Morgunblaðið - 27.04.2018, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2018
Reynir Berg-
sveinsson, fyrrver-
andi bóndi, síðar
landsþekktur
minkaveiðimaður
og fyrrverandi mágur minn, er
dáinn. Í hjarta mínu finn ég fyrir
djúpri sorg og söknuði. Fyrstu
kynni mín af Reyni voru er hann
kom í heimsókn til okkar í Camp
Knox á rússajeppa Ólafs bróður
síns. Hann var á biðilsbuxum til
Gullu systur. Síðar fékk ég að
kynnast honum heima í Gufudal.
Ég dvaldi hjá þeim hjónum um
sex mánuði á ári hverju frá 10
ára til 18 ára aldurs. Sú vera er
reynsla, sem ég bý að enn þann
dag í dag, ekki minnst er lýtur að
verklagni. Synir mínir tveir hafa
líka notið góðs af verkþekkingu
hans, ekki bara af því sem ég
lærði og flutti til þeirra, heldur
einnig af kynnum við hann, bæði
við byggingarvinnu og þangöfl-
un.
Hann kenndi mér sjálfstæði í
starfi og verklagni. Ég fékk að
Reynir
Bergsveinsson
✝ Reynir Berg-sveinsson
fæddist 30. nóv-
ember 1938. Hann
lést 6. apríl 2018.
Útför Reynis fór
fram 21. apríl 2018.
starfa náið með
honum að uppbygg-
ingu jarðarinnar
Fremri-Gufudals.
Var stoltur að finn-
ast ég oft á tíðum
meira sem „fullorð-
inn“ maður, enn
stráklingur.
Reynir var fjöl-
breyttur persónu-
leiki með marga
góða eiginleika.
Hann var fróðleiksfús og afar
duglegur við að efla kunnáttu
sína, ekki síst er varðar sam-
skipti við náttúruna. Hann hafði
ákveðnar skoðanir og fór oft
ótroðnar slóðir. Ég minnist þess
er hann keypti fyrstu múgavél-
ina sem tengdist dráttarvél. Var
hún nýtt við flesta bæi í Gufufirði
það sumar. Í samskiptum var
hann hreinn og beinn, en gat ver-
ið afar hvassyrtur ef svo bar
undir. Óháð því hvernig sam-
skipti okkar voru gegnum langan
vinnudag, þá minnist ég þess
aldrei að vinnudegi hafi lokið
með öðrum orðum en: „Þakka
þér fyrir hjálpina í dag og góða
nótt.“
Margar minningar koma upp í
hugann er ég lít til baka til ár-
anna með Reyni. T.d. sunnudag-
ur er öll fjölskyldan var sett upp
á heyvagn og flutt „fram að foss-
um“ með tjald og vistir til að
njóta útiveru, á meðan hann var
að slætti á túninu við gamla bæ-
inn í Fremri-Gufudal. Í fyrstu
veru minni þar með systur minni
í sumarleyfi, seint að kveldi,
heyrði ég lóminn væla frammi í
dal. Þar skyldi ég fara varlega
því hljóðin kæmu frá „Þormóði í
Þormóðspytti“, sem vildi komast
upp úr pyttinum. Síðla kvölds
mörgum árum síðar var ég á leið
heim myrkan skógarstíg með
mjólkurfötu í hvorri hendi.
Skyndilega sprettur skuggavera
upp úr kjarrinu með ópi miklu.
Sem betur fer stoppaði hjartað
bara stutta stund. Reynir var að
stríða stráknum.
Reynir bjó yfir hlýleika sem
börn fengu notið. Eitt sinn
dvöldum við kona mín og dætur
með börn í íbúð hans á Rauða-
læk. Við ætluðum barnabörnum
að vera hljóð og ekki trufla
Reyni. Ein lítil laumaðist fram,
settist við stigann og kallaði:
„Reynur, Reynur.“ Áður en við
gátum stöðvað það var Reynir
kominn niður og tók vel á móti
stelpuhnátunni.
Við andlát Reynis er skarð
fyrir skildi. En minning hans
mun lifa. Ég, eiginkona mín,
börn og barnabörn sendum
börnum hans, fjölskyldum
þeirra, fyrrverandi eiginkonu og
öðrum aðstandendum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hans.
Sævar, Klara og fjölskyldur
í Noregi.
Okkur er ljúft að minnast
mágs, svila og vinar okkar Reyn-
is Bergsveinssonar, fyrrverandi
bónda í Fremri-Gufudal. Með ör-
fáum orðum viljum við þakka
honum samfylgdina í gegnum
tíðina. Öll fjölskyldan fékk að
njóta sín í sveitinni og drengirnir
allir fengu að njóta þess að vera í
sveitardvöl mörg sumur í Gufu-
dal þar sem mörg handtök lærð-
ust við búskapinn, veiðar og
fleira. Allir eiga þeir góðar minn-
ingar frá þessum tíma og hafa
tengst Gufudal og fjölskyldunni
sterkum böndum alla tíð og gera
enn. Vestur í Gufudal var ekið
hvert ár er skóla var lokið á vor-
in til þess að fá sem mest út úr
dvölinni og hitta ættingja og vini.
Barnahópurinn var stór, bæði
var að Reynir átti sjálfur sjö
börn auk þess sem algengt var
að börn fengju að koma til dvalar
um tíma. Hópurinn var oft ansi
stór, talan 20 manns var ekki óal-
geng. Reynir naut þess að taka á
móti gestum og sagði skemmti-
legar sögur.
Hann lá ekki heldur á skoð-
unum sínum, þar var hann í ess-
inu sínu og tíminn flaug. Reynir
var fróður maður, hafði lesið sér
til um margt, bæði það sem sneri
að viðfangsefni hans til margra
ára, refnum, minki og æðarvarpi.
Hann hafði unun af alls konar
grúski og naut sín þar. Við áttum
líka oft góðar samverustundir
með stórfjölskyldu hans. Þau
héldu vel saman og komu mikið í
dalinn. Sumir minnast smala-
mennsku, veiðiferða þar sem
brunað var um sveitina á minka-
og refaveiðum og þurfti þá oft að
hafa snör handtök og ná stjórn á
jeppanum þegar hann stökk út,
girðingarvinnu á heiðum og svo
mætti lengi telja. Allt hinar
bestu minningar.
Veikindi Reynis komu okkur
sem þekktum hann á óvart og
var sjúkrahúslegan stutt. Þegar
við heimsóttum hann á sjúkra-
húsið tveimur dögum fyrir and-
lát hans var hann orðinn mjög
veikur en enn sagði hann sögur
úr lífi sínu, hafði engu gleymt.
Minningarnar til margra áratuga
lifa. Þakklæti fyrir samfylgdina
og samverustundir allar. Við
minnumst hans með söknuði,
sorg og hlýhug. Fjölskyldunni
vottum við innilega samúð.
Hafðu þökk fyrir allt.
Jón Konráð Guðbergsson,
Sigurborg Sveinbjörnsdóttir
og synir.
Nú hefur Reynir Bergsveins-
son frá Fremri-Gufudal verið
borinn til grafar. Hann var bóndi
þar og jafnframt refa- og minka-
veiðimaður í Barðastrandarsýslu
og víðar. Eftir að hann lét af bú-
skap upp úr 1980 hélt hann veiði-
skap áfram en einbeitti sér síðar
einkum að minkaveiðinni.
Reynir hannaði minkagildrur
eða minkasíur sem áttu eftir að
reynast öflug veiðitæki. Í fyrstu
voru þó margir vantrúaðir á
þessa veiðitækni og undirritaður
var meðal þeirra. Hvers vegna í
ósköpunum ætti minkurinn, sem
er slungin skepna, að fara að
troða sér inn í svona gildru þar
sem ekkert ætilegt er að sækja?
En þegar sífellt fleiri fregnir
bárust hingað vestur um gagn-
semi minkasíunnar ákváðum við
æðarbændur á Mýrum og Læk í
Dýrafirði að biðja Reyni að færa
okkur þessi tæki og kenna okkur
á þau. Hann brást vel við, kom
með fulla kerru af síum og lagði
þær út á stöðum sem hann valdi
eftir ítarlega könnun á aðstæð-
um. Og Reynir lét ekki staðar
numið við þetta. Hann kom og
vitjaði um síurnar með okkur í
nokkur skipti og kraftaverkið
skeði. Minkurinn bókstaflega
tróð sér inn í síurnar þótt dauðir
félagar hans væru þar fyrir og
hvarf af svæðunum kringum
varplöndin.
Síurnar sem Reynir hannaði
og smíðaði eru úr varanlegum
efnum þannig að þær geta enst í
áratugi. Hann sýndi fram á að
með þeim er hægt að útrýma
mink á stórum svæðum.
Reynir var ótrúlega þraut-
seigur við minkaveiðarnar. Þrátt
fyrir háan aldur og ekki sérlega
góða heilsu tók hann jafnan dag-
inn snemma og var að langt fram
eftir kvöldum. Óhætt er að full-
yrða að hann var afreksmaður á
sínu sviði.
Við kveðjum Reyni með sökn-
uði og þakklæti fyrir ómetanlega
aðstoð. Aðstandendum hans
vottum við samúð.
Fyrir hönd varpbænda á Mýr-
um og Læk,
Valdimar H. Gíslason.
Úti er rigning og
rok en tvær litlar
stúlkur láta það ekki
á sig fá en eru djúpt
sokknar í dúkkulísu-
leik. Þessar dúkku-
lísur eru ekki af verri endanum,
heldur heita þær frægum og
framandi nöfnum. Jafnvel
hnappar og tölur verða leikföng í
höndum þeirra. Önnur telpan er
Ólöf Magnúsdóttir og hin und-
irrituð. Við vorum jafnöldrur og
ólumst upp saman í Sörlaskjólinu
frá blautu barnsbeini. Þar var
gott að alast upp, margir hressir
krakkar og lítil bílaumferð,
þannig að við hertókum götuna
og lékum okkur þar nánast allan
daginn. Við fórum í leiki eins og
stórfiskaleik, kíló, salt og brauð
og síðastan. Í fjörunni fórum við
iðulega í þrautakóng, veiddum
síli og marhnúta og marflærnar
voru skoðaðar. Leiðinlegast var
að fara í háttinn, en okkar beið
nýr dagur með nýjum tækifær-
um. Þetta voru áhyggjulitlir dag-
ar. Dag einn þegar ég kom heim
til Ólafar lá hún hreyfingarlaus á
gólfinu. Hún var með sykursýki
á háu stigi, aðeins 11-12 ára göm-
ul. Ólöf tók þessu öllu með miklu
jafnaðargeði, sem og veikindum
síðar á lífsleiðinni. Við Ólöf vor-
um í sama bekk upp allan barna-
skólann, sátum þar saman vetur
eftir vetur.
Margt áttum við Ólöf sameig-
inlegt, en sterkust af öllu var þó
trúin á Jesú Krist, hún batt okk-
ur saman. Á sunnudögum í æsku
okkar áttum við oft í mikilli and-
legri baráttu; Áttum við að fara á
fund í KFUK sem var kl. þrjú
eða áttum við að fara í þrjúbíó?
Oftast hafði KFUK vinninginn.
Seinna tók við félagsstarfsemi í
Kristilegum skólasamtökum,
KSS, en þar kynntist Ólöf eig-
inmanni sínum, Hilmari E. Guð-
jónssyni, miklum hagleiksmanni,
sem nú lifir eiginkonu sína. Þau
eignuðust tvo syni, Magnús og
Hauk.
Ólöf Magnúsdóttir
✝ Ólöf Magn-úsdóttir fæddist
23. apríl 1944. Hún
lést 11. apríl 2018.
Útför Ólafar fór
fram 25. apríl 2018.
Guð gaf Ólöfu
óvenju góðar
lyndiseinkunnir í
vöggugjöf. Hún
var ætíð létt í lund,
það var stutt í
brosið og dillandi
hláturinn. Hún var
einkar lagin við að
sjá góðu hliðarnar
á öllum málum.
Það átti ekki við
hana að dvelja við
neikvæða hluti. Hún var mjög
trygglynd og sannur vinur. Ég
man ekki til þess að okkur Ólöfu
hafi nokkurn tíma orðið sundur-
orða á langri ævi, en það kemur
sér líka stundum vel að vera
gleymin. Ólöf var með mikla og
fallega söngrödd og söng í mörg-
um kórum um ævina. Henni var
margt til lista lagt og bjó sér og
fjölskyldu sinni ævinlega fallegt
heimili.
Árin liðu og leiðir okkar lágu í
sitt hvora áttina svo vík varð á
milli vina, eins og oft verður, en
vináttuböndin slitnuðu aldrei.
Ég bið góðan Guð að leggja
líkn við þraut og styrkja Hilmar,
Magnús, Hauk og fjölskyldur.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar
blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir)
Guð blessi minningu kærrar
vinkonu, Ólafar Magnúsdóttur.
Ég kveð hana með djúpu þakk-
læti.
Fjóla Guðleifsdóttir.
Við Ólöf áttum samleið og
samstarf um áratugaskeið. Í
fyrstu kom hún mér fyrir sjónir
sem hin stóra og sterkbyggða
kona sem lét sér fátt fyrir brjósti
brenna.
Kynni okkar hófust þegar hún
gekk til liðs við Pólýfónkórinn
árið 1978. Og að sjálfsögðu var
það áhugi okkar á tónlist og þá
sérstaklega kórsöng sem leiddi
vegi okkar saman. Við störfuðum
svo hlið við hlið að ýmsum mál-
efnum tengdum Pólýfónkórnum
þau tíu ár sem hann átti eftir að
starfa. Félagshæfni hennar
leiddi fljótt til þess að hún valdist
til forustustarfa innan kórsins,
en eftir að söngstarf kórsins
lagðist af um 1988 hafði Ólöf
ásamt fleirum forystu um að kór-
félagar héldu hópinn, hittust
öðru hvoru og rifjuðu upp gamlar
minningar frá umsvifamiklu
starfi. Tónleikaferðir til útlanda
voru allar ógleymanlegar en þó
ber hæst í minningunni ferðin til
Ítalíu sumarið 1985. Frá upphafi
var gert ráð fyrir því að heim-
sækja Jóhannes Pál II páfa í
Róm í Vatíkaninu. Miklar vanga-
veltur voru um hvaða gjafir væru
heppilegastar til að færa páfan-
um. Nefndar voru bækur til
kynningar á Íslandi og fleira.
Upp kom sú snjalla hugmynd að
færa páfanum íslensk blóm,
hvítar rósir, sem tákn okkar frið-
sæla og fagra lands og Ólöf tók
að sér að annast þann þátt ferð-
arinnar. Það er óhætt að segja að
hún sá um þessi viðkvæmu blóm
frá upphafi ferðar og gætti
þeirra eins og sjáaldurs augna
sinna þar til þau voru afhent
herra Jóhannesi sjálfum við há-
tíðlega móttöku í Vatíkaninu.
Samferðakonurnar sögðu að Ólöf
hefði sofið í stól með blómin í
fanginu allar nætur sem liðu frá
því að lagt var af stað frá Íslandi
uns blómin voru afhent, fersk
eins og nýútsprungin, líkt og þau
hefðu verið sótt í blómabúðina
samdægurs. Þannig vann Ólöf öll
störf sem hún tók að sér. Árið
2006, á uppstigningardag 25.
maí, stofnuðu söngstjóri og fé-
lagar Pólýfónkórsins Pólýfón-
félagið. Tilgangur þess var að
viðhalda gömlum tengslum félag-
anna og ekki síður að vinna öt-
ullega að útgáfu sem flestra
verka sem kórinn hafði flutt á 30
ára starfstíma. Að sjálfsögðu var
Ólöf valin til forystu í þessu fé-
lagi og gegndi stöðu formanns
allt þar til hún varð undan að láta
vegna erfiðs sjúkdóms. Pólýfón-
félagið gekkst fyrir vinafundum
og afmælis Pólýfónkórsins var
minnst með hátíðahaldi 2008,
þegar 50 ár voru liðin frá fyrstu
tónleikum kórsins undir því
nafni. Og þar var Ólöf fremst í
flokki. Ef réttlætanlegt er að
lýsa manneskju í einu orði, þá
kemur í hug minn orðið driffjöð-
ur. Það er fjöðrin sem knýr
gangverkið og lætur öll hjólin
snúast til að halda starfseminni í
réttum skorðum. Fjöðrin í klukk-
unni sækir kraft sinn í eðlislæga
spennu efnisins og það var aug-
ljóst öllum sem til þekktu að Ólöf
Magnúsdóttir átti þennan inn-
byggða styrk til að bera, uns erf-
iðleikar vegna heilsubrests
rændu hana krafti. Og þá skipti
ekki máli hvort sjúkdómurinn
heitir krabbi eða sykursýki. Ólöf
var hetja og við sem kynntumst
henni munum hana sem stóru og
sterku konuna sem lét hlutina
ganga uns yfir lauk. Við sendum
eiginmanni og afkomendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd stjórnar Pólýfón-
félagsins,
Guðmundur Guðbrandsson.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR BJÖRGVINSSON,
Hringbraut 65, Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum mánudaginn
16. apríl. Útförin fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju mánudaginn 7. maí klukkan 13.
Fanney Óskarsdóttir
Einar P. Guðmundsson Lára Halldórsdóttir
Óskar H. Guðmundsson Berglind Hallmarsdóttir
Björgvin S. Guðmundsson Þóra Hallgrímsdóttir
Sigrún B. Guðmundsdóttir
Elín Þ. Guðmundsdóttir
Guðmundur F. Guðmundss. Kolbrún Magnúsdóttir
Klara G. Guðmundsdóttir Miles Boarder
Sigurður P. Sigmundsson Valgerður Heimisdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÓLÖF ÞÓRANNA HANNESDÓTTIR
frá Neskaupstað,
til heimilis að Boðaþingi 22,
andaðist á líknardeild Landspítalans
Kópavogi miðvikudaginn 18. apríl 2018.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju mánudaginn 30. apríl
klukkan 13. Blóm og kransar afþakkað en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Rauða Kross Íslands eða líknardeild
Landspítalans Kópavogi.
Hanna Sigr. Jósafatsdóttir Hannes Fr. Guðmundsson
Atli Már Jósafatsson Andrea Þormar
Karl H. Jósafatsson Hrafnhildur Steinarsdóttir
Birgir Þór Jósafatsson Jóhanna Harðardóttir
Smári Jósafatsson
Ívar T. Jósafatsson Arna Kristjánsdóttir
Friðrik Jósafatsson Freyja Friðbjarnardóttir
og fjölskyldur
Ástkær móðir okkar, dóttir og systir,
LOVÍSA VATTNES SÓLVEIGARDÓTTIR,
lést mánudaginn 26. mars á Spáni.
Jarðarförin hefur farið fram.
Fjölskyldan þakkar veitta samúð og hlýhug.
Sveinn Sær Vattnes Ingólfsson
Kristján Kakali Vattnes Ingólfsson
Sólveig Vattnes Kristjánsdóttir
Elísabet Vattnes Sigurbjörnsdóttir
Sigurbjörn Ingólfsson
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, dóttir
og systir,
ELÍN HRUND JÓNSDÓTTIR
leikskólakennari,
Hjálmholti 7, Reykjavík,
lést á kvennadeild Landspítalans
þriðjudaginn 24. apríl.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju föstudaginn 4. maí klukkan 13.
Þorsteinn Sigurðsson
Jón Steinarr, Hulda, Sigurður Örn og Kolbeinn
Hulda Pálína Matthíasdóttir og Jón Pétursson
Ólafur Jónsson og Edda Vilhelmsdóttir
Guðrún Jónsdóttir og Øyvind Mo