Morgunblaðið - 27.04.2018, Blaðsíða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2018
✝ AðalheiðurDóra Magnús-
dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
18. janúar 1923.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 15. apríl 2018.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ragnheiður Hall-
dórsdóttir, f. í Kot-
múla í Fljótshlíð 6.
maí 1892, d. 9. janúar 1979, og
Magnús Helgi Valtýsson, f. á
Búðarhóli í Austur- Landeyjum
6. október 1894, d. 15. febrúar
1972. Systur Dóru eru Guð-
björg Vallý, f. 4. október 1928,
og Hjördís, f. 10. maí 1931.
Dóra giftist Ólafi Konráð
Sveinssyni, f. 18. júlí 1920, d. 9.
mars 1988, árið 1945 og eign-
uðust þau fjögur börn. Þau eru:
1) Magnús Helgi, f. 1. júlí 1947,
d. 28 maí 2007. Maki Guðbjörg
Rósant Stefánsdóttir, f. 19. maí
1948, d. 14. júlí 2015. Börn
þeirra: Hanna Dóra, f. 13. nóv-
ember 1966, maki Trausti Sig-
urðsson, f. 15. apríl 1957, eiga
úar 1981, Aðalheiður Dóra, f. 2.
ágúst 1984, Elín, f. 3. sept-
ember 1986, og Ólafur Konráð,
f. 11. júlí 1989.
Dóra fæddist í Vestmanna-
eyjum í húsi sem nefndist
Höfðabrekka, en síðar fluttist
fjölskyldan að Lambhaga. Hún
spilaði handbolta með Tý sem
ung kona og allar götur síðan
hafði hún mikinn áhuga á
handbolta og hélt allt tíð með
sínum mönnum í ÍBV. Dóra
fluttist til Reykjavíkur og lærði
kjólasaum á saumastofunni
Gullfossi sem rak líka versl-
unina Gullfoss í Miðbæjarmark-
aðnum. Dóra og Ólafur stofn-
uðu heimili í Kleppsholtinu þar
sem þau bjuggu fyrstu árin.
Nokkru seinna byggðu þau sér
hús í Nökkvavogi 12 ásamt
Torfa og Margréti systur Ólafs.
Síðar þegar börnin fæddust
sinnti hún barnauppeldi og
heimilisstörfum. Dóra og Ólaf-
ur byggðu upp fyrirtækið Hauk
og Ólaf ásamt Hauki og Krist-
ínu, vinafólki sínu. Dóra vann
síðar á Prjónastofunni Malin og
á Hótel Sögu. Dóra og Ólafur
ferðuðust mikið saman um há-
lendi Íslands með félagsskap
sem nefndist Mópokarnir, og
síðar með foreldrum Dóru.
Útför Dóru verður gerð frá
Langholtskirkju í dag, 27. apríl
2018, klukkan 15.
þau þrjá syni. Ólaf-
ur Stefán, f. 27.
nóvember 1967,
maki Anna Rún-
arsdóttir, f. 30. maí
1967 og eiga þau
þrjú börn. Helgi, f.
9. janúar 1972,
maki Geirlaug
Dröfn Oddsdóttir,
f. 18. október 1975,
og eiga þau tvær
dætur. Skúli, f. 23.
júlí 1976. 2) Sigmar Steinar, f.
23. ágúst 1949, maki Sigríður
Maggý Hansdóttir, f. 2 sept-
ember 1952. Barn þeirra er
Ragnheiður, f. 3. júní 1979, og
á hún tvö börn og eitt barna-
barn. 3) Halldór, f. 12. nóv-
ember 1950, maki Líneik Jóns-
dóttir, f. 17 janúar 1952. Barn
þeirra er Ólafur Freyr, f. 12.
júlí 1973, og á hann þrjú börn.
Unnusta hans er Hólmdís
Ragna Benediktsdóttir, f. 27
október 1973. 4) Ólöf Ragn-
heiður, f. 26. mars 1953. Maki
Sigurður Albert Ármannsson,
f. 14. apríl 1955. Börn þeirra
eru Ármann Eydal, f. 13. jan-
Í dag kveð ég ömmu Dóru.
Ömmu sem gat svo sannarlega
verið hlý en fyrst og fremst góður
kennari og fyrirmynd.
Hún kenndi mér að fara vel
með, standa með mér og mínum
skoðunum því ekki vorum við
alltaf sammála enda kannski of
líkar í skapi. Ömmu sem féll aldr-
ei verk úr hendi hvort sem það
var heima eða fyrir austan í sælu-
reitnum þeirra afa austur í
Fljótshlíð.
En við eldri systkinin vorum
svo heppin að fá að vera mikið
fyrir austan með ömmu og afa er
verið var að byggja bústaðinn.
Hún var dugleg við að finna okk-
ur verk sem við gátum unnið.
Sækja vatn, negla og taka til.
Amma var hæg og ekki fór
mikið fyrir henni. Hún var lista-
maður er kom að hannyrðum og
marga flíkina saumaði hún á mig
í gegnum tíðina, t.d. spariföt jafnt
undir föt, kjóla og kápur. Allar
vönduðu peysurnar sem hún
prjónaði á mig.
Ég er enn að nota peysur sem
hún prjónaði á mig er ég var 16
ára og hún vildi nú ekki að mér
yrði kalt á þessu skátaflandri
(skátafári var orðið sem hún not-
aði) og þær fylgja mér enn á
flandri mínu um landið okkar
fagra.
Peysurnar ásamt sokkunum
sem hún prjónaði á strákana
mína eru vel geymdar.
Ekki er hægt annað en minn-
ast á hvað hún var mikill snill-
ingur er kom að því að baka og
elda.
Eitt sumar var ég hjá ömmu
og afa í nokkrar vikur og var
hugsað um mig eins og prinsessu,
búið að taka til morgunverð
handa mér er ég kom á fætur og
er ég kom heim úr vinnu var
hnossgæti á borðum og svo mátti
afi keyra mig og sækja á skáta-
fundi.
Einnig átti ég góðar stundir
við lestur og náði að lesa flest-
allar bækurnar í bókahillunni í
stofunni í Nökkvavoginum.
Takk kærlega fyrir alla sam-
veruna í næri 52 ár, elsku amma
Dóra.
Þó í okkar feðrafold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Þegar dags er þrotið stjá
þróttur burtu flúinn.
Fátt er sælla en sofna þá
syfjaður og lúinn.
(Rögnvaldur Björnsson)
Þín
Hanna Dóra.
Elsku heimsins besta ofur-
amma.
Þó að missirinn sé óneitanlega
mikill núna þegar þú hefur kvatt
okkur þá megum við ekki gleyma
gleðinni sem þú færðir okkur né
þeim miklu áhrifum sem þú hafð-
ir á líf okkar og uppvöxt.
Tveggja vanilludropaglasa
vöfflurnar þínar verða ekki topp-
aðar og leitin að Búkollu verður
aldrei framar flutt af jafn mikilli
snilld þó að hlustendurnir væru á
sínum tíma stundum sofnaðir áð-
ur en Búkolla hafði skotið upp
kollinum. Þau voru ófá skiptin
sem litlar tær og fingur fengu yl í
þínum faðmi og alltaf var pláss
fyrir einn í viðbót þó að settin
væru ef til vill orðin þrjú. Þú
varst alltaf aðdáandi númer eitt,
sama hvort afrekin voru stór eða
smá, og við áttum alltaf vísan
botnlausan stuðning hjá þér þó
að við værum ekki alltaf í rétti.
Þú hafðir óbilandi trú á okkur og
öllu því sem við tókum okkur fyr-
ir hendur.
Hugrekki þitt, æðruleysi og
umfram allt sú hjartahlýja sem
þú gafst af þér mun alltaf verða
okkur minnisstæð sem og það
fordæmi sem þú sýndir okkur að
sama hvað lífið leggur á mann þá
er aldrei inni í myndinni að gefast
upp heldur takast á við allar að-
stæður með reisn og hlýju hjarta.
Með ást, söknuði og þakklæti,
Aðalheiður Dóra, Elín og
Ólafur Konráð.
Nú er komið að kveðjustund
hjá okkur ömmu. Það voru for-
réttindi að eiga hana sem vin og
ömmu og að hafa hana til 95 ára
aldurs er nokkuð sem ég verð æv-
inlega þakklátur fyrir. Tíminn
sem við nýttum saman var svo
skemmtilegur, það var hlegið og
haft gaman hvert svo sem verk-
efnið var. Við áttum það sameig-
inlegt að við höfðum sterkar
skoðanir á flestu og lágum ekkert
á þeim og það var líklega það
skemmtilegasta sem við gerðum,
að rökræða og takast á um mis-
munandi málefni.
Amma hafði þann einstaka
hæfileika að vera bæði hlý og búa
yfir gífurlegum andlegum styrk.
Það var ekkert sem kom henni úr
jafnvægi og það skipti ekki máli
hvað kom upp; alltaf var hún
kletturinn sem maður gat leitað
til. Það voru ófáir hlutir sem við
brölluðum saman því það var oft
þannig að þegar enginn vildi
koma með mér í ævintýri þá var
hún meira en tilbúin. Við bökuð-
um saman loftkökur þegar ég var
12 ára og þótt kattahlandslyktin
af hjartarsaltinu væri alla að
drepa sagði hún ekki orð. Við
fórum stundum að versla á
ókristilegum tímum eða skelltum
okkur í bíltúr um Reykjavík og
þetta situr eftir sem bestu minn-
ingarnar okkar saman.
Elsku amma, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig og ég
hlakka til þess þegar við hittumst
næst.
Ármann Eydal Albertsson.
Jarðvist Dóru frænku er nú
lokið. Mínar fyrstu minningar um
hana eru frá því að hún var ung
kona og ég lítil stelpa. Hún var þá
nýkomin frá Vestmannaeyjum til
Reykjavíkur og bjó hjá foreldr-
um mínum um tíma, en mamma
mín og Dóra voru systradætur.
Ég var alltaf óskaplega spennt
yfir því að fá að hafa þessa fallegu
og góðu frænku mína inni á heim-
ilinu og leit mjög upp til hennar.
Hjá foreldrum mínum kynntist
Dóra honum Óla frænda, sem var
uppáhaldsfrændi minn, og þau
felldu hugi saman, en ég var nú
ekkert allt of ánægð með það til
að byrja með, því mér fannst þau
bæði pínulítið vera að svíkja mig.
Ég áttaði mig þó fljótlega á því að
þarna væru mínar tvær uppá-
haldsmanneskjur alltaf aðgengi-
legar á sama stað og þar að auki
nánast alltaf í sama húsi og ég
þangað til ég flutti úr foreldra-
húsum, því Dóra og Óli byggðu í
félagi við foreldra mína tvíbýlis-
hús í Nökkvavogi 12, þar sem þau
öll áttu heima til æviloka og er
hún síðust þeirra til að fara það-
an. Saga þeirra í þessu húsi nær
yfir marga áratugi og er Dóra bú-
in að búa þar í næstum 70 ár. Með
andláti Dóru er lokið fyrsta kafl-
anum í sögu þessa húss.
Ég hef alltaf verið í miklu og
góðu sambandi við Dóru frænku.
Við fórum t.d. saman í Hagkaup
einu sinni í viku í mörg ár og ef ég
var í burtu, sem kom stundum
fyrir, þá fékk ég afleysara fyrir
mig, svo að þráðurinn slitnaði
ekki. Við áttum góðar stundir í
þessum búðarferðum okkar. Þar
kom þó að þessar ferðir okkar
fjöruðu út, eins og gengur þegar
aldurinn færist yfir og tröppur og
stigar verða einhverra hluta
vegna erfiðari yfirferðar. Við
héldum þó alltaf góðu sambandi.
Aldrei kom ég að tómum kofun-
um hjá Dóru, hvorki hvað varðaði
veitingar né spjall um heima og
geima, og alltaf tók hún mér
fagnandi. Hún átti fallegt heimili
sem hún hugsaði um af natni,
eins og allt annað sem hún gerði.
Hún var mikill fagurkeri og hafði
gott auga fyrir fallegri hönnun.
Hún var snillingur í sauma- og
prjónaskap og mörg meistara-
verk á því sviði hafa komið frá
henni. Mér er minnisstætt þegar
Margrét dóttir mín, sem hafði
látið sauma á sig árshátíðarkjól
hjá saumakonu og borgað stórfé
fyrir, kom með kjólinn til Dóru
nokkrum klukkustundum fyrir
árshátíð, vægast sagt óánægð
með útkomuna, og leitaði ráða
hjá henni. Dóra sá strax hvað var
að, tók málið í sínar hendur og
lagaði kjólinn á örskotsstundu og
útkoman varð sú að sjaldan hefur
sést fallegri kjóll á mínu heimili,
reyndar svo fallegur að Margrét
gifti sig síðar í kjólnum og á hann
enn. Þetta á hún Dóru að þakka
en ekki saumakonunni.
Dóra og Óli eignuðust fjögur
börn, öll einstaklega vel gerðar
og ljúfar manneskjur, og þau
voru líka svo heppin að eignast
fjögur tengdabörn, öll svipaðrar
gerðar. Út frá þeim er kominn
nokkur fjöldi afkomenda og var
Dóra afskaplega ánægð með hóp-
inn sinn á sinn hógværa hátt. Það
voru forréttindi að þekkja Dóru
frænku og þakka ég henni
margra áratuga samfylgd. Nú
mun ég ylja mér við minningarn-
ar.
Fjölskylda mín og ég vottum
öllum afkomendum Dóru okkar
dýpstu samúð.
Helga Torfadóttir.
Mig langar með fáeinum orð-
um að minnast Aðalheiðar Dóru
Magnúsdóttur móðursystur
minnar sem lést hinn 15. apríl
síðastliðinn.
Dóra var elst þriggja systra,
dætra þeirra hjóna Ragnheiðar
Halldórsdóttur og Magnúsar
Valtýssonar í Lambhaga í Vest-
mannaeyjum. Yngst þeirra
systra er Hjördís og síðan Guð-
björg Vallý, móðir mín.
Frá því að ég man eftir mér
talaði mamma mikið um systur
sínar og auðheyrt var að hún bar
afar mikla virðingu fyrir þeim
báðum og einkum þó Dóru, stóru
systur sinni. Dóra var henni
sannarlega eins konar fyrirmynd
í svo mörgu.
Ég fann strax sem barn og
unglingur að Dóra var ákaflega
þægileg og góð manneskja. Þá
átti ég þess stundum kost að fara
til Reykjavíkur, stundum með
mömmu en stundum einn. Þá
gisti ég oft hjá Dóru og Óla á
heimili þeirra í Nökkvavoginum.
Þar leið mér afar vel og þau hjón-
in kappkostuðu sannarlega að
láta mér líða vel hjá sér. Ekki
skyggði á að strákarnir þeirra,
Maggi, Denni og Halli, voru á
nokkuð svipuðum aldri og ég og
við gátum ærslast og leikið okkur
daginn út og inn. Þá var sann-
arlega mikið fjör og mikið gaman.
Ragnheiður var yngst þeirra
systkina og í minningunni var
hún hin prúða og góða litla
frænka í Reykjavík.
Í þessum ferðum fóru Óli og
Dóra oft með okkur krakkana í
bíltúra á drossíunni, grænum
Dodge R 7474. Fyrir mér voru
þær ferðir ævintýri líkastar, ekki
síst vegna þess að mamma og
pabbi áttu þá ekki bíl þannig að
fyrir peyja úr Vestmannaeyjum
var þetta alger hápunktur.
Dóra og Óli komu oft til Eyja,
stundum um þjóðhátíðir. Og þá
var kátt í höllinni hjá okkur
krakkaskaranum í Lambhaga.
Þá styrktust og fjölskylduböndin
og bæði fullorðnir og börn nutu
þess að vera saman.
Frá því að ég man eftir mér
bjuggu Dóra og Óli í Nökkvavog-
inum og áttu þar fallegt og gott
heimili. Eftir að Óli féll frá langt
um aldur fram bjó Dóra áfram á
sama stað og undi sér vel þar til
yfir lauk. Hún var umvafin hlýju
frá sínum nánustu fram til síð-
ustu stundar.
Með Dóru frænku er fallin frá
góð kona, móðir, amma,
langamma og langalangamma.
Við minnumst hennar með hlýju
og söknuði. Við hjónin vottum öll-
um ættingjum og vinum okkar
innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Aðalheiðar
Dóru Magnúsdóttur.
Ragnar Óskarsson.
Aðalheiður Dóra
Magnúsdóttir
Elsku Geiri brói.
Nú er þjáningum
þínum lokið. Við töl-
uðum saman á
hverjum degi. Ég er
bara ekki að trúa þessu. Ég er al-
veg dofin. Þú varst búinn að vera
veikur síðustu ár, oft lent á spítala
og oft höfum við haldið að þetta
væri þitt síðasta. En þrjóskur
varstu og alltaf komstu til baka,
en í þetta sinn kemur þú ekki til
baka og það er óbærileg hugsun.
Hvað gerum við án þín? Þú varst
kletturinn í fjölskyldunni og alltaf
gat ég leitað til þín, ef mig vantaði
eitthvað þá var hringt í Geira. All-
ir sem þekkja þig vita að þú vildir
allt fyrir alla gera, ef þú gast
hjálpað þá var það ekkert mál.
Fljótlega eftir að þú fluttist
suður fórstu að keyra leigubíl, þá
voru þeir margir sem byrjuðu í
gegnum þig og fengu leyfi. Þú
varst alveg einstakur maður með
hjarta úr gulli. Við ferðuðumst
mikið erlendis og eftir að við fór-
um í fyrsta sinn til Bandaríkjanna
kom lítið annað til greina. Þú
hafðir þinn einkabílstjóra sem
fannst nú ekki beint leiðinlegt að
keyra út um allt.
Alltaf varstu hress og kátur þó
að í enda dagsins hafirðu varla
getað stigið í fæturna en aldrei
léstu bugast og alltaf fórum við
aftur og aftur. Ein ferð var þó eft-
ir og það var að fara í siglingu,
mikið vildi ég að við hefðum náð
því. Við ætlum nú samt að reyna
að gera allt til að láta það rætast
og ég veit að þú verður með okkur
í anda.
Elsku Geiri, mikið á ég eftir að
sakna þín og á bara erfitt með að
ímynda mér lífið án þín en ég veit
að mamma og Hjödda systir taka
vel á móti þér, mátt sko kyssa þær
og knúsa frá mér. Við sjáumst
þegar minn tími kemur.
Elsku Inga og fjölskylda, við
munum standa saman í þessum
erfiðleikum.
Guðfinna, Gunnþór
og fjölskylda.
Það er fátt í þessu lífi okkar
eins sorglegt og að setjast niður
og byrja að hugsa upp efni í minn-
ingargrein um manneskju sem
hefur verið manni einstaklega
kær, og það í meira en þrjá ára-
tugi.
Það var búið að vera vitað í
langan tíma að það væri tvísýnt
með heilsu Oddgeirs, en þessi
Oddgeir
Kristjánsson
✝ Oddgeir Krist-jánsson fæddist
6. ágúst 1961. Hann
lést 13. apríl 2018.
Útför Oddgeirs
fór fram 25. apríl
2018.
staða hafði reyndar
komið upp nokkrum
sinnum áður og jafn-
oft kom hann til
baka, öllum til mik-
illar undrunar í
hvert sinn.
Öðrum eins harð-
jaxli og Geira man
ég bara ekki eftir, að
öllum öðrum ólöst-
uðum.
Undanfarin ár
hafa einkennst af endalausri bar-
áttu við margslungin og mjög
krefjandi veikindi, og þar kom
best í ljós hans einstaki persónu-
leiki sem einkenndist af mikilli
þrautseigju og kímnigáfu.
Hann gerði lítið úr sínum hlut í
öllum þessum bardögum sem
hann háði, en þakkaði að öllu leyti
sinni trygglyndu og þolinmóðu
fjölskyldu hvert sinn sem sigur
hafðist.
Í samtölum okkar í gegnum öll
þessi ár kom alla tíð í ljós hvað
hann elskaði fjölskylduna sína
mikið og bar velferð hennar fyrir
brjósti meira en nokkuð annað í
þessum heimi.
Það skein í gegn að hann var
mjög þakklátur öllu því heilbrigð-
isstarfsfólki sem tók þátt í að
sinna honum á þessum erfiðu tím-
um.
Oddgeir var vinur minn í 32 ár
og aldrei bar skugga á þá vináttu í
allan þann tíma. Hann var með
eindæmum skemmtilegur dreng-
ur með stórkostlega frásagnar-
gáfu, hjálpsamur og greiðvikinn
við alla þá sem voru honum kærir
og mátti eiginlega ekkert aumt
sjá án þess að reyna að bæta þar
úr.
Ég sagði oft við hann Geira að
bara að heyra í honum og heyra
hann hlæja gerði alla daga betri.
Hann reyndist mér og fjöl-
skyldu minni einstaklega vel alla
tíð og mikil eftirsjá er að honum
Oddgeiri, skarð sem ekki verður
fyllt.
Oddgeir vann með föður mín-
um í mörg ár og nákvæmlega
sömu sögu hefur pabbi að segja,
þar bar aldrei skugga á samskipti
þeirra alla tíð, mikill vinátta og
gagnkvæm virðing allt til enda.
Kæra fjölskylda Oddgeirs, ég
vil senda ykkur öllum mína
dýpstu samúðarkveðju, og frá
fjölskyldu minni líka.
Þið eigið öll heiður og miklar
þakkir skildar, kæra Inga, Krist-
ján, Heiðar, Hólmgeir og Bryn-
dís, fyrir einstaka umönnun og
þolgæði alla tíð, missir ykkar er
mikill.
Föður Oddgeirs, systkinum,
barnabörnum og tengdafólki
sendi ég hugheila samúðarkveðju.
Einar Atli Júlíusson
Júlíus Einarsson.
Lítil en samt
stór, hæglát en
samt ákveðin, brot-
hætt en samt sterk,
alvarleg en samt
glettin. Þetta var amma mín,
þessi einstaka kona sem afrekaði
svo margt á sinni ævi. Stóra verk-
efnið hennar var að koma hópn-
um sínum til manns, eflaust hefur
verkefnið oft virst óyfirstíganlegt
eins og þegar hún missti eigin-
mann sinn og móður á fjögurra
mánaða tímabili. Uppgjöf var
ekki til í hennar bókum og henni
tókst ætlunarverkið. Amma bar
Ása Eyjólfsdóttir
✝ Ása Eyjólfs-dóttir fæddist
13. apríl 1918. Hún
lést 20. mars 2018.
Útför hennar fór
fram í kyrrþey 28.
mars 2018.
ekki tilfinningar sín-
ar á torg, skipti ekki
skapi og tók ekki
þátt í hetjudáðum.
Fyrst og fremst var
hún trú sínum gild-
um; dugnaði, sam-
viskusemi og æðru-
leysi. Þrautseigjan,
sjálfsbjargarvið-
leitnin og ákvörðun-
in um að gera hlut-
ina sjálf á sinn hátt
bar árangur. Hún bar hag sinna
fyrir brjósti, það var það sem
máli skipti.
Fyrir þessa ömmu mína er ég
svo þakklát. Ég ber nafnið henn-
ar með stolti og vona að ég stand-
ist væntingar.
Takk, elsku amma, fyrir
hvatninguna, arfleifðina og vænt-
umþykjuna.
Ása Eyjólfsdóttir.