Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.11.1996, Blaðsíða 42

En það voru reyndar góðar stundir inn á milli. Til dœmis
var það hálf einkennilegt að hitta aldraðan ábóta (
munkaklaustri langt inni í eyðimörkinni og uppgötva að við tvö
gátum gert okkur skiljanleg á latínu!
Ferðin heim lá um Aþenu og Berlín. Flo hafði alltaf haft
mikið dálæti á alls konar dýrum og f Aþenu gerðist dálítið
skemmtilegt.
Ég keypti lítinn ugluunga af nokkrum drengjum, hann
hafði oltið úr hreiðrinu og þeir fundið hann. Skömmu síðar
komst ég yfir mjög skemmtilega engisprettu. Ég nefndi þau
Aþenu og Plató litla. Ég var vön af hafa þau hvort ( sínum
kápuvasa en þrátt fyrir það tókst Aþenu að éta Plató á meðan
við stönsuðum ( Prag ... Aþena var ( raun og veru svolítið
lukkutröll, sem engu vildi lúta nema sínum eigin vilja, ég varð
til dœmis að dáleiða hana (svefn!
Skapið lyftist. í Berlín skoðuðu þau ýmiss sjúkrahús og
stofnanir og loksins var komið að því að Flo færi til
Kaiserswerth sem hún hafði bæði heyrt og lesið svo mikið um
og þráð að kynnast af eigin raun.
Mér fannst ég líkust pílagrími sem kemur ( áfangastað eftir
langa og stranga göngu!
Hún dvaldist í Kaiserswerth í tvær vikur, náði að skoða
margt og setja sig inn í ýmislegt sem þar fór fram.
Myrkir og erfiðir dagar voru að baki. Mér fannst kjarkur
minn vaxa og að héðan ífrá myndi mér auðnast að ná tökum á
l(fi mínu. Ég var þess fullviss að fljótlega kœmi ég aftur til þessa
staðar.
Því miður varð það ekki eins fljótt og Flo hafði ætlað því
þegar hún tók sér orðið sjúkrahús í munn í áheyrn
fjölskyldunnar fór allt í uppnám líkt og fimm árum áður. Fanny
varð æf, Pop móðursjúk og Wen lét sig hverfa til Lundúna ...
Átökin innan fjölskyldunnar stóðu enn í nokkur ár en nú hafði
Florence tekið ákvörðun. Ekkert þeirra kvaddi hana þegar hún
í annað skipti tók sér ferð á hendur til Þýskalands og
fjölskyldan krafðist þess að hún segði ekki nokkrum manni
hvert förinni væri heitið.
Það lét ég líka ógert. En eftir þetta varð ég aldrei sú sama
og ég hafði áður verið.
Dvölin í Kaiserswerth í síðara skiptið varð lærdómsrík.
Sjálf hjúkrunin var ekki umtalsverð, umönnunin lítilfjörleg og
þekking af skornum skammti. En sá andi sem þama sveif yfir
vötnum var jákvæður, mikill og góður starfsvilji ríkjandi og fólk
lét sér svo annl um hvern einasta sjúkling að Flo fylltist
lotningu. Hún skrifaði löng bréf heim, útskýrði það sem hún sá
og lærði og reyndi hvað hún gat til þess að fá fjölskyldu sína til
að skilja sig ...
„Hérna starfa égfrá klukkan flimm að morgni og langt
fram á kvöld. Við höfum aðeins t(u mínútur til hverrar máltíðar.
Ég er þátttakandi ( öllu! Hér er sérstakt athvarf fyrir
munaðarlaus börn. Það er föst regla að halda upp á
afmœlisdag þeirra allra hvers fyrir sig, enginn gleymist! Allir
búa sig upp á og afmœlisbarnið fœr sjálft að bjóða gestum. Þau
hafa öll boðið mér! Líklega vegna þess að þeim finnst ég tala
svo skrítna þýsku. Þegar ég segi þeim sögur og œvintýr hlœja
þau svo mikið að þau verða að lialda sér hvert ( annað! Ég er
alvegfrísk - d sál og líkama! Þetta er sjálft lífið og ég ann því!“
Síðan hætir hún við í dagbókinni:
„Það eina sem á skortir er að þið Ijáið máls á því að ég
lialdi áfram á þessari braut. Ég l(ð fyrir að gera ykkur á móti
skapi. Mamma, eitt bros frá þér, eitt einasta bros og allt myndi
verða gott!“
En hún fékk ekki einu sinni svar við þessum orðum sínum
frá fjölskyldunni. Eins langt og unnt var frá því brosi sem hún
þrábað um. Þegar hún síðar kom heim aftur frá Kaiserswerth
var hún ekki lengur unga stúlkan sem fjölskyldan hafði til
þessa borið ráðum. Hún skrifaði Clarkey:
„Sumir hnútar eru Gordionshnútar og þá verður að
höggva. Nú fer ég m(na leið. Ég hef látið fara með mig eins og
barn alltof lengi. Stundum er haft á orði að ( klaustrunum sé svo
mikil harðstjórn! Hu! Meiri kúgun og ofríki en (virðulegri
enskri fjólskyldu fyrirfinnst ekki!“
Fyrsta sem Flo gerði var að fara ein síns liðs til Clarkey í
París. Hún heimsótti sjúkrahús, barnaheimili, elliheimili og
alls konar stofnanir. Kynnti sér nákvæmlega hvernig þær vom
reknar, hvemig fæðið var og yfirleitt allt sem viðkom starfsem-
inni. Hún var svo sannarlega orðin reynslunni ríkari. Allt sem
hún hafði lesið og skrifað hjá sér f morgunsárið á Embley Park,
það sem hún hafði séð og kynnt sér í Kaiserswerth og núna í
París - allt þetta gerði það að verkum að nú þegar hún stóð á
þrítugu var hún orðin eins konar sérfræðingur í evrópskum
sjúkrahúsarekstri. Þvf til viðbótar var hún gædd stálvilja sem
fáum var fært að ganga gegn.
*
Ég hafði ákveðið þegar ég kœmi aftur heim til Englands í
þetta skipti œtlaði ég að búa út af fyrir mig. Hafa frjálsar
hendur, bjóða vinum m(num til m(n, lifa mínu eigin lífi.
Það varð mikið fjaðrafok þegar fjölskyldunni varð ljóst að
Flo ætlaði að flytjast að heiman.
Þau héldu blátt áfram að ég vœri gengin af vitinu.
Mamma œpti upp að það vœri einhver ósiðsemi sem ég hefði
bitið ( mig. Pop hagaði sér eins og hennar síðasta stund vœri
upp runnin. En ég held að pabbi hafi smátt og smátt áttað sig á
að ekki varð afiur snúið og lagði til að égfengi fasta upphœð
árlega mér til framfœris, fimm hundruð sterlingspund. Það var
auðvitað ómetanlegt fyrir mig.
Flo gerði alvöru úr hugmynd sinni og fluttist að heiman.
Meðal þess sem hún tók með sér var Aþena, litla uglan hennar.
Ég tœmdi handavinnupokann minn og setti Aþenu í hann.
Heimurinn varð héðan (frá að komast af án minna sauma!
Nú var ekkert framar sem gæti stöðvað Florence. Hún átti
vini sem vom málsmetandi í enskum stjórnmálum og innan
enska aðalsins. Ný félagsleg vakning var að myndast í
samfélaginu. Charles Dickens samdi skáldsögur sínar, hverja af
annarri, er vom á allra vömm og áhugi var á að finna lausn á
vandamálunum.
Það var einmitt árið 1853 sem Florence fékk sína fyrstu
stöðu. Spítali fyrir „aldraðar dömur af efri stétt“ eins og hann
var kallaður var að ílytjast í nýtt húsnæði og forstöðumann
vantaði.
ífyrstu var ég ekki ginnkeypt fyrir því að annast um
aldraðar fi'nar dömur, mér fannst ég þegar hafa kynnst of
mörgum „... fyrirmannlegumflónum ...“
Stjórnamefnd, sem reyndar var eingöngu skipuð
virðulegum eldri konum, átti að segja forstöðumanninum fyrir
verkum. Vesalings nefndarkonurnar!
TÍMARIT HJÚKRUNAKFRÆÐINGA 5. tbl. 72. árg. 1996