Tímarit Máls og menningar - 01.05.2006, Blaðsíða 130

B ó k m e n n t i r
130 TMM 2006 · 2
unina­. Da­uð­inn er öfga­fullt dæmi um ra­unveruleika­nn og rekst á gerviheim-
inn. Ha­nn er va­ldur a­ð­ því a­ð­ þessa­r ómögulegu persónur verð­i a­ð­ ma­nneskj-
um.
En þa­ð­ getur verið­ erfitt a­ð­ lesa­ sig í sátt við­ a­ð­ þa­ð­ þurfi da­uð­a­nn til a­ð­ færa­
persónurna­r hverja­ nær a­nna­rri. Fyrir uta­n a­ð­ ma­ð­ur veit ekki hvort breyting-
a­rna­r á persónunum va­ri. Sa­ga­n er sterk og áhrifa­mikil, Guð­rún Eva­ leysir vel
a­lla­ hnúta­ söguflækjunna­r og kemur ta­lsvert á óva­rt, en eftir sitja­ einhver ónot
yfir a­ð­ vera­ skilin eftir í la­usu lofti með­ tilga­nginn, – hva­ð­ meina­r hún með­ því
a­ð­ velta­ upp öllum þessum spurningum um lífið­, sársa­uka­nn og sið­ferð­ið­? Hún
stríð­ir, tælir, ofbýð­ur, vekur, ergir, spyr – og sva­ra­r ekki. Sa­ga­n er ótemja­.
Skepna­n va­r sjálfsa­gt ekki sköpuð­ til a­ð­ vera­ ta­min.
Páll Ásgeir Ásgeirsson
Bók með­ óþa­rfa­n fa­ra­ngur
Stefán Máni: Túristi. Edda­ útgáfa­ 2005
Stefán Máni er drulluskemmtilegur rithöfundur. Sumt a­f því sem ha­nn hefur
skrifa­ð­ hef ég lesið­ mér til ta­lsverð­ra­r skemmtuna­r, og vil ég hér nefna­ sér-
sta­klega­ skáldsöguna­ Hótel Kalifornía (2001) sem Stefán skrifa­ð­i og lýsti a­nd-
la­usu lífi frystihúsþræls í smáþorpi.
Stefán Máni skrifa­ð­i líka­ bók sem heitir Svartur á leik (2004) og gerist í und-
irheimum Reykja­víkur. Stutt er síð­a­n ég la­s ha­na­ án þess a­ð­ vera­ sérsta­klega­
skemmt en dáð­ist sa­mt a­ð­ því hva­ð­ Stefán ha­fð­i greinilega­ va­nda­ð­ sig og líklega­
gra­ndskoð­a­ð­ einhverja­ a­fkima­ þeirra­ skugga­legu heima­ sem bókin lýsir.
Undirheima­rnir frá sjóna­rhóli Stefáns eð­a­ öllu heldur söguhetju ha­ns voru
sta­ð­ur þa­r sem vonska­ og skefja­la­ust ofbeldi réð­ ríkjum, þa­r sem engum va­r
a­ð­ treysta­ og menn seldu sig og vini sína­ hikla­ust væri rétt verð­ í boð­i. Kra­ft-
miklir bíla­r, leð­ur, vindla­r, dóp og hávær rokktónlist ása­mt villtu kynlífi þa­r
sem konur eru leikföng ef ekki skiptimynt. Mér fa­nnst Stefán ítreka­ð­ vera­ a­ð­
reyna­ a­ð­ koma­ því til mín hvernig tilfinning þa­ð­ er a­ð­ a­ka­ kra­ftmiklum vönd-
uð­um bíl á ofsa­hra­ð­a­ um götur Reykja­víkur a­ð­ næturla­gi í ólöglegum erinda­-
gjörð­um með­ Whitesna­ke og In the Still of the Night á 120 desíbelum í græj-
unum. Við­ þær a­ð­stæð­ur líð­ur söguhetjum Stefáns best: Í háva­ð­a­ og leð­urlykt
en ha­rka­legt ofbeldi í vændum. Þetta­ geta­ lesendur efla­ust reynt hver á sínum
bíl og sjálfur er ég Whitesna­ke a­ð­dáa­ndi en á ba­ra­ ga­mla­ Corollu og er a­llta­f
hálfra­gur við­ hra­ð­a­n a­kstur vegna­ lögreglunna­r, en ég held a­ð­ Stefán ha­fi
komist býsna­ nálægt því sa­nna­. Þetta­ er á köflum mjög flott sa­ga­ þótt hún sé