Jólablað verkakvenna - 01.12.1931, Qupperneq 11

Ég man alltaf þegar hann fann nýja
rekaspýtu í heykumlinu okkar og þeim
ósköpum, sem út af því urðu. Hann til-
kynnti það hreppstjóranum og krafðist
þess, að maðurinn minn yrði tekinn
fastur og látinn sæta ábyrgð fyrir að
hafa stolið henni af fjörunni. Það stóð
heldur ekki lengi á hreppstj óranum, hann
var þægur ljár í þúfu hjá þeim ríku,
hann sótti manninn minn og flutti hann
heim á heimili Þorvaldar; þar lokuðu þeir
hann uppi á hanabj álkalofti í nístings
kulda og myrkri, enda varð hann heilsu-
laus upp frá því þangað til hann dó. Þeir
vildn fá hann til að meðganga og lofuðu
að sleppa honum, ef hann vildi skuldbinda.
sig til að borga eitt hundrað og fimmtíu
krónur í sekt. Það sögðu margir, að
þetta væri allt saman ólöglegt, en lögin
eru nú ekki til að vernda okkur fátækl-
ingana. Jæja, hann meðgekk ekki, enda
hefði það ekki þýtt neitt, því hann átti
enga peninga til að borga með.
Nú var komið að þeim tíma að ver-
menn áttu að fara til Eyja, til sjóróðra;
það var nú líka eina bjargarvonin, og
nú var blessunin hún Búkolla mín farin
að geldast. Ég hafði ekkert handa börn-
unurn að borða, nema mjólkina úr Bú-
kollu, og svo fann ég oft fiskreka á fjör-
unni, en af því að ég var ein með börn-
unum, þá varð ég að fara á fjöruna
seinnipart nætur, og vera svo komin
heim áður en þau vöknuðu. Oft var ég
hrædd að vaða yfir „Gljána“, en það var
ekki hægt að komast á fjöruna án þess.
Gljáin var oft djúp þegar hátt var í ósn-
um, en ég treysti mér aldrei að vaða
dýpra en í mitti. En einu sinni lenti ég
í djúpum pytti, og þá hélt ég nú að ég
myndi drukkna, en ég svamlaði þó yfir,
eg gekk þá með hann Steina litla, yngsta
strákinn minn, og þess vegna sökk ég
ekki. Þetta var í sama skifti sem ég náði
í selinn. Já, ég skal segja þér frá því.
Það var aðeins farið að birta af degi, ég
var búin að ganga um stund meðfram
flæðarmálinu, ég var búin að finna tvo
rekna þorskhausa, og smáspýtu, hæfilega
stóra í kökukefli. Þá heyri ég allt í einu
þrusk uppi á kambinum, ég varð hálf-
hrædd í bili, en datt þó strax í hug að
þetta væri selur. Ég gekk því í áttina
þangað 'sem ég heyrði bröltið og þegar
ég kom nær sá ég að svo var. Ég hugsaði
tii barnanna minna, sem sváfu soltin
heima, eða vöknuð og byrjuð að orga,
og biðja um mat. Ég nálgaðist selinn
hægt og hægt, hann reyndi fyrst að
komast framhjá mér í sjóinn, en þegar
hann sá að það gekk ekki, þá reis hann
upp á afturhreifana og gerði sig líklegan
til að ráðast á mig. Ég reiddi til höggs
og sló hann í hausinn, hversu oft veit ég
ekki, en þegar ég kom til sjálfrar mín
aftur, lá ég' við hliðina á dauðum selnum,
með spýtuna í hendinni, það hefir líklega
liðið yfir mig sem snöggvast. Það var
byrjað að frjósa, — mér varð ákaflega
kalt, enda ekki þur þráður á skrokknum
á mér. Ég flýtti mér að setja seilanál á
selinn og byrjaði að draga hann á eftir
mér, hann var of þungur til þess að ég
gæti borið hann, en meðvitundin um það,
að börnunum mínum væri bjargað í bili,
gaf mér meiri þrótt en ég hélt að ég
hefði yfir að ráða.
Ertu nú búin að gleyma eldinum, Ólöf!
Komdu strax inn að tæja ullina strákur!
Það var húsmóðirin, sem kallaði.
L, Þ.
Útvarp og líkamssnyrting.
Skömmu áður en blaðið fór i prentun, kom
alþingismaður inn á hárgreiðslustofu hérna
i hænum. Bað hann um handsnyrtingu, and-
iitsþvott og varanlega háriiðun. þegar hár-
greiðslukonan hafði gengið frá honum, spurði
hún hánn brosandi, hvort eitthvað sérstakt
stæði til í kvöld. „Já, ég á að tala í útvarpið",
svaraði alþingismaðurinn.
9