Morgunblaðið - 29.05.2018, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. MAÍ 2018
✝ Anna MaríaSigurjónsdóttir
fæddist á Dýrfinnu-
stöðum í Skagafirði
2. apríl 1966. Hún
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
12. maí 2018. For-
eldrar hennar voru
hjónin Sigríður
Guðrún Eiríks-
dóttir, f. 13. nóv-
ember 1927, d. 4.
desember 2013, og Sigurjón Run-
ólfsson, f. 15. ágúst 1915, d. 27.
maí 2000.
Systkini Önnu Maríu eru: 1)
Eiríkur Jónsson, f. 29.3. 1957,
eiginkona hans er Lena Jónsson
Engström. Sonur Eiríks og Guð-
bjargar Hinriksdóttur er Þor-
grímur Gunnar, f. 10.3. 1982.
Sonur Þorgríms Gunnars og Sig-
ríðar Nönnu Gunnarsdóttur er
Úlfar Garpur, f. 29.10. 2004.
frá Menntaskólanum á Akureyri
árið 1986 og tækniteiknari frá
Iðnskólanum í Reykjavík árið
1987. Hún stundaði nám í ljós-
myndun í Bandaríkjunum og út-
skrifaðist með BA-próf árið 1993
og MFA árið 1995 frá Savannah
College of Art and Design sem er
listaháskóli í Bandaríkjunum.
Hún kenndi BA-nemendum með
meistaranáminu og vann við ljós-
myndun í Bandaríkjunum að
námi loknu. Þegar heim var kom-
ið vann hún um árabil hjá Penn-
anum og síðar m.a. hjá Góðu fólki,
Sagafilm, Pegasus, Truenorth og
Today Publication. Lengst af síð-
ustu árin var Anna María fyrst og
fremst sjálfstætt starfandi ljós-
myndari. Hún hélt fjölmargar
sýningar hér heima og erlendis
og sat í dómnefndum ljósmynda-
sýninga. Hún gaf einnig út bækur
með verkum sínum, m.a. „Herrar,
menn og stjórar“ og „My Trip
Through the Interior of Iceland“.
Myndir eftir hana hafa birst í
ýmsum bókum og erlendum tíma-
ritum.
Útför Önnu Maríu fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 29. maí
2018, og hefst athöfnin kl. 15.
Börn Þorgríms
Gunnars og Sædísar
Óskar Aðalsteins-
dóttur eru Rebekka
Hrönn, f. 19.6. 2009,
Natalía Rós, f. 2.8.
2013, og uppeld-
isdóttir Anna Valdís
Kristensen, f. 26.6.
2004. 2) Guðbjörg
Björnsdóttir, f. 1.12.
1961, eiginmaður
hennar er Rúnar
Már Sverrisson. Börn Guðbjargar
og Jóns V. Gíslasonar, fyrrv. sam-
býlismanns, eru Berglind Eygló,
f. 19.5. 1984, gift Gunnari Þór-
issyni, og Björn Þórður, f. 14.11.
1986. Börn Berglindar Eyglóar
og Gunnars eru Birna Björg, f.
28.2. 2008, og Jón Þórir, f. 12.7.
2015. 3) Stúlka Sigurjónsdóttir,
andvana fædd 30.6. 1965.
Anna María ólst upp á Dýr-
finnustöðum. Hún varð stúdent
Sorgin hún situr um mig,
ó hve sárt er að hugsa um þig.
Ég get ekki meir, en ég verð.
Afber það ekki, þú ferð.
Þökk sé þér systir mín ein,
mitt þakklæti meitlað í stein.
Við söknum þín vina vor kær,
þú varst hér í heimsókn í gær.
Nú get ég ei meir, en ég verð.
Afber það aldrei, þú ferð.
Brosið þitt fegursta og bjarta
býr um sig í syrgjandi hjarta.
Ég get ekki meir, en ég verð.
Systir mín ein, góða ferð.
Elsku hjartans gáskafulla, gjaf-
milda, yndislega og einstaka systir
mín.
Við Rúnar og Björn Þórður
kveðjum þig með ólýsanlegum
söknuði og trega og líka óendan-
legu þakklæti fyrir tímann með
þér og kærleik þinn.
Þín
Guðbjörg Björnsdóttir
(Didda).
Elsku hjartans frænka mín.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fleyga fugla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Takk fyrir ástina og umhyggj-
una. Takk fyrir myndirnar og
samverustundirnar. Takk fyrir öll
góðu ráðin.
Takk fyrir að hafa kennt mér að
smjatta. Takk fyrir að hafa verið
smástund lengur síðasta kvöldið
okkar saman, af því að Jón bað þig
svo fallega. Takk fyrir allt grínið
og gleðina. Takk fyrir að hafa ver-
ið svona góð við Birnu og Jón.
Takk fyrir þakklætið sem þú áttir
alltaf tiltækt.
Ástarkveðja,
Berglind Eygló Jónsdóttir.
Fallin er frá langt um aldur
fram kær frænka mín og góð vin-
kona.
Anna María var svo margt. Hún
var heimsborgari, vel gefin, dug-
leg og með næmt auga fyrir því
fallega í kringum sig. Hún var fal-
leg bæði að utan sem innan. Sann-
ur gullmoli. Hún var góður vinur
vina sinna og var bæði verndandi
og ljúf. Alltaf brosandi. Það geisl-
aði alltaf af henni. Anna María
fylgdist vel með vinum sínum. Það
var gott að hlusta á hana tala um
vini sína. Maður fann hversu mjög
henni var annt um þá og talaði með
virðingu um alla. Það var góður
eiginleiki og sýndi hversu hrein sál
hún var. Oft hringdi hún. Símtölin
voru yfirleitt stutt en innihaldsrík.
Spurði um heilsu allra nánustu í
kringum mig. Var alltumvefjandi.
Síðasta símtalið okkar töluðum við
óvenju lengi saman. Og hlýjar það
mér að hugsa til þess.
Ég veit að hún hafði storminn
oft í fangið en flíkaði ekki tilfinn-
ingum sínum. Tókst á við þær með
því að ganga á fjöll og niður í
fjörur. Með í för var myndavélin.
Hún hafði næmt auga fyrir fallegu
myndefni, hvort sem það var
landslag eða fólk. Myndabækur
sem hún gaf út bera glöggt vitni
um næmi hennar á myndefninu.
Það er endalaust hægt að skrifa
um þig, elsku vina, en hér læt ég
staðar numið. Þú verður ætíð
sterk í huga mér. Hjarta mitt er
fullt af harmi og söknuði. Hughrif-
in lifa þótt þú sért horfin á braut.
Ég sakna þín sárlega.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir)
Ég votta aðstandendum djúpa
samúð mína.
Guð veri ykkur styrkur.
Guðrún Jóhannesdóttir.
Lýsingarorðin glöð, falleg og
traust eru þau sem koma fyrst upp
í hugann þegar ég hugsa til Önnu
Maríu vinkonu minnar. Við gátum
setið og talað saman um erfið og
alvarleg mál en samt sem áður
náðum við alltaf að hlæja líka.
Þannig var Anna María, hún var
fljót að sjá eitthvað skemmtilegt í
öllu og það var alltaf gleði í kring-
um hana.
Hún var líka einstaklega traust
manneskja. Þegar við unnum sam-
an var maður alltaf rólegur ef
verkefni var í hennar höndum, því
hún stoppaði ekki fyrr en því var
lokið. Sem vinkona var hægt að
tala við hana um allt milli himins
og jarðar því eins og hún sagði allt-
af: „Það sem er sagt hérna inni fer
ekki út fyrir þröskuldinn.“
Anna María var einstaklega fal-
leg manneskja sem sá fegurð í öllu
og gaf af sér til allra. Hún laðaði að
sér ólíkt fólk og allir vildu spjalla
við hana, enda átti hún alltaf
skemmtilega sögu að segja við hin
ýmsu tækifæri. Mér er minnis-
stætt þegar við hittumst síðast, þá
fórum við í hádegismat á Kjarvals-
stöðum. Þegar við vorum að ganga
þaðan út mættum við heldri manni
sem stoppaði okkur og byrjaði að
spjalla. Hann sagði okkur bráð-
skemmtilega sögu úr æsku sinni
frá því þegar hann hitti Kjarval á
heimaslóðum sínum úti á landi.
Hvorug okkar þekkti þennan
mann en þetta var samt svo eðli-
legt þegar maður var á ferð með
Önnu Maríu.
Síðan var það ljósmyndarinn,
listamaðurinn og náttúruunnand-
inn, hún elskaði að vera úti í ís-
lenskri náttúru með myndavélina
og við hin erum svo heppin að hafa
fengið að njóta þess að skoða fal-
legu myndirnar hennar.
Elsku vinkona, þú varst búin að
skipuleggja svo margt skemmtilegt
í sumar og við ætluðum að vera svo
duglegar að fara út að ganga þegar
þú værir búin að ná þér almenni-
lega eftir fótbrotið þitt, þetta sem
þú varst svo heppin með, af því að
þú myndir ná þér alveg. Það er eng-
inn sem ég þekki nema þú sem talar
um svona brot og heppni í sömu
setningu, en þannig varstu, elsku
„Pollýanna“, það var eitthvað já-
kvætt í öllu. Jákvæðni þín og gleði
var svo smitandi að við sem vorum
hjá þér urðum betri og skemmti-
legri manneskjur. Það vona ég að
ég muni halda áfram að tileinka
mér um ókomna tíð, ég mun að
minnsta kosti reyna. Hvíl í friði,
elsku vinkona.
Helga Margrét.
Leiðir okkar Önnu Maríu lágu
saman við störf í Pennanum árið
1996. Þá hafði hún um árabil unnið
í sumar- og jólafríum hjá fyrirtæk-
inu samhliða námi og þekkti því
vel til. Anna María var ráðin versl-
unarstjóri í Hallarmúla þá um
haustið en kom síðan inn í mark-
aðsdeild fyrirtækisins tveimur ár-
um seinna. Hún fór til annarra
starfa 2004 en sá um ljósmyndun
fyrir húsgagnasvið félagsins síð-
ustu árin. Á síðasta ári tók hún
mikinn þátt í vinnu við nýja vef-
verslun Pennans, samhliða ljós-
myndastarfi sínu, og vann frábært
starf. Hún var því samferða Penn-
anum og starfsfólki í yfir 30 ár.
Anna var ákaflega traustur
starfsmaður sem hægt var að fela
flókin verkefni sem kröfðust vand-
virkni og þolinmæði. Hún hafði
nóg af hvoru tveggja, ásamt því að
vera vel máli farin, samviskusöm
og dugleg. Smám saman þróaðist
með okkur vinátta sem við hjónin
höfum metið mikils. Hún hafði
sterka nærveru og góðan húmor
en var jafnframt staðföst fyrir ef á
reyndi. Hún heillaði syni okkar
með húmor og léttleika og tók af
þeim ljósmyndir við ýmis tæki-
færi. Hún átti það til að kalla á þá
til myndatöku, án þess að við for-
eldrarnir vissum af, ekki fyrr en
við sáum myndirnar. „Bið að heilsa
Ingu þinni og strákunum,“ sagði
hún gjarnan þegar hún kvaddi eft-
ir samtal í síma, nú eða eftir trún-
aðarsamtal. Hægt var að treysta
því að það sem okkur fór á milli fór
ekki lengra. Anna María var fædd
og uppalin á Dýrfinnustöðum í
Skagafirði. Við ræddum oft um
„Skakkafjörð“ eins og hún nefndi
stundum fjörðinn sinn. Hún var
mikið náttúrubarn, hafði ferðast
um landið allt og hálendi Íslands.
Anna María tók mikið af myndum
á ferðalögum en eftir hana liggur
mikið myndasafn. Hún hafði næmt
auga, var listræn og talaði oft við
okkur um þessa „miklu fegurð“
sem við eigum á Íslandi og sér-
staklega um birtuna sem hún
sagði „einstaka“. Anna María
geislaði af gleði þegar hún lýsti í
smáatriðum því sem hún hafði séð
og upplifað á þessum ferðum. Hún
hafði mikið dálæti á tónlist, hlust-
aði á flestar tegundir tónlistar og
var vel að sér í nýjustu straumum
og stefnum.
Að leiðarlokum er okkur efst í
huga þakklæti fyrir að hafa átt
hana að vini. Því miður er hún
horfin á braut og við söknum
hennar sárt. Hún kom til okkar í
síðasta skipti í kvöldmat í lok apríl
og var þá lagt á ráðin. „Nú förum
við á U2-tónleika,“ sagði hún og
pantaði sex miða fyrir okkur og
ferðafélaga. Sá hópur fór saman á
Coldplay á síðasta ári og þar áttum
við saman góðar stundir.
Við vottum Guðbjörgu systur
hennar og fjölskyldu og öllum vin-
um hennar okkar dýpstu samúð.
Ingimar og Inga Rósa.
Ég átti ákveðna hetju í ævin-
týrabókunum eftir Enid Blyton.
Held það hafi verið Finnur en hann
hafði einstaka hæfileika til að um-
gangast dýr. Ég hélt að svona
hetjur væru bara til í ævintýrum.
En svo kynntist ég Önnu Maríu
Sigurjónsdóttur. Oft hef ég velt því
fyrir mér hvernig hægt sé að þróa
með sér þessa náðargáfu gagnvart
dýrum. En ég átta mig á því að
þetta er ekkert sem maður lærir.
Þetta er sumum einfaldlega með-
fætt. Það var svo sumarið 2010 sem
Anna var að aðstoða mig við að
gera bók um íslenska hestinn. Við
deildum þá vinnustofu á Hverfis-
götunni. Ég hafði fundið fallegt
stóð í Landeyjunum sem ég var bú-
inn að reyna að ljósmynda nokkr-
um sinnum. Hrossin voru stygg og
ómögulegt að nálgast þau. Í þriðja
skiptið sem ég fór tók ég Önnu með
mér, og þá aðallega til að hjálpa
mér að reka stóðið. En ég gleymi
því aldrei þegar hún vippar sér yfir
gaddavírsgirðinguna og gengur út í
móann og inn í hrossahópinn og
kom svo labbandi með allt stóðið á
eftir sér. Ég held að Anna hefði
óhikað getað gengið inn í hvaða ljó-
nabúr sem er.
Vinátta snýst ekki alltaf um að
hittast á hverjum degi. En það var
eins og við vildum alltaf vita hvar
hitt væri, og ef það leið of langur
tími var oft hringt og spurt: „Er
ekki allt í lagi?“ Ég man líka að
Anna hringdi stundum ef henni
fannst veðrið ekki vera eins og það
átti að sér vera og sagði: „Geiri, ég
held að það geti farið að gjósa!“
Þetta var sagt bæði í gamni og al-
vöru.
Ég kynntist Önnu í gegnum
nokkra sameiginlega vini okkar og
úr varð smá vinnutengt ferðafélag.
Anna var langyngst og var hún oft
kölluð unglingurinn í hópnum.
Hún sagði stundum að við þyrftum
ekki að hafa áhyggjur af ellinni,
hún skyldi hugsa um okkur og
keyra okkur í hjólastólunum.
Nú í vetur þurfti hún að fara í
endurhæfingu vegna skíðaslyss.
Þá vill svo til að hún fær blóðtappa
í höfuðið sem síðar dró hana til
bana. Hinn sama dag kom til mín
kunningi okkar frá Þýskalandi.
Peter hafði hitt Önnu hér á vinnu-
stofunni fyrir 10 árum. Hann bað
fyrir kveðju til hennar. Ég hringdi
til að skila kveðjunni en fékk ekk-
ert svar. Og það var ekki hringt til
baka – og verður ekki.
Þetta síðdegi fékk ég svo þær
fréttir að tvísýnt væri um líf Önnu.
Ég fór upp á Landspítala, Eiríks-
götumegin, sem er eins og að
koma inn í völundarhús. Ég villtist
þar um alla rangala. Vonaði eig-
inlega að ég héldi áfram að villast –
og myndi síðan vakna upp af vond-
um draumi.
Á deild Landspítalans hafði
hópur ættingja og vina Önnu safn-
ast saman. Þar hafði hvert faðm-
lag og hvert tár svo mikla þýðingu.
Stund við dánarbeð vinar er stór
kveðjustund. Eftir stendur falleg
mynd sem er framkölluð og fest í
huga manns.
Og nú erum það við, vinir Önnu,
sem fáum að hugsa um hana loka-
spölinn. Um ókomin ár á hún eftir
að birtast okkur í huganum. Fal-
leg, brosandi og kát.
Blessuð sé minning hennar.
Sigurgeir Sigurjónsson.
Hvernig má það vera að jafn-
falleg og yndisleg manneskja og
Anna María sé hrifin á brott í
blóma lífsins fyrirvaralaust?
Ég kynntist Önnu Maríu fljót-
lega eftir að ég hóf störf í Penn-
anum fyrir 25 árum. Hún vakti at-
hygli mína strax fyrir mikla
fegurð, bæði hið ytra og innra.
Hún var alltaf í góðu skapi,
skemmtileg og jákvæð og full af
kímnigáfu. Málin þróuðust þannig
að ég fékk Önnu Maríu til að taka
myndir fyrir húsgagnasvið Penn-
ans, bæði verkefnamyndir og
myndir í bæklinga, auglýsingar og
síðar fyrir heimasíðu Pennans.
Síðastliðin tvö ár starfaði Anna
María fyrir okkur við markaðsmál
og tókst á við það mikla og erfiða
verkefni að koma heimasíðu hús-
gagnasviðsins í gott ástand. Það
var alveg sama á hverju gekk, upp-
lýsingar duttu út og þurfti að setja
aftur inn, tölvusérfræðingar
þvældust stundum fyrir og við
lentum í alls kyns áföllum og erf-
iðleikum. En Anna María missti
aldrei þolinmæðina, hélt alltaf ró
sinni, vann áfram af slíkum dugn-
aði og eljusemi að eftir var tekið.
Hún hafði áhugann sem þurfti,
dugnaðinn og vinnusemina og
brennandi áhuga á að skila góðu
verki.
Anna María setti sig aldrei í
fyrsta sæti heldur hugsaði meira
um vini sína og félaga. Heilsa
þeirra, hamingja og velferð var
henni kappsmál sem sást m.a. á
því að daginn áður en Anna María
féll í öngvit sendi hún mér langan
pistil um hvernig fólk með of háan
blóðþrýsting ætti að lifa, hvaða
fæðu ætti að neyta o.s.frv. Þarna
var Önnu Maríu rétt lýst.
Það er ekki aðeins að frábær
vinkona og félagi okkar sé farin,
heldur sjáum við á bak einum af
okkar fyrirmyndarstarfsmönnum.
Söknuðurinn er mikill. Við fáum
ekki skilið að svona lífsglöð og
yndisleg manneskja skuli vera far-
in frá okkur.
Nú er komið að leiðarlokum og
vil ég þakka fyrir að hafa fengið að
njóta ánægjulegra og frábærra
starfskrafta Önnu Maríu og henn-
ar vináttu og þakka allar frábæru
stundirnar sem áttum saman sem
hefðu átt að verða miklu fleiri.
Ég votta Guðbjörgu og fjöl-
skyldu og ástvinum mína dýpstu
samúð.
Guðni Jónsson.
„Dáinn, horfinn“ – harmafregn!
hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
(Jónas Hallgrímsson)
Það var á vordegi rétt eftir alda-
mótin að leiðir okkar Önnu Maríu
lágu saman. Án þess að vita hvort
af öðru vorum við ráðin í verkefni
sem fólst í því að taka á móti er-
lendum fréttamönnum frá austur-
strönd Ameríku og lóðsa þá um all-
ar helstu perlur Suðurlandsins,
hún sem ljósmyndari og ég sem
leiðangursstjóri.
Við vorum ekki lengi að komast
að því að við vorum bæði að norðan
og hún kom því skilmerkilega til
skila að hún væri nákvæmlega úr
Skagafirðinum. Upp frá þessu
tókst með okkur gott samstarf og
einstaklega góður vinskapur og
mörg verkefnin áttum við eftir að
leggja að velli saman.
Hún var sannkallað náttúru-
barn og elskaði náttúruna, jöklana,
fjöllin og hálendið og ómældum
tíma eyddi hún í þessu dásemdar-
umhverfi. Af verkum hennar að
dæma þá elskuðu fjöllin hana. „My
trip through the interior of Ice-
land“ er verk sem talar skýru máli
um það, að ótöldum ljósmyndasýn-
ingum! Sýningin hennar „Herrar,
menn og stjórar“ er raunar yfirlýs-
ing um málefni eða rödd sem hún
vildi láta hljóma hátt.
Það var meira en bara Norður-
landið sem tengdi okkur saman. Á
svipuðum tíma misstum við mæður
okkar sem höfðu glímt við langvar-
andi erfiða sjúkdóma og gátum
deilt þeirri reynslu og upplifun.
Umræðan, orðin sem við áttum um
tilvistina, lífið, sorgina og missinn,
fær nú alveg nýtt hlutverk.
Anna María átti fjölmarga ólíka
kunningja- og vinahópa sem hún
hafði mismunandi mikið samband
við eins gengur og gerist. Hún
vann líka að fjölmörgum ólíkum
verkefnum á ýmsum ólíkum stöð-
um. Alla þessa ólíku hópa tengdi
hún aldrei saman að ég best veit.
Það er eins og hún hafi komið fyrir
öllum í ólíkum hólfum eða konfekt-
kassa sem hún opnaði þegar sá
gállinn var á henni.
Í gegnum lífið kynntist hún fólki
í hinum ýmsu atvinnugreinum
samfélagsins og hún bar velferð
þeirra allra vel fyrir brjósti. Ef
eitthvað bjátaði á var hún yfirleitt
fyrst á vettvang. Því kynntist ég
sjálfur þegar óveðursský dundu yf-
ir hversu góður vinur Anna María
var.
Á sama tíma og maður getur
sagt að Anna María hafir verið
hvers manns hugljúfi og hrókur
alls fagnaðar þegar eitthvað var
um að vera þá var hún í aðra rönd-
ina líka í eðli sínu mjög hlédræg og
gat verið dul í skapi. Hún flíkaði
alls ekki tilfinningum sínum og
kaus að halda vel í sitt einkalíf.
Það var á vordegi sem ég fékk
símtal frá vinkonu hennar sem ég
vissi að var henni ákaflega kær.
Þar sem við höfðum aldrei hist eða
talað saman þá fékk ég þá ónota-
legu tilfinningu að tíðindin væru
ekki góð. Og erindi hennar var
þessi óvæntu óviðbúnu sorgartíð-
indi.
Hæfileikum þessarar konu voru
engum takmörkunum háð. Orð
mega sín lítils en ég vil þakka Önnu
Maríu samfylgdina og mun minn-
ast hennar með söknuði og virð-
ingu. Fjölskyldu og öðrum ástvin-
um sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Yngvi Örn Stefánsson.
Mig langar til að minnast Önnu
Maríu vinkonu minnar og vinnu-
félaga í fáum orðum. Ég frétti af
skyndilegum veikindum hennar og
ljóst var í hvað stefndi laugardag-
inn 12. maí. Það var ótrúlegt til
þess að hugsa og ósanngjarnt að
þessi hressa og fallega stúlka
skyldi falla frá svo skyndilega. Ég
kynntist Önnu Maríu fyrir um 20
árum þegar ég byrjaði að vinna hjá
Pennanum. Við unnum saman að
nokkrum verkefnum frá þeim tíma
en skemmtilegast var þegar við
fórum saman að vinna verkefni þar
sem húsgagnadeild Pennans hafði
útvegað húsgögn. Þá fífluðumst við
oft mikið saman og hlógum að okk-
ar einkahúmor. Anna María var
lærður ljósmyndari og var afar fær
á sínu sviði. Ég fékk hana til þess
að vera ljósmyndari í brúðkaupi
Anna María
Sigurjónsdóttir