Feykir - 28.11.2013, Side 34

2 01 33 4
Ingibjörg K. Jónsdóttir rifjar upp gamla jólastemningu
Barnaböllin í
Hlíðarhúsinu
Í framhaldi af áður skrifaðri
grein langar mig að segja
ykkur meira frá samfélaginu í
Óslandshlíð þegar ég var barn.
Aldrei verður fullþakkað það
uppeldi sem ég fékk á þeim
árum. Í nútíma samfélagi
horfum við oft á það sem
miður hefur farið. Mig langar
að segja frá minni reynslu af
því sem var jákvætt og gott.
Fyrstu minningar mínar úr
sveitinni minni eru jólin og
barnaböllin á Hlíðarhúsinu.
Þvílík gleði og hamingja þegar
við söfnuðumst öll saman
kringum jólatréð í salnum
uppi á Hlíðarhúsinu. Þegar við
komum inn var stóra, stóra
jólatréð skreytt með pokum
og skrauti sem gekk í arf í
margar kynslóðir. Við börnin
veltum því ekkert sérstaklega
fyrir okkur að kannski hafði
mamma og jafnvel amma horft
sömu undrunaraugum á þetta
stórkostlega skraut, og fínt var
það.
Óslandshlíð er sveit við
austanverðan Skagafjörð.
Þessi litla sveit hélt uppi miklu
félagslífi um áraraðir, eða í
áratugi. Sleitustaðafólkið kom
alltaf á barnaböllin og setti
mikinn svip á þau í minni
barnæsku. Það er stórkostlegt
að minnast þeirra Sleitu-
staðasystra sem stjórnuðu
söng af miklum myndarskap.
Barnaböllin voru hátið sem
margar kynslóðir muna eftir.
Mér er minnisstætt þegar ég
bauð Þóri frænda mínum
Friðrikssyni til veislu í tilefni
doktorsgráðu minnar sumarið
2012 og sagði honum að við
Margrét frænka mín hefðum
oft rætt að það væri við hæfi
að halda upp á slíkt í gamla
barnaskólanum í hlíðinni. "Já",
sagði Þórir frændi", það er
alveg satt, Hlíðarhúsið er alveg
sérstakt og þá eru það ekki
síst barnaböllin sem ég man
eftir". Þórir frændi minn hafði
rétt fyrir sér, barnaböllin voru
einstök á Hlíðarhúsinu. Þau
vissu bæði Margrét frænka og
Þórir frændi hvað Hlíðarhúsið
þýddi fyrir okkur hlíðunga.
Jólin voru stórkostleg
og við systkinin á Óslandi
Ingibjörg K. Jónsdóttir frá Óslandi, kennari við
menntunardeild háskólans í Hamar, Noregi skrifaði í 33.
tbl. Feykis um barnaskóla í Óslandshlíð. Þessi grein sem nú
kemur frá Ingibjörgu er nokkurs konar framhald af þeirri
grein og fjallar um jól og barnaböllin sem allt fram á okkar
daga hafa verið haldin í Hlíðarhúsinu sem var reist og vígt
árið 1925. Gefum Ingibjörgu orðið.
biðum spennt á aðfangadag
eftir að jólin bönkuðu upp á.
Við vorum alveg viss um að
jólin kæmu ofan úr fjallinu
fyrir ofan bæinn, einhvers
staðar úr Brekkukotsgilinu, og
pössuðum upp á að bærinn
væri örugglega opinn svo þau
kæmust inn seinni part dags.
Ég og systkini mín munum
vel hvað það var mikilvægt
að útidyrnar, sem snéru í
austur móti fjallinu, væru nú
örugglega opnar þegar fór að
halla í sex á aðfangadag. Ég
man aldrei eftir öðru en blessuð
jólin kæmu alltaf og ævinlega á
hverju ári í Óslandsbæinn.
Barnaböllin voru haldin einu
sinni á ári á Hlíðarhúsinu
milli jóla og nýárs og þetta
var aðal viðburðurinn á þeim
árum. Öll börn fengu pakka
upp úr pokum jólasveinanna
með nafni og heimilisfangi.
Í pakkanum var kremkex
og fleira smágott, og nafn
og heimilisfang var skrifað
á pakkann þeim megin sem
kremkexið var. Alltaf var passað
upp á að það væru nokkrir
ómerktir pakkar ef það kæmu
börn sem ekki var vitað um
fyrir fram. Mér eru minnisstæð
jólin 1962 að óskírður Jónsson
Óslandi fékk pakka sem ég held
að hann hafi lítið skipt sér af, en
ég passaði upp á að væri settur
í vögguna hans þegar heim
var komið. Drengurinn sem
fæddist 16. desember 1962 fékk
seinna nafnið Guðmundur
og er núna bóndi á Óslandi.
Núverandi Óslandsbóndi gerði
eins og fyrirennarar hans í
margar kynslóðir, hann treysti
eldri systkinum sínum fyrir
ýmsu eins og m.a. því að gera
Alnöfnur við jólatréð. Ásta Ólöf Jónsdóttir frá Óslandi sýnir barnabarni sínu jólakúlu sem minnir á fyrri daga. Mynd í eigu Ástu.
Fram, fram fylking. Jólaböll nútímans hafa líkt yfirbragð og gerðist áður fyrr og leikirnir
þeir sömu. Mynd í eigu Ástu Ólafar.