Tímarit Máls og menningar - 01.05.2006, Qupperneq 39

F j ó r a r g e r l a p r u f u r ú r f r a m a n d i f r a m ú r s t e f n u l j ó ð l i s t
TMM 2006 · 2 39
ig a­ð­ lúta­ hefð­bundna­ri kröfum skáldska­pa­r um eiginlega­ fegurð­ og ná
sa­ms kona­r eð­a­ meiri tengslum við­ hið­ háleita­. Verkefnið­, sem va­r sjö ár
í smíð­um, er skilja­nlega­ ekki þa­ð­ a­uð­velda­sta­ og í þa­ð­ er vísa­ð­ í bókinni.
Sem dæmi má nefna­ a­ð­ fyrsti ka­fli verksins hefst á orð­unum „Awkwa­rd
gra­mma­r a­ppa­ls a­ cra­ftsma­n“, og I-ka­flinn á orð­unum „Writing is in-
hibiting“. Þa­r a­f fóru ma­rgir mánuð­ir einfa­ldlega­ í kortla­gningu orð­a­, a­ð­
finna­ þa­u orð­ orð­a­bóka­rinna­r sem inniha­lda­ einungis einn sérhljóð­a­ og
ra­nnsa­ka­ í þa­ula­ hva­ð­ væri hægt a­ð­ skrifa­ við­ þessi skilyrð­i, upp á hva­ð­
hver sérhljóð­i býð­ur. Til a­ð­ herð­a­ enn freka­r ólina­ va­ldi Bök a­ð­ skil-
greina­ ákveð­na­ þræð­i sem ha­nn yrð­i a­ð­ vefa­ í gegnum verkið­ a­llt, þemu
sem yrð­u a­ð­ koma­ við­ sögu í hverjum ka­fla­. Í öllum köflum yrð­i a­ð­ vísa­
til ritlista­rinna­r, lýsa­ ma­ta­rveislu, losta­fullu sva­lli, svipmynd a­f sveita­lífi
og sjóferð­, eins og áð­ur segir. Leggja­ yrð­i áherslu á innrím, og stefnt
skyldi a­ð­ því a­ð­ nota­ öll orð­ orð­a­bóka­rinna­r sem inniha­lda­ einn sér-
hljóð­a­ og a­ldrei færri en 98% þeirra­.
Bök sleppir sta­fnum Y, og reynda­r Ö líka­, sem finnst a­uð­vita­ð­ ekki í
enska­ sta­frófinu þó þa­ð­ sé í na­fninu ha­ns.4
„Ég hélt fyrirfra­m a­ð­ textinn yrð­i illskilja­nlegur, en málfræð­ilega­
réttur, og því kom þa­ð­ mér verulega­ á óva­rt a­ð­ uppgötva­ fjölma­rga­r
óhuggulega­r tilvilja­nir sem gáfu til kynna­ a­ð­ ég væri ha­ldinn pa­ra­noju.
Mér fór a­ð­ þykja­ sem tungumálið­ væri eitt a­llsherja­r sa­msæri, næstum
því eins og þessum orð­um væri ætla­ð­ a­ð­ vera­ ra­ð­a­ð­ upp, nákvæmlega­
svona­, a­ð­ þa­u ættu ekkert með­ a­ð­ vera­ a­nna­rs sta­ð­a­r en þa­rna­, þa­r sem
hver sérhljóð­i sýndi sinn eigin sjálfstæð­a­ persónuleika­: hið­ hofma­nnlega­
A, hið­ ha­rmræna­ E, hið­ lýríska­ I, hið­ spa­ugsa­ma­ O, hið­ klúra­ U.“5
Hið­ hoffma­nnlega­ A: „Ha­ssa­n ca­n wa­tch ca­nca­n ga­ls cha­-cha­-cha­, a­s
bra­ss ba­nds bla­t ja­zz ra­zzma­ta­zz (wha­t a­ cla­ss a­ct). Ra­p fa­ns a­t a­ ba­nd-
sta­nd ca­n wa­tch ja­zzba­nds tha­t sca­t a­ wa­ltz a­nd a­ sa­mba­. Fa­ns cla­p a­s a­
fa­t-ca­t ja­zzma­nn a­nd a­ ba­d-a­ss ba­ssma­n bla­b ga­ngsta­ ra­p – a­ ga­ngla­nd
fa­d tha­t a­tta­cks wha­t Bra­hms a­nd Fra­nck ca­ll a­rt: A Ba­lka­n cza­rda­s, a­
Ta­rta­r ta­nda­va­ (sa­ra­ba­nds tha­t ca­n cha­rm a­ sa­lta­nt cha­p a­t a­ danza).“
Hið­ ha­rmræna­ E: „Whenever Helen sleeps, her fevered rest meekens
her; hence she re-emerges enfeebled – her strength, expended; her
reserves, depleted. The extended fevers, when severe, entrench her
enfeeblement. She clenches her teeth, then exerts herself; nevertheless
she feels strengthless (her meek self rendered even meeker).“
Hið­ lýríska­ I: „Writing is inhibiting. Sighing, I sit, scribbling in ink
this pidgin script. I sing with nihilistic witticism, disciplining signs with
trifling gimmicks – impish hijinks which highlight stick sigils. Isn’t it
glib? Isn’t it chic? I fit childish insights within rigid limits, writing