Jólablað verkakvenna - 01.12.1931, Side 14

inni í fjörutíu og fjögur ár og drýgt
iíi argar syndir. Henni veittist erfitt að
bera sínar jarðnesku byrðar upp Himna-
fjallið.-------
Hún gengur og gengur og sér aðra
sál á undan sér, sálu kaupmanns nokk-
urs.--------
Kaupmannssálin gengur beint áfram,
keik og upprétt, án þess að hnjóta.-----
Á eftir henni dregur hestur vagn og á
vagninum eru fjórir ljósastjakar, átta ei-
lífðarlampar, tvær kirkjuklukkur, sem
hann hafði gefið ýmsum kirkjum við ýms
tækifæri---------. Tíu ámur af olíu, sem
brennt hefir verið á kirkjulömpunum,
átta vættir af hvítum kertum, sem hann
hefir keypt handa ýmsum dýrlingum á
ýmsum helgidögum, kista full af silfri,
sem hann hefir gefið betlurum, munkum
og prestum.
Sálin hans íwans verður dauðadöpur.
Hún leit á litla léreftspokann með góð-
verkunum, og lét í hryggð sinni tvö tár
íalla ofan í hann--------.
Þegar hún kom til himna, sagði hún:
„Hvar eru hlið Paradísar?“
„Um hvað spyrðu?“ sagði dyravörður-
inn.
„Ég vildi komast inn í Paradís“.
„Inn í Paradís? Jæja, sýndu þá góð-
verkin þín!“
Hún tók litla pokann, dró augun í pung,
teygði fram álkuna og horfði lengi ofan
í hann og hristi síðan allt, sem í honum
var á gólfið.-------Nokkur mjó og lítil
kerti féllu úr honum, keypt á jólum og
páskum, nokltrir skitnir smáskildingar,
sem hann hafði fleygt 1 gjafastokk kirkj-
unnar og tvö dapurleg tár, stór eins og
ofþroska baunir.---------
„Allt?“
Sálin hans íwans sneri við buxnavös-
unum, leitaði í brjóstvasanum og sagði
í hljóði:
,, Allt!“
„Þér verður ekki sleppt inn með þessu
rusli. Þú verður að gefa skýringu á því“.
„Hverjum?"
„Spurðu ekki svona heimskulega-------
Guði!“
„Segðu að ég sé kominn-----------“.
„Þá það“.
Sálin hans Iwans situr á bekk við hlið
Paradísar, og bíður--------. Hún heldur
á grönnu, litlu kertunum í hendinni og
lítur í kringum sig. Svona sat hún alein,
og enginn heilsaði henni og enginn tók
í móti henni. Það varð kveld.
„Mér hefir verið gleymt!“
Hún barði að dyrum —. Þögn-----------■.
Hún barði fastar. Enginn lauk upp.
Sálin varð særð.
„Það á ekki að hleypa mér inn“.
Hún draup höfði. Úr augunum hennar
féllu beizk, beizk tár beint niður í litla
pokann — —.
Seint um kvöldið, er hinar himnesku
stjörnur skinu með skærum ljóma, heyrði
hún:
„Hvar er sálin hans ívans? Komið með
hana inn“.
Hún tók tárvotan pokann, kveikti á
grönnu kertunum og gekk inn. Drottinn
leit á hana aumingjalega og útgrátna,
með gömlu tágaskóna á fótunum og hristi
höfuðið.
„Ertu komin?“
„Ég er komin“.
„Segðu mér þá snöggvast, hvernig þú
hefir lifað“.
„Ég hefi nú ekki margt um það að
segja. Þú veizt svo sem, hvernig ég hefi
lifað ? Ég hefi engar klukkur keypt handa
klausturkirkjunum og enga eilífðarlampa
hengt upp í kirkjurnar----------. Ég er
fátækur-------“.
Postularnir og spámennirnir hlustuðu á
hana og urðu hissa.
12