Fréttatíminn - 11.06.2016, Blaðsíða 28

…viðtal 4 | amk… laugardagur 11. júní 2016
Þegar nær dregur svona
lokakeppni þá hugsa ég alveg
að það væri geggjað að geta sinnt
fótboltanum 100 prósent.
Sólrún Lilja Ragnarsdóttir
solrunlilja@amk.is
„Þetta var eiginlega of auðvelt
fyrir okkur,“ segir Hallbera Guð-
ný Gísladóttir, landsliðskona í
knattspyrnu, þegar blaðamaður
hitti hana daginn eftir 8-0 sigur-
inn á Makedóníu á Laugardals-
velli. Með sigrinum er liðið komið
með annan fótinn á EM á næsta ári
– þriðja skiptið í röð, en Hallbera
talar eins og það sé í höfn, alveg án
þess að hika. „Við erum nokkrum
prósentum frá því og ég efast ekki
um að við munum klára þetta. Ég
lít á það þannig að við séum komn-
ar á EM,“ segir hún afar sannfær-
andi, en stelpurnar eiga eftir tvo
heimaleiki í haust.
Í fullri vinnu og námi
Hallbera spilar með Breiðabliki og
er búin að vera í landsliðinu síðan
2008. Síðustu tvö árin hefur hún
verið í fullri vinnu og fjarnámi í
viðskiptafræði frá Háskólanum
á Akureyri með fótboltanum og
viðurkennir að það geti verið ansi
strembið á köflum. „Það er reyndar
mjög þægilegt með fjarnámið að ég
get lært þegar ég vil, en það hafa
komið álagspunktar þar sem ég hef
lent á vegg. Ég reyni samt að púsla
þessu saman og ætla að reyna að
þrauka, það er bara ár eftir af nám-
inu,“ segir hún og brosir.
Skrýtið að fá mikla athygli
Þetta er svolítið öðruvísi í spila-
mennskunni hér heima heldur en
úti í atvinnumennsku, þar sem
leikmenn geta einbeitt sér alveg að
fótboltanum. Hallbera hefur sam-
anburðinn, en hún spilaði bæði í
Svíþjóð og á Ítalíu um tveggja og
hálfs árs skeið.
„Ég kom heim því ég var komin
með smá heimþrá og langaði að
fara í nám. En núna þegar nær
dregur svona lokakeppni þá hugsa
ég alveg að það væri geggjað að
geta sinnt fótboltanum 100 pró-
sent,“ segir Hallbera sem útilokar
ekki að fara aftur út, þó hún sé
mjög sátt í Breiðabliki.
Hún var fyrst í tvö ár hjá sænska
liðinu Pitea í Norður-Svíþjóð og
segir það hafa verið mikil viðbrigði
að koma út því athyglin á kvenna-
liðinu var svo mikil, þrátt fyrir að
karlalið væri líka í bænum. „Mér
fannst þetta ótrúlega skrýtið fyrst.
Það voru jafnvel fleiri að mæta á
leiki hjá kvennaliðinu, en svo fór
ég að hugsa af hverju ekki?“
Sprautuð í rassinn
Svo var Hallbera í hálft ár hjá
liðinu Torres á Sardiníu á Ítal-
íu. Upplifun hennar af atvinnu-
mennskunni þar var aðeins
öðruvísi en í Svíþjóð og hún leit
aðallega á dvölina á Sardiníu sem
ævintýri frekar en annað.
„Ég var komin með hugann
heim en langaði að prófa eitthvað
aðeins meira og bauðst að fara
þangað. Það var ótrúlega gam-
an að prófa þó þetta hafi verið
minni fótboltaleg gæði, og ég lenti
í ýmsu. Ég var til dæmis sprautuð
með verkjalyfjum í rassinn fyrir
hvern leik því ég var meidd. Ég
átti auðvitað ekkert að vera að
spila en það skipti engu máli. Ég
var bara sprautuð og mér sagt að
spila. Svo fór liðið í verkfall og ég
elti bara,“ segir Hallbera og hlær.
„Þetta var mjög gott lið en það
var í fjárhagsörðugleikum. Svo fór
það á hausinn árið eftir að ég var
þar. Ég fékk sem betur fer greitt
en það voru margar stelpur sem
höfðu ekki fengið greitt í marga
mánuði. Þær fóru því í verkfall
og ég nýtti bara tímann í ferðast,
„Ég er í stöðu til að geta
breytt einhverju“
Hallbera Guðný, landsliðskona í knattspyrnu, hefur látið í sér heyra varðandi muninn á kvenna- og karlaboltanum.
Hún upplifði mikið ævintýri í atvinnumennsku á Sardiníu þar sem hún var sprautuð í rassinn með verkjalyfjum fyrir leiki
og svo fór liðið í verkfall
fór til Pompei og Rómar og naut
lífsins.“
Enginn talaði ensku
Hallbera segist vel hafa tekið
eftir því að starfsemin í kring-
um liðið hafi verið ansi vafasöm,
en hún bjóst ekki við öðru og lét
það ekki á sig fá. „Svo var mjög
sérstakt að fara til lands þar sem
enginn talar ensku. Ég talaði
auðvitað enga ítölsku og liðs-
félagarnir og þjálfarinn töluðu
bara ítölsku. Það var reyndar
ein bandarísk með mér í liðinu
sem kunni smá í ítölsku og þýddi
aðeins fyrir mig. Þjálfarinn var
reyndar svo orðljótur að hún
sleppti því að þýða mikið af því
sem sagt var. Ég sé samt alls ekki
eftir að hafa farið út.“
Strákarnir fyrr á grasið
Hallbera er fædd og uppalin á
Skaganum og byrjaði að sparka
í bolta með ÍA þegar hún var
sex ára. En þrátt fyrir að Akra-
neskaupstaður sé mikill fótbolta-
bær þá hefur kvennaboltinn aldrei
verið sterkur. Kvennaliðið var lagt
niður árið 2005, meðal annars
vegna skorts á leikmönnum, og
Hallbera fór yfir í Val.
Kvennaboltinn hefur í gegnum
tíðina alltaf fengið minni athygli en
karlaboltinn og stundum er látið
eins og strákarnir í fótboltanum
skipti meira máli en stelpurnar.
Jafnvel strax hjá yngstu flokkunum.
„Ég er alin upp við það að þetta
sé bara svona, sem er ótrúlega
leiðinlegt. Mér fannst til dæmis
eðlilegt að strákarnir fengju að
fara fyrr út á gras að æfa. En eftir
því sem árin hafa liðið þá hef ég
fattað hvað þetta er gjörsamlega
fáránlegt. Sérstaklega eftir að ég
fór út að spila.“
Varð að segja eitthvað
Það kom að því að Hallbera gat
ekki lengur setið á sér og fannst
hún verða að segja eitthvað. Hún
hefur til að mynda skrifað pistla
á facebook sem hafa vakið mikla
athygli, þar sem hún ber saman
kvenna- og karlaboltann. „Ég er í
stöðu til að geta breytt einhverju.
Það er betra að svona gagnrýni
komi frá einhverjum sem þekkir
til. Þetta er sem betur fer alltaf að
batna. Kvennaboltinn er vissulega
yngri en karlaboltinn en hann er
á þvílíkri uppleið. Það er synd að
allir séu ekki að sinna þessu jafn
vel og ætti að gera.“
Hallbera segir áhugann alltaf
að aukast á kvennaboltanum hér
á landi og því komist fjölmiðlar
síður upp með að sinna konunum
verr en körlunum, enda virðist
samfélagið ekki sætta sig við það
lengur. Margir láti í sér heyra
finnist þeim jafnræðis ekki gætt.
Verða að mennta sig líka
Aðspurð hvort það sé algengara
að stelpurnar í kvennaboltanum
séu að mennta sig meðfram því
að spila, heldur en strákarnir,
segir Hallbera svo vera. „Það
er miklu meira hark í kvenna-
boltanum, sem er kannski alveg
eðlilegt því þetta er miklu yngri
íþrótt,“ útskýrir hún.
„Við þurfum að hugsa út í að
ef við ætlum að vera í atvinnu-
mennsku í fótbolta, þá erum við
ekki að koma heim með vasana
fulla af peningum. Maður hef-
ur auðvitað afnot af íbúð og bíl
og fær einhver laun, en fæstar
ná að leggja eitthvað fyrir af
ráði. Ef það væri meiri pen-
ingur í fótboltanum þá hefði ég
klárlega verið lengur úti og kannski
reynt að sinna einhverju námi
meðfram. Ég var orðin 28 ára göm-
ul og ekki búin að klára háskóla,
sem var eitthvað sem mig langaði
að gera. Ef ég hefði verið að koma
heim 31 árs þá hefði verið erfiðara
að byrja í námi. Ég var á þannig
stað að ég gat ekki verið í staðar-
námi úti, en það hefði auðvitað
verið frábært. Ég held að flestar
stelpurnar séu í einhverju námi
með boltanum,“ segir Hallbera.
Ekkert á leiðinni að hætta
Hún verður þrítug á þessu ári,
og er ekkert á leiðinni að hætta í
boltanum. „Hérna áður fyrr voru
flestar stelpur að hætta að spila 27,
28 ára, sem er fáránlegt. Líkam-
inn minn er í góðu standi og ég
get alveg haldið áfram nokkur ár í
viðbót. Á meðan mér finnst þetta
gaman og það gengur vel þá mun
ég halda áfram. Ein vinkona mín
og liðsfélagi er orðin þriggja barna
móðir og spilaði landsleik í vik-
unni. Þetta hefur breyst svo mikið.
Mér finnst allavega engin ástæða
til að slaka á meðan þetta er svona
gaman.“