Svava - 01.12.1903, Blaðsíða 47

243
sýuist taka miklti tægari tökum lijartað og lundar*
farið lieldur en andleg starfsemi, svo soni: lteknisfræði,
blaðamonska, lögfræði og guðfræði. Iðulega vill það til
að glaðlyndið hverfur, anuaðhvort fyrir ofmikla andlega
áreynslu, eða vonbrigði í hinni takrnarkalausu sigur-
banUtu hinna lærðu manna. Eitt er áreiðanlegt, að all-
oftast glatast löttlyndið snemma í bókmeutaheiminum,
sem kynni að hjara lengur í aunarri lífsstöðu.
------: o:--------
Súlargeislar ;'1 heirailinu.
Það er sagt um Benjamín Franklín, að hann hafi
veitt eftirtekt smið nokkurum, sem vann að snríði í
nágrenni við starfstofu Franklíns í Phildelphíu.
Smiður þessi var ávalt í góðu skapi, og glaður í
hragði.við livern, sem hanrr hitti. Þótt dimt væri og
kalt, þá lýstu hin vingjarnlegu bros á andliti hans eius
og sólargeislar.
Einu sinni hitti Franklín kann að máli, og spyr
hann, hvað því valdi, að hann sé ætíð með glöðu bragði
og breyti aldrei skapi sínu.
„Herra minn”, roælti smiðurinn, ,,þuð er enginn
leyndardómur. Eg á hina beztu konu, sem liægt er að
kjósa sór, Þegnr eg fer til vinnu, kveður hún mig