Morgunblaðið - 27.04.2018, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2018
✝ Guðrún ErlaIngvadóttir
fæddist í Reykjavík
22. desember 1958.
Hún lést á líknar-
deild Landspítal-
ans í Kópavogi 14.
apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ingvi Gunnar
Ebenhardsson,
skrifstofustjóri, f.
11. júní 1921, d. 10. júní 2003,
og Emma Guðrún Carlsson, f.
16. október 1922, d. 18. október
1985. Emma Guðrún var fædd
á Íslandi, en ólst upp og bjó í
Kaupmannahöfn fram á full-
orðinsár þar til hún fluttist á
Selfoss eftir að hún kynntist
Ingva. Systir Guðrúnar Erlu er
Jónína Ingvadóttir deildar-
stjóri, f. 31. maí 1962, gift Jó-
hanni Hjartarsyni, lögmanni og
stórmeistara, f. 8. febrúar
smiður, f. 6. maí 1991, og Sæ-
unn Sif Heiðarsdóttir, BS í
verkfræði og tölvunarfræð-
ingur, f. 27. september 1993.
Árið 1997 reistu Guðrún
Erla og Heiðar sér heimili í
Vættaborgum 125 í Grafarvogi
þar sem fjölskyldan hefur búið
síðan.
Guðrún Erla ólst upp á Sel-
fossi og lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á Laugarvatni
árið 1978. Leið hennar lá síðan
í Kennaraháskóla Íslands það-
an sem hún lauk B.Ed.-prófi ár-
ið 1982 og prófi í sérkennslu-
fræðum árið 1984. Samhliða
náminu dvaldi hún nokkur
sumur í Kaupmannahöfn við
ýmis störf, m.a. á leikskóla.
Guðrún Erla starfaði sem sér-
kennari árin 1984-2005, lengst
af í Laugarnesskóla. Þá settist
Guðrún Erla aftur á skólabekk
og lauk diplómanámi í náms-
og starfsráðgjöf árið 2006 og
starfaði síðan sem náms-
ráðgjafi í Fellaskóla allt til árs-
ins 2017.
Útför Guðrúnar Erlu fer
fram frá Grafarvogskirkju í
dag, 27. apríl 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
1963. Börn Jónínu
og Jóhanns eru
Hjörtur Ingvi Jó-
hannsson tónlistar-
maður, f. 7.
september 1987,
og Sigurlaug Guð-
rún Jóhannsdóttir,
BS í hugbúnaðar-
verkfræði, f. 16.
júní 1993.
Hinn 27. júní
1992 giftist Guð-
rún Erla eftirlifandi eiginmanni
sínum, Heiðari Pétri Guðjóns-
syni húsasmíðameistara, f. 24.
júlí 1960. Foreldrar Heiðars
eru Sigurveig Sæunn Stein-
dórsdóttir, f. 11. maí 1940, og
Guðjón Kristján Benediktsson,
f. 31. október 1937. Þau skildu.
Börn Guðrúnar Erlu og
Heiðars eru Emma Guðrún
Heiðarsdóttir myndlistarmaður,
f. 27. júní 1990, unnusti hennar
er Jón Gabríel Lorange tón-
Erla móðursystir mín hefur
kvatt þetta jarðlíf sem verður
mun tómlegra fyrir vikið. Hún
lést þegar lífið var að kvikna á ný
með fuglasöng í brumandi trjám
og löngum sólsetrum yfir Faxa-
flóa. Hún fæddist á þeim tíma
þegar sólin stígur varla upp fyrir
sjóndeildarhringinn en lofaði alla
tíð ljósið og birtuna. Hún hlakk-
aði til komandi sumars, þess sem
aldrei kom. Það er sárt að hugsa
til framtíðarinnar án Erlu en í
stað þess lít ég til baka og ylja
mér við minninguna um yndis-
lega frænku og þær góðu stundir
sem við höfum átt saman í gegn-
um tíðina.
Sterkasta minningin um Erlu á
heima við eldhúsborðið í Vætta-
borgum um kvöldmatarleytið,
helst á spænskum tíma. Yfir afar
gómsætum mat sem Erla töfraði
fram spunnust gjarnan líflegar
umræður. Allt frá því að við
frænkurnar, ég, Sæunn og
Emma, vorum litlar gátum við
spjallað við Erlu á jafningja-
grundvelli. Iðulega rökræddum
við og spáðum í heimsmálin því
hún hlustaði alltaf af einlægni á
það sem við höfðum að segja.
Erla var kennari af guðs náð og
hafði unun af því að miðla af
þekkingu sinni og innsæi. Við eld-
húsborðið reikaði hugur hennar
oft til fyrri tíma þar sem hún
sagði okkur sögur af fjölskyldu
og frændfólki í Danmörku og líf-
inu á Selfossi. Það var því ein-
stakt að fá tækifæri til að fara
með Erlu, mömmu og Sæunni til
Kaupmannahafnar fyrir síðustu
jól þar sem við nutum hvers ein-
asta augnabliks og hún rakti sögu
fjölskyldunnar í Danmörku í
bland við það sem fyrir augu bar.
Erla leyndi aldrei væntum-
þykju sinni til þeirra sem hún
elskaði. Hún var einlægur stuðn-
ingsmaður í leik og starfi, hvort
sem það var þegar við Sæunn
spiluðum saman fótbolta í Val eða
á öðrum vettvangi. Hún sparaði
aldrei hrósið og lifði sig inn í æv-
intýramennsku og ferðalög mín
og dætranna um fjarlæg lönd
þótt hún vildi kannski ekki leika
þann leik eftir sjálf, enda mjög
varkár að eðlisfari.
Og nú þegar lífið kviknar á ný
allt í kringum okkur erum við þó
minnt á það hve viðkvæmt og
stutt það er. Erla fór alltof fljótt
en hún lifir sem fögur minning í
hjörtum okkar og í dætrum sín-
um sem hún var svo einlæglega
stolt af. Það er með trega í hjarta
og tári á hvarmi sem ég kveð þig,
kæra frænka, og þakka þér fyrir
allt það sem þú gafst mér.
Sigurlaug Guðrún
Jóhannsdóttir.
Um þessar mundir tekur dag-
inn sífellt að lengja, grösin byrja
að spretta og manneskjurnar
öðlast að nýju trú á lífið og til-
veruna, eftir að hafa legið í dvala
skammdegis og stormviðvarana.
En í okkar fjölskyldu einkennast
þessir vordagar af djúpri sorg yf-
ir þeim mikla og ótímabæra missi
sem við höfum orðið fyrir.
Að missa er erfitt, ekki síst
þegar um er að ræða einstakling
sem hefur fylgt manni alla tíð, og
hefur alltaf verið til staðar. Það er
sérstaklega erfitt þegar um er að
ræða einstakling sem var í blóma
lífsins og hafði enn svo margt að
færa sínum nánustu: lífskraft,
væntumþykju, ástúð.
Þegar ég var barn var Erla
alltaf til staðar þegar þess þurfti
og þannig hefur það verið síðan.
Sem móðursystir bar hún ávallt
hag minn og minnar fjölskyldu
fyrir brjósti, svo aldrei bar
skugga á. Eftir að dóttir okkar
Ingridar, Kristín Jóna, kom í
heiminn fyrir rétt um tveimur ár-
um, var Erla henni undantekn-
ingalaust góð og tók Kristín strax
ástfóstri við frænku sína. Hún
kallaði hana „Æju“, eins og ég
gerði sjálfur þegar ég var á henn-
ar aldri. Þannig virtist veröldin
snúast áfram, eins og vera bar, en
hlutirnir taka stundum enda fyrr
en maður heldur. Ég kann þó for-
lögunum hinar bestu þakkir fyrir
að hafa kynnt þær stöllur, því
þær glöddu hvor aðra, á meðan
Erla var enn meðal okkar.
Þegar sjúkdómurinn kvaddi
dyra tók heimsóknum til Erlu að
fjölga, því maður veit hvað átt
hefur, þegar maður sér fram á að
missa það. Ég settist iðulega við
píanóið og spilaði lagstúfa sem
voru margir hverjir ekki neitt
sérstaklega vel ígrundaðir. En
Erlu leið betur við að heyra mig
spila og ég kunni að meta þessar
samverustundir.
Nú er komið að leiðarlokum.
Lagið hefur tekið enda, en laglín-
an liggur enn í loftinu, angurvær
að vori.
Vertu sæl, Erla, og takk fyrir
allt.
Hjörtur Ingvi Jóhannsson.
Erlu mágkonu hitti ég fyrst
þegar við Jónína systir hennar
byrjuðum að draga okkur saman
fyrir margt löngu. Þá voru þær
systur báðar ungar og ólofaðar og
leigðu saman íbúð í Reykjavík
þar sem oft var glatt á hjalla. Mér
var vel tekið af stóru systur og
strax í upphafi ræktuðum við með
okkur góðan vinskap sem aldrei
bar skugga á. Erla hafði þá ný-
lega lokið kennaraprófi og
snemma fundið sína lífsköllun í
gegnum kennarastarfið.
Það var Erlu til mikillar gleði
þegar Hjörtur Ingvi systursonur
hennar fæddist ekki löngu síðar.
Naut hann ómældrar ástúðar og
athygli frá frænku sinni rétt eins
og um hennar eigið barn væri að
ræða. Á þessum tíma var Erla
orðin þrítug og meira en tilbúin
að stofna sína eigin fjölskyldu. Sá
draumur rættist farsællega þeg-
ar hún kynntist Heiðari. Þau
giftu sig, stofnuðu heimili og
eignuðust fljótlega dæturnar
Emmu og Sæunni. Þær veittu
Erlu ómælda hamingju og upp
frá því var velferð dætranna það
sem skipti hana mestu máli í líf-
inu. Heiðar og Erla voru mjög
samtaka í heimilisrekstrinum og
nýttu eigin krafta til að byggja
sér fallegt hús í Reykjavík þar
sem fjölskyldan bjó eftirleiðis.
Emma móðir Erlu var hálf-
dönsk að uppruna og uppalin í
Kaupmannahöfn þar sem hún bjó
áður en hún giftist Ingva og flutti
til Íslands. Sveif ætíð danskur
andi yfir vötnunum á æskuheimil-
inu á Selfossi. Erla hafði því alltaf
miklar mætur á öllu því sem
danskt var og ræktaði vel tengsl-
in við Ole móðurbróður sinn og
önnur skyldmenni í Danmörku
þar sem hún dvaldist sumarlangt
á námsárunum. Þessa sá líka
merki í matargerðinni þegar
listakokkurinn Erla töfraði fram
kræsingar eftir dönskum upp-
skriftum fyrir okkur hin auk þess
sem hún hafði miklar mætur á
danskri hönnun. Síðasta ferð
Erlu til Danmerkur var fyrir síð-
ustu jól þegar megnið af kvenlegg
fjölskyldunnar brá undir sig betri
fætinum. Áttu þær stöllur saman
ógleymanlegar stundir í Kaup-
mannahöfn sem munu lifa áfram í
minningunni.
Erla var ætíð mjög samvisku-
söm og kastaði ekki höndunum til
neinna verka, hvort sem var í
vinnu eða einkalífi. Hún hafði
brennandi áhuga á kennarastarf-
inu, sér í lagi sérkennslu og
námsráðgjöf fyrir þá nemendur
sem glímdu við örðugleika í námi.
Erla fylgdist vel með þróun á
þeim sviðum og sótti sér fram-
haldsmenntun meðfram kennara-
starfinu.
Það var mikið áfall þegar Erla
greindist öllum að óvörum með
illvígan sjúkdóm fyrir tæpu ári,
hún sem hafði ætíð verið svo
hraust og hugsað vel um heilsuna.
Það var þungur dómur sem hún
átti erfitt með að sætta sig við og
vakti upp erfiðar minningar um
það þegar móðir hennar þurfti
einnig að lúta í lægra haldi fyrir
sama vágesti langt um aldur
fram.
Hún barðist eins og ljón en
enginn má sköpum renna og því
fór sem fór. Óhætt er að segja að
ótímabært fráfall Erlu skilji eftir
stórt skarð í okkar litlu fjöl-
skyldu, sér í lagi fyrir dætur
hennar og eiginmann.
Kæra mágkona, takk fyrir
samfylgdina sem var okkur öllum
svo mikils virði þótt hún yrði allt-
of stutt. Blessuð sé minning Guð-
rúnar Erlu Ingvadóttur.
Jóhann Hjartarson.
„Enginn fær sjálfur rök sinna
daga fundið“ segir Helgi Hálf-
danarson í ljóðaþýðingu. Þessi
orð leituðu á hugann þegar ég
frétti af andláti Guðrúnar Erlu
náms- og starfsráðgjafa; dauðinn
þyrmir engum en óviss er hans
tími og á augabragði er lífið
slokknað. Guðrún Erla átti
starfsvettvang sinn í skóla og þar
blandast engum hugur um að
náms-og starfsráðgjafar eru lyk-
ilmenn í skólastarfinu. Ekki að-
eins vinna þeir ásamt kennurum,
skólastjórnendum og öðru starfs-
fólki skólans að því að styðja við
nám nemenda og auðvelda þeim
að átta sig á eigin óskum varðandi
framtíð sína heldur eru þeir mik-
ilvægir trúnaðarmenn nemenda
og fjölskyldna þeirra sem þau
treysta og vita að þeir geta leitað
til þegar vanda ber að höndum.
Í mínum huga var Guðrún Erla
einstök manneskja, ekki aðeins
góður samstarfsmaður heldur
einnig tryggur vinur sem bar vel-
ferð annarra fyrir brjósti. Já-
kvæðni hennar og brosið sem
náði upp til augna voru hvetjandi
og gleðjandi í erli dagsins og léttu
undir við lausn verkefna. Viðmót
hennar einkenndist af hógværð,
hlýju, manngæsku og næmi á líð-
an annarra. Átti það ekki aðeins
við um nemendur og fjölskyldur
þeirra heldur ekki síður okkur
samstarfsfólk hennar. Þrátt fyrir
að hún væri iðulega störfum hlað-
in gaf hún sér alltaf öðru hvoru
tíma til að líta inn hjá mér í lok
dags rétt til að heyra hvernig mér
liði. Hún var einstakur hlustandi,
var óspör á að lofa það sem vel
var gert og veita uppbyggilega og
lausnamiðaða endurgjöf; verk-
efnin voru til að leysa, hindranir
til að sigrast á.
Guðrún Erla var afskaplega
góður náms- og starfsráðgjafi,
hún var sérkennari að auki og
veitti það henni meiri hæfni til
starfa sinna með nemendum og
fjölþættari sýn á vanda þeirra.
Henni var í mun að búa ung-
lingana sem best undir nám og
starf að loknum grunnskóla og
átti hugmynd að því, að auk viku-
legra tíma í náms- og starfs-
fræðslu og lífsleikni hjá 10. bekk
byði hún upp á valáfanga á ungl-
ingastigi sem miðaði að því að
sporna við brottfalli. Er það til
marks um hve vel hún skynjaði
þarfir nemenda og hve umhugað
henni var um að þeir næðu ár-
angri og farnaðist vel að loknum
grunnskóla.
Guðrún Erla lést langt fyrir
aldur fram. Hannes Pétursson
skáld segir á einum stað að dauð-
inn sé regla sem reglur nái ekki
til. Dauðinn „er endapunktur
margsinnis á skökkum stað, að
því er mannlegri skynsemd virð-
ist, og það gerir ferðir hans óskilj-
anlegar“. Þessi orð eru réttmæt
hvað Guðrúnu Erlu varðar. Hún
féll frá í blóma lífsins en víst hafði
hún margt unnið sem mörgum
lánast ekki á lengri ævi. Með
henni er fallin í valin einstök
mannkostakona sem brá ljóma á
umhverfi sitt og verður hennar
sárt saknað. Ástvinum hennar
öllum sendi ég samúðarkveðju.
Kristín Jóhannesdóttir.
Fyrir nærri hálfri öld bundust
tvær 12 ára stúlkur vináttubönd-
um. Höfðu þekkst í mörg ár, en á
þessum tíma myndaðist strengur
milli þeirra. Unglingsárin tóku
við og að loknu landsprófi ákváðu
þær að fara í Menntaskólann á
Laugarvatni og voru saman í her-
bergi í þrjá vetur. Vináttan
styrktist enn frekar með tíman-
um. Guðrún Erla vinkona mín var
traust og samviskusöm.
Erla greindist með krabba-
mein fyrir ári. Þetta ár hefur tek-
ið á, hún gekk í gegnum erfiðar
lyfjameðferðir sem því miður
skiluðu ekki árangri og lést hún
laugardaginn 14. apríl sl. Erla var
ekki sú sem auglýsti á facebook
hvað gerðist í hennar lífi. Þvert á
móti vildi hún sem minnst um
sína hagi tala út á við, og átti það
líka við um veikindin. Því var það
þannig að margir sem þó þekktu
hana allnokkuð, eins og gamlir
skólafélagar, höfðu ekki hug-
mynd um krabbameinið og bar-
áttuna sem hún háði. En þannig
var bara hún Erla.
Emma og Ingvi, foreldarnir og
systurnar, Erla og Jóna, fóru að
mig minnir á hverju ári til Spán-
ar. Á þessum tíma var ekki mjög
algengt að fólk færi í sólarlanda-
ferðir og þekkti ég enga aðra sem
stunduðu það. Ekki var laust við
að ég öfundaði Erlu af því. En það
kom nú kannski ekki til af góðu
því Emma móðir hennar þjáðist
mjög af liðagigt og leið mun betur
í hitanum. Þegar ég hugsa til
baka, þá finnst mér að veikindi
Emmu hafi mótað Erlu ansi mik-
ið. Erla var að sumu leyti hæglát
og alvörugefin. En jafnframt var
stutt í hláturinn og fallega brosið
á góðum stundum. Erla blómstr-
aði á Laugarvatni, það var eig-
inlega ekki annað hægt, heima-
vistarskóli á þessum mótandi
árum er besti skólinn. Og þar
eignast maður vini fyrir lífstíð.
Erla kenndi einn vetur í Reyk-
holtsskóla í Biskupstungum eftir
stúdentspróf, og fór síðan í kenn-
araskólann. Kennsla varð ævi-
starfið, seinna sérkennari og
námsráðgjafi.
Og svo kynntist hún honum
Heiðari sínum, og dæturnar
fæddust, Emma Guðrún og Sæ-
unn Sif. Þau byggðu sér fallegt
hús, það má segja að dugnaðar-
forkurinn Heiðar hafi byggt það
með eigin höndum, mörg voru
handtökin þar. Falleg fjölskylda
og Erla svo stolt af þeim. Stelp-
unum hefur gengið mjög vel í sínu
námi og framtíðin blasir við þeim.
Ég veit að Erla verður áfram
stolt af þeim og fylgist með úr
fjarska. Sárt er það að fá ekki að
hafa hana áfram með okkur, en
kæra fjölskylda, ég vona að með
tíð og tíma getið þið þakkað fyrir
að hafa átt hana Erlu. Þakkað
fyrir öll góðu árin og góðu stund-
irnar. Ljúfar minningar eru dýr-
mætar.
Elsku Heiðar, Emma, Sæunn,
Jóna og fjölskyldan öll. Ég sendi
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður (Sigga Jóna)
og fjölskylda.
Árið 1979 lágu leiðir okkar
Erlu saman í Kennaraháskóla Ís-
lands. Við vorum tvítugar og lífið
rétt að byrja, höfðum báðar tekið
dönsku sem valfag og það átti eft-
ir að skila okkur mörgum góðum
stundum. Erla átti djúpar rætur í
Danmörku og ég fékk að njóta
þess á margan hátt. Með henni
kynntist ég dönsku fjölskyldulífi,
fékk að fljóta með í heimsóknir til
vina og vandamanna og lærði að
rata í Kaupmannahöfn. Það má
segja að hún hafi orðið örlaga-
valdur í mínu lífi. Síðustu vikur
hef ég velt fyrir mér hvort stór
hluti af þeim danska sjarma sem
heillaði mig hafi kannski legið í
hennar eigin persónu og um-
hverfi. Það var upplifun að koma
á heimili foreldra Erlu, þar sem
andrúmsloftið var einstaklega
létt, en líka fullt af umhyggju.
Lengi býr að fyrstu gerð. Um-
hyggja, gleði og jákvæðni fylgdu
Erlu fram á síðustu stund og eng-
an þekki ég sem var jafn eðlis-
lægt að samgleðjast öðrum.
Hringing frá Erlu á afmælisdag-
inn brást ekki þó hún stæði í sínu
stríði. Stríð er sennilega ekki
rétta orðið, því hún tók snemma
þann pól í hæðina að sigrast á
krabbameininu með jákvæðni og
trú. Hún leitaði uppi dæmi sem
sönnuðu að enginn úrskurður
væri óhrekjandi og þar kom
Gunnhildur skólasystir okkar inn
með sinn styrk.
Á kveðjustund leitar hugurinn
til samverustunda innan lands og
utan. Æfingakennslan, boðsferð á
herragarð í Danmörku, sumur í
Kaupmannahöfn, sumarbústaða-
ferðir með börnum og eiginmönn-
um, að ógleymdum Spánar-
ströndum á meginlandinu og
Mallorca. Síðasta samverustund-
in í Malaga fyrir nokkrum mán-
uðum er ómetanleg á þessum
tímamótum.
Erla var gæfumanneskja í
einkalífi. Í öllum hennar orðum
og gjörðum skynjaði maður þá
ást, virðingu og metnað sem hún
hafði til dætra sinna og eigin-
manns, þar bar ekki skugga á.
Sama má segja um samband Erlu
við Jónu systur sína sem staðið
hefur eins og klettur með henni
undanfarið ár. Þær voru fallegar
sögurnar um systrabönd og allt
sem gert var til að lifa lífinu fram
á síðustu stund. Emma og Sæ-
unn, þessar einstöku dætur, áttu
hug Erlu og það voru margir
áfangarnir í lífi þeirra sem glaðst
var yfir meðan hún lifði. Það var
bæði fallegt og átakanlegt að sjá
þær fylgja mömmu sinni þetta
þungbæra ár og sýna hvað í þeim
býr af hlýju og einlægni. Fram
undan er enn einn glæsilegur
áfangi í fjölskyldunni þar sem
Erla verður með í anda, glöð og
stolt eins og alltaf. Megi Guð og
gæfan fylgja fjölskyldunni á erf-
iðum tímum og inn í bjartari
framtíð. Ég kveð Erlu vinkonu
með innilegu þakklæti, virðingu
og ást.
Þórhalla.
Kær vinkona til áratuga hefur
kvatt þetta jarðlíf eftir stutt en
erfið veikindi. Á slíkri stundu
mega orð sín lítils og það er óend-
anlega sárt til þess að hugsa að
hún fái ekki lengur notið lífsins
með fjölskyldu sinni, Heiðari og
dætrunum, Emmu og Sæunni Sif.
Við kynntumst haustið 1974,
þegar við hófum nám við Mennta-
skólann á Laugarvatni, og hefur
vinátta okkar staðið frá þeim
tíma. Á kveðjustund koma ótal
minningar upp í hugann, dýr-
mætar minningar frá áratuga
samfylgd sem vekja hlýju í
brjósti og ég hugsa með þakkæti
til.
Erla var einstaklega traust og
góð manneskja, með hlýja og
góða nærveru. Hún gladdist ein-
læglega með vinum og fjölskyldu
og studdi dyggilega þegar þess
þurfti. Á fagnaðarstundum naut
Erla sín vel, brosmild og geisl-
andi falleg, hress og skemmtileg
og með hlátur sem alla smitaði.
Erla var sérkennari að mennt og
náms- og starfsráðgjafi. Kennsla
og ráðgjöf var hennar köllun og
það var ekki annað hægt en að
hrífast með þegar hún ræddi þau
mál. Hún var dugleg og ósér-
hlífin.
Erla var mikil fjölskyldumann-
eskja og naut þess að hlúa að sín-
um. Heiðar og dæturnar, Emma
og Sæunn Sif, voru hennar líf og
yndi. Samband Erlu og Heiðars
var traust og fallegt og dæturnar
studdi hún og hvatti. Glæsilegar,
vel menntaðar ungar konur sem
bera foreldrum sínum fagurt
vitni.
Hún tókst á við erfiðan sjúk-
dóm af yfirvegun og æðruleysi,
hélt í vonina og vildi umfram allt
engum kvíða valda. Hún var
þakklát öllum þeim sem veittu
henni hjálparhönd í veikindunum.
Nú skilur leiðir um sinn. Ég
kveð kæra vinkonu, þakklát fyrir
þær samverustundir sem við átt-
um, og óska henni hvíldar og
blessunar á æðra tilverustigi. Við
Stefán sendum Heiðari, Emmu,
Sæunni Sif og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Minningin um Erlu mun lifa
áfram björt og hlý.
Svanhvít Jakobsdóttir.
Í fáum orðum viljum við minn-
ast hennar Erlu okkar. Hún var
samstarfsmaður okkar og vinur
Guðrún Erla
Ingvadóttir