Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.2016, Blaðsíða 28

Helgarblað 12.–15. febrúar 201624 Fólk Viðtal
heldur hvenær drykkjan dræpi mig.
Ég fékk í fyrsta sinn delerium trem­
ens síðla árs 2004 og endaði í kjöl­
farið inni á geðdeild.“ Innlagnirn­
ar urðu allnokkrar á þessu tímabili
og það tók Bigga ár að jafna sig í
höndunum eftir kalið.
Árið 2005 varð hann heimilis­
laus. „Það er hræðilegt að eiga
engan samastað. Ef ég var edrú fékk
ég stundum að gista hjá mömmu.
Ég vann eitthvað úti á landi og fékk
þar húsaskjól, bjó á gistiheimilum
og leitaði uppi partí þar sem ég gat
djammað og gist. Lífið fór að snúast
um að finna stað fyrir hverja nótt.
Þessu fylgdi mikill ótti. Í nokkur
skipti vaknaði ég upp í litlum kofa
í bakgarði á Hverfisgötunni og ég
gisti oft í ógeðslegum kompum úti
um allan bæ. Ég náði kannski ekki
rónastatus, fór í sturtu og reyndi
að vera vel til fara. Ég reyndi líka
að halda tengslum við fólk í lífi
mínu og mætti jafnvel stundum í
fjölskylduboð. En ég veit svo sem
ekki hvernig aðrir sáu mig á þessu
tímabili. Þetta er líklega ástæðan
fyrir því að ég á það sem ég á í dag.
Ég get ekki hugsað mér að leigja og
vil eiga mitt – það er hryllilegt að
eiga ekki heimili.“
Lausn á húsnæðisvanda
Biggi hafði kynnst garðyrkjuvinnu
sem unglingur og ákvað að sækja
um garðyrkjunám í Landbúnað­
arháskólanum á Reykjum í Ölf­
usi þegar hann sá auglýst að þar
væri heimavist. Snjöll leið til að
leysa húsnæðisvandann. „Ég hafði
aldurinn og starfsreynslu þó að ég
væri ekki með menntunar grunninn
sem var krafist. En ég komst inn
í skólann og flutti í Hveragerði
með algjöra glansmynd í hugan­
um um hvernig það væri að búa á
heimavist. Það kom strax í ljós að
námið átti mjög vel við mig, bæði
verklega og bóklega.
Ég drakk samt mikið – oftast
einn inni á herbergi og gerði það
sem ég þurfti til að komast í gegn­
um námið. Eftir fyrsta árið fékk ég
að búa áfram á heimavistinni yfir
sumarið, ég átti ekkert annað heim­
ili. Og áfram drakk ég og tremma­
köstin urðu tíðari. Í einni innlögn­
inni á geðdeild fékk ég þær fréttir
að ég væri kominn með skorpulif­
ur á byrjunarstigi og hættur að
geta unnið næringu almennilega
úr fæðunni. Ég var þarna í nokkrar
vikur til að tjasla mér saman en fór
strax að drekka þegar ég kom út.“
Biggi sneri aftur í skólann og var
fullur fyrstu dagana. Hann vakti og
drakk fjóra tíma í einu og svaf í tvo
til þrjá tíma inni á milli. „Daginn
byrjaði ég á að taka sopa af viskíi
eða vodka til að geta ælt og komið
meiru ofan í mig. Allir í skólanum
vissu hvernig í málum lá og ég var
búinn að fá viðvaranir úr öllum átt­
um. Ég fór inn á Vog í tíu daga og
kom aftur í skólann, lokaði mig inni
á herbergi og drakk. Ég fór á stjá
eftir að allir voru farnir, þorði ekki
að horfast í augu við neinn og var
uppfullur af skömm.“
Í lok september var Biggi beðinn
um að taka hafurtask sitt og yfir­
gefa skólann. „Ég vissi ekkert hvað
ég átti að gera, var 29 ára gamall
á leiðinni á götuna aftur, sem var
minn mesti ótti. Ég var gjörsamlega
búinn að klúðra öllu.“ Morguninn
3. október 2007 opnaði Biggi augun
og starði á hálfa vodkaflösku sem
hann átti. „Ég sá þessa flösku og
vissi að þetta væri búið. Ég stóð
upp og hellti víninu niður og yfirgaf
skólann.“ Leiðin lá til Keflavíkur þar
sem Biggi fékk inni hjá föður sínum
og tók út skelfilegt fráhvarf. Hann
var við það að gefast upp, en komst
í meðferð í Hlaðgerðarkoti hálfum
mánuði síðar, og dvaldi þar í fjóra
mánuði.
Föðurmissir og frelsi
Biggi ákvað að flytja til Keflavíkur
þar sem föðurfjölskylda hans bjó.
Hann leigði íbúð og fékk verknáms­
samning í garðyrkju. Það var bjart­
ara framundan og Biggi var edrú.
Hann ræddi við skólayfirvöld og
fékk að byrja þar aftur 2009. Þetta
var stórt skref. „Enginn bjóst við því
að sjá mig þarna aftur. Enda hafði
ástandið á mér verið hörmulegt.“
Axel, faðir Bigga, veiktist af
krabbameini sem dró hann til
dauða þetta sumar. „Við vorum
búnir að ná góðum tíma saman
og byggja upp samband eftir að
ég hafði verið týndur öll þessi ár.
Þegar ljóst var hvert stefndi hafði
ég áhyggjur af því hvernig dauði
pabba mundi fara með mig –
hvort ég gæti verið edrú. Ég hélt í
höndina á honum þegar hann dó
í sjúkrarúminu og þegar það gerð­
ist upplifði ég í fyrsta sinn fullkom­
ið frelsi. Það var ekkert annað sem
skipti máli, stundin var friðsæl og
áfengið togaði ekki í mig. Það var
undarlegt að kveðja pabba sem
mér þótti óendanlega vænt um og
upplifa líka þetta frelsi. Fyrst þessi
erfiði missir kveikti ekki löngun í
vín innra með mér vissi ég að ann­
að myndi ekki hafa áhrif á mig.“
Eftir að Biggi missti föður
sinn fann hann nýja ástríðu í líf­
inu, mótor hjólin. „Ég erfði Harley
David son­mótorhjól pabba og náði
mér í mótorhjólapróf. Ég hafði verið
sneyddur áhugamálum í gegnum
árin vegna fyllerís, en þarna kom
eitthvað sem hjálpaði mér að tak­
ast á við að vera edrú. Það er von­
laust að standa í þessu eða hafa
efni á svona sporti sem fyllibytta.
Þetta varð líka ákveðin tenging við
pabba.“ Mótorhjólið var áhugamál,
en Biggi vildi meira og gerði það að
lífsstíl sínum. „Ég lifi og hrærist í
þessu. Í dag á ég góða vini og nán­
ast aukafjölskyldu sem deilir þessu
áhugamáli með mér. Það hefur
gefið mér nýja dýpt í lífið og tilgang.
Árlega förum við saman hringveg­
inn og hittumst oft þess á milli til að
dytta að og hugsa um hjólin okkar.“
Námið gekk vel og Biggi út­
skrifaðist með fyrstu einkunn
vorið 2010. Hann tók sveinspróf
og meistararéttindi í meistaraskól­
anum. „Þetta var ágætis endur­
koma. Ég fékk heiðursverðlaun
forseta Íslands fyrir verkefnið mitt
í sveinsprófinu og það leið ekki á
löngu áður en ég fór að kenna við
Garðyrkjuskólann. Svo kviknaði
áhugi minn á grjóthleðslu og ég
fann hvað það var gott að skapa
eitthvað með höndunum, sem ég
hafði næstum misst. Það er líka fátt
jafn karlmannlegt og að vera ein­
hvers staðar uppi á fjalli að brjóta
grjót.“
Allt komið en eitthvað vantaði
Hvað með konur? spyr ég.
„Ég byrjaði í sambúð 2011. Vann
eins og brjálæðingur, enda var ég
heppinn að geta unnið eftir hrun.
Í febrúar 2012 stofnaði ég fyrir­
tæki, keypti hús og eignaðist barn.
Þegar Adrían fæddist upplifði ég
nákvæmlega sömu tilfinningu og
þegar pabbi dó. Þessir tveir at­
burðir voru algjörar andstæður, en
vöktu þó sömu tilfinningar. Ég upp­
lifði að það var ekkert annað sem
skipti máli – ekkert utanaðkomandi
gat haft áhrif á mig – ég var frjáls.
Mér fannst líf mitt vera að hefjast
fyrir alvöru.“ Þarna var hann kom­
inn með allt sem hann hafði stefnt
að, fjölskyldu, flott hús, fyrirtæki og
menn í vinnu. „Þetta var allt sem ég
vildi. Samt var eitthvað að. Mér leið
ekki vel á morgnana og fannst eins
og eitthvað vantaði.“
Besta barnsmóðir í heimi
Árið 2013 slitnaði upp úr sam­
bandinu. Barnsmóðir Bigga flutti
út með son þeirra. „Við deilum for­
ræði og ég á bestu barnsmóður í
heimi. Til að byrja með var þetta
þó mikil barátta. Adrían grét mik­
ið þegar hann kom til mín og var
feginn að fara aftur til mömmu
sinnar. Ég hafði unnið svo mikið að
ég þekkti hann kannski ekki nógu
vel. Ég bjó einn í stóru húsi og mig
skorti ekki neitt, samt var ég ekki
hamingjusamur og fannst ég ekki
vera á réttum stað. Kannski var ég
þunglyndur en ég held að mig hafi
vantað útrás fyrir listamanninn
innra með mér. Að festast í gang­
stéttum og verkefnum sem voru
meira vélræn var ekki fyrir mig
og ég naut ekki vinnunnar. Ég vil
frekar vera í verkefnum sem fegra
umhverfið og skipta máli. Í lok 2013
tók ég þá ákvörðun að stíga út úr
fyrirtækinu sem ég rak með félaga
mínum. Ég tók út fæðingarorlof til
að vera með stráknum og tímabært
frí frá vinnunni. Það var langþráður
draumur að vinna í skapandi verk­
efnum og ég fór að einbeita mér
að hleðslu. Síðan þá hef ég unnið
verk efni eftir verkefni og er það
heppinn að geta ferðast um allt
land og unnið.“
Á veturna er minna að gera hjá
Bigga en þann tíma hefur hann
notað til að vera með syninum og
í ferðalög. „Ég ákvað að leigja hús­
ið út og koma mér upp aðstöðu
í Hafnarfirði. Þar á ég yndislegar
stundir með syninum og sinni
áhugamáli mínu. Það sem ég hef
fengið til baka er frelsi. Allur sá
tími sem ég hef átt með barninu er
ómetanlegur. Ég held að fólk geri
sér ekki grein fyrir, í þessu kapp­
hlaupi öllu, að það eru ekki pen­
ingarnir sem skapa hamingjuna. Ég
er minntur á það á hverjum degi.“
Ekki nóg að hætta að drekka
Biggi er módel í hjáverkum og hefur
leikið í auglýsingum og sjónvarps­
þáttum auk tónlistarmyndbanda.
Síðasta verkefnið var myndband
við lag franska tónlistarmannsins
Ananda, en því var leikstýrt af
hinum virta franska ljósmyndara
Bernard Benant. Biggi segir þetta
vera eina leið til að vinna úr eftir­
köstum drykkjunnar. „Ég glími við
feimni og brotna sjálfsmynd og
þegar ég sá auglýst eftir fólki ákvað
ég að sækja um. Þetta er leið til að
reyna eitthvað nýtt og takast á við
áskorun. Ég hef oft mætt í prufur
fyrir verkefni sem ég hef ekki
fengið, og það hefur verið ágætis
tækifæri til að læra að takast á við
höfnun. Ég tek mig ekki mjög alvar­
lega sem leikara eða módel, en ber
samt virðingu fyrir því sem þessi
verkefni hafa kennt mér og þetta
er gott fyrir sjálfstraustið. Ég kom
mölbrotinn út úr neyslunni og það
tekur tíma að byggja upp sjálfs­
myndina aftur, það er ekki nóg að
hætta að drekka.“
Tekur því sem að höndum ber
En Biggi, segi ég að lokum, hvað
langar þig í næst, konu, fleiri börn
eða hvað? „Já, mig langar í konu
en hún verður að vera dýralæknir,“
segir hann. „Nei, svona án gríns þá
finnst mér fínt að vera einhleypur,
en auðvitað væri líka stórkostlegt
að verða ástfanginn. Ég á yndislegt
barn og ég veit að ef ég eignast ann­
að verður það alveg jafn dásamlegt.
Ég stefni kannski ekki að því en tek
því fagnandi ef það gerist. Ég vil
ekki plana framtíðina heldur gefa
sjálfum mér frelsi til að taka því
sem að höndum ber.“ n
„Ég hafði
verið
lífgaður við og
fékk að vita að
ég hefði fund-
ist úti í 15 stiga
frosti.
Feðgar Birgir ásamt syni sínum Adrían. Þeir feðgar eru duglegir að fara saman í ferðalög og njóta lífsins.
Bjössi Thor og unglingahljómsveitin Laufið 40 ára
Í Bæjarbíói Hafnarfirði
Laugardaginn13. febrúar kl. 20.00
Bjössi Thor
og laufið 40 ára
Miðasala á midi.is