Morgunblaðið - 04.04.2018, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2018
✝ Guðni KristinnSigurðsson
fæddist 9. desem-
ber 1938. Hann lést
á heimili sínu 22.
mars 2018. Guðni
var sonur Jónu Sig-
urveigar Vilborgar
Jónsdóttur ljós-
móður, f. 2. október
1902, d. 7. nóv-
ember 1970, og Sig-
urðar Marteins-
sonar, bifreiðastjóra hjá Hreyfli,
f. 8. mars 1899, d. 16. ágúst
1977. Systur Guðna eru Ágústa,
f. 20. mars 1930, d. 10. nóv-
ember 2014, og Elsie, f. 25. maí
1936.
Eftirlifandi maki Guðna Krist-
ins til 62 ára er
Kristiana Kristjáns-
dóttir, f. 24. janúar
1937. Synir Guðna
og Kristiönu eru: 1)
Kristján Henry, f. 5.
mars 1958, hann á
eitt barn með Birnu
Lúðvíksdóttur, f. 4.
maí 1957, Krist-
íönu, f. 27. janúar
1982. Hún býr í
Færeyjum ásamt
sambýlismanni sínum, Marner
Bech, f. 23. janúar 1985. 2) Heið-
ar Þór, f. 14. nóvember 1959,
maki Katrín N. Jónsdóttir, f. 8.
september 1971. Þau eiga saman
tvö börn, Aron Breka, f. 12. jan-
úar 1998, og Anitu Björk, f. 19.
ágúst 2004. 3) Agnar Jón, f. 21.
júní 1966, hann á þrjú börn með
Ástríði Elínu Jónsdóttur, f. 7.
október 1968. Börn þeirra eru
Snædís Björt, f. 15. desember
1988, í sambúð með Alberti Þór
Guðmundssyni, f. 16. desember
1988, og eiga þau soninn Torfa
Stefán, f. 29. janúar 2018. Hrafn-
katla, f. 9. apríl 1993, og Egill
Jón, f. 24. mars 2002.
Guðni Kristinn starfaði sem
bifvélavirki allan sinn starfsferil
ásamt fjölmörgum hlutastörfum
svo sem leigubílaakstri hjá
Hreyfli. Hans fyrsta starf eftir
próf var hjá Véladeild Sam-
bandsins á Hringbraut 119. Þar
kynntist hann konu sinni Krist-
iönu sem hann deildi lífi með allt
til æviloka. Eftir starfsferilinn
hjá SÍS stofnaði hann sitt eigið
verkstæði og var sinn eigin
herra fram yfir starfslok.
Útförin fer fram frá Vídalíns-
kirkju í dag, 4. apríl 2018,
klukkan 13.
Látins vinar minnst. Ég
kynntist Guðna Kristni Sig-
urðssyni þegar við vorum báðir
komnir á miðjan aldur. Hann
og konan hans, Kristíana Krist-
jánsdóttir, voru í hópi nánustu
vina sambýliskonu minnar,
Lovísu Einarsdóttur. Með okk-
ur Guðna, eða Kidda eins og
hann var kallaður, tókst traust
vinátta sem engan skugga bar
á. Hann bjó á þeim árum,
ásamt Kristíönu, í glæsilegu
húsi í Fífumýri í Garðabæ. Það
hús hafði hann þá nýlega reist,
að ég held að miklu leyti eftir
eigin höfði. Húsið var ekki það
fyrsta sem hann byggði og
heldur ekki það síðasta því
nokkrum árum síðar byggði
hann annað fallegt hús í Kópa-
vogi. Hann var dugnaðarforkur
og liðtækur í flest verk.
Faðir hans var leigubílstjóri
og móðir hans kunn ljósmóðir í
Reykjavík. Kidda varð tíðrætt
um þau og harða lífsbaráttu
þeirra. Hann var stoltur af
þeim. Ungur að árum fékk
Kiddi að grípa í bíl föður síns
og á barnsaldri var hann látinn
keyra móður sína í vitjanir og
það í ýmsum veðrum. Áhugi
hans á bílum vaknaði. Snemma
fékk hann sinn fyrsta bíl. Þá
var hann maður með mönnum
og draumadísin með stjörnur í
augum. Það lá því fyrir Kidda
að nema bifvélavirkjun. Við þá
iðn starfaði hann í áratugi.
Vinnan var ástríða hans, grun-
ar mig. Hann var hugfanginn af
bílum og gat talað um þá og
bílaviðgerðir endalaust. Marg-
ar sögur fékk ég að heyra af
svaðilförum og ýmsum bíla-
gerðum. Mér fannst hann
þekkja allar bílategundir og
nánast hverja árgerð þeirra.
Hann vissi líka upp á hár
hvernig ætti að gera við alls
konar bilanir eða breyta bílum
þannig að þeir yrðu betri til
aksturs.
Kiddi naut sín í vina- og
kunningjahópi. Hann hélt uppi
fjöri. Jafnan hafði hann hnyttin
tilsvör, vísur og skopsögur á
hraðbergi. Hann var söngmað-
ur góður og kunni býsnin öll af
söngtextum. Í umræðum um
menn og málefni lét hann að
sér kveða. Hann hafði ákveðnar
skoðanir á flestum málum,
sumar þeirra voru ekki við allra
smekk. Þegar hitamál bar á
góma gat hann stundum verið
nokkuð hávaðasamur.
Kiddi hafði mikið dálæti á
kveðskap Davíðs Stefánssonar
frá Fagraskógi. Oft vitnaði
hann í kvæði hans en alveg sér-
stakt yndi hafði hann af því að
fara með kvæðið um Helgu
Jarlsdóttur, blaðlaust.
Kiddi gekkst undir uppskurð
fyrir um 20 árum. Eftir þau
veikindi gat hann ekki á sér
heilum tekið. Það var erfitt fyr-
ir mann sem var því vanur að
vinna og taka til hendinni. En í
þessum veikindum naut hann
þess svo sannarlega að eiga in-
dæla og umhyggjusama eigin-
konu.
Kiddi reyndist mér ávallt vel.
Hann var greiðvikinn og ósér-
hlífinn. Það var gott að leita til
hans. Hann var fljótur að leysa
vandamálin. Það var líka gott
að sækja þau hjónin heim. Þau
tóku stórmannlega á móti gest-
um. Minningin um margar góð-
ar samverustundir lifir.
Kiddi og Kristíana eignuðust
þrjá gjörvulega syni, þá Krist-
ján, Heiðar og Agnar. Ég færi
þeim og Kristíönu mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ingimar Jónsson.
Alltaf kemur fráfall sam-
ferðamanns og vinar jafn mikið
á óvart, þó svo að vitað væri að
hann gengi ekki heill til skógar.
Þegar vinur fellur frá verður
manni hugsað til liðins tíma og
samverustunda.
Mig langar til að minnast
Guðna Kristins Sigurðssonar
með nokkrum orðum. Við
kynntumst þeim hjónum, Krist-
iönu og Kidda, eins og hann var
alltaf kallaður, fyrir rúmlega 30
árum, er við hjónin fluttum í
Garðabæ. Fljótlega fórum við,
fimm karlar úr bænum, að spila
brids einu sinni í viku og hélst
spilaklúbburinn lifandi allt
fram á síðasta ár. Kiddi var
áhugasamur um að hefja spila-
mennskuna sem fyrst á haustin
og rak á eftir okkur hinum, allt-
af kraftur í honum.
Við höfum átt margar góðar
stundir með þeim hjónum í gegn-
um árin og minnist ég ferðalaga
með Norræna félaginu til Fær-
eyja o.fl., einnig ferðar til Króatíu
með spilaklúbbnum sem var ein-
staklega skemmtileg. Á hjóna-
böllunum sem haldnin voru á
Garðaholti hér áður fyrr var
Kiddi í essinu sínu. Á þessum
böllum dönsuðu allir mikið og
dansgólfið þéttskipað allan tím-
ann. Eins og nærri má geta gaf
Kiddi ekkert eftir í dansinum og
sveif um gólfið með bros á vör. Í
dansinum eins og í öðru var allt
tekið með trompi. Eftir hjóna-
böllin var oft farið í heimahús og
tekið lagið. Já, eitt af því sem
hann hafði mjög gaman af var að
syngja. Ég sé hann fyrir mér þar
sem hann lygnir aftur augunum
og syngur af hjartans lyst. Hann
kunni mikið af textum og þurfti
ekki að hafa söngbókina við
höndina.
Þá má ekki gleyma hans stóra
áhugamáli, en það voru bílar.
Hann hafði mikla þekkingu og
áhuga á þeim farartækjum, bæði
gömlum og nýjum. Já, Kiddi var
laginn í höndunum og að berjast
við að koma biluðum vélum í
gang fannst honum bara gaman.
Um tíma vann hann við pípulagn-
ir og kunni ýmislegt fyrir sér á
því sviði. Einnig vann hann við
viðgerðir á stórum vinnuvélum
og trukkum. Um tíma vann hann
hjá verktaka á Grænlandi við vél-
ar og tæki.
Kiddi hafði róttækar skoðanir
á málefnum líðandi stundar og
gaf ekki afslátt af þeim. Það var
ekki fyrir hvern sem er að ræða
þau við hann, hann haggaði ekki
sínum skoðunum.
Þau hjónin, Kristíana og
Kiddi, voru afar gestrisin og það
var ekki komið að tómum kof-
unum þegar þau voru heimsótt.
Ég minnist þess þegar við vorum
að spila heima hjá þeim hvað allt-
af var tekið myndarlega á móti
okkur.
Það var gott að leita til Kidda
ef eitthvað fór úrskeiðis, svo ég
tali nú ekki um ef eitthvað var að
bílnum. Hann var kominn á
svæðið áður en varði og á kaf í að
finna bilunina og lagfæra hana.
Þetta lýsir Kidda mjög vel, hann
var alltaf tilbúinn fyrir aðra.
Við hjónin þökkum Kidda fyrir
vináttuna og samfylgd í gegnum
árin og vottum Kristíönu og allri
fjölskyldunni samúð vegna frá-
falls hans.
Jóhannes Sverrisson.
Guðni Kristinn
Sigurðsson
✝ Karl Sveinssonfæddist á
Sléttu í Fljótum,
Skagafirði, 3. júní
1947 og ólst þar
upp. Hann lést á
heimili sínu 22.
mars 2018 eftir
skammvin veik-
indi.
Foreldrar hans
voru Kristín Aðal-
björg Jóna Þor-
bergsdóttir, f. 9. desember
1915 á Helgustöðum í Fljótum,
d. 26. október 1999, og Sveinn
Vilhjálmur Pálsson, f. 15. ágúst
1903 á Gili í Fljótum, d. 28. júlí
1992. Þau hófu búskap 1935, en
fluttu að Sléttu 1943 og bjuggu
þar til 1971 er þau fluttu til
Reykjavíkur.
Systkini Karls: Ólafur, f.
1935, d. 1994, Ásta Arndís, f.
1942, d. 2010, Ingvar Páll, f.
1944, Ástvaldur Bragi, f. 1945,
d. 2006, Þorbergur Rúnar, f.
1950, d. 1997.
Rétt um tvítugt fluttist Karl
til Reykjavíkur og starfaði
hann lengst af
sem bifreiðastjóri
hjá Hreyfli.
Karl var í sam-
búð um tíma með
Eygló Björns-
dóttur, f. 1. nóv-
ember 1942, d. 18.
maí 2012, dóttir
þeirra er Þóra
Birna, f. 1983,
maki Þórarinn
Eggertsson. Börn:
Karl Eggert, Eygló Dís og
Soffía Dagmar. Börn Eyglóar
fyrir eru: Úlfar Þórðarson, f.
1963, giftur Salóme Gunn-
arsdóttur. Börn: Andri Björn,
Orri Leví, Gunnar Hlynur og
Lára Sólveig. Iris Rán Þor-
leifsdóttir, f. 1966, Börn: Sig-
urdís Jara, Andrea Malín og
Rakel Ýr.
Karl var virkur í félagslífi
og má þar einna helst nefna
hestamennskuna sem og kóra-
starf.
Útför Karls fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 4.
apríl 2018, klukkan 13.
Elsku pabbi, mér finnst svo
erfitt að trúa því að þú sért
farinn, söknuðurinn er mikill
og sár.
Hjálpasamari mann var ekki
hægt að finna, og geta líklega
vinir og kunningjar þínir einn-
ig verið sammála því, þú varst
alltaf hlaupinn til ef eitthvað
vantaði. Það var alveg sama
hvað það var; dytta að, passa
afabörnin, sækja og skutla,
íþróttamót eða bara afabíltúr,
þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur.
Ég er svo þakklát fyrir allar
yndislegu minningarnar sem
við eigum um þig. Hestarnir
voru stór þáttur í lífi þínu og
vorum við það heppin að fá að
njóta þess með þér, heimsókn-
ir upp í hesthús og í sveitina
og kíkja á hrossin var í miklu
uppáhaldi hjá krökkunum.
Þú varst mikill sveitakarl og
voru Fljótin þínir heimahagar,
þú reyndir að fara þangað eins
oft og færi gafst. Í Hvammi
undir þú þér vel og varst iðinn
við að fara þangað, dytta að,
endurbæta og bara njóta þess
að vera þar.
Minningarnar sem við eig-
um úr Fljótunum, úr Hvammi,
eru mér dýrmætar, allar sög-
urnar, því þú þekktir líklegast
hverja þúfu þar, berjamó í
Stífluhólunum og veiði í Stíflu-
vatninu stendur þar upp úr
ásamt ferðum okkar yfir á
Siglufjörð. Við vorum byrjuð
að plana að fara í Hvamm í
sumar, sem við munum gera
og veit ég að þú verður með
okkur þar.
Samband ykkar Karls Egg-
erts afastráks var sterkt og
varst þú stór hluti af lífi hans,
ýmislegt sem þið félagarnir
brölluðuð saman, svo margt sem
þú kenndir honum og sem hann
fékk að upplifa með þér, er ég
óendanlega þakklát fyrir það og
ykkar fallega samband. Einnig
sást þú ekki sólina fyrir litlu afa-
prinsessunum þínum.
Veikindin komu hratt og var
það erfitt fyrir þig, sérstak-
lega þar sem þú hefur alltaf
átt erfitt með að taka því ró-
lega og vildir alltaf vera úti um
allt í ýmsum verkefnum. Nú
ert þú líklegast kominn norður
í Skagafjörð að þeysast um á
hestum.
Hvíldu í friði elsku pabbi.
Þín
Þóra Birna.
Elsku besti afi. Ég á svo
margar góðar minningar um
þig, sérstaklega þegar þú fórst
með mig á hestbak og líka að
veiða, það var svo gaman, við
fórum líka stundum saman í
bíó. Ég man líka eftir þegar
við fórum saman í Skagfirð-
ingakaffi á Sauðárkrók, við
vorum að plana að fara þangað
aftur núna í vor. Þú kenndir
mér svo margt.
Elsku besti afi, ég vona að
þú hafir það gott hjá Eygló
ömmu núna, ég held samt að
þú sért kominn á hestbak, ég
veit það að alltaf þegar ég fer
á hestbak núna verður þú með
mér.
Ég mun alltaf hugsa til þín
og mun sakna þín mjög mikið.
Guð geymi þig og allir engl-
arnir á himninum.
Þinn afastrákur
Karl Eggert.
Kalli frændi minn frá Sléttu
í Fljótum er fallinn frá. Síð-
ustu tvö árin voru honum erf-
ið, langar og stuttar sjúkra-
húsvistir en alltaf sama
bjartsýnin og góða skapið sem
voru einkenni hans alla ævi.
Kalli var einstaklega bón-
góður og hjálpsamur. Ég man
þegar hann var unglingur og
fékk vinnu við Skeiðsfossvirkj-
un og hélt þá til í Hvammi að
oft tók hann þá snúninga og
verk sem mér voru ætluð; „ég
skal gera það“ var viðkvæðið.
Samskipti foreldra okkar voru
góð og mikil eftir því sem fjar-
lægðir leyfðu og eftir að Kalli
fór að búa bauð hann foreldr-
um mínum alltaf til sín þegar
þau voru í Reykjavík. Þá var
gjarnan tekið í spil eftir mat-
inn. Kalli var félagslyndur,
sótti kaffifundi Skagfirðinga
meðan hann gat, átti hesta og
hafði mikið yndi af þeim, hafði
gaman af veiði, spilum og
fleiru. Hann unni fjölskyldu
sinni mjög og voru þeir Karl
Eggert miklir félagar. Kalli
hefur alltaf staðið mér nærri
og við hjónin munum sakna
hans mikið með góða skapið
sitt og jákvæðnina. Það er
ekkert ofsagt að góður dreng-
ur sé fallinn frá. Við hjónin
sendum Þóru Birnu og fjöl-
skyldu samúðarkveðjur, einnig
Írisi og Úlfari og fjölskyldum
þeirra.
Kristrún og Karl.
Karl Sveinsson, nokkur orð
til þín.
Samfylgd okkar hófst fyrir
rúmlega tíu árum þegar Þór-
arinn okkar og Þóra þín einka-
dóttir urðu par.
Kalli var góður maður, hafði
hlýja og góða nærveru, hæg-
látur og mikið prúðmenni.
Sagði aldrei styggðaryrði um
nokkurn mann. Hann var oft
glaður og fannst gaman að
segja sögur. Hann var mikill
afi, þegar þau hittust var
stundin svo falleg, hann var
bæði natinn og kærleiksríkur
og barnabörnin hans þrjú elsk-
uðu afa sinn.
Hann var félagslyndur og
sinnti því áhugamáli, hann var
í kór og var góður söngmaður.
Í skötuveislu hér eitt sumarið í
Traðarholti var fullt af fólki og
mikil gleði, söng Kalli lagið
Rósina. Það var dásamlegt og
veit ég að þegar ungu hjónin,
börnin okkar, munu láta verða
af því að pússa sig saman þá
ætlaði hann að stíga á stokk og
syngja þetta lag til Þóru sinn-
ar, en af því verður ekki.
Kalla fannst líka gaman að
dansa og vígðum við pallinn í
ljúfum valsi þetta kvöld.
Ógleymanlegt! Einnig á hverj-
um laugardegi hittust brott-
fluttir Skagfirðingar í kaffi og
spjall og vildi hann ekki missa
af því. Kalli var mikill hesta-
maður og fór í margar slíkar
ferðir. Hann átti stóran og
sterkan vinahóp sem umvafði
hann af kærleik og umhyggju
og gerðu þau margt skemmti-
legt saman, svo sem utan-
landsferðir og margt fleira.
Kalli vann um tíma hjá okk-
ur á Vagnakaup/Bílakaup og
var mikið hjá okkur, við áttum
saman góðar stundir í sum-
arbústaðnum, útilegu á Dalvík,
öll jólin okkar og áramót und-
anfarin ár. Afmælisveislur og
ekki má gleyma nokkrum dög-
um í Hvammi í Fljótum fyrir
nokkrum árum, ættaróðali fjöl-
skyldu hans. Hvað hann var
stoltur að sýna okkur sveitina
sína sem skartaði sínu feg-
ursta, sól og dásamlegt veður.
Kalli hafði líka mjög gaman
af því að skella sér á fjórhjól
með Eggerti og keyra hér í
góðu veðri um Kjósina.
Hann var ótrúlega duglegur
og féll aldrei verk úr hendi.
Hann vildi sífellt hafa eitthvað
fyrir stafni og því hlýtur það
að hafa verið honum þungbært
þegar líkami hans fór sífellt að
gefa sig og hann gat ekki sinnt
öllu sem hann hafði svo gaman
að.
Rúmlega sjötugur er enginn
aldur í dag og hann átti margt
eftir ógert. Því kom kallið of
fljótt og fyrir okkur að kveðja
hann, en kannski líkn fyrir
hann.
Elsku Kalli, takk fyrir
hversu góður þú varst Svein-
birni okkar og mömmu, sem
var orðin öldruð kona.
Hlýju þína og natni viljum
við nú þakka og nafni þínu
höldum við á lofti með barna-
börnunum sem við eigum sam-
an og minnumst þín ætíð með
sögum og gleði
Takk fyrir allt, elsku Kalli,
Guð blessi minningu þína.
Soffia og Eggert,
Traðarholti.
Elsku Kalli. Nú er komið að
kveðjustund, fyrr en við höfð-
um ætlað.
Margs er að minnast af öll-
um þeim stundum sem þú
dvaldir hjá okkur í Miðdal. Þú
sagðir stundum frá því að
krakkarnir litu á þig sem bróð-
ur, sem væri bara aðeins eldri
en mamma þeirra og pabbi.
Vinskapurinn byrjaði í
tengslum við hestamennskuna
en fljótlega fórstu að koma
mikið til okkar í sveitina og
hjálpa til við sveitastörfin enda
úr sveit og naust þess að vera
þar. Með endalausan áhuga á
dráttarvélum og vélavinnu, þú
tókst þátt í heyskapnum og
léttir verulega undir þegar
mikið var að gera og hafðir
gaman af. Þú vílaðir ekki fyrir
þér að vera hálfu og heilu sóla-
hringana á dráttarvél.
Svo voru náttúrlega fjöl-
margar hestaferðir sem við
fórum saman í, sem og styttri
reiðtúrar í Kjósinni. Þú hafðir
gaman af að fara með alla
kippuna í langan reiðtúr inn í
sveit, helst niður Bakkana og
koma seint heim. Þá hafði nú
gjarnan margt sögulegt komið
fyrir á leiðinni sem þú gast
sagt okkur frá í lok dags.
Það var erfitt fyrir svona
duglegan mann þegar heils-
unni fór að hraka og skrokk-
urinn stoppaði þig af. En nú er
hvíldin komin og þú vafalaust
kominn í heyskap eða reiðtúr í
Sumarlandinu.
Hér er fækkað hófaljóni –
heiminn kvaddi vakri Skjóni;
enginn honum frárri fannst; –
bæði mér að gamni’ og gagni
góðum ók ég beislavagni
til á meðan tíminn vannst.
Á undan var ég eins og fluga;
oft mér dettur það í huga
af öðrum nú þá eftir verð. –
Héðan af mun ég hánni ríða, –
hún skal mína fætur prýða,
einnig þeirra flýta ferð.
Lukkan ef mig lætur hljóta
líkan honum fararskjóta,
sem mig ber um torg og tún:
vakri Skjóni hann skal heita;
honum mun ég nafnið veita
þó að meri það sé brún.
(Jón Þorláksson)
Kæra Þóra, við vottum þér
og fjölskyldu þinni okkar
dýpstu samúð og þökkum hon-
um Kalla okkar fyrir samferð-
ina.
Svana, Guðmundur,
Hjalti Freyr, Ólöf Ósk
og Andrea.
Karl Sveinsson