Dagblaðið Vísir - DV - 22.05.2015, Blaðsíða 34

Helgarblað 22.–26. maí 201534 Fólk Viðtal
á að hafa gert. Jóhanna Guðrún veltir
sér þó ekki mikið upp úr því og segir
slúðrið aldrei hafa náð að særa sig.
„Þetta er yfirleitt frekar saklaust í mínu
tilfelli, enda býð ég kannski ekki mikið
upp á annað. Ég hef heyrt mun verri
hluti um vini mína sem eru meira í að
skemmta á böllum og fá sér bjór. En
yfirleitt er það bara eitthvert rugl.“
Kærastinn sprautar hana
Líkt og áður sagði hefur Jóhanna
Guðrún glímt við liðagigt frá því
hún var átta ára, en hún er á lyfjum
sem halda sjúkdómum þokkalega
vel niðri. „Ég þarf að sprauta mig
á tveggja vikna fresti með penna.
Davíð, kærastinn minn, sér reyndar
um að sprauta mig því það er mjög
vont. Það þarf að sprauta í magann og
það svíður mikið undan því. Ég held
ég gæti ekki gert það sjálf. Myndi ör-
ugglega alltaf hætta við af sársauka.
Ég er nokkuð stolt af honum að geta
þetta, það væru eflaust margir sem
myndu veigra sér við það,“ segir hún
og stoltið leynir sér ekki.
Þótt Jóhanna Guðrún hafi glímt
við liðagigt frá því hún var barn, fékk
hún ekki rétta greiningu fyrr en hún
var komin á fullorðinsár. Það var
ljóst af einkennunum að hún þjáð-
ist af einhvers konar gigt, en lækn-
um gekk illa að festa fingur á hvers
eðlis hún var. „Ég var öll bólgin og
blá og mjög veik. Það sást alltaf í
blóðprufunum að þetta var gigt og
það voru tekin ýmiss konar sýni úr
fótunum á mér. Í mörg ár var verið
að prófa á mér alls konar lyf til að
reyna að greina hvernig gigt væri
um að ræða,“ segir Jóhanna Guð-
rún, sem ræðir um veikindin af mik-
illi yfirvegun og æðruleysi. Einkenni
liðagigtar eru nefnilega ekki bara
bólgur og verkir í liðum, heldur geta
þau birst með ýmsum hætti. „Ég hef
til dæmis verið með 40 stiga hita í
fimm vikur. Fengið hita- og kulda-
köst. Ég fæ lithimnubólgu í augun
sem þarf að meðhöndla með stera-
dropum, sem er mjög vont.“
Mjög veik í Eurovision
Það var ekki fyrr en hún kom heim
úr Eurovision árið 2009 að hún fékk
loksins rétta greiningu. Tíu árum
eftir að sjúkdómurinn fór að gera
vart við sig. „Ég var svo lasin úti og
þegar ég kom heim var ég rosalega
bólgin í liðunum. Þá var það komið,
svart á hvítu, að þetta var liðagigt.
Ég var svo slæm þegar ég var úti
að ég varð að labba í strigaskóm að
sviðinu þar sem mér var hjálpað í
hælaskóna. En ég gleymdi sársauk-
anum um leið og ég kom upp á svið.
Það er samt auðvitað þreytandi að
vera alltaf með verki.“
Jóhanna Guðrún vill þó ekki
meina að liðagigtin hái henni mik-
ið í daglegu lífi, ekki á meðan hún
passar sig. „Ég hef tekið út hluti sem
trufla mig, eins og áfengi og margt
fleira. Ég reyni að hjálpa mér svo-
lítið sjálf og á meðan ég er á góðum
lyfjum þá hefur sjúkdómurinn ekki
mikil áhrif. Gigtin hefur til dæmis
aldrei skemmt fyrir mér í söngnum.“
Aldrei ósammála í tónlist
Jóhanna Guðrún og kærastinn
hennar, Davíð, sem er líka tónlistar-
maður, hafa verið saman í fimm
ár. Þau eru mjög samheldið par og
vinna mikið saman. „Við tengdumst
í gegnum tónlistina. Við getum
verið ósammála um alls konar hluti,
en tónlistin er ekki einn af þeim.
Við erum yfirleitt alltaf sammála
þar. Þegar við byrjuðum saman þá
voru margir sem spurðu mig hvort
ég þyrði að vera í sambandi með
öðrum tónlistarmanni. Það getur
nefnilega verið svo hættulegt að
vinna saman. Af því tónlistin er svo
persónuleg og huglæg og í henni
opnar maður hjarta sitt upp á gátt.
Þannig ef fólk fer að rífast þá getur
sambandið verið dauðadæmt. En
við höfum lesið hvort annað mjög
vel, alveg frá fyrsta degi. Sem er al-
veg magnað,“ segir Jóhanna Guð-
rún sem verður ákafari þegar hún
talar um tenginguna þeirra á milli.
Það fer ekki á milli mála að hún er
ástfangin upp fyrir haus.
Rukkuð um börn
Líkt og áður sagði festu hjónaleys-
in nýlega kaup á sinni fyrstu íbúð
í Hafnarfirði og hafa komið sér vel
fyrir. „Ég er svo föst í því að vera hér,
allavega í bili. Mamma og pabbi eru
í Hafnarfirði og bræður mínir líka.“
Fjölskyldan er mjög samheldin og á
sér sameiginlegt áhugamál í hunda-
rækt. „Við erum reyndar ekki í fram-
leiðslu. Þetta er bara ástríða hjá okk-
ur, að rækta fallega og heilbrigða
hunda,“ segir Jóhanna Guðrún sem
sjálf á tvo hunda. „Litlu börnin okk-
ar,“ bætir hún brosandi við.
En talandi um börn, er hún eitt-
hvað farin að huga að barneignum
sjálf? „Það er alveg farið að rukka
okkur um það og okkur langar í
börn. En það bara gerist þegar það
gerist. Við erum ekkert að stressa
okkur á því.“ Aðspurð hvort hún og
Davíð eigi sér einhver sameiginleg
áhugamál, fyrir utan tónlistina, seg-
ir hún þau varla hafa tíma til þess.
En hann hafi dregist inn í hunda-
ræktina með fjölskyldunni.
Hún segir Davíð annars vera
mjög upptekinn, enda á kafi í mörg-
um ólíkum verkefnum í tónlistinni.
„Ef mér er boðið í veislur, þá er venj-
an að ég fari ein, því Davíð er alltaf
að vinna. Maður kvartar þó ekki
undan því að hafa mikið að gera.
Það er æðislegt. Hann er svolítið
eins og ég, þrífst á því að hafa mikið
að gera. Mér líður best þegar ég hef
nóg að gera.“
Mismiklar vinsældir
En hvernig sér hún framtíðina fyrir
sér í tónlistinni? Dreymir hana um
frama í útlöndunum? „Ég hugsa
að ég vilji alltaf búa á Íslandi en
mér finnst gaman að ferðast. Það
væri frábært að geta komið sér upp
þannig kerfi að geta reglulega far-
ið til útlanda að syngja. Svo langar
okkur Davíð að stofna eitthvert form
í kringum kennsluna, því við erum
bæði að kenna. Mínir draumar eru
að allt þetta gangi upp, eins og flest
allt hefur gengið upp hingað til. En
að velja sér þennan veg í lífinu er
ávísun á mikinn óstöðugleika. Þetta
er ekki auðveldasta leiðin sem mað-
ur getur valið. Og maður veit aldrei
hvað er handan við hornið. Svo er
þessi bransi þannig að maður er
misvinsæll. Maður er kannski vin-
sæll í tvö eða þrjú ár og svo dalar
það. Þá þarf maður að koma með
eitthvað til að ná sér á strik aftur,“
segir hún og bætir við að nú sé til
dæmis að róast aðeins hjá henni
eftir vinsældirnar í tengslum við
lagið Mamma þarf að djamma sem
kom út 2013. En Jóhanna Guðrún
söng það með hljómsveitinni
Baggalúti. Flestir hafa eflaust heyrt
lagið hljóma á öldum ljósvakans
einu sinni eða tvisvar, enda náði það
gífurlegum vinsældum.
Aðspurð hvort hún óttist að sá
dagur komi að hún hafi ekki nóg að
gera, svarar Jóhanna Guðrún: „Auð-
vitað. Ég held að það sé sá raun-
veruleiki sem allir í þessum bransa
standa frammi fyrir. Alveg sama
hver maður er.“
Fannst lagið óspennandi
Jóhanna Guðrún á erfitt með að
svara því hvort hún geti hugsað sér
að reyna aftur við Eurovision, en frá
2009 hefur hún tvisvar tekið þátt í
Söngvakeppni Sjónvarpsins. „Það
færi alveg eftir tímasetningunni og
laginu,“ segir hún hreinskilin og úti-
lokar því ekki neitt.
En að komast út til Moskvu
á sínum tíma og ná þessum frá-
bæra árangri var mikill stökkpall-
ur fyrir Jóhönnu Guðrúnu í tón-
listinni. Það opnuðust fleiri dyr en
hún hafði nokkurn tíma búist við
og hugsanlega hefði hún þurft að
vera betur undir það búin. „Þetta
gerði mjög mikið fyrir mig. Ég veit
ekki hvort ég gæti lifað á tónlistinni
í dag ef ég hefði ekki náð öðru sæti
í Eurovision. Platan mín var gefin út
víða, ég komst á samning í Svíþjóð
og ferðaðist mjög mikið í kjölfar
keppninnar. Það hefði samt verið
hægt að vinna betur úr árangrin-
um, ef ég hefði verið betur undir-
búin. Það er auðvelt að vera vitur
eftir á,“ segir Jóhanna Guðrún sem
vill ráðleggja öllum sem taka þátt að
vera tilbúnir ef vel gengur.
„Ég var reyndar tilbúin með
plötu, sem var mjög gáfulegt, en
það hefði þurft heilsteyptara plan.
Ég bjóst ekki við því að ná besta ár-
angri sem Ísland hefur náð í Euro-
vision. Bjóst ekki einu sinni við því
að lenda í topp tíu. Þetta var því
ákveðið sjokk fyrir mig. Markmið
mitt var bara að komast upp úr for-
keppninni því síðustu ár á und-
an höfðu Íslendingar ekki komist
upp úr henni. Við vorum búin að
vera óheppin. Það er ekkert gaman
fyrir Íslendinga að vera ekki með á
úrslitakvöldinu. Þá nennir enginn
að halda partí. En ég vildi að Ís-
lendingar fengju Eurovision-partí-
ið sitt,“ segir hún og hlær. En það er
bæði Jóhönnu Guðrúnu og blaða-
manni í fersku minni þegar Ísland
var dregið upp úr síðasta umslaginu
í forkeppninni. „Þetta var ótrúlega
mikið stress og ég var alveg viss um
að við kæmumst ekki áfram. En svo
kom í ljós síðar að við unnum þetta
kvöld. Vorum langefst. Þannig þetta
var bara æðislegt og eitt af því besta
sem ég hef gert.“
Jóhanna Guðrún viðurkennir
þó að hafa ekki verið sérstaklega
hrifin af laginu fyrst þegar hún
fékk það sent. „Maður veit aldrei
hvenær maður lendir á einhverju
góðu. Hvenær maður er með eitt-
hvað stórt í höndunum og hvenær
ekki. Þegar ég fékk lagið sent sem
„demo“ þá fannst mér það flatt og
söngurinn óspennandi, en „demo“
eru oft þannig. Ég sagði við Óskar
Pál, höfund lagsins, að ég skyldi
syngja lagið ef ég fengi að gera það
að mínu. Sem ég gerði.“
Finnst hún orðin gömul
Þótt Jóhanna Guðrún sé ung að
árum er hún hokin af reynslu í tón-
listarbransanum. Hún hefur þó yfir-
leitt verið litla ljóshærða stelpan
í hópnum í þeim verkefnum sem
hún hefur tekið þátt í. En það er að
breytast. „Ég er svo vön því að vera
alltaf yngst. Það hafa alltaf verið
einhverjir karlar með mér á sviðinu
þegar ég er að syngja. En allt í einu
er ég farin að upplifa það að ég er
ekki alltaf yngst. Það er reyndar ekki
algengt, en það kemur fyrir. Mér
finnst ég allt í einu vera orðin svaka
gömul,“ segir Jóhanna Guðrún
sposk á svip. Blaðamaður fullviss-
ar hana þó um að svo sé ekki, enda
bara 24 ára. Hún er enn ung í brans-
anum og á allt lífið fram undan.
„Tíminn líður svo hratt og nú er ég
farin að skilja ömmu mína betur,
þegar hún var að tuða yfir tímanum
þegar ég var lítil,“ segir þessi unga
en reynda söngkona að lokum. n
„Ég fer
ekkert
í Kringluna
í jogging-
gallanum
Heimakær Jóhanna
Guðrún fékk mikla heim-
þrá þegar hún bjó í Nor-
egi. Eftir að hafa prófað
að búa í útlöndum getur
hún varla hugsað sér að
búa annars staðar en á
Íslandi. Mynd SigtRygguR ARi