er frekar sjaldgæf tegund og
á ekki að vera mjög erfitt að lækna, en hún var
komin með krabbameinið út um allt; í beinin,
hryggjarliðina, lifrina, lungun og eitlana. „Það
voru taldar 50% líkur á að hún lifði þetta af. En
jafnframt var okkur sagt að þetta væri
krabbamein sem kæmi aftur í 50% tilvika.
Þegar við heyrðum það kom ekki til greina að
fara aftur til Gvæjana að búa þar. Þá ákváðum
við að flytja hingað til að vera nálægt tengda-
foreldrum mínum.“
Í París flökkuðu þær svolítið á milli spítala
til að byrja með. „Eva var ekki sögð vera í lífs-
hættu ennþá, en þeir þurftu að halda henni
sofandi á meðan var byrjað á lyfjagjöfinni, og
ætluðu svo að vekja hana aftur. Svæfingar-
læknirinn sagði við mig: „Ég get alveg svæft
hana en ég get ekki lofað þér að ég geti vakið
hana!“ Ég stóð bara með opinn munninn og
átti ekki orð. En svo vaknaði hún í annarri til-
raun og byrjaði í meðferðinni á fullu,“ segir
Ásta, sem tárast við tilhugsunina.
„Ég var alltaf jafn hissa þegar ég hitti for-
eldra á barnaspítölum hvað þeir voru rosalega
sterkir. En það er ekkert annað í boði, maður
verður bara að standa sig. En svo þegar allur
ferillinn er búinn getur maður leyft sér að
smám saman brotna niður.“
Köfunarlöngunin er komin á stjá
Í dag er Eva alveg búin að ná sér og er rosa-
lega hress og dugleg. „Hún var það reyndar
allan tímann og neitaði aldrei að fara á spít-
alann eða í lyfjagjöf. Stundum bað hún sjálf
um að fá að fara á spítala ef henni var mjög illt.
Hún gekk í gegnum þetta eins og hetja,“ segir
Ásta, greinilega stolt af stelpunni sinni.
„Ég er að fylgjast með hvað er að gerast í
heilbrigðiskerfinu heima og mér finnst þetta
alveg grátlegt og þakka bara fyrir að hafa ekki
verið með hana veika heima á Íslandi. Það má
setja út á margt í franska kerfinu og þeir hefðu
getað fundið út fyrr hvað hún var orðin veik,
en þegar þetta fór allt af stað tók ég ekki upp
budduna einu sinni. Ég fékk flugmiðann í
hendurnar, ég var sótt allt í sjúkrataxa, jafnvel
landshornanna á milli, við fengum matarmiða
og ókeypis hótelherbergi. Það var hugsað fyrir
öllu, borgað fyrir allt.“
Ásta segir að nú sé lífið komið aftur í fastan
farveg. „Þar sem við búum núna er klukkutími
upp í fjall á skíði og klukkutími að fara niður á
strönd á sumrin. Þetta er voðalega þægilegt en
mig langar að fara að ferðast aftur núna og þá
með krakkana. Það var ekki hægt að kafa í
Gvæjana því hún er rétt fyrir ofan Amazon-
ána og með henni kemur svo mikil drulla að
sjórinn þar er brúnn. Það eru því 16 ár síðan
ég hef kafað,“ segir Ásta, en Lucien lærði líka
að kafa þegar hann bjó í Nýju-Kaledóníu.
„Löngunin er komin aftur hjá okkur að fara
að kafa. Við höfum horft með öðru auganu á
Silfru en það er svo voðalega dýrt að við höfum
ekki látið af því verða ennþá,“ segir Ásta að
lokum og viðurkennir að hana dreymi um að
komast aftur til Karíbahafsins eða í Indlands-
haf að kafa í tærbláum sjó, með því litríka sjáv-
arlífi sem þar er að finna og sjá.
Mynd sem Ásta tók úr þyrlu við
Seychelles-eyjar af bátnum sem
þau ferðuðust á við gerð þátt-
anna Carnet de Noé.
Fjölskyldan við fossinn
Glym sumarið 2016.
Ásta starfaði sem ljósmyndari
og neðansjávar kvikmynda-
tökukona við frönsku sjón-
varpsþættina Carnet de Noé.
Fjölskyldan var
mikið á ströndinni
í Frönsku Gvæjana.
Victor og Eva
eru sannir
Íslendingar.
Við fyrirsætu-
störf í Malasíu
fyrir ljósmynda-
fyrirtæki.
Forsíðufyrir-
sætan Ásta.
2.10. 2016 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19