Svava - 01.12.1903, Qupperneq 11

207
ofen, áður en tírai vav lcominn til, að J)að mætti. Þegar
eg leit líkamann á þilfarinu, tók eg stvax eftir því,
að dvættiv vovu kvingum munninn. Mór flaug strax í
hug, að líf kyoni enn að leynast og skipaði því að
keva lfkamann inn í hevbergi mitt. Þegav það hafði
Verið gjört, lét eg alla, sem þav vovu, fava út, eu byrj'
; aði svo á lífgunar-tilraunum. Mér hafði okki skjátlast.
Það leið tæp hálf ktukkustund, þav til Siv John vaku-
aði við og talaði við mig. Hann grátbændi mig að
gefa sér líf og eg ásetti mér að gjöra það. Eu fyvst
lét eg hann svevja mér, að hanu mætti engum manni
seg-ja, hvev hann væri, og ekki einu sinni syni sínutn.
1-íf okkar beggja var undir því komið, að hann þegði.
Eftiv þétta vav mitt fyrsta vevk að kaupa vaxlíkneski
bjá Dame Eollins, og flutti eg hana út í hevskipið í
stórri kistu. Ekki komst eg hjá því, að opinbera leynd-
avmál mitt aðstoðarmanni mínum, eu egvissi að eg mátti
ólnædduv veiða mig á þagmælsku hans. Yið saumuðum
síðan segldúk utan um vaxmyndina og þj-ngdum hana
^eð blýi, svo hún yrði nógu þung, en Sir John létum
viðí stóvu kistuna og fluttum haua sjálfir í land. Eng-
um manui kom til hugav að vannsaka líkið, sem við
höfðum útbúið. Öllum vav það nóg sönnun, að á segl-
dúkinn vav stimplað: ‘líkami Siv Johns’, og þegar hon-
uin vav sölct niðuv við slcipshliðina, álitu allir, að það