Feykir - 27.11.2014, Blaðsíða 18

2 01 41 8
ehf.
Borgarmýri 1, Sauðárkróki og Oddagötu 22, Skagaströnd
Bestu óskir um gleðileg jól og farsæld á nýju ári
Þökkum viðskiptin
Mýs og menn (1968) og Íslandsklukkuna
(1976), hvort tveggja í leikstjórn Gísla
Halldórssonar. Hann segir frá því þegar
Gullna hliðið var sett á svið árið 1948,
þá var Eyþór Stefánsson leikstjóri og
Guðrún Bjarnadóttir lék kerlinguna í
Gullna hliðinu og sló alveg í gegn. „Fólk
hélt ekki vatni yfir frammistöðu hennar
á sviðinu. Svo var það tekið aftur 16 árum
síðar, þá lék Anna Guðmundsdóttir
þekkt leikkona, sama hlutverk í upp-
færslu Þjóðleikhússins, þá sagði fólk
hérna á Króknum: „Hún er ekki nálægt
því eins góð og Guðrún,“ segir hann
og hlær. „Við vorum fljót að taka upp
hanskann fyrir okkar fólk.“ Störf hans í
þágu Leikfélags Sauðárkróks fóru fram
þannig að hann var jafnan kallaður
út kvöldið fyrir frumsýningu, varð að
klára að taka myndirnar um kvöldið,
framkalla þær yfir nóttina og vera komin
með þær í sýningarkassa daginn eftir.
„Þetta var meiriháttar vinna að mynda
svona leikrit, ég er nú hræddur um það
- en það var ekki um annað að ræða.“
Alvöru ljósmyndir svart hvítar
Tónlistin hefur einnig skipað stóran
sess í lífi Stefáns en hann spilar á
harmónikku og hefur gert að frá 13 ára
aldri. Hann segir frá því þegar hann
fékk harmónikku í fermingargjöf frá afa
sínum og frænda. „Það var búið að vera
algjör draumur, ég vissi að það voru
engin efni á því heima en harmónikkur
kostuðu stórpeninga líkt og þær gera
í dag. En afi minn og frændi tóku sig
saman og keyptu fyrir mig harmónikku.
Árið eftir þá var maður farinn að spila
á böllum,“ segir hann með bros á vör.
Stefán segist hafa heillast af jazzi um
leið og hann heyrði þá tónlist fyrst,
um 1950, og stofnaði þá jazzklúbb í
félagi við aðra, þá spiluðu þeir sjálfir
og fengu gesti, m.a. Rúnar Georgsson
og Björn Thoroddsen sem komu einu
sinni til að spila sem og Guðmundur
Ingólfsson, sem var þekktur píanisti í
þá daga. Klúbburinn var starfræktur í
tvö til þrjú ár.
Þegar blaðamaður innir Stefán
eftir hvort hann hafi haldið ljós-
myndasýningu jánkar hann því,
hann hélt eina sýningu í Safnahúsinu
á Sauðárkróki árið 1980, sem hann
nefndi Í gamni og alvöru, og var þar
til sýningar sambland af ljósmyndum
eftir Stefán og olíukrítarmyndir sem
hann hafði teiknað. Mikil aðsókn var
á sýninguna og seldist þó nokkuð af
myndum, að sögn Stefáns. „Ég seldi
nokkrar myndir og henti restinni.
Ég hafði meira gaman af því að sýna
ljósmyndir,“ segir hann og brosir. Stefán
segist sjálfur vera mest hrifinn af svart
hvítum myndum og að störfin sem fóru
fram í myrkraherberginu hafi verið
skemmtilegust. „Vinnan við svart hvítu
myndirnar var langskemmtilegust.
Maður byrjaði í svart hvítu, en liturinn
kom ekki fyrr en löngu síðar - þá fannst
manni alltaf að alvöru ljósmynd væri
svart hvít,“ útskýrir hann. Einnig segir
hann galla hve liturinn endist illa, nú
sé hann mikið í að endurvinna myndir
sem hann hafði tekið fyrir 20 árum
síðan en hann hefur geymt allar þær
myndir sem hann hefur tekið sjálfur í
gengum tíðina. Síðustu ár hefur hann
þó tileinkað sér stafrænu tæknina
sem hefur fleygt fram og notast ein-
heimsóknanna í botn, sjálfsagt miklu
meira en fólkið. „Þetta er meiriháttar,
við syngjum og ég spila stundum á
nikkuna fyrir þau, og við erum að fletta
í Skagfirskum æviskrám.“ Hann gefur
fólkinu nokkrar vísbendingar og svo
eiga þau að giska um hvern er verið
að tala. „Þau hafa voðalega gaman af
því, þau eru ótrúlega dugleg og það er
sjaldan sem þau standa á gati.“ Þegar þau
taka lagið segir hann að fólkið sem er
haldið Alzheimer koma sterkt inn og að
söngurinn lifi ótrúlega lengi í því fólki.
Loks snýst umræðan að jólunum.
Þegar Stefán var strákur fór hann alltaf
með afa sínum í kirkju á aðfangadag. „Þá
var kirkjan alltaf full. Ég man eftir því að
það var orgelið sem hreif og músíkin,
hitt fór svona fyrir ofan garð og neðan
en músíkin var númer eitt.“ Hann segir
eina af fyrstu minningum sínum tengda
jólunum. „Ég sit upp á eldhúsborðinu hjá
ömmu minni, þetta er áður en hún deyr
árið 1940, þannig að ég gæti verið tveggja
til þriggja ára gamall. Þessi minning situr
eftir í mér, ég man að þvottabalinn stóð
við hliðina á mér og greinilega búið að
baða mig, þá voru ekki önnur böð en
þvottabalarnir. Það er verið að klæða
mig í ný náttföt og signa mig.“ Hann
segir að hin fullkomnu jól eigi að vera í
faðmi fjölskyldunnar og sjálfur fari hann
suður til að eyða jólunum með syni
sínum og barnabörnum. „Jólastemning
byggist á því að vera með sínu fólki,“
segir hann að lokum.
göngu við hana
við myndatökur á
stofunni.
„Músíkin var
númer eitt“
Stefán kvæntist
Ingibjörgu Lúðvíks-
dóttur árið 1966 og
sama ár áttu þau
soninn Árna Ragnar,
sem nú er búsettur í
Reykjavík þar sem
hann starfar sem
mannauðsstjóri hjá
Fjármálaeftirlitinu.
Ingibjörg lést fyrir
10 árum síðan eftir
áralöng veikindi
en hún greindist með MS sjúkdóminn
ung að aldri, einungis 23 ára gömul.
Stefán segir mikla vakningu hafa
orðið um þennan sjúkdóm frá því
þegar hún greindist en í þá daga höfðu
fæstir heyrt hann nefndan. Hann segir
sjúkdóminn erfiðan að mörgu leyti,
ekki síst hvað hann er óútreiknanlegur.
Hann gengur í bylgjum og hægt er að
eiga þokkalega gott tímabil en svo getur
komið kast og þá tekur langan tíma að
jafna sig. Síðustu árin dvaldi Ingibjörg
á Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks og
Stefán vandi komur sínar þangað á
hverju kvöldi til að lesa fyrir hana og
fleiri vini sína sem þar voru. „Hún
hafði kannski minnst
gaman af þessu en ég
var að lesa fyrir fólkið,
þetta voru allt vinir
mínir. Eftir að hún dó
þá hef ég farið þrisvar
í viku. Fólk bíður eftir
þessu.“ Hann bætir við
að það sé lítið við að
vera þarna á kvöldin,
þannig að þau hafi
gaman af því að fá
heimsókn og hann sé
þar í um klukkutíma.
Sjálfur segist hann njóta
S.B. tríóið. Stefán 15 ára með skólabræðrum sínum, Jóni Jósafatssyni
á trommur og Auðunni Blöndal á saxófón. MYND Sævar Halldórsson
Það birtir. Vatnslitamynd eftir Stefán.
Bestu óskir um
Gleðileg jól &
farsælt nýtt ár
Með kærri þökk fyrir
viðskiptin á liðnu ári