Morgunblaðið - 21.10.2016, Qupperneq 70

70 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 2016
✝ Elín ÓlafíaFinnbogadóttir
fæddist 23. október
1926 á Hóli í
Bakkadal í Arn-
arfirði og ólst þar
upp. Hún lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 12. október
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Finnbogi
Jónsson, f. 2. janúar 1896, d.
20. júlí 1975, og Sigríður Gísla-
dóttir, f. 25. apríl 1896, d. 20.
mars 1959. Systkini hennar
voru Jón Guðbergur, f. 1919, d.
1986, Jóna Jóhanna Daðína, f.
1921, d. 2002, Vigdís Guðrún, f.
1922, d. 2013, Ragnhildur Gísl-
ína, f. 1924, d. 2009, Sigríður
Ingibjörg, f. 1931, d. 1996 og
Árni Marinó, f. 1931.
Elín Ólafía giftist 23. október
1954 Valdimari Helgasyni, f. 7.
desember 1919 á Dálkstöðum í
Svalbarðsstrandarhreppi í
Eyjafirði, d. 15. maí 2010. Börn
þeirra eru: 1) Helgi verkfræð-
ingur/sviðsstjóri, f. 3. júní
1955, kvæntur Jónu Ólafsdóttur
hjúkrunarfræðingi, f. 1955.
Börn þeirra: a) Elín Anna lækn-
Björt ráðgjafa, f. 1983, sam-
býlismaður Örn Ingi Ásgeirs-
son rafvirki. Barn þeirra er
Lilja Bríet, f. 2016. Fyrir á
Þóra Björt Jóhannes Berg, f.
2003 og Tómas Berg, f. 2010.
Fyrir á Örn Ingi Óliver Breka,
f. 2010.
Elín Ólafía ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Hóli í Bakkadal
í Arnarfirði. Hún gekk í Barna-
skólann í Bakkadal, stundaði
nám á Núpi í Dýrafirði og var
einn vetur í Húsmæðraskól-
anum á Ísafirði. Upp úr tvítugu
fluttist Elín Ólafía til Reykja-
víkur, stundaði ýmis þjón-
ustustörf, þar til hún réð sig
sem stofustúlka á Bessastaði í
tíð Ásgeirs Ásgeirssonar for-
seta. Þar kynntist hún Valdi-
mari eiginmanni sínum, sem
var búfræðingur á Bessastöð-
um. Þau byggðu sér heimili á
Rauðalæk 23 í Reykjavík, þar
sem þau bjuggu í rúm 40 ár. Á
efri árum fluttust þau í Gull-
smára 9 í Kópavogi og bjuggu
þar til ársins 2006. Síðasta ára-
tuginn bjó hún á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund.
Elín Ólafía sinnti fyrst og
fremst húsmóðurstörfum með-
an börnin voru yngri en vann
einnig ýmis störf samhliða. Elín
Ólafía var mikil hannyrðakona
allt til síðasta dags.
Útför Elínar Ólafíu fer fram
frá Neskirkju í dag, 21. október
2016, og hefst athöfnin klukkan
15.
ir, f. 1978, gift
Kristjáni Guð-
mundssyni lækni.
Börn þeirra eru:
Ólafur Kári, f.
2003, Matthías
Helgi, f. 2008 og
Katrín María, f.
2014, b) Valdimar
Örn verkfræðing-
ur, f. 1982, c) Ólaf-
ur Heiðar hag-
fræðingur,
búsettur á Spáni, 2) Sigríður
Guðbjörg myndlistarkennari, f.
5. október 1959, gift Óttari
Ólafssyni framhaldsskólakenn-
ara, f. 1956. Börn þeirra: a)
Arna myndlistarmaður, f. 1986,
gift Guðmundi Thoroddsen
myndlistamanni, b) Nanna
háskólanemi, f. 1996. 3) Að-
alheiður leikskólakennari, f. 27.
desember 1961, gift Sveini Guð-
mundssyni hæstaréttarlög-
manni, f. 1958. Börn þeirra: a)
Fannar sjónvarpsmaður, f.
1988, sambýliskona Valgerður
Kristjánsdóttir hjúkrunarfræð-
ingur, b) Steinunn háskólanemi,
f. 1992, sambýlismaður Leó
Daðason lögfræðingur, c)
Valdimar, f. 1999 menntaskóla-
nemi. Fyrir á Sveinn Þóru
Elsku besta móðir okkar er
látin. Hún hefði orðið 90 ára
eftir tvo daga, 23. október
næstkomandi. Mikil tilhlökkun
og undirbúningur var fyrir af-
mælið en afmælisveislan tók
aðra stefnu og breyttist í jarð-
arför. Svona er lífið.
Í okkar uppvexti var mamma
alltaf lífglöð og jákvæð. Var það
ómetanlegt veganesti fyrir okk-
ur út í lífið. Minnumst við
æskuáranna með hlýhug. Hún
var alltaf til staðar fyrir okkur.
Á efri árum markaði andleg
veikindi líf hennar. Með já-
kvæðu hugarfari tókst henni
alltaf að standa upp úr veik-
indum sínum og gefa af sjálfum
sér, breiða út faðminn og um-
vefja okkur og samferðamenn
sína.
Síðustu tíu ár ævi hennar átti
hún heimili á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu Grund þar sem
hún blómstraði og hafði
ánægjulegt og innihaldsríkt líf.
Þökk sé frábærri umönnun og
notalegri nærveru starfsfólks
Grundar. Við erum því ævinlega
þakklát.
Svo ástrík var hún mamma mín
og merk var hennar saga
því yndi kærleiks ennþá skín
á alla mína daga.
Hlý og blíð hún hjá mér stóð,
minn helsti leiðarvísir
af mildi sinni gaf hún glóð
sem gæfuspor mín lýsir.
Er æskuslóð um gróna grund
gekk ég fyrir skömmu
þá sá ég loga ljúfa stund
ljósið hennar mömmu.
(Kristján Hreinsson)
Aðalheiður, Sigríður
og Helgi.
Kær tengdamóðir, amma og
langamma hefur nú kvatt okk-
ur. Ljúf, jákvæð og lífsglöð.
Alin upp fyrir vestan í Arn-
arfirðinum þar sem dalirnir eru
hvilftir, fjöllin hrikaleg og sand-
urinn mjúkur og hvítur. Á Hóli
þar sem tvær barnmargar fjöl-
skyldur bjuggu saman og deildu
öllu í sátt og samlyndi. Þar
lærði hún mátt samheldninnar
og vinnusemi. Henni var margt
til lista lagt. Vann m.a. á Bessa-
stöðum sem stofustúlka. Ekki
hafði hún verið lengi þar þegar
Dóra forsetafrú áttaði sig á
hversu dugleg og glögg hún
væri. Vildi Dóra styrkja hana til
hússtjórnarnáms í Kaupmanna-
höfn. Ekki gekk það eftir því
hún hafði þá kynnst verðandi
manni sínum Valdimari Helga-
syni búfræðingi á Bessastöðum.
Var það þeirra gæfa. Saman
áttu þau rúm 50 ár en Valdimar
lést 2010 þá 91 árs að aldri.
Eignuðust þau þrjú börn.
Þau voru samheldin hjón sem
sinntu sínu vel. Höfðu gaman af
að ferðast og skoða landið.
Heimsækja vandamenn fyrir
vestan og norðan. Harðdugleg
bæði, enda alin upp í stórum
fjölskyldum og vön að bjarga
sér. Þau byggðu sér heimili að
Rauðalæk 23. Allt vildi hún
gera fyrir fjölskyldu sína. Þol-
inmæðin og natnin var enda-
laus. Allt varð svo fallegt í
hennar höndum. Hún vann erf-
iðisvinnu en átti alltaf tíma til
að taka vel á móti fólki, baka,
prjóna, sinna heimilinu og fjöl-
skyldunni. Þegar barnabörnin
komu elskaði amma þau og þau
ömmu sína. Áttu öruggt athvarf
hjá henni þar sem passað var
upp á að þeim liði sem best. Í
sumarbústað var líf og fjör með
ömmu. Hún skrapp út, tíndi ber
og sauð sultu. Bakaði pönnu-
kökur og allt í einum grænum.
Svo var borðað og lífið var tóm
hamingja. Dansað og hlegið.
Þegar barnabarnabörnin komu
hélt gleðin áfram. Þau máttu
koma í Tívolí hjá langömmu á
Grund. En það var rúmið henn-
ar sem hægt var að stilla upp
og niður, út og suður. Enda-
laust mætti segja sögur eins og
þessar.
En nú þegar komið er að
kveðjustund er okkur efst í
huga hversu jákvæð og góð
manneskja hún tengdamamma
og amma var. Auðvitað var lífið
henni erfitt á stundum. En allt-
af var hún æðrulaus, skynsöm,
þolinmóð og ákveðin í að horfa
jákvætt á umhverfi sitt. Nýta
tímann og lifa lífinu lifandi.
Elska fólkið sitt og gleðja það.
Skapkostir sem hennar börn
hafa öll fengið í arf og bera
áfram til sinna barna. Síðustu
árin sín dvaldi hún á dvalar- og
hjúkrunarheimilinu Grund. Þar
var vel hugsað um hana. Vænt-
umþykja og virðing fyrir heim-
ilisfólki þar er aðdáunarverð. Á
fólk þar miklar þakkir skildar.
Á föstudag 23. næstkomandi
átti að halda upp á 90 ára af-
mæli. Hún var búin að skipu-
leggja allt. Öll fjölskyldan átti
að koma og sérstaklega yngri
kynslóðin. Hún ætlaði að fara
með gátur fyrir þau og segja
sögur. Í staðinn yljum við okk-
ur við minningarnar og gleðj-
umst yfir lífi hennar og Valda
afa. Og þökkum fyrir þann arf
og gildi sem þau hafa fært okk-
ur yngri kynslóðinni.
Þetta ljóð fór amma oft með
fyrir okkur og vildi að við lærð-
um:
Hún amma mín er mamma hennar
mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
En gaman væri að gleðja hana
ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá.
Jóna,
Elín Anna,
Valdimar Örn,
Ólafur Heiðar
Tengdamóðir mín, Elín
Ólafía Finnbogadóttir, átti
nokkra daga í að verða 90 ára
þegar hún lést 12. október síð-
astliðinn. Ég kynnist henni
rúmlega fimmtugri þegar eldri
systir mín tók saman við son
þeirra hjóna, Elínar og Valdi-
mars, og ég tók síðan saman við
eldri dótturina skömmu seinna.
Elín tók strax mjög vel á móti
mér og féll aldrei skuggi á það.
Fyrstu hjúskaparár okkar Sig-
ríðar bjuggum við í forstofu-
herberginu á Rauðalæk 23 og
fluttum síðan í kjallarann þar
sem Elín og Valdimar áttu litla
og notalega íbúð sem hentaði
vel ungu pari.
Ég á margar góðar minning-
ar frá veru okkar á Rauðalæk.
Elín var jákvæð manneskja og
með mikið jafnaðargeð. Hún
starfaði á leikskóla jafnframt
því að sinna erilsömu starfi hús-
móður og féll henni sjaldan
verk úr hendi. Heimili hennar
og Valdimars var ákaflega
snyrtilegt, allt á sínum stað og
tandurhreint. Heimilislífið var í
föstum skorðum, hollur og góð-
ur íslenskur matur, oftast tví-
réttað og kvöldmatur á slaginu.
Minnist ég meðal annars kál-
bögglanna, beinlausra fugla,
siginnar skötu og baksturs á
laugardögum. Vínarbrauðin
með rabarbarasultu fundust
mér sérstaklega góð. Elín var
jarðbundin og held ég að stund-
um hafi henni þótt fullmikið um
róttækar skoðanir unga manns-
ins.
Eftir að við fluttum frá
Rauðalæk áttum við þar oft
endurkomu í fríum meðan við
bjuggum úti á landi. Oft hefur
það án efa verið töluvert rask
en aldrei fundum við fyrir öðru
en að vera alltaf hjartanlega
velkomin. Hygg ég að margir
geti borið Elínu sömu sögu.
Einnig var ánægjulegt að geta
endurgoldið það í nokkru með
að fá þau hjón í heimsóknir á
Akureyri og Akranes. Sérstak-
lega minnist ég sameiginlegs
ferðalags til Gilleleje í Dan-
mörku og ánægjulegra sumar-
húsaferða.
Um það leyti sem Valdimar
fer á eftirlaun fer að bera á
veikindum hjá Elínu, fyrst lík-
amlegum en síðan andlegum.
Við tóku allmörg erfið ár sem
einkanlega fengu á Valdimar og
börnin. Elín var burtu í
skemmri og lengri tíma vegna
veikindanna og við tóku heim-
sóknir á mismunandi staði. Það
var oft sárt að horfa upp á
þessa jákvæðu manneskju
sökkva í hyldýpi þunglyndis.
Úrræðaleysið var oft algjört.
Það rofaði til í allmörg ár í
Gullsmára, þar sem þau hjón
höfðu keypt þjónustuíbúð fyrir
aldraða. Var þá einnig styttra
að heimsækja þau.
Síðustu árin bjó Elín á Grund
og var bundin við hjólastól. Var
hún stóran hluta þess tíma laus
við andleg veikindi, jákvæð,
dugleg, skýr og sjálfri sér lík.
Áhugasöm um það sem var að
gerast í kringum hana, meðal
síns fólks og annarra, alltaf að
prjóna, steypa kerti og stund-
um spennt eins og unglingur.
Ef það er eitt sem ég ætti að
nefna að Elín hafi kennt okkur,
þá er það að njóta lífsins og
samferðafólks á meðan við get-
um. Blessuð sé minning hennar.
Óttar Ólafsson.
Það er sagt að lífið sé ekkert
líf ef engin er sorgin, þá er til-
veran engin tilvera ef engin er
gleðin. Við dánarbeð elskulegr-
ar tengdamóður minnar tókust
á þessar grunnandstæður lífs-
ins. Sorg og grátur að þurfa að
kveðja hana skyndilega. Hins
vegar gleði og hlátur vegna
minninga sem hún skilur eftir
fyrir okkur.
Fyrir andlátið var undirbún-
ingur á fullu að halda upp á 90
ára afmæli hennar sem við ætl-
uðum að samfagna með henni í
söng, gleði og hlátri.
Það sem lífið hefur kennt
manni er að það kemur ekki
upp í stafrófsröð. Við ráðum
ekki þeim bókstaf sem kemur
upp í stafrófi lífsins.
Tengdamóðir mín var ættuð
frá Vestfjörðum. Ólst upp á
Hóli í Bakkadal í Arnarfirði.
Hún var af þeirri kynslóð sem
hefur tveggja heima sýn. Það er
oft erfitt að nálgast eða velta
fyrir sér með hvaða hætti hún
hefur komið þessum tveimur
heimum fyrir í sínu lífi og að-
skilið þá. Hún ólst ekki upp við
allsnægtir í foreldrahúsum og
þurfti að hafa fyrir hversdags-
legum hlutum eins og t.d. að
ferðast á milli staða til að hitta
annað fólk eða einfaldlega að
gera sér dagamun á þeim tíma.
Þær sögur geymdi hún með sér
en sagði frá bernsku- og ung-
lingsárum sínum þannig að það
hafi alltaf verið nóg að bíta og
brenna.
Hún bjó um fallegt heimili á
Rauðalæk í Reykjavík með
Valdimar, tengdaföður mínum,
en hann lést fyrir sex árum.
Heimili þeirra var mannmargt
um tíma. Tengdamóðir mín
hjúkraði móður sinni á heimili
sínu og sinnti jafnframt föður
sínum sem bjó þar, samhliða að
ala upp þrjú börn og veita
fjölda ættingja utan að landi
ávallt gisti- og griðastað þegar
þau ferðuðust til höfuðborgar-
innar.
Tengdaforeldrar mínir skutu
skjólhúsi yfir mig fyrstu hjú-
skapaár mín með Öllu minni í
kjallaraíbúð sem þau áttu á
sama stað. Það er bjart yfir
minningum frá Rauðalæknum.
Það var allt sjálfsagt þegar
leitað var til tengdamóður
minnar. Ekkert verk var henni
ofvaxið. Hún var jákvæð og
hvatti börn sín til góðra verka,
leita ævintýra og ferðast.
Til lengri tíma átti tengda-
móðir erfitt vegna andlegra
veikinda. Upp úr þeim stóð hún
jafnan og breiddi út faðm sinn,
brosti og hló að öllu sem við
höfðum frá að segja. Hún var
sólin okkar sem nú er gengin til
viðar en heldur alltaf áfram að
lýsa og miðla góðum minning-
um til okkar um góða móður,
ömmu, langömmu, tengdamóður
og manneskju sem sá alltaf það
besta í öllum.
Tengdaforeldrar mínir fóru
fyrir tíu árum á dvalar- og
hjúkrunarheimilið Grund.
Á Grund átti hún góða tíma.
Henni leið vel þar og öll umönn-
un starfsfólks var einstök, sem
leiddi til þess að hún tók mikl-
um framförum bæði líkamlega
og andlega, þá þannig að síð-
ustu árin fannst mér hún yngj-
ast og ævikvöldið var fallegt.
Söknuður okkar snýr í dag
einnig að því að kveðja starfs-
fólkið sem var orðinn hluti af
okkar daglega lífi.
Hún Alla mín var móður
sinni mjög náin. Á hverju
kvöldið klukkan tíu hringdi
tengdamóðir mín í dóttur sína
og fór yfir daginn og það sem
var fram undan. Þær ræddu
saman og buðu hvor annarri
góða nótt. Þá fór Alla mín til
móður sinnar nokkrum sinnum
í viku og við saman um helgar.
Þetta voru ljúfar stundir.
Skrýtið verður að fá ekki kvöld-
hringinguna eða að við séum
ekki á leiðinni á Grund til að
eiga góða stund saman.
Ég sakna tengdamóður
minnar. Nærvera hennar var
ljúf, hlý og þægileg. Hún gaf
okkur öllum svo mikið. Hjá
himnaföður mætir hún Valda
sínum.
Með virðingu og þakklæti,
Sveinn Guðmundsson.
Elsku amma mín og vinkona.
Við mikilvægustu krossgötur
lífsins standa sjaldnast vegvís-
ar. Á stundu sem þessari stend
ég tómhent, með engan vegvísi
að leið til að kveðja þig. En með
allar ljúfu minningarnar að
vopni kemst ég langt. Allar
minningarnar sem við sköpuð-
um saman undanfarin ár eru
mér efst í huga. Á erfiðum degi
þurfti ég oft ekki annað en að
koma í heimsókn til þín á
Grund og við hlógum saman
burt áhyggjurnar mínar. Maður
fór alltaf margfalt glaðari út í
daginn eftir heimsókn til þín,
elsku amma. Við áttum það til
að klæða okkur upp, setja tón-
list í tækið og dansa saman í
takt við Bjögga Halldórs eða
Ragga Bjarna. Það fannst okk-
ur alveg æðislega gaman. Á
öðrum stundum skoðuðum við
myndaalbúm og gæddum okkur
á súkkulaði. Það voru notalegar
stundir þar sem fallegar minn-
ingar úr ferðalögum þínum með
afa voru rifjaðar upp.
Öll símtölin frá þér þegar ég
stóð í miðjum prófatíðum eru
mér einnig ofarlega í huga. Þú
passaðir alltaf upp á að hringja
í mig og athuga hvernig mér
gengi. Þessi símtöl voru oftar
en ekki vítamínsprautan sem ég
þurfti þann daginn.
Síðustu vikur hafa verið full-
ar af eftirvæntingu vegna kom-
andi níræðisafmælis þíns. Fal-
legu afmælisfötin þín sem þú
keyptir þér biðu. Spenningur-
inn yfir afmælisveislunni þinni
var mikill. Fljótt breyttist sú
gleði í sorg og söknuð sem mig
óraði ekki fyrir að þurfa að
upplifa strax. Ef það var eitt-
hvað sem þú kenndir mér, var
það að þrátt fyrir erfiðleika er
alltaf hægt að finna gleði og já-
kvæðni í öllu. Það er vegvísir
sem ég mun ætíð reyna að til-
einka mér af bestu getu. Nú
ertu komin á annan stað þar
sem ólíkt verkefni bíður þín en
með afa þér við hlið, veit ég að
þú munt takast á við það af
gleði og jákvæðni eins og þér
einni var lagið. Að sama skapi
mun ég minnast þín af ein-
skærri gleði og hamingju.
Elsku amma, takk fyrir allar
góðu stundirnar. Takk fyrir all-
an kærleikann og gleðina sem
þú sýndir mér. Takk fyrir hlát-
urinn og hlýja faðminn þinn.
Takk fyrir að vera þú.
Amma, hún er mamma hennar
mömmu,
og mamma er það besta sem‚ ég á.
Gaman væri að gleðja hana ömmu,
og gleðibros á vöngum hennar sjá.
Í rökkrinu, hún segir mér oft sögur,
hún svæfir mig er líða fer að nótt,
hún syngur við mig sálma og kvæði
fögur,
þá sofna ég svo sætt og undur rótt.
Þín vinkona og barnabarn,
Steinunn.
Við bræðurnir eigum ólíkar
minningar af henni ömmu þar
sem heill áratugur er á milli
okkar í aldri. Eitt af því sem
stendur upp úr þegar maður
minnist ömmu er að á efri árum
var hún reglulega að fara með
kvæði. Þessi kvæði halda minn-
ingu hennar lifandi og minn-
umst við hennar þannig báðir.
Við munum alltaf sakna hennar
og hennar nærveru. Heimsókn-
anna á Grund og fá að heyra
sögur úr fortíðinni. Hlátrinum
og góða skapinu sem var svo
einkennandi eiginleiki í fari
hennar ömmu okkar.
Hér er eitt af þeim kvæðum
sem hún reglulega fór með fyrir
okkur.
Hún amma mín er mamma hennar
mömmu
og mamma er það besta sem ég á.
En gaman væri að gleðja hana
ömmu
og gleðibros á vanga hennar sjá.
Í rökkrinu hún segir mér oft sögur
og svæfir mig er dimma tekur nótt.
Syngur við mig sálmakvæðin fögur
sofna ég þá bæði blítt og rótt.
Elskum þig að eilífu.
Bræðurnir og þín barnabörn,
Fannar og Valdimar.
Elsku Olla frænka.
Með þakklæti fyrir árin sem
við áttum saman á Rauðalæk 23
þar sem við Þórhallur byrjuðum
að búa á neðri hæðinni hjá ykk-
ur Valdimar. Guðberg okkar
naut góðs af nálægðinni við
ykkur á þessum tíma og stóð
oft í dyrunum niðri og sagði
„upp á Ollu frænku“ sem þýddi
að hann vildi fara upp til þín og
fá nýbakaðar kleinur.
Við héldum alltaf sambandi í
gegnum árin en þó með hléum.
Það var ánægjulegt þegar þið
hjónin heimsóttuð okkur norður
þegar við bjuggum þar og dýr-
mætt að endurnýja gömul
kynni.
Árin hafa liðið fljótt. Mér
þykir vænt um þær stundir sem
við áttum saman síðustu ár. Við
gátum hlegið saman, skoðað
myndir og rifjað upp gamla
tíma. Þér þótti gaman að segja
frá bernskuheimili þínu á Hóli í
Arnarfirði og ég naut ég þess
að hlusta á fróðleik af ykkur
systkinum, afa og ömmu og því
samferðarfólki sem þar átti leið
um. Þú varst afar flink í hönd-
unum og naust þess að sýna af-
raksturinn. Þú færðir mér
prjónaðar slaufur og kerti sem
þú hafðir búið til. Barnabörn-
unum mínum, þeim Jökli og
Hafdísi, fannst gaman að koma
í heimsókn til þín á Grund og
þau kölluðu þig ömmufrænku.
Nú er komið að leiðarlokum,
elsku Elín mín. Hafðu þökk fyr-
ir allt og allt og friður guðs þig
blessi. Fjölskyldunni votta ég
samúð.
Hafdís Guðbergsdóttir.
Elín Ólafía
Finnbogadóttir