Morgunblaðið - 31.01.2018, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 31. JANÚAR 2018
aldrei sjónar á því. Það var hans
gæfa. Hann átti gott líf.
Onni var margt fleira sem
mun lifa áfram með okkur sem
vorum það lánsöm að fylgja hon-
um að.
Við systur munum sakna sárt
glaðværra samtala, háværra rök-
ræðna, glettni og ertni, fróðleiks
og frásagna.
Hvíl þú vel, þú varst góður
bróðir.
Margrét og Elfa.
Nú þegar hann Onni frændi
minn er fallinn frá langar mig að
minnast hans með nokkrum orð-
um. Ég fór fyrst í sveit að Kjörs-
eyri sex ára gamall og ólst þar
upp næstu tíu sumur, fyrst hjá
Jonna og Ingu, foreldum Onna,
en síðan hjá Onna og Döggu þeg-
ar þau tóku við búskap á Kjörs-
eyri. Það var ekki fyrr en ég var
kominn á fullorðinsár sem ég fór
að gera mér grein fyrir því hvað
þessar sumardvalir á Kjörseyri
hafa skipt miklu máli í uppeldi
mínu og hvað mótunaráhrifin
hafa verið sterk. Í huga ung-
lingsins var Onni maðurinn sem
allt gat; hann rak bú sitt með
reisn, ef tæki biluðu gerði hann
við þau, ef þurfti að byggja við
eða breyta brá hann sér í hlut-
verk smiðsins og gekk frá því
máli. Hann gat tamið hvaða hest
sem var og náð því besta út úr
þeim, gat einhvern veginn rætt
við þá og ávallt komist að sam-
komulagi. Virtist reyndar ekki
ná alveg sömu tökum í viðræðum
við sauðféð og við kýrnar hafði
hann nú yfirleitt ekki mikinn
áhuga á að ræða.
Ég man ennþá, rúmum fimm-
tíu árum síðar, eftir því að hafa
verið að rifja túnin. Kem heim í
kaffi og Onni spyr hvort ég telji
að það sé orðið nægilega þurrt á
„Þríhyrningnum“ til að fara að
taka saman. Ég hef ábyggilega
hækkað um nokkra sentímetra
við þessa auknu ábyrgð í bú-
rekstrinum, en svona hafði hann
frændi minn lag á að láta mér
finnast að mitt hlutverk skipti
máli.
Alltaf var jafn gaman að koma
að Kjörseyri og ræða hin ýmsu
mál. Onni hafði skoðun á flestum
málum og sú skoðun var ávallt
byggð á rökum sem ekki var
auðvelt að hrekja. Hann var vel
lesinn og talaði kjarnyrta ís-
lensku, reyndar þannig að móður
minni fannst stundum fullmikið
til koma hvað orðaforði sonarins
hafði aukist og dýpkað við
sumardvölina.
Ég hitti hann frænda minn
síðast þremur dögum fyrir and-
lát hans. Ekki hvarflaði þá að
mér að þetta yrði í síðasta sinn
sem við ræddum málin í þessum
heimi. En það er mér huggun
harmi gegn að ég veit að þegar
ég legg af stað yfir móðuna
miklu á ég von á hlýju hand-
artaki og hásri rödd sem mun
bjóða mig velkominn og verða
mér innan handar í nýjum heim-
kynnum.
Kæri frændi, takk fyrir sam-
fylgdina.
Brandur.
Hugurinn reikar heim á æsku-
slóðirnar og ég hugsa til höfð-
ingjanna sem réðu þar búum
þegar ég var að alast upp. Höfð-
ingjanna sem voru hvorutveggja
karlar og konur, fyrirmyndir
okkar, þá krakkanna, í sveitinni.
Þau mótuðu okkur og áttu sinn
þátt í að gera okkur að þeim
manneskjum sem við erum í dag,
þar sem veggjum heimilis og
skóla sleppti. Georg Jón Jónsson
bóndi á Kjörseyri var einn slíkur
höfðingi.
Það skilur það sjálfsagt eng-
inn sem ekki hefur alist upp í
sveit hvað sveitin og fólkið sem
býr í henni er manni mikilvægt.
Það er ekki bara litla einingin
sem oftast er bundin blóðbönd-
um, heldur verða samsveitung-
arnir stórfjölskylda manns. Í
þessu samfélagi þekkjast allir.
Þar er gripið inn, passað upp á
náungann og reynt að sjá til þess
að öllum líði vel. Onni vissi vel
hvað þurfti til að búa í sátt og
samlyndi í litlu samfélagi, hann
gætti að náunganum og vann
samfélaginu til heilla.
Það er skrítið til þess að
hugsa að sjá Onna ekki aftur.
Við sem eftir stöndum hefðum
svo gjarnan viljað hitta hann aft-
ur, taka í útrétta höndina hans,
gantast, heyra hann fara með
gamanmál, ljóð, tala um pólitík,
heimsmálin, sögu fjarðarins okk-
ar eða hvað annað þar sem talið
hefði borið niður. Það var nefni-
lega hægt að ræða allt við Onna,
hann lá ekki á skoðunum sínum,
var vel að sér og skarpgreindur.
Mörg eru ljóðin sem hann
samdi um ævina og það vona ég
að afkomendur hans komi þeim á
prent fyrir okkur hin til að njóta
og fá innblástur frá. Það leynast
nefnilega líka góð skáld í sveit-
um landsins. Þar fara margir sér
ekki mikinn en ljóðin eru engu
að síður góð, já, virkilega góð.
Það má segja að þetta hafi verið
lýsandi fyrir Onna; hann þurfti
ekki sviðsljósið, vissi vel hvar
hamingjan lá. Hann unni fjöl-
skyldunni og sveitinni, Onni var
góður maður sem bar virðingu
fyrir fólkinu í kringum sig.
Við Hrútfirðingar höfum
misst enn einn höfðingjann og
missirinn er mikill. Elsku Onni,
takk fyrir hvatninguna og stuðn-
inginn í gegnum árin og takk
fyrir að hafa alltaf fylgst með.
Ég trúi því að það sé glatt á
hjalla hjá ykkur höfðingjunum
núna, þið eruð ansi margir
komnir í draumalandið. Ég vona
að þið skálið fyrir vel loknu ævi-
starfi, þið getið svo sannarlega
horft stoltir um öxl. Þið farið
kannski í útreiðatúr í firðinum
fagra, með pela í hönd og gerið
góðlátlegt grín að okkur hérna
megin í leiðinni.
Ég sé Onna fyrir mér, glettinn
á svip, að fara með gamanmál.
Takk fyrir samfylgdina.
Vetrarvindar í fögrum firði hvína,
ár og vötn í klakaböndum híma.
Myrkrið færist yfir, allt er orðið hljótt,
fuglinn, hann flaug, í burt, í nótt.
Hestaþytur heyrist langt í fjarska,
heiðarkyrrð um nótt, hann raskar.
Hlátrasköll og góðlátlegur galsi,
Máski heyrnin, hljóðin öll, hún falsi.
(HÁF)
Blessuð sé minning Georgs
Jóns Jónssonar frá Kjörseyri.
Elsku Dagga, Guðrún, Ragna,
Jón Ingi, Brynja, Inga Hrönn,
Hulda Dögg, Harpa Dröfn,
Brynjólfur Már, makar, barna-
börn, barnabarnabarn og allir
aðrir aðstandendur, ykkur sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ingibjörg Ólöf Vilhjálms-
dóttir (Inga Lóa)
frá Kollsá II í Hrútafirði.
Það var að liðið að kveldi 19.
janúar er mér bárust þær fréttir
að góður vinur og félagi, Georg
Jón Jónsson bóndi á Kjörseyri,
væri látinn. Í daglegu tali ávallt
kallaður Onni. Hann hafði um
nokkurn tíma átt við vanheilsu
að stríða og síðustu vikurnar
dvaldist hann á Landspítalanum.
Kynni okkar hófust í sláturs-
vinnu á Borðeyri haustið 1959 en
samstarf okkar og vinátta hófst
síðar og var náin. Ég gerðist fé-
lagi í Verkalýðsfélagi Hrútfirð-
inga en þar var Onni kominn í
stjórn. Síðar vorum við þar báðir
og unnum meðal annars að því
að endurlífga félagið. Það kom
fljótt í ljós að hann var til forystu
fallinn. Onni sat lengi í sveitar-
stjórn Bæjarhrepps. Hann
blandaði sér fljótlega í félagsmál
bænda, var kjörinn á Búnaðar-
þing og tók þar sæti árið 1994.
Þetta var fyrsta Búnaðarþing
eftir sameiningu Stéttasam-
bands bænda og Búnaðarfélags
Íslands undir nafninu Bænda-
samtök Íslands. Þar átti Onni
sæti í níu ár. Á þessum árum
voru til óformleg samtök nokk-
urra Búnaðarþingsfulltrúa af
vestanverðu landinu og víðar.
Þessi hópur gekk undir nafninu
„Norðvesturhópurinn“. Hópur-
inn hittist oftast tvisvar á ári.
Onni var þarna ómissandi félagi.
Hann var um árabil í stjórn
Kaupfélags Hrútfirðinga á Borð-
eyri. Hér er bara stiklað á stóru í
félagsmálastarfi hans.
Onni var sauðfjárbóndi alla tíð
en auk þess stundaði hann
hrossarækt. Hann var hestamað-
ur af lífi og sál og hafði mikla un-
un af því að sitja góðan hest og
fór á hestbak meðan heilsan
leyfði. Hann átti ekki langt að
sækja það. Afi hans, Eyjólfur
Jónsson í Sólheimum, var lands-
frægur hestamaður. Onni minnt-
ist þess með hlýju og virðingu
þegar hann sem unglingur fór í
leiðangra á hestum með afa sín-
um. Onni var sæmdur heiðurs-
viðurkenningu Hrossaræktar-
sambands Vesturlands árið 2012.
Það voru fleiri hæfileikar en
hestamennskan sem hann erfði
frá Eyjólfi afa sínum. Onni var
afburðagóður hagyrðingur.
Margar vísur eru orðnar vel
þekktar. Einnig orti hann heilu
ljóðin. Hann var oft kallaður til
þegar haldin voru mannamót til
að flytja ljóð og lausavísur og/
eða gamanmál. Onni hafði mik-
inn áhuga á þjóðlegum fróðleik.
Sérstaklega var honum saga
Borðeyrar hugleikin. Hann afl-
aði heimilda um staðinn og skrif-
aði verslunarsögu hans. Eins rit-
aði hann ágrip af sögu
Verkalýðsfélagsins og fleira
mætti nefna. Honum var mikið í
mun að varðveita sögu byggð-
arlagsins. Onni las mikið og átti
mikið af bókum. Það var nokkuð
föst regla hjá okkur að talast við
í byrjun nýs árs. Þar ræddum
við um nýjar bækur sem við
höfðum lesið og hvað við þyrft-
um að lesa. Nú er ekki þar með
sagt að við höfum alltaf haft
sama smekk. Við áttum mörg
góð samskipti bæði þegar við
hittumst eða ræddum saman í
síma og bar margt á góma.
Það er dýrmætt fyrir hvert
samfélag að eiga öfluga einstak-
linga, sem eru tilbúnir að vinna
samfélaginu allt það gagn sem
þeir megna. Það er dýrmætt að
eiga góðan vin. Minningarnar
verða ekki teknar frá manni,
meðan minnið leyfir.
Við Sigrún sendum Döggu,
börnunum og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Gunnar Sæmundsson.
Um árabil hefur Georg Jón
Jónsson bóndi á Kjörseyri léð
sögu Borðeyrar rödd sína. Ætíð
verið ósínkur á tíma sinn hvað
það varðar, setið fundi, skrifað
greinar, uppfrætt hópa svo eitt-
hvað sé nefnt. Hann skynjaði vel
mikilvægi þess að viðhalda
menningararfinum hvort heldur
sem var í formi frásagna eða
endurgerð sögulegra bygginga.
Það að ráðist skyldi í endurbygg-
ingu gamla verslunarhússins á
Borðeyri, það er Riishúss, er um
margt fyrir hans áeggjan. Húsið
sem er frá árinu 1862 var um
1990 komið í afar slæmt horf og
sitt sýndist hverjum um hvað
gera skyldi. Georg Jón var ein-
dreginn talsmaður þess að hefja
endurbyggingu á staðnum. Hann
benti réttilega á að í sögulegu
samhengi færi best á því. Hann
líkti hugmynd að flutningi þess
og endurgerð á nýjum stað við
að slíta blóm upp af rót. Hvað þá
að hann tæki undir skoðanir í þá
veru að rífa það. Farsællega
varð endirinn sá að Riishús var
friðað af þáverandi menntamála-
ráðherra árið 2000 og endur-
byggt á staðnum. Er það ósvik-
inn minnisvarði merkilegrar
verslunarsögu þessa litla þorps.
Undirrituð hefur nokkra hug-
mynd um hvað það var Georg
Jóni mikils virði og studdi vel við
fyrri afstöðu hans að verkefnið
Borðeyri – verslunarstaður í
Hrútafirði skyldi fyrir rúmu ári
hljóta ríflegan styrk frá hinu op-
inbera á grundvelli laga um
verndarsvæði í byggð. Verkefnið
snýst um að stuðla að vernd og
varðveislu byggðar sem hefur
sögulegt gildi. Þar hefur sú
ákvörðun að ráðast í endurbygg-
ingu Riishúss á sínum tíma ekki
spillt fyrir. Við í Félagi áhuga-
manna um endurbyggingu Riis-
húss hefðum gjarnan kosið að
geta enn um sinn sótt í þann
hafsjó af fróðleik sem Georg Jón
bjó yfir hvað viðkom sögu Borð-
eyrar. Sem betur fer liggja eftir
hann greinar og önnur skrif því
tengt sem koma sér afar vel við
undirbúning fyrirhugaðrar sögu-
sýningar í Riishúsi.
Georg Jón lést á Landspítal-
anum á bóndadaginn á 79. ald-
ursári. Á vissan hátt er það í fal-
legum samhljómi við ævistarfið.
Ástvinum öllum eru færðar hlýj-
ar samúðarkveðjur.
Kveðjan er í formi ljóðs Ein-
ars Benediktssonar, Þokusól.
Henni fylgir virðing og þökk fyr-
ir allt sem var, er og verður.
Bak við þokubakka tjöldin
bíða í vestri rökkurkvöldin.-
Nú er sól og sumardagur.
Sortaský af geislum rofin;
bjarmi í tún og engjar ofinn.
Úðabogi dýrðarfagur
tengir saman haf og hauður.
Hvíld og kyrrð um alla jörð.
Þvílíkt yndi að hlýða og heyra
hreinna strauma nið við eyra,
líta á, hvernig loftsins hjörð
læðist hægt um rakan svörð,
leitar hreiðra um hóla og börð.
Hátt í suðri er glampi rauður.
En í kring sem eldbjört gjörð.
Dögg og ljós, alls lífsins auður,
leiðast, brosa um strönd og fjörð.
Nú er sjálfur dauðinn dauður.
Margir langir, ljósir dagar
líða fyrr en vetur kemur,
fyrr en blikna ból og hagar.
Blómið lifir mér þó skemur.
Skyldi ég því ei fagna fremur?
Fyrir handan vetrarkvöldin
sé ég glampa á sólartjöldin. -
Mikla drottning láðs og lagar,
ljóssins móðir, skín mér hátt!
Kom að nýju úr austurátt.
Unn mér! Brjóttu rökkurvöldin.
Fyrir hönd Félags áhuga-
manna um endurbyggingu Riis-
húss,
Ingibjörg Rósa Auðunsdóttir.
Sonur minn, bróðir okkar og mágur,
BERNHARÐ SMÁRI JÓNSSON,
lést mánudaginn 1. janúar 2018.
Útförin hefur farið fram.
Þökkum hlýhug og góðar kveðjur.
Bryndís Stefánsdóttir
Jóna Björg Jónsdóttir Yngvi Þór Loftsson
Stefán Ingi Jónsson Guðrún Snæbjörnsdóttir
Bryndis Þóra Jónsdóttir Sören Sigurðsson
Guðrún Katrín Bryndísard. Arnar Guðmundsson
Móðir okkar, amma, langamma og
langalangamma,
ÓLÖF HJÁLMARSDÓTTIR,
lést á Hrafnistu, Boðaþingi, 25. janúar.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju
mánudaginn 5. febrúar klukkan 15.
Hjálmar Loftsson
Ingibjörg Loftsdóttir
og fjölskyldur
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
ÞORLEIFUR KJARTAN
KRISTMUNDSSON
(Daddi),
Breiðavík 21, Reykjavík,
lést á Landspítala, Fossvogi, fimmtudaginn
25. janúar.
Útför hans fer fram frá Guðríðarkirkju föstudaginn
2. febrúar klukkan 13.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svanhildur Ólafsdóttir
Kristmundur S. Þorleifsson Laufey Inga Sverrisdóttir
Þorleifur Kjartan Kristmundsson
Elskuleg dóttir mín, móðir og systir,
KATRÍN DRÖFN BRIDDE,
andaðist miðvikudaginn 24. janúar.
Útför fer fram frá Bústaðakirkju
föstudaginn 2. febrúar kl. 15.
Blóm afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á reikning til styrktar börnunum í
Landsb. nr. 11-05-010112, kt. 310851-2999.
Friðrik Bridde
Gabríel Friðrik
Rakel Margrét
Stefán Smári
Rebekka Thelma
Anna Margrét Bridde Elvar Birgisson
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
INGIBJÖRG ÞORVALDSDÓTTIR
(Dídí),
Hringbraut 50,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Grund
miðvikudaginn 24. janúar.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 2. febrúar
klukkan 15.
Aðstandendur
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
KARL H. COOPER,
Grundartjörn 1, Selfossi,
lést á hjúkrunarheimilinu Fossheimum
föstudaginn 26. janúar.
Útför fer fram frá Selfosskirkju þriðjudaginn 6. febrúar
klukkan 13.30.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug.
Þökkum starfsfólki Fossheima sérstaklega fyrir góða umönnun
og umhyggju við aðstandendur.
Auðbjörg Lilja Lindberg
Elín Bára Cooper Sigtryggur H. Dagbjartsson
Kristbjörg Linda Cooper Örn Ottósson
Ragnar Heiðar Karlsson María Maronsdóttir
Dúna Rut Karlsdóttir Árni Hjaltason
Erlingur Þór Cooper Líney Rut Guðmundsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir og afi,
GUNNAR M. BJÖRG,
lést á heimili sínu í Liechtenstein
27. janúar.
Evelyne Björg Biewer
Marc Björg
Steve Björg