Jólablað verkakvenna - 01.12.1931, Page 16

„Þú ert meiri karlinn! Ef þér er það
svo mikið í mun-------farðu þá bara inn.
Mér er sama.----------En þú munt ekki
kunna við þig-------. Það er kalt hérna!
Sálin hans íwans steig inn í Paradís,
settist á lítið ský, sat og sat og fór að
ganga um. Þar var enginn. En sá leið-
indastaður! En niðri á jörðinni vex gras,
blómgast jurtir, anga blóm, syngja fugl-
ar.------Þar er fagurt!
Sálin var þar í tvo daga og tvær næt-
ur. Á morgni hins þriðja dags, þegar
sólin kom upp, blikaði döggin á ökrum,
móða steig upp af vötnum og kornöxin
hvísluðust á. Sálin tók litla pokann,
hristi úr honum tárin frammi fyrir há-
sæti Guðs og sagði:
„Drottinn! Ég vil lifa! Dæmdu ekki
mig heimska sál! — — Lofðu mér að
fara!“
„Ætlarðu að fara langt?“
„Ég ætla aftur til jarðar.-----Ég ætla
að reyna að búa þar öðruvísi um mig —“.
Drottinn óskaði henni góðrar ferðar.
„Farðu! Liggðu ekki á liði þínu og
ireystu aðeins á þig sjálfa! Þá fer allt
vel!“
Samhjálp
verkalýðsins.
Afleiðingin af heimskreppunni með
launalækkanir, þyngri tolla- og skatta-
álögur kemur harðast niður á konum
verklýðsstéttarinnar. Margfaldar þrautir
liður hún á við aðra: Konan, sem vinnur
utan heimilisins fyrir algjörlega ófull-
nægjandi laun, samfara þeirri lítilsvirð-
ingu, sem henni sífellt er sýnd eins og
hún væri óæðri vera í þjóðfélaginu, að
ég ekki tali um þá andlegu kúgun, sem
fátæktinni er samfara.
Og hversu óendanlegar eru ekki sorgir
og áhyggjur konu verkamannsins ? Fyrir
móðurina, að sjá börnin föl og veikluleg
af næringarskorti, dauf og táplítil af lík-
amlegu þroskaleysi, og þar sem matur er
af skornum skamti getum við gert okkur
í hugarlund. klæðnað fjölskyldunnar.
Hvernig eru svo húsakynnin, sem verka-
lýðurinn býr við, og heilbrigðisnefndir
auðvaldsskipulagsins hafa ekkert við að
athuga? Þau eru svívirðileg heilsuspill-
andi hreysi; algjörlega sólarlausar kjall-
araholur, þar sem andrúmsloftið er þrung-
ið af raka, eða hriplek þakherbergi.
Fæðing barns á að vera gleðiviðburður
í lífi hverrar konu, en eins og högum
verkalýðsins almennt nú er háttað, þýðir
það aðeins: einum munni fleira að fæða,
einum kropp fleira að klæða, meiri sjálfs-
afneitun, meiri fórnfýsi móðurinnar.
Aðeins í einu landi — í Sovét-Rúss-
landi — er engin kreppa, ekkert atvinnu-
leysi, engin neyð. Á þessu ári fullgerir
rússneski verkalýðurinn hina stórkost-
legu fimm ára áætlun sína, og hefir henni
þá verið lokið á fjórum árum.
Á sama tíma og atvinnutækin alls stað-
ar annarsstaðar í heiminum eru lögð nið-
ur og framleiðslan takmörkuð, verða á
þessu ári reistar í Rússlandi 518 nýjar
framleiðslustöðvar og 1940 nýjar traktora-
og vélaverksmiðjur. Þar fá vinnu þrjár
miljónir manna, þar af ein miljón og sex
þúsund konur.
Til þess að létta byrðar verkakonunnar
og gera henni lífið glaðara, eru þar í
hverri verksmiðju eldhús, borðsalur,
íþróttasalur, bókasafn, samkomusalur og
barnaheimili. Þungaðar konur fá þar 4
mánaða frí með fullum launum. Þegar,
14