Morgunblaðið - 13.03.2017, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. MARS 2017
Elskaður eiginmaður og faðir,
PÉTUR PÉTURSSON
hagfræðingur,
Efstaleiti 10,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
þriðjudaginn 14. mars klukkan 15.
Björk Elín Jónsdóttir
Sigríður Svana Pétursdóttir
Arndís Erla Pétursdóttir
Tryggvi Pétursson
Katrín Pétursdóttir
Ástkær föðursystir okkar,
GYÐA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Vesturvegi 3, Þórshöfn,
andaðist á Sjúkrahúsinu á Húsavík
þriðjudaginn 7. mars.
Útför hennar fer fram frá Þórshafnarkirkju
laugardaginn 18. mars klukkan 13.30.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Helena Þórðardóttir
Þórður Þórðarson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
EIRÍKUR K. ÞORGRÍMSSON,
Borgarholtsbraut 34,
Kópavogi,
lést sunnudaginn 5. mars.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
miðvikudaginn 15. mars klukkan 13.
Kristján Eiríksson Bergþóra Annasdóttir
Gunnar Már Eiríksson Guðlaug K. Benediktsdóttir
Eiríkur Steinarsson Oddný Helga Sigurðardóttir
✝ JóhannesHilmar Gísla-
son fæddist í Kefla-
vík 9. september
2000. Hann lést á
heimili sínu 3. mars
2017. Foreldrar
hans eru Gísli Jó-
hann Sigurðsson, f.
24. júlí 1970, og
Klara Sigrún Hall-
dórsdóttir, f. 20.
mars 1973. Systur
Jóhannesar eru: Ásdís Hildur, f.
9. febrúar 2004, og Halldóra
Rún, f. 2. apríl 2007.
Foreldrar Gísla eru Sigurður
Rúnar Gíslason, f. 1944, og Ás-
dís Dröfn Einarsdóttir, f. 1948.
Már og Sóley Tinna. b) Þuríður,
f. 1974.
Jóhannes gekk í Grunnskóla
Grindavíkur og sótti eina önn
sl. haust í Fjölbrautaskóla Suð-
urnesja. Þegar hann var á átt-
unda ári kom í ljós að hann var
með sjaldgæfan sjúkdóm sem
kallast orkukornasjúkdómur.
Greining tók langan tíma en
ljóst var að enga lækningu var
að fá. Hann missti mikla sjón á
stuttum tíma, þrekið fór þverr-
andi með tímanum og haustið
2014 varð hann mjög veikur.
Kom þá í ljós að hann var með
hjartabilun. Þann vetur gat
hann lítið sótt skóla en styrktist
svo aðeins eftir það og gat tekið
meiri þátt í lífinu. Heilsunni
hrakaði þó enn frekar og sl.
þrjá mánuði var hann alfarið
heima við með móður sinni.
Útförin fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag, 13.
mars 2017, klukkan 14.
Systkini Gísla eru:
a) Gunnhildur, f.
1966. Eiginmaður
hennar er Ingvar
Kristinsson og syn-
ir þeirra eru Unnar
og Kári. b) Einar
Örn, f. 1974. Sonur
hans er Arnar
Máni. c) Pétur Rún-
ar, f. 1979. Dóttir
hans er Ragnheið-
ur Rós. Foreldrar
Klöru eru Halldór Þorláksson,
f. 1947, og Hildur Þyri Ketils-
dóttir, f. 1947. Systur Klöru
eru: a) Jóhanna, f. 1968. Eig-
inmaður hennar er Frank Büc-
hel og börn þeirra eru Tryggvi
Það var erfið stund þegar elsku
drengurinn okkar kvaddi þessa
jarðvist í faðmi okkar að morgni 3.
mars sl. Við höfum vitað að hverju
stefndi í langan tíma en ekkert
getur þó undirbúið mann undir
svona stund.
Elsku drengurinn okkar sem
hafði í svo langan tíma glímt við
sjaldgæfan sjúkdóm sem stöðugt
lagði þyngri byrðar á herðar hans.
Það hefur verið ótrúlegt að fylgj-
ast með honum takast á við erf-
iðleika sem geta auðveldlega bug-
að sterkustu einstaklinga, aldrei
kvartaði hann eða grét hlutskipti
sitt. Þó svo að við syrgðum allt það
sem hann fór á mis þá tók hann
hverju sem kom með sama æðru-
leysinu.
Þrátt fyrir ýmsa erfiðleika
tengda veikindum hans þá höfum
við fjölskyldan gert svo ótrúlega
margt og átt ómetanlegar stundir
saman sem ylja okkur um ókomin
ár.
Jóhannesi fannst ekkert
skemmtilegra en að fara til út-
landa og við vorum svo heppin að
geta farið saman til Tenerife sl.
páska og svo í nóvember til
Orlando. Við vissum fyrir víst að
það yrði síðasta ferðin hans og
hún reyndi mikið á, en hann naut
þess engu að síður. Stundirnar
urðu þó mun fleiri en við áttum
von á, hann átti góð jól með okkur
og hann sagði að þetta væru bestu
áramótin hans. Líðanin var örlítið
betri eftir áramót og við gátum
farið í sund nokkrum sinnum sem
var hans uppáhald. Einnig vorum
við dugleg að fara út í gönguferðir
á nýju rafskutlunni sem við feng-
um í haust.
Það á enginn að lifa börnin sín,
en við fáum engu ráðið með það.
Við höfum nýtt tímann vel og
reynt eftir fremsta megni að hafa
lífið hans eins innihaldsríkt og
mögulegt var. Hann naut þess
virkilega að fara í skólann og hefði
helst vilja vera áfram þegar 10.
bekk var lokið. En hann hóf nám í
FS sl. haust sem var bæði honum
og mömmuhjartanu svo erfitt.
Hann hafði ekki heilsu til að
ferðast á hverjum degi til og frá
skóla en lagði það samt á sig.
Sagði: „Mamma, hvað á ég annars
að gera?“ Þessi elska var mikil fé-
lagsvera og skemmti mörgum
með skemmtilegum tilsvörum og
bröndurum. Kennarar hans létu
sér virkilega annt um hann og
hann fann það. Það var einhvern
veginn ekki annað hægt en að
elska þennan strák. Vinir hans frá
barnæsku héldu tryggð við hann
allt til dauðadags og amma Hildur
var ómetanleg í umönnun hans og
verður seint þakkað fyrir allt.
Við minnumst með hlýhug
framtaksins sem sunddeildin stóð
fyrir í haust, þar sem ótal margir
tóku þátt með einum eða öðrum
hætti og syntu maraþonsund heila
helgi til styrktar honum. Samhug-
ur og hlýja mætir okkur hvar-
vetna í litla samfélaginu okkar
sem stendur svo sannarlega sam-
an þegar erfiðleikar og sorg knýr
dyra. Það er svo mikils virði og
gefur okkur mikinn styrk.
Elsku hjartaknúsarinn okkar,
það er svo erfitt að kveðja þig því
við áttum eftir að gera svo margt
saman, en við huggum okkur við
að þú sért á betri stað og munum
halda minningu þinni á lofti um
alla tíð.
Kveðjum þig með orðunum
sem við sögðum við hvort annað á
hverju kvöldi: Góða nótt, takk fyr-
ir daginn, ég elska þig svo mikið.
Pabbi og mamma.
Elsku besti brói minn. Takk
fyrir alla þá umhyggju og ást sem
þú hefur gefið mér þessi 13 sl. ár.
Það er komið stórt gat í hjartað
mitt sem mun aldrei fyllast aftur.
Það er mjög skrítið hérna án þín.
Ég veit bara ekki hvað ég á að
gera hér án þín, því allt sem ég
gerði var með þér. Þú gerðir allt
svo skemmtilegt. Það er svo tóm-
legt að koma heim úr skólanum og
heyra ekki: „Halló, Diddi minn.“
Þú varst alltaf svo duglegur að
passa upp á mig þegar ég var lítil
en þegar þú varst orðinn svo las-
inn þá varð ég þín stoð og stytta.
Þú áttir eftir að gera svo margt,
t.d. horfa á Asíska drauminn, fara
til Spánar, hlusta á framhald af
bókum og margt margt fleira. Það
var alltaf svo gaman að fara í úti-
legur, utanlandsferðir og skutlu-
ferðir með þér en því miður gátu
þær ekki orðið fleiri. Mér fannst
svo gaman að bera þig á hestbaki,
heyra brandarana þína, keyra þig
í hjólastólnum, horfa á myndir
með þér, greiða þér, en best var
þó að knúsa þig. Það hryggir mig
að fá aldrei að gera þessa hluti
með þér aftur. Líka það að ég fæ
aldrei aftur að heyra þig segja
„Það er alltaf svo góð lykt af þér,
Diddi minn“ og „Ásdís, þú ert
besta manneskja í heimi“ og „ég á
bestu systur í heimi“. Þú hefur
alltaf verið svo góður strákur og
enn betri bróðir. Mér þykir óend-
anlega vænt um þig, elsku kútur-
inn minn.
Kær ástarkveðja – Þín litla
stóra systir,
Ásdís Hildur.
Elsku brói minn. Takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur, þú
varst besti bróðir sem hvaða fjöl-
skylda gæti óskað sér en við vor-
um svo heppin og fengum heil 16
ár með þér. Takk fyrir þessi æð-
islegu ár, við vildum að við gætum
fengið meiri tíma með þér en því
miður leið tíminn svo hratt. Takk
fyrir þessi 16 ár og við elskum þig
meira en þú heldur, þú varst okk-
ur allt. Ég man eftir því þegar við
fórum saman í sturtu um daginn
og ég tók greiðuna hans pabba og
greiddi hárið þitt og greiddi bakið
þitt og setti sjampó með eplalykt í
hárið þitt. Þegar við komum út úr
sturtunni sagðir þú svolítið sér-
stakt, þú sagðir að þetta væri
besta sturta sem þú hefðir farið í.
Bara svo þú vitir var það gott að
heyra.
Kær kveðja, þín litla systir,
Halldóra Rún.
Elsku hjartans Jóhannes okk-
ar.
Það er þyngra en tárum taki
fyrir ömmu og afa að skrifa minn-
ingarorð um þig svona ungan,
elsku hjartaknúsarinn okkar. Erf-
ið voru sporin að fara í Sjávarhóla
þegar pabbi þinn hringdi föstu-
dagsmorguninn 3. mars og sagði
að þú værir nýdáinn. En þegar við
komum og sáum þig svona frið-
sælan og fallegan á koddanum
þínum, með elsku systur þínar þér
við hlið og mömmu og pabba, þá
hugsuðum við að nú væri þrautum
þínum lokið og þú værir umvafinn
hlýju frá langömmum og langöf-
um sem hafa tekið svo vel á móti
þér.
Þú varst einstakur lítill dreng-
ur alveg frá upphafi. Svo fljótur að
byrja að tala, en amma vissi strax
að eitthvað var ekki alveg eins og
það átti að vera. Það var svo erfitt
að fá þig til að borða og eins og
ömmur eru, alltaf að reyna að
troða mat í alla. Þitt svar var
„amma, margur er knár þótt hann
sé smár“. Þú varst alltaf með svör-
in á reiðum höndum.
Það sýndi best æðruleysi þitt
þegar þú sagðir fyrir alllöngu „Ég
veit að ég er aðeins öðruvísi en
hinir krakkarnir, en ég er alveg
sáttur við mig eins og ég er.“ Þessi
mörgu tilsvör þín sýna best
hversu mikill karakter þú varst,
elskan okkar.
Það var alveg einstakt hvað
krakkarnir í skólanum voru þér
góð og yndislegar voru aðstoðar-
konurnar þínar. Amma sótti þig
eftir skóla og þá var oft slegið í
spil. Þú fórst nú oft illa með ömmu
í Skippó. Þú naust þess sannar-
lega að spila, en svo dofnaði sjónin
svo mikið og þá gripum við oft í
bækur.
Þú varst alltaf til í að fara á
rúntinn og sérstaklega á nýju
flottu tveggja sæta skutlunni sem
var keypt fyrir peningana sem
söfnuðust þegar Sunddeild
Grindavíkur synti maraþonsund
þér til heiðurs. Eiga þau Magnús
Már og krakkarnir heiður skilinn
fyrir þetta átak.
Það var einstakt hvað bekkjar-
félagarnir þínir voru tryggir og
hvað þú naust þess að fá þá í
heimsókn og ekki má gleyma hon-
um Ingva Þór.
Við erum svo ánægð yfir að
hafa farið með þér og fjölskyld-
unni til Tenerife í fyrra, þó að
amma hafi verið draghölt, en
minningarnar ylja okkur afa um
hjartaræturnar.
Það er margs að minnast. Þið
systkinin gistuð stundum hjá
ömmu og afa og þá var nú fjör á
bænum. Búin til tjöld og virki á
milli stóla úr teppum, og svo dróg-
uð þið hvort annað á teppunum
fram og til baka á ganginum. Það
var tekið eftir því hvað samband
ykkar systkinanna var einstakt
og fallegt og ekki voru mamma og
pabbi síðri.
Það stendur upp úr hvað þú
varst nægjusamur og æðrulaus.
Það var ekki þinn stíll að vera að
kvarta og kveina, og megum við
hin taka það til fyrirmyndar. Það
er tómlegt hornið þitt í sófanum
sem var eins og þitt litla hreiður,
með þína hluti sem þú þurftir á að
halda.
Elsku Jóhannes, þú gafst svo
mikið af þér, svo lífsglaður og
skemmtilegur drengur. Við viss-
um í hvað stefndi, þér hafði hrak-
að svo mikið upp á síðkastið. En
seint er maður tilbúinn að kveðja,
og sérstaklega ekki þig ekki eldri
en þú varst.
Við afi þökkum þér fyrir þín
rúmlega 16 ár með þessum orð-
um. Minningu þinni verður haldið
á lofti um ókomin ár. Hvíldu í
friði, elskan okkar, þín amma og
afi,
Hildur og Halldór (Dóri).
Elskulegur litli frændi okkar
og vinur, Jóhannes Hilmar, hefur
kvatt okkur. Hann var okkur
mjög kær enda frændi okkar
beggja, við vorum afabróðir og
ömmusystir hans.
Það hefur verið átakanlegt að
fylgjast með glímu hans við þenn-
an skelfilega sjúkdóm, ólæknandi
orkukornasjúkdóm, sem ræðst
eingöngu á börn og unglinga.
Óskandi væri að læknavísindin
fyndu svar við þessari lífsgátu.
Aldrei heyrðum við þessa litlu
hetju kvarta yfir sínu hlutskipti.
Það verður tómlegt að fara í
ferðalög og útilegur án hans og
líka Gauja frænda sem er mikið
veikur.
En Jóhannes var heppinn í
sínu takmarkaða lífi, hann átti
yndislega fjölskyldu sem gerði
allt fyrir hann til þess að hans
stutta lífsganga yrði sem bærileg-
ust.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðjón og Viktoría.
Sumum er skammtaður styttri
ævitími en öðrum og sumum er
skömmtuð erfiðari ævi en öðrum.
Þetta voru hlutskipti Jóhannesar,
litla og sæta frænda míns, fyrsta
barns systur minnar Klöru, sem
lést 16 ára í faðmi fjölskyldu sinn-
ar á sólríkum degi eftir löng og
erfið veikindi. Þrátt fyrir þetta
hlutskipti sitt var Jóhannes ávallt
glaður og ánægður, kvartaði aldr-
ei og tók á veikindum sínum af
ótrúlegu æðruleysi og yfirvegun.
Stundum velti maður fyrir sér úr
hverju hann væri gerður og
hvernig hann svona ungur gæti
verið svona þroskaður. Það er al-
veg óskiljanlegt hvað hægt er að
leggja mikið á svona barn. Þótt
þetta hafi verið hlutskipti elsku
Jóhannesar var hann óskaplega
heppinn líka, því hann fæddist inn
í bestu fjölskyldu sem hann hefði
getað valið sér. Fjölskyldu sem
gerði allt sem hún gat til að láta
honum líða betur, upplifa drauma
sína og eiga innihaldsríkt og gott
líf. Foreldra og systur sem hafa
borið hann á höndum sér. Jóhann-
es var svo sannarlega elskaður
enda afskaplega góð sál sem kom
vel fram við alla og mikill barna-
og dýravinur. Jóhannes var algjör
hetja en það er móðir hans einnig.
Hvernig hún hefur hugsað um
hann í gegnum árin er miklu
meira en aðdáunarvert. Ávallt að
leita leiða til að hjálpa honum að
líða betur. Gera honum kleift að
taka þátt í lífinu og gera hluti sem
flestum þykir kannski sjálfsagt en
eru það ekki þegar það kemur að
Jóhannesi. Það er alveg með ólík-
indum hvað hún hefur afrekað
með honum. Þrátt fyrir að hann
hafi lítið getað gengið síðustu árin
hefur hann farið á fjöll, rennt sér
á skíðum, ferðast á hverju ári til
útlanda og innanlands. Fjölskylda
Jóhannesar á fullt af dásamlegum
minningum um yndislegan dreng
sem elskaði fólkið sitt og var besti
sonur, bróðir, barnabarn og
frændi sem hægt var að hugsa
sér. Elsku Klara, Gísli, Ásdís og
Halldóra, ykkar missir er mikill
og við munum öll sakna sæta gló-
kollsins sem nú er orðinn engill er
passar okkur að handan.
Jóhanna Helga
Halldórsdóttir.
Jóhannes Hilmar
Gíslason
 Fleiri minningargreinar
um Jóhannes Hilmar Gísla-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
ast inn í Hitlersstúkuna. Þær
komust svo með naumindum heim
í stríðsbyrjun. Systurnar voru
mjög samrýndar og sáu meðal
annars um barnatíma útvarpsins
um skeið undir nöfnunum Mjöll
og Drífa. Árið 1940 giftist Jórunn
Lárusi Fjeldsted. Þau hófu bú-
skap á Grettisgötu og eignuðust
soninn Lárus. Þá veiktist Lárus
eldri hastarlega og var sendur til
Bandaríkjanna í herflugvél til
lækninga. Fékk hann góðan bata.
Jórunn fór síðar á eftir honum til
Bandaríkjanna í skipalest og hóf
nám í Juilliard-skólanum. Þegar
heim kom fluttu þau í íbúðina á
neðri hæðinni á Laufásvegi 35 og
þangað var alltaf gaman að koma.
Þau eignuðust þar tvær dætur,
Katrínu lækni og Lovísu sellóleik-
ara. Jórunn og Lárus áttu sum-
arbústað á Þingvöllum og þar
undu þau sér vel á sumrin. Þau
voru bæði mjög skemmtileg heim
að sækja og heyri ég enn sérstak-
lega dillandi hlátur Jórunnar
enda voru þau bæði miklir húm-
oristar.
Jórunnar mun lengi verða
minnst sem tónskálds og píanó-
leikara og ég minnist hennar sem
góðrar vinkonu um 80 ára skeið.
Ég vil þakka Katrínu og Val-
garði manni hennar að gera mér
kleift að heimsækja Jórunni á
Droplaugarstaði, síðast í febrúar
síðastliðnum þar sem við spjölluð-
um saman um gamla tíma.
Ég spurði þá „á ég að koma aft-
ur?“ og hún sagði „já komdu“.
Ég votta fjölskyldu Jórunnar
samúð mína.
Blessuð sé minning Jórunnar
Viðar.
Sigfríður Nieljohníusdóttir.
Ef einhver kona gekk mér í
móðurstað, þegar mamma fór í
víking til Ameríku og skildi mig
eftir hjá afa og ömmu,var það hún
Jórunn Viðar.
Hún var gift Lárusi frænda,
bróður mömmu. Þannig var að á
sumrin fóru þær systur, Drífa og
Jórunn, með börnin í sumarbú-
staðinn sem afi hafði byggt á
Þingvöllum og voru þar allt sum-
arið. Ég fékk stundum að vera
með eins og einn af krökkunum.
Það var þá sem ég byrjaði að kalla
hana Jórunn-Jórunn. Svo þegar
ég fór í Verslunarskólann 1964
var ég í fæði hjá þeim Jórunni og
Lárusi sem áttu heima á Laufás-
vegi 35, næsta húsi við gamla
Verzló.
Í minni minningu bjó hún til
dásamlegan mat. Bestu asp-
assúpu sem ég hef á ævinni fengið
og er ég nú lærður kokkur. Á
þriðjudögum voru pylsur og
fimmtudögum fiskgratín og salt-
fiskur á laugardögum og ef Lovísa
dóttir hennar fékk að ráða var
hryggur og melóna á sunnudög-
um.
Jórunn gerði tilraun til að
kenna mér á píanó, hún sagði ég
hefði píanóhendur, en ég var svo
latur að æfa mig að það varð aldr-
ei neitt úr því. En hún kenndi mér
það litla sem mér tókst að læra í
þýsku í öðrum bekk, það þurfti
mikla þolinmæði í það en af henni
hafði hún nóg.
Ég veit að amma hafði áhyggj-
ur af því hvað yrði um mig þegar
hún og afi féllu frá en hún hug-
hreysti ömmu og sagði: hann
Tommi getur alltaf farið að vinna i
þjónustustörfum. Hún hafði sem
sagt trú á mér enda fór það svo að
ég hef unnið slík störf í 50 ár. Mér
er mjög minnisstætt að í mörg ár
var hún sú eina sem mátti klippa á
mér neglurnar. Það var alltaf svo
sérstök lykt á Laufásveginum.
Hún fæddist á Laufásveginum og
bjó þar alla sína tíð, ég hef alltaf
öfundað hana af því. Því miður
minnkaði ég komur mínar til
hennar eftir að ég varð fullorðinn
og sá ég hana sjaldan. Lalli, Anný
og Lovísa, ég votta ykkur samúð
mína. Kæra Jórunn, hvíl í friði.
Tómas Andrés Tómasson.
 Fleiri minningargreinar
um Jórunni Viðar bíða birt-
ingar og munu birtast í blað-
inu næstu daga.