Feykir - 27.11.2014, Blaðsíða 41

412 01 4
„Ég greindist upphaflega í
desember 2011, en þá hafði ég
verið í Zumba með krækju-
stelpunum mínum og fann
fyrir aukinni mæði sem ég taldi
í fyrstu vera asma. Nokkrum
dögum síðar var ég greind með
lungnakrabbamein. Ég fór í
aðgerð í janúar 2012 og var 1/3
Ákvað strax að
taka Pollýönnu
á þetta
VIÐTAL
Kristín S. Einarsdóttir
Dýrleif Tómasdóttir hefur dvalið í Svíþjóð
frá því í ágúst vegna krabbameinsmeðferðar
Dýrleif Tómasdóttir á Sauðárkróki
hefur í þrjú ár barist við krabbamein.
Hún leitaði upphaflega læknis
eftir að hafa fundið fyrir aukinni mæði á Zumba æfingum
og í kjölfarið tók líf hennar miklum stakkaskiptum. Hún
segist strax hafa ákveðið að taka Pollýönnu á þetta þó lífið
breytist vissulega þegar vinnudagurinn í Skagfirðingabúð
og blakæfingar með Krækjunum eru ekki lengur hluti af
rútínunni. Dýrleif, eða Dýlla eins og hún er ævinlega kölluð,
er væntanleg heim frá Svíþjóð 5. desember og segist
ákveðin að sigrast á veikindunum.
vel: „En við hefðbundið eftirlit
sást að blóðgildi mín voru
eitthvað óeðlileg og þann 6.
nóvember 2013 var ég greind
með bráðahvítblæði. Við tók
háskammta lyfjameðferð sem
virtist skila góðum árangri.
Það kom hinsvegar í ljós að
hún dugði ekki til og ég þurfti
því að fara í stofnfrumuskipti
í Svíþjóð. Þá tók við leit að
stofnfrumugjafa, sem loks fannst
um miðjan júlí og þann 24. ágúst
fór ég ásamt dóttur minni Áróru
út til Svíþjóðar.“
Þegar komið var til Svíþjóðar,
á Karolinska spítalann í Hudd-
inge, byrjaði undirbúningsferlið;
Ströng krabbameinslyfjagjöf
ásamt ónæmisbælandi meðferð,
með það að markmiði að drepa
niður krabbameinsfrumurnar.
Við það deyja líka heilbrigðar
frumur, sem veldur því að fólk
missir hárið og mikil hætta
er á sýkingum. „Þegar hvítu
blóðfrumurnar voru í lág-
marki þurfti ég því að vera í
einangrun og mátti ekki fara
út af sjúkrastofunni. Þann 4.
september fékk ég svo nýju
stofnfrumurnar sem komu
frá óskildum gjafa frá Svíþjóð.
Meðferðin gekk vel og við tók
mikið hvíldartímabil,“ segir
Dýlla, aðspurð um í hverju með-
ferðin í Svíþjóð sé fólgin.
Ánægð með heilbrigðis-
þjónustuna
„Ég var með þrekhjól á stofunni
sem ég reyndi að nota á hverjum
degi og svo þegar ég gat farið
út fórum við mæðgur mikið
í göngutúr. Ég útskrifaðist af
spítalanum 23. september og
fór á Ronald Mcdonald, sem er
staðsett við hliðina á spítalanum.“
Eftir útskrift hefur Dýlla þurft að
mæta tvisvar í viku á göngudeild
og í sjúkraþjálfun og er nú flutt
yfir á íbúðahótel, en heldur
áfram að mæta á sjúkrahúsið
tvisvar í viku. Heimferð er áætluð
5. desember og þá tekur við
áframhaldandi eftirlit hér heima.
Dýlla segist hafa fylgdar-
manneskju með sér allan þann
tíma sem hún dvelur í Svíþjóð.
„Það er mjög mikilvægt því
maður veit í raun ekki hversu
af öðru lunganu tekinn. Þá tók
við lyfjameðferð en í september
sama ár þurfti ég að fara í aðra
aðgerð, en þá hafði ég greinst
með æxli í nýra. Hluti af öðru
nýranu var því fjarlægður,“ segir
Dýlla um upphaf veikinda sinna.
Hægt og rólega byrjaði
Dýlla að vinna og gekk allt
Dýlla er væntanleg heim nú í byrjun desember. MYNDIR: ÚR EINKASAFNI
veikur maður getur orðið. Fyrst
var dóttir mín Áróra hjá mér en
hún fór heim til Íslands daginn
sem ég útskrifaðist af spítalanum.
Halla systir hefur svo verið hjá
mér í um sex vikur, en hún fór
heim í byrjun nóvember og
Áróra kom aftur. Við förum
svo saman heim til Íslands 5.
desember,“ segir Dýlla, þakklát
fyrir að eiga góða að.
Dýlla segist ekkert hafa nema
gott að segja um heilbrigðis-
þjónustuna í Stokkhólmi og
það sama megi segja um heil-
brigðisþjónustuna heima.
„Þegar við mægður lentum
á flugvellinum tók Inga á
móti okkur, en hún er íslensk
hjúkrunarkona sem heldur utan
um íslenska sjúklinga sem fara
í þessa sömu meðferð. Það er
æðislegt starfsfólk sem starfar
á deildinni sem ég dvaldi á og
þar starfa tvær íslenskar hjúkr-
unarkonur. Það hefur mikið
að segja og gefur manni mikið
öryggi,“ segir hún.
Strax í upphafi ákvað Dýlla
„að taka Pollýönnu á þetta og
vera jákvæð. „Ég veit að það væri
nú bara lygi að segja að svona
veikindi breyti ekki lífi manns,
að sjálfsögðu gera þau það. Einn
daginn mætti ég í vinnu, fékk
mér kaffi með vinnufélögunum,
fór á blakæfingu um kvöldið og
fór sátt að sofa. Næsta dag er
ekkert af þessu möguleiki. Þessir
einföldu hversdagslegu hlutir
sem skipta mann svo miklu máli.
Hinsvegar þá trúi ég að þessir
hversdagslegu hlutir komi aftur.
Veikindi mín hafa verið mér
erfið en öll meðferð gengið vel
þannig að maður getur ekki
verið nema þakklátur. Ég vil
líka koma á framfæri þakklæti
til allra sem hafa sýnt mér
stuðning og sent mér góðar
kveðjur; Besta fjölskyldan, frá-
bæru vinnufélagarnir í Skaffó,
yndislegu krækjukrúttin mín og
aðrir Skagfirðingar, ásamt öllum
þeim sem komið hafa að minni
meðferð.“
Árni Gunnarsson á ferð og flugi með Búðina
Ljóst að svona búðir hafa
verið til víðar en hjá okkur
Búðin, heimildarmynd Árna Gunnarssonar, um kaup-
manninn goðsagnakennda Bjarna Har á Sauðárkróki hefur
vakið athygli víðar en á Íslandi frá því hún var frumsýnd
á RIFF kvikmyndahátíðinni í september 2013. Síðan
þá hefur hún verið sýnd á kvikmyndahátíðum í Kanada,
Noregi, Þýskalandi og Íslandi og verið óskað eftir henni
í Bandaríkjunum og víðar.
Myndin vakti mikla lukku þegar hún var sýnd á RIFF en þá sáu hana um
300 manns, þar af 150 á frumsýningunni. Fljótlega eftir hátíðina var
óskað eftir henni á tvær menningarhátíðir í Kanada, Gimli Film Festival,
kvikmynda-hátíð Vestur-Íslendinga, þó endaði með því að hún var ekki
sýnd þar. Einnig var Búðin sýnd á lítilli kvikmyndahátíð á Skagaströnd,
The Weight of Mountains og Nordic Docs í Osló. Síðan var hún valin á
kvikmyndahátíð í Lübeck í Þýskalandi, Nordische Filmtage, með norrænum
heimildarmyndum í september. „Þar var Búðin valin ein af þremur bestu
myndunum af 18 heimildarmyndum í heildina - það var miklu
betra en við bjuggumst við,“ segir Árni sem var viðstaddur
hátíðina.
„Ég vildi fá Bjarna með, hann vildi heldur
senda dóttur sína Guðrúnu í sinn stað.
Hún kemur fram í myndinni og var tekið
þar eins og kvikmyndastjörnu, endaði
meira að segja í blaðaviðtölum – það
var mjög gaman að því.“ Þegar Árni
er spurður í hvort hann hafi átt von
á þessari miklu eftirspurn utan
landssteinanna svarar hann því
neitandi. „Það er ljóst að svona
búðir hafa verið til víðar heldur en
hjá okkur. Ég heyrði í áhorfendum
í Lübeck sem sögðu, „Tante Emma's
Laden“ sem þýðir búð Emmu frænku
en í Þýskalandi voru litlar búðir, líkt og
búð Bjarna Har, þar sem allt fékkst og
voru kallaðar búðir Emmu frænku.“
Næst fer Búðin á kvikmyndahátíð í Seattle
í Bandaríkjunum í janúar nk. þar sem hefur
verið óskað eftir henni, sú hátið heitir Scandinavian
heritage. Síðan er hún á leið til Hamborgar í Þýskalandi í
apríl. Árni gerir ráð fyrir því að fylgja myndinni til Seattle. „Það verður
gaman að sjá hvað þeir segja í Bandaríkjunum,“ segir Árni að endingu.