Fréttablaðið - 28.03.2018, Qupperneq 16

Öskjuhlíð er ferðamanna-
staður – og gæti orðið það
enn frekar væri betur að
málum staðið.
Í Noregi hefur löggjafinn lagt
þær skyldur á húsfélög að út-
hluta sérstökum bílastæðum
undir rafmagnshleðslu bíla
en slíkar skyldur eru ekki
fyrir hendi hér.
Stofnun öldungaráðs borgarinn­ar var mikilvægt skref til vald­eflingar okkar sem eldri erum.
Öldungaráðið á að vera borgar­
stjórn og stofnunum borgarinnar
til ráðgjafar um þau mál er snerta
hópinn aldraða.
Mig langar að nefna hér nokkra
mikilvæga þætti um spennandi
verkefni sem unnið hefur verið að á
vegum borgarinnar á því kjörtíma­
bili sem er að líða. Ég nefni nokkur
þeirra hér.
Þátttaka borgarinnar í verkefni
á vegum Alþjóðaheilbrigðismála­
stofnunarinnar, sem hlotið hefur
nafnið „aldursvænar borgir“, hefur
verið fyrirferðarmikið í Reykjavík
með aðkomu fjölmargra fulltrúa frá
félögum og stofnunum sem sinna
málaflokknum. Úr varð skýrsla
með fjölmörgum hugmyndum um
úrbætur sem nú er unnið að skipu­
lega. Reykjavík er þarna í hópi um
600 borga um allan heim sem vinna
að sama markmiði. Að gera góða
borg betri.
Þá varð til stefna í heilsueflingu
aldraðra, svokölluð Ellertsskýrsla,
þar sem 28 tillögur um bætta
aðstöðu og hvatningu til hreyfingar
kemur fram. Ein tillaga þar var að
það yrði ókeypis í sund fyrir 67 ára
og eldri.
Metnaðarfull stefna
Ný stefna, mjög metnaðarfull, í mál­
efnum aldraðra til næstu fimm ára
var samþykkt nýlega.
Aðgerðir til að hvetja eldri konur
til að nýta kosningarétt sinn komu
frá mannréttindaráði. En þátttaka
kvenna 80 ára og eldri er mun minni
en karla á sama aldri skv. könnun­
um undanfarinna ára.
Velferðartæknistefna var sam­
þykkt nýlega, en velferðartækni
er sú tækni sem getur auðveldað
hreyfihömluðum og gömlum að
vera sjálfbjarga lengur.
Svo má ég til með að nefna að
aldraðir fá verulegan afslátt í strætó
frá 67 ára aldri, en það var mikið
baráttumál hjá Félagi eldri borgara,
og náði fram að ganga á þessu ári.
Og nú fá allir 67 ára og eldri frítt inn
á söfn borgarinnar, en var áður 70
ár.
Hinn 10. apríl stendur öldunga­
ráðið fyrir opnum fundi í ráðhús­
salnum um aldraða innflytjendur.
En það er sá hópur sem hefur það
hvað verst efnahagslega í hópi aldr­
aðra. Það er opinn fundur og ég hvet
fólk til að fjölmenna á fundinn.
Rödd okkar heyrist æ betur og
það er mikilvægt og liður í því að
undirbúa þjóðina undir það að allir
eldast, ekki bara við.
Allir eldast – ekki bara við
Guðrún
Ágústsdóttir
formaður
öldungaráðs
Reykjavíkur
Við ökum inn Stórhöfða og beygjum inn að húsi nr. 45, þar sem sjúkrahús SÁÁ,
Vogur, stendur.
Það fyrsta sem vekur athygli er að
skyndilega endar vegagerð borgar­
innar og við tekur holóttur malar­
vegur. Reykjavíkurborg hefur nefni­
lega ekki sinnt lögboðnum skyldum
sínum hvað varðar vegagerð og við­
hald þegar kemur að veginum að
Vogi og hefur ekki gert síðustu 40 ár.
Oftar en ekki hefur SÁÁ þurft með
eigin hendi að sinna snjómokstri og
bráðaviðhaldi, slíkt hefur ekki verið
í boði af hendi borgarinnar. Rétt er
að taka fram að téður vegur er hluti
gatnakerfis er fellur undir umsjá
borgarinnar.
Nú skyldi maður ætla að þarna
séu haldbærar skýringar á, t.d. að
hús nr. 45 sé ekki í notkun. En því
fer víðs fjarri, þarna er rekið sjúkra­
hús SÁÁ sem hefur á liðnum árum
átt stærstan þátt í að bjarga 26 þús­
und mannslífum og í leiðinni með
beinum hætti bætt líf ættingja og
vina viðkomandi sem taldir eru í
hundruðum þúsunda.
Víkur nú sögu að aðkomu borgar­
innar hvað varðar rekstrarkostnað
sjúkrahússins og er sú upptalning
stutt, hún er engin!
Sama gildir um endurhæfingar­
sjúkrahús SÁÁ, Vík, sem og göngu­
deild í Efstaleiti.
Við hjá Miðflokknum gerum
okkur grein fyrir gríðarlegu mikil­
vægi þessarar starfsemi og munum
leggja okkar af mörkum til að starf­
seminni verði tryggð örugg rekstrar­
afkoma og sýnd sú virðing sem
henni ber.
Til þess þurfum við umboð kjós­
enda.
Tökum höndum saman, klárum
gatnagerð að Vogi og tryggjum
afkomu eins mikilvægasta spítala
landsins.
Lífsbjörgin SÁÁ
Baldur
Borgþórsson
í 3. sæti Mið­
flokksins í
Reykjavík
Höfuðborg Íslands er hvorki merkilegur áfangastaður ferðamanna né hefur að
geyma dýrmæta náttúru og menn­
ingarsögulegar minjar. Þetta mætti
að minnsta kosti ætla þegar lesin er
Stefnumarkandi landsáætlun um
uppbyggingu innviða til verndar
náttúru og menningarsögulegum
minjum til næstu ára. Reykjavík
er þar varla að finna. En þrátt fyrir
hrópandi fjarveru höfuðborgar­
svæðisins er ekki rétt að skella
skuld á þá góðu vinnu sem plaggið
endurspeglar. Skýringin er sú að
það er Framkvæmdasjóður ferða­
mannastaða sem á að leita til með
verkefni til uppbyggingar, viðhalds
og verndunar mannvirkja og nátt­
úru á ferðamannastöðum í eigu
eða umsjón sveitarfélaga. Þaðan
koma fjármunir til slíkra verkefna
í Reykjavík. Eða hvað?
Á dögunum kynntu Guðmundur
Ingi Guðbrandsson, umhverfis­
og auðlindaráðherra, og Þórdís
Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir,
ferðamála­, iðnaðar­ og nýsköp­
unarráðherra, úthlutun á ríflega 2,8
milljörðum króna til uppbyggingar
innviða og annarra verkefna á fjöl­
sóttum stöðum í náttúru Íslands og
öðrum ferðamannastöðum. Annars
vegar er um að ræða 722 milljóna
króna úthlutun úr Framkvæmda­
sjóði ferðamannastaða fyrir árið
2018 og hins vegar tæplega 2,1 millj­
arðs króna úthlutun vegna þriggja
ára verkefnaáætlunar landsáætl­
unar um uppbyggingu innviða, sem
gildir fyrir árin 2018­2020.
Listinn yfir verkefni, sem eru
styrkt að þessu sinni, er bæði langur
og fjölbreyttur og endurspeglar þá
grósku sem sannarlega er í ferða­
þjónustunni hér á landi – að Reykja­
vík frátalinni. Skógræktarfélag
Reykjavíkur hlýtur vissulega styrki
til tveggja verkefna, en þau tengjast
bæði útivistarsvæðum í hlíðum
Esju. Þegar litið er til styrkveitinga
einhver ár aftur í tímann er svipaða
sögu að segja af hlutdeild höfuð­
borgarinnar í styrkjum til verndar
náttúru og menningarsögulegum
minjum.
Til dæmis Öskjuhlíð
Öskjuhlíðin í Reykjavík er til dæmis
mikil útivistarperla fyrir Reyk­
víkinga og í sífellt ríkari mæli fyrir
ferðamenn. Þar er mikið af bæði
jarðsögulegum og menningar­
sögulegum minjum auk þess sem
þar er ein þéttasta skógræktin í
Reykjavík og fjölskrúðugt fuglalíf. Í
síðari heimsstyrjöld reistu banda­
menn ýmis mannvirki í Öskjuhlíð
þ.m.t. steypt skotbyrgi, víggrafir og
loftvarnabyrgi sem enn standa, en
gegna fremur því hlutverki að vera
slysagildrur en minjar eins og sakir
standa.
Öskjuhlíð er ferðamannastaður
– og gæti orðið það enn frekar væri
betur að málum staðið. En jafnvel
þó Öskjuhlíðarperlan væri „bara“
varðveitt fyrir Reykvíkinga, væri
það ekki fyrirhafnarinnar og fjár­
magnsins virði? Hvað segja borgar­
yfirvöld við því? Og hver er stefna
ríkisstjórnarinnar varðandi vernd
náttúru og menningarsögulegra
minja á Íslandi öllu? Smita áherslur
hennar í samgöngumálum, þar sem
Reykjavík kemst illa á kortið, yfir í
uppbyggingu innviða til verndar
náttúru og menningu landsins?
Verður byggt upp og verndað án
þess að hagsmuna Reykjavíkur sé
gætt?
Ósýnilega borgin
Hanna Katrín
Friðriksson
þingmaður Við­
reisnar í Reykja­
víkurkjördæmi
suður
Undanfarin misseri hefur raf­magnsbílum fjölgað mjög hér á landi og allt útlit er
fyrir að þessi rafbílavæðing þjóð­
félagsins muni ganga enn hraðar
fyrir sig á næstunni, samfara upp­
setningu hraðhleðslustöðva um allt
land og batnandi hag almennings.
Á meðan hlutfall rafmagnsbíla
er vel innan við 10% af heildarbíla­
flotanum má segja að vandamál við
hleðslu þeirra í fjöleignarhúsum sé
ekki stórt en eftir því sem rafbílun­
um fjölgar er viðbúið að fjölga verði
hleðslustöðvum við fjöleignarhús
og fráteknum stæðum fyrir þá.
Það er því ekki seinna vænna fyrir
eigendur fjöleignarhúsa að fara að
huga að því hvernig ráðstafa skuli
sameiginlegum stæðum til hleðslu
rafmagnsbíla, hvernig standa skuli
að rafmagnslögnum og tengingum,
kostnaðarskiptingu og gjaldtöku
eða mælingu raforkunotkunar, ef
rafmagn vegna rafbíla er tekið af
„sameignarrafmagni“ viðkomandi
fjöleignarhúss.
Er flutningsgeta heimtaugar
nægilega mikil?
Fram til þessa hafa eigendur raf­
bíla í fjölbýlishúsum yfirleitt leyst
þessi hleðslumál í samráði við hús­
stjórnir, s.s. með sérkostnaðarmæli
eða greiðslu fyrir áætlaða rafmagns­
notkun sameignar. Með stóraukinni
fjölgun rafbíla blasir við að koma
verður betra skikki á fyrirkomulag
þessara mála og ráðlegg ég stjórnum
húsfélaga að hefjast strax handa við
upplýsingaöflun, til að reyna að sjá
fyrir þróun þessara mála og gera
þannig alla ákvarðanatöku mark­
vissari.
Fyrstu skref í slíkri upplýsingaöfl­
un gætu t.d. verið að kanna hversu
margir íbúar hyggjast koma sér upp
rafbíl og hvort heimtaug hússins sé
nægilega stór, þ.e. hvort flutnings­
geta hennar dugi til að anna þeim
fjölda rafmagnsbíla sem ætla má að
þjónusta þurfi í húsinu. Til saman­
burðar hefur verið nefnt að heima­
hleðslu rafmagnsbíls megi líkja við
að heimilisþurrkari gangi í nokkra
klukkutíma, en þeir eru nokkuð
orkufrekir og gætu valdið útslætti
ef allir væru í gangi í einu.
Heimtaug húsa er í fæstum til­
fellum nógu stór til að anna fjöl­
mörgum rafbílum í einu og því
hefur verið þróaður búnaður sem
stýrir álaginu, þannig að þótt ekki sé
til nægilegt rafmagn eða flutnings­
geta til að allir rafmagnsbílar geti
verið í hleðslu samtímis þá er að
líkindum til nægilegt rafmagn yfir
sólarhringinn til að anna áætluðum
fjölda bíla.
Bílastæði í óskiptri sameign
Í fjöleignarhúsi með bílastæðum í
óskiptri sameign þurfa eigendur að
gera upp við sig hvort þeir vilji taka
frá ákveðin bílastæði og koma upp
hleðslustöð við þau stæði á vegum
húsfélagsins. Í Noregi hefur lög­
gjafinn lagt þær skyldur á húsfélög
að úthluta sérstökum bílastæðum
undir rafmagnshleðslu bíla en slíkar
skyldur eru ekki fyrir hendi hér. Þá
hefur reynslan sýnt að ekki er líklegt
að samþykki allra eigenda, sem fjöl­
eignarhúsalögin mæla fyrir um, fáist
fyrir því að úthluta tilteknum bíla­
stæðum á ákveðnar íbúðir til sér­
afnota, þó svo það sé gert til að auð­
velda uppsetningu hleðslustöðva.
Samkvæmt lögum um fjöleignar­
hús þarf aukinn meirihluta atkvæða
á félagsfundi, til að kaup hleðslu­
stöðva og ráðstöfun bílastæða í
óskiptri eign allra eigenda teljist
lögleg. Jafnframt þarf að þinglýsa
þeirri ákvörðun húsfundar, eða
nýrri eignaskiptayfirlýsingu, til að
lögmæti samþykkis fyrir ráðstöfun
bílastæða undir hleðslu rafmagns­
bíla sé tryggt. Þegar rafbílum fjölgar
enn frekar má svo búast við að fjölga
verði hleðslustöðvum og fráteknum
bílastæðum enn frekar.
Bílhýsi og sérafnotastæði
Ef bílastæði við hús, eða í bíla­
geymslu, eru svokölluð sérafnota­
stæði verður að telja líklegt að ein­
hverjir eigenda vilji setja þar upp
eigin hleðslustöð eða tengil fyrir
rafbíl. Á meðan rafmagnsbílar eru
fáir getur í raun dugað að koma
upp góðum tengli við bílastæðið
en þegar bílum fjölgar þarf að fara
að taka tillit til flutningsgetu heim­
taugar hússins. Húseigendur þurfa
þá að ná samkomulagi um kaup á
samræmdum hleðslustöðvum, sem
jafna og deila álagi.
Eins og sést á þessari stuttu upp­
talningu er að ýmsu að hyggja
varðandi fjöleignarhús og hleðslu
rafbíla. Það er að mínu mati skyn­
samlegast að láta fagaðila útfæra
heildarfyrirkomulag raflagna að
bílastæðum húsfélaga, enda þarf að
vera tryggt að fylgt sé kröfum bygg­
ingaryfirvalda um bæði útfærslu
teikninga og lagningu umræddra
raflagna og að sú vinna sé unnin af
þar til bærum fagaðilum.
Fjöleignarhús og hleðsla
rafmagnsbíla
Daníel
Árnason
framkvæmda­
stjóri Eigna­
umsjónar
2 8 . m a r s 2 0 1 8 m I Ð V I K U D a G U r16 s K o Ð U n ∙ F r É T T a B L a Ð I Ð
2
8
-0
3
-2
0
1
8

0
4
:3
6
F
B
0
6
4
s
_
P
0
6
4
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
4
9
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
0
1
K
.p
1
.p
d
f
F
B
0
6
4
s
_
P
0
1
6
K
.p
1
.p
d
f
A
u
to
m
a
ti
o
n
P
la
te
r
e
m
a
k
e
:
1
F
5
4
-F
3
1
0
1
F
5
4
-F
1
D
4
1
F
5
4
-F
0
9
8
1
F
5
4
-E
F
5
C
2
7
5
X
4
0
0
.0
0
1
1
A

F
B
0
6
4
s
_
2
7
_
3
_
2
0
1
8
C
M
Y
K