Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.12.1975, Page 15

Rannveig Þóróljsdóttir og SigríSur Jakobsdóttir.
hjúkrunin annast eru komnir yfir
sextugt. Sjúkrahúsin virðast ekki
ýkja hrifin af þeim aldurshópi og
þess vegna reynist mjög erfitt að
koma þessum sjúklingum inn á
sjúkrahús, jafnvel þó að þeir verði
fárveikir. Komist þeir inn, sem helst
gerist á „ákutvakt“ spítalanna, eru
þeir oft sendir heim um leiS og þeir
eru úr lífshættu hvernig sem heim-
ilisaSstæSur eru.
Þó aS þaS sé ef til vill aS bera í
bakkafullan lækinn aS ræSa hér um
skortinn á hjúkrunardeildum, verS-
ur ekki hjá því komist svo mjög sem
þaS mál er tengt vandamálum heima-
hjúkrunarinnar. ÞaS er vissulega
nauSsynlegt aS auka og bæta heima-
hjúkrun og heimilishjálp, en eins og
þessum málum er nú háttaS er enn-
þá brýnna aS koma á fót hjúkrunar-
deildum. Fárveik gamalmenni og
langlegusjúklinga er ekki hægt aS
hafa í heimahúsum nema viS alveg
sérstaklega góSar aSstæSur sem
sjaldnast eru fyrir hendi.
I þessum málum ríkir neySar-
ástand og hefur starfsfólk heima-
hjúkrunarinnar kynnst því vel á und-
anförnum árum og mætti hér koma
meS mörg dæmi. ÞaS eru því mikil
vonbrigSi aS ekkert skuli ennþá hylla
undir lausn þessa vandamáls.
ÞaS versta er aS allir vísa frá sér.
Heimilislæknar skrifa aS vísu beiSn-
ir á sjúkrahús og dvalarheimili sem
þeir vita þó fyrirfram aS lenda í
„biSlistabunkanum“.
Sjúkrahúsin gera þaS sama og
senda sjúklingana svo oft heim meS
loforSum um aS þeir muni bráSum
fá pláss á þessari eSa hinni stofunni.
I slíkum tilfellum er svo oft vísaS á
heimahjúkrunina sem situr svo uppi
meS vandann, farlama gamalmenni í
heimahúsum viS óviSunandi aSstæS-
ur og engin stofnun vill taka viS
þeim.
Þá hefst barátta hjúkrunarkvenn-
anna í heimahjúkruninni viS aS
reyna aS koma þessum sjúklingum
einhvers staSar inn og oft gerist ekk-
ert í málinu fyrr en algjört neySar-
ástand hefur skapast. í slíkum til-
fellum er oft leitaS til aSstoSarlækna
borgarlæknis sem geta þá e. t. v.
þvingaS einhverja stofnun til þess aS
taka sjúklinginn til bráSabirgSa.
ÞaS sem fyrst og fremst þarf aS
hafa í huga þegar senda á sjúkling
heim af sjúkrahúsi eru heimilisaS-
stæSur. Sé um ósjálfbjarga sjúkling
aS ræSa verSur heimilisfólkiS aS
vera fært um aS taka aS sér mikinn
hluta þeirrar umönnunar sem slíkir
sjúklingar þarfnast. Heimahjúkrun
og heimilishj álp geta veitt heimilinu
mikla hjálp og styrk en þaS má ekki
treysta um of á þessa þjónustu.
ÞaS er ekki meiningin hér aS ráS-
ast sérstaklega á einn eSa neinn
heldur undirstrika þetta mikla vanda-
mál og gera grein fyrir því aS starfs-
fólk heimahjúkrunarinnar hefur ekki
aSstöSu til aS sinna öSrum sjúkling-
um en þeim sem komast af meS
hjúkrun sem byggist á vitjunum.
Aftur á móti mætti t. d. athuga
hvort heimahjúkrunin gæti ekki tek-
TÍMARIT HJÚKRUNARFÉLAGS ÍSLANDS 113