Fréttatíminn - 04.03.2017, Blaðsíða 30

Wolf Alice er snoppufrítt og áheyranlegt band – en bitlaust í viðtölum.
ildamynd sem fylgir bandinu Wolf
Alice eftir á túr um Bretlandseyj-
ar. Winterbottom var eitthvað að-
eins seinn fyrir – en aðalleikar-
inn James McArdle var mættur og
það var í raun forvitnilegasti hluti
spjallsins. Aðalleikarinn já, þetta
er nefnilega bræðingur heimilda-
myndar og leikinnar, að því leyti
að Winterbottom býr til hliðarsögu
þar sem einn rótarinn á í ástarsam-
bandi við aðstoðarkonu bandsins.
Það var forvitnilegt að heyra
hann lýsa því hvernig það er að
leika í heimildamynd, sem kall-
ar á allt öðruvísi nálgun. En þótt
ástarsaga hans og mótleikkonu
hans hafi verið það skásta við
myndina (og þar er eina kynlíf-
ið – annars hefði þetta bara verið
rokk) reis það ekki hátt – og þótt
þetta hefði getað verið djarft út-
spil þá virkaði það frekar eins og
það ætti að koma í staðinn fyrir
þá staðreynd að við náum aldrei
að komast nálægt bandinu sjálfu.
Músíkin er ágæt – töluvert betri
samt í tölvunni heima heldur en á
tónleikaupptökunum í myndinni –
en hljómsveitarmeðlimirnir virð-
ast vera frekar karakterlausir. Þeir
eru að minnsta kosti ekki sérlega
gefandi þegar myndavélinni er
beint að þeim. Þetta hljóta samt að
vera hugsandi og skynugir krakkar
fyrst þeir nefna bandið eftir sögu
úr þeirri mögnuðu bók The Bloody
Chamber eftir Angelu Carter, þar
sem hún nær að koma blóðinu aft-
ur inn í dauðhreinsuð Grimms-æv-
intýrin. En manni finnst stundum
að blóðið sé farið úr rokkinu við að
horfa á myndina.
Dópið kom vissulega til tals – án
þess að nein nöfn væru nefnd, þá
fullyrti Winterbottom að það væri
miklu minna dóp en í gamla daga,
en það væri nú samt þarna enn-
þá. Og kannski voru menn bara
skemmtilegri viðtals í gamla daga
þegar þeir voru nógu skakkir til
að láta allt flakka? Winterbottom
er vissulega eldri en tveggja vetra
í þessum bransa, gerði til dæmis
hina mögnuðu tónlistarmynd 24
Hour Party People á sínum tíma,
um miklu eldri kynslóð tónlist-
armanna. En hann er einfaldlega
of duglegur leikstjóri – hefur gert
26 myndir á 22 árum telst mér til
– sem þýðir að hann er alltof mis-
tækur, og jafnvel bestu myndirnar
hans hefði mátt vinna betur.
um þá síðast í þessum gervum
fyrir tuttugu árum; þetta eru Sick
Boy og Renton, aðalpersónurnar í
Trainspotting – og núna líka aðal-
persónurnar í T2: Trainspotting.
Renton er sá tilfinningasamari af
þeim tveimur – en Sick Boy gef-
ur lítið fyrir tilfinningasemina og
segir kaldhæðnislega: „Þú ert bara
túristi í eigin æsku.“
Hann er auðvitað að tala við okk-
ur líka, okkur sem fórum á nýjustu
Star Wars og urðum yfir okkur glöð
yfir því að sjá sömu mynd og fyrir
þrjátíu árum, kynslóðina sem fann
sitt sterkasta dóp í nostalgíunni og
er ennþá háð henni.
Þessi meðvitund er bæði akkiles-
arhæll myndarinnar og hennar
helsti styrkur – og þau eiga ekkert
síður við um kvikmyndagerðar-
mennina sjálfa; þeir flýja aldrei
orginalinn, vísa reglulega í hann,
jafnvel í fortíð handan hans –
það eru þónokkrar senur af aðal-
persónunum barnungum.
Framhaldið er sumsé niður-
túrinn. Niðurtúr aðalpersónanna
snýst helst um það að dópfíknin –
hvort sem þeir hafa sigrast á henni
eður ei – hefur orðið til þess að þeir
hafa staðnað, þeir eru ekki komnir
neitt lengra í lífinu en fyrir tuttugu
árum, en þeir eru hins vegar ekki
ungir ennþá. Okkar niðurtúr er
hins vegar sá að framhaldið verð-
ur aldrei jafn töff og orginallinn.
En þótt myndin sé ekkert meist-
araverk er hún alveg skemmtileg
áhorfs ef maður ber hana ekki
saman við frummyndina (sem er
að vísu ómögulegt, svo reglulega
erum við minnt á hana). Snemm-
-miðaldrakrísan verður dýpri
þegar maður man þá unga og þótt
myndin takist ekki á við nútímann
á sama hátt og sú fyrri gekk á hólm
við sinn samtíma, þá er besta atriði
myndarinnar ógleymanlegt söng-
atriði á breskri knæpu uppfullri af
hlustendum sem við vitum alveg
hvað kusu í Brexit.
Ein vídd bætist þó við myndina
sem var ekki til staðar í þeirri fyrri
– og raunar vísar titillinn skemmti-
lega til þess. T2 stóð nefnilega
þangað til núna fyrir allt aðra mynd
í hugum bíónörda, Terminator 2:
Judgement Day. Það merkilega er
að sá titill hefði alveg gengið líka
fyrir þessa. Fyrri myndin endaði jú
á að Renton sveik sína gömlu vini
– og þegar hann kemur aftur (eftir
áratugi í Amsterdam) er komið að
skuldadögum. Sick Boy er ekkert
sérstaklega glaður að sjá hann – en
Renton lifir þó þær barsmíðar af.
En þegar brjálæðingurinn Begbie
losnar úr fangelsi og kemst á snoðir
um að Renton sé kominn aftur þá
breytist myndin hægt og rólega í
Terminator-mynd, þar sem Begbie
er ódrepandi og ósigrandi morð-
vélin sem er sífellt á hælunum á
þeim. Það að hann sé miðaldra og
löngu dottinn úr tísku gerir hann
bara meira ógnvekjandi.
Er rokkið dautt – eða of krúttlegt?
Eitt að lokum um Trainspotting:
Þegar Begbie snýr aftur úr fang-
elsinu hittir hann son sinn í fyrsta
skipti sem stálpaðan ungling.
Menntaskólastrákur, hreinn og
strokinn, á leiðinni í hótelstjóra-
nám. Þetta er dálítið eins og öfug
spegilmynd hippakynslóðar-
innar og foreldra hennar, herta
í heimstyrjöldinni; hér eru það
börnin sem eru hrein og strokin
og foreldrarnir lúðalegir í gamla
uppreisnargírnum. Ef þú spyrðir
menntaskólakrakka nútímans um
uppáhaldsmynd væru þau jafn-
vel vís til þess að nefna einhverja
teiknimynd, í besta falli Hringa-
dróttinssögu eða Star Wars. Minni
unglingadrykkja þýðir mögulega
saklausara og jafnvel bernskara
fegurðarskyn – eða máski einfald-
lega eitthvað sem við hin eldri skilj-
um ekki?
Sem leiðir okkur að næstu mynd,
mynd sem í gamla daga hefði fjall-
að um kynlíf, dóp, rokk og ról en
fjallar nú bara um rokk og kynlíf.
Kvikmyndahátíðir geta nefnilega
verið ágætis tækifæri til að ná við-
tölum við alls konar kvikmynda-
gerðarmenn sem venjulega væri
nánast ómögulegt fyrir íslenska
blaðamenn að nálgast. Það getur
verið mjög gaman – en vandinn
er að það þarf að bóka viðtölin
með góðum fyrirvara – og þegar
myndin er vond geta viðtölin ver-
ið frekar pínleg fyrir alla aðila.
On the Road eftir Michael Winter-
bottom var dæmi um þetta. Hún
er ekki byggð á samnefndri bók
Kerouac, heldur vísar bókstaflega
í það að vera á túr. Þetta er heim-
Marie Curie fjallar því miður meira um ástarsamband heldur en vísindi.
Hann er auðvitað að tala
við okkur líka, okkur
sem fórum á nýjustu
Star Wars og urðum yfir
okkur glöð yfir því að sjá
sömu mynd og fyrir þrjá-
tíu árum, kynslóðina sem
fann sitt sterkasta dóp í
nostalgíunni og er ennþá
háð henni.
30 | FRÉTTATÍMINN | LAUGARDAGUR 4. MARS 2017
Sushi Social
Þingholtsstræti 5 • 101 Reykjavík
sími 568 6600 • sushisocial.is
1. TIL 5. MARS
Gestakokkur Sushi Social í ár er
matreiðslustjarnan Felipe Torres
Felipe Torres er fæddur í Bogota Colombíu og ákvað þegar
hann var aðeins 12 ára að verða matreiðslumaður. Eftir að
útskrifast úr NY Institute of Culinary Education safnaði hann
sér reynslu á vinsælustu veitingahúsum New York meðal
annara tveggja stjörnu Michelin staðunum Il Sole.
Árið 2010 fékk hann áhuga á perúskri matargerð og ferðaðist
og starfaði í Perú til að læra meira. Hann heillaðist af hrá-
efninu, eldunarstílnum og bragðinuog þróaði í framhaldinu
sinn eigin stíl byggðan á nútíma perúskri matargerð í bland við
sinn eigin bakgrunn, reynslu og sköpunarkraft. Hann starfar nú
sem yfirmatreiðslumaður á veitingahúsinu Raymi.
Sjö rétta
Food&Fun matseðill

Felipe
Torres
LAXA TIRADITO
Leche de tigre, steikt wonton deig,
ristaðar pistasíur og sesam fræ
LETURHUMAR CHEVICE
Kóriander, habanero og sætar kartöflur
CAUSA DE LANGUSTA
Fjólubláar kartöflur, leturhumar og spicy mæjó
MAKI RÚLLA
Sítrus marineruð bleikja, chili gulrót, mangó
og jalapeno mayo
LÉTTSALTAÐUR ÞORSKUR
Papa seca, ólífuolía, garðablóðberg og hvítlaukur
LAMBAKÓRONA
Gulrætur, grænertur, maís, kóriandermauk,
hægeldaður hvítlaukur og aji amarillo mayo
EFTIRRÉTTUR
LUCUMA MÚS
Súkkulaði fudge, dulce de leche, möndlu crumble,
thai basil og stökkt quinoa
Matseðill 8.500 kr.
Með sérvöldum vínum 15.400 kr.