Víkurfréttir


Víkurfréttir - 16.12.2004, Blaðsíða 39

Víkurfréttir - 16.12.2004, Blaðsíða 39
VÍKURFRÉTTIR Jólablað 1 I 51. TÖLUBLAÐ 2004 I FIMMTUDAGURINN 16. DESEMBER 2004 I 39 JÓ LA SA G A Úti er farið að rökkva og í innkeyrslunni heima er stór amerískur dreki með krómi slegin stél. Það glampar á vel bónaðan bílinn undir ljósastaurnum. Doddi bróðir minn er með höfuðið ofan í húddinu að reyna að laga eitthvað með stóran lykil í annarri hendi. Þessi bíll er engin smá græja, með lengju af rafmagns- tökkum í mælaborðinu sem stjórna gírskiptingunni, afturrúðurnar ganga hallandi ofan í hurðarfölsin og það má heyra í útvarpinu Wolfman Jack kyrja inn á milli laga. Chuck Berry er að gera sig kláran fyrir næsta lag sem er Memphis Tennesse. „Hérna sérðu eilífðarjárnið og ódrepandi seigl- una” segir Doddi eins og alltaf þegar einhver spyr hann um bílinn. En þegar talið berst að þessu vetrarskamm- hlaupi í gírskiptingunni, kvilla sem sækir á í köldum veðrum og þeytir bílnum aftur á bak og áfram, glottir hann út í annað. „Það er engin rós án þyrna, skal ég segja þér, engin rós” og sú hlið málefnisins þar með útrædd. Samt finnst mér svolítið gaman að sjá undrunarsvipinn á bróður, þegar slær saman í rafmagninu, fylgjast með bílnum bruna út heimreiðina en skyndilega, stjórnlaust, bakka á sama hraða alveg upp að dyrum. Diska- glamur berst út frá eldhúsinu. Þetta er hún móðir mín að vaska upp. Hún er alltaf jafn flott og frábær. Ég er ný kominn inn, sit við eldhús- borðið og er að horfa út um gluggann. Þar er ekkert merkilegt að sjá. Á leið- inni inn í stóra herbergið gríp ég með mér tvær súkkulaðikexkökur og gamalt dagblað en úr því ætla ég að búa til nokkra pappírsbáta. Ég raða tindátunum mínum hér og þar, set nokkra um borð í bátana, aðra utan í fjallshlíð sem er sængin mín vöðluð saman, kem fyrir fallbyss- unum inn í hellisskúta ofarlega við þverhnípta hamrana. Freigátur og flugmóðuskip ásamt þyrlusveit raða sér fjær, verða til taks þegar land- gönguliðarnir hafa brotið niður fyrstu varnirnar. Birgir bróðir minn er eitthvað að sýsla út við glugga. Ég heyri hann flauta. Hann er svo ljúfur og góður að stundum hef ég af því áhyggjur, þú veist, ef einhver færi að stríða honum og því um líkt, ...humm. Ég andvarpa dá- lítið þreytulega eins og fullorðna fólkið. Birgir bróðir minn er aðeins 7 ára, en ég, tveimur árum eldri. Eftir að hafa leikið mér í smástund, næ ég í blýant og stílabók. Það dálítið erfitt verk- efni framundan sem má ekki mistakast. Elsku besti jólasveinn. Fyrsta línan er komin á blaðið. Hvernig kemur þetta út? hugsa ég með mér. Jólasveinninn minn kæri, væri betra.... Nei, þetta er heldur ekki nógu gott. Mér miðar ekkert áfram með skrifin. „Lalli má ég leggja fyrir þig gátu?” „Nei... ekki núna. Ég er að skrifa.” „Veistu hvað sagt er að hani sé að gera þegar hann er úti á vappi en lyftir svo upp einni löpp?” „ Lyftir upp einni löpp?” „Hvernig vissirðu það? Jæja önnur gáta.” „Ha, var þetta rétt hjá mér? Virki- lega. Hvað var svarið?” „Þú varst að segja það.” „Lyftir upp einni löpp?” „Já.” „Hver var að kenna þér þetta?” „Bjarki.” „Veistu hvað hefur fjórar fætur hleypur um og segir krunk krunk?” „Ertu viss um að það segi ekki kvak kvak og sé froskur?” spyr ég annars hugar. „Já handviss. Gefstu upp?” „Já.” „Tveir krummar. Plataði ég þig?” „Nei alls ekki. Ég er að skrifa bréf.” Ég set vinstri hönd undir kinn og reyni að einbeita mér að skrifunum. Elsku besti Jóli-Jóli jólasveinn. Þarna kom það og ekkert smá flott. Þannig er mál með vexti að ég fékk lánað hjólið hennar Nínu Maríu snemma í haust. Nína María er stelpa hér í ná- grenninu og er á svipuðum aldri og ég. Strákarnir voru að hvetja mig til að bæta hraðametið niður botn- langann, en í miðri tilrauninni vildi svo illa til að keðjan datt af og þar með fóru brems- urnar. Ferðalagið endaði á s te in i niður í holti. Framgjörðin.... og meira ... ..já.. hjólið varð eiginlega óökuhæft á eftir.. Þetta er þó ekki eins slæmt og virðist, kæri jóla- sveinn, því Nína María er nú komin á nýtt hjól en vandamálið er að hún segist aldrei ætla að lána mér það. Þetta er ástæðan fyrir skrifunum, ég kemst ekki út að hjóla. Ef þú vildir vera svo góður að gefa mér hjól mættir þú líka gefa Birgi bróður mínum eitt. Kærar jólakveðjur frá okkur báðum, Lalli og Birgir. „Halló, halló! Heyrirðu ekki í mér? Ertu nú alveg orðinn heyrnarlaus?” Birgir bróðir hefur snúið sér að mér og virðist pirraður. „Nei. Af hverju spyrðu?” „Þú bara skrifar og skrifar og hlustar ekkert á það sem ég er að segja.” „Hvað varstu að segja?” „Veistu hvað ég er að æfa mig í ? Hí a hú hú.” (flautað) „Ekki glóru. Æfa þig í að flauta?” „Nei giskaðu.” „Æfa þig í að búa til tónlist?” „Giskaðu aftur.” „Ég gefst upp.” „Ekki gefast upp núna, reyndu?” „Nei, hvað ertu að gera?” „Ég ætla ekki að fara að segja þér það fyrst þú sérð ekki baun í bala,” segir Birgir, snýr upp á sig og virðist svekktur. „Allt í lagi. Þá það.” Jóladagur rennur upp og húsið fyllist af fólki. Og stóru tíðindin. Tvö glæný hjól bíða eftir okkur niður í þvottahúsi. Það er erill, allir á ferðinni og hver talar í kapp við annan. Vindlareykur og epla- lykt eiga svo vel við jólin. Gunnsteinn frændi hjálpar við að þjónusta fólkið, enda lærður frá Hótel Borg. „Má ég segja ykkur sögu?” Hann setur sig niður til að hvíla sig frá umstanginu. „Ég meina dæmisögu, umh, aggh.” Við drögum stólana til hans full eftirvæntingar. „Allir tilbúnir?” Hann hefur lagt frá sér kakóbollann á lítið borð, hallar sér fram og lætur olnbogann hvíla á lærunum með kökudiskinn við hendina. „Það var einu sinni strákur í útlöndum og hann var í meira lagi óþekkur.” Hér eru allir með á nótunum. „Þegar fólkið í kring fór að kvarta yfir stráknum neitaði mamma hans að hlusta.” Hér lítur Gunnsteinn á klukkuna, bregður við, fléttan og uppbygging sögunnar, nokkrir kaflar til samans verða að hverfa vegna tímaskorts. „Þegar hann svo stækkaði keypti hann sér lambhúshettu og var settur í fangelsi.” „Er maður settur í fangelsi fyrir að kaupa sér lambhúshettu? „Fylgstu með sögunni Birgir,” segjum við í kór. Af hverju keypti hann sér þá ekki húfu, Gunnsteinn? „Birgir!!” „Jæja, þar átti hann að dúsa þangað til hann yrði gamall maður með grátt skegg niður á maga, eins og jólasveinn.” Fjórir munnar galopnir. Athyglin algjör. „Og þegar mamma hans kom í fangelsið til að heimsækja hann sagði strákurinn....” Gunnsteinn ræskir sig, stendur upp og nær sér í nýja köku. Við stöndum líka upp, fylgjum honum að borðinu með kökunum og setjumst samtímis honum. „Já, uhmm, hvar var ég? Var ég ekki þar sem mamma hans kemur í fangelsið?” „Jú!” „Ég þarf að hvísla svolitlu að þér, sagði hann við mömmu sína.” Við færum okkur nær. „Og vitiði hvað? Nei, það gætuð þið aldrei vitað. Hann - ha - hann beit í eyrað á mömmu sinni.” Óánægjukliður berst frá okkur áheyrendunum. „Gilitruttið og Jónas hafa verið í honum og líka ljóti karlinn” hrópar Birgir. „Svona strákar eru stór hættulegir og ég get sagt ykkur...” „Uss.” Við höstum á hann. „Vitiði af hverju?” Nei það vitiði aldrei.” Glettnin skín af sögumanni og hann á í vandræðum með að halda áfram. „Sko nú skal ég segja ykkur.” Komið er að boðskapnum, dæmisagan í hápunkti. „Hann sagði við mömmu sína....” „.....Nú er ég hættur og verð að þjóta.” „Sagði hann þetta?” Við verðum ein stór augu. „Jæja þá. Hann sagði við mömmu sína: Ef þú hefðir hlustað strax á það sem fólkið sagði um mig og brugðist við, væri ég ekki hér. Haldiði að þið skiljið þetta.” Við hristum hausinn. „Það er þannig með fólk sem ekkert vill heyra, á ekki skilið að hafa eyra, he he he he.” Sögumaður tekur bakföll af hlátri og til að byrja með göpum við á hann en hann hlær svo skemmti- lega að við getum ekki annað en hlegið með honum. Þess hærra sem við minna skiljum. En hláturinn hefur eyðilagt söguna, við botnum alls ekkert í henni. Þegar kvöldar og við Birgir skriðnir upp í rúm, ræðum við saman lengi vel hvað jólin eru falleg og eftir því skemmtileg, tölum um Jesú og kærleik- ann, allar flottu gjafirnar og hjólin okkar niður í þvottahúsi. Þegar talið berst að dæmisögu frænda, setur bróðir sig í stellingar og gerist sérfræðingur í lambhúshettu- og lögreglumálum. Mikið finnst mér gaman að eiga svona frábæran og litríkan bróður! Konráð K. Björgólfsson rithöfundur Reykjanesbæ. Elsku besti Jóli-Jóli jólasveinn
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Víkurfréttir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Víkurfréttir
https://timarit.is/publication/1102

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.