Morgunblaðið - 29.06.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. JÚNÍ 2018
✝ Baldur Geirs-son fæddist á
Reyðará í Lóni 11.
september 1930.
Hann lést 18. júní
2018.
Baldur var son-
ur Geirs Sigurðs-
sonar bónda á
Reyðará og Mar-
grétar Þorsteins-
dóttur konu hans.
Hann kvæntist
Hólmfríði Aradóttur frá Borg
á Mýrum árið 1959. Foreldrar
hennar voru Ari Sigurðsson
bóndi á Borg og kona hans
Sigríður Gísladóttir. Dætur
Baldurs og Hólmfríðar eru
Sigríður, f. 1954, og Gígja, f.
1959, eiginmaður
hennar er Guð-
mundur Rafn Sig-
urðsson. Barna-
börn Baldurs og
Hólmfríðar eru
Baldur, f. 1976,
eiginkona hans er
Þórey Björk Hall-
dórsdóttir, Birkir,
f. 1985, Hrefna, f.
1990, Ásgerður
Birna, f. 1990, og
Sindri, f. 1996. Barnabarna-
börn eru Eik, f. 2003, og Úlf-
hildur Þoka, f. 2015.
Útför Baldurs fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 29. júní
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
Á ég að tala um náttúrubarnið,
friðarsinnann, ævintýramanninn,
safnarann, listunnandann, húm-
oristann, græjukallinn, hagleiks-
manninn, heimspekinginn, tón-
listarmanninn, andófsmanninn,
grallarann?
Allir þessir eiginleikar svo fal-
lega samofnir í einum manni,
manni sem ég var svo heppin að
eiga sem föður.
Við lágum milli þúfna og hlust-
uðum á náttúruna, skoðuðum
jurtir og smádýr með stækkunar-
glerinu, gengum gegn her í land-
inu, börðum potta og pönnur á
Austurvelli, þvældumst um
óbyggðir og eyðifirði, söfnuðum
rekaviði og steinum, táruðumst
yfir Ljósvíkingnum og kímdum
með Sobbeggi afa og lillu heggu,
fífluðumst með undarleg höfuð-
föt, spiluðum á hljóðfæri, fórum á
tónleika, í leikhús og bíó. Hann,
alltaf með puttann á púlsinum,
vissi hvað var á döfinni, svo for-
vitinn og áhugasamur. Hreif okk-
ur með sér og sáði fræjum í huga
okkar, afkomendanna.
Hann varðveitti barnið í sér,
naut þess að leika sér og leyfði
sér að hrífast og vera. Nú hefur
nýr tónn bæst í náttúrusinfón-
íuna.
Ég mun leggja við hlustir og
hitta hann fyrir milli þúfna.
Full þakklætis fyrir að hafa
fengið að deila lífinu með honum.
Sigríður (Sigga).
Að eiga góðan föður er ekki
sjálfgefið en ég er svo sannarlega
ein af þeim heppnu. Pabbi var
minn velgjörðarmaður og einn af
mínum bestu vinum; alltaf til
staðar og ævinlega tilbúinn að
rétta hjálparhönd ef þess þurfti
með. Hann og mamma voru mín-
ar fyrirmyndir.
Í mörg ár átti pabbi þann
draum að fara í jeppaferð út á
Font á Langanesi en vinir hans
voru ekki eins miklir ævintýra-
menn og hann eða treystu sér
ekki í slíka ferð. Árið 2014 hlotn-
aðist mér sá heiður að verða
ferðafélagi hans í 10 daga ferða-
lagi út á Font.
Þá var hann 84 ára og ótrúlega
sprækur miðað við aldur.Við fór-
um á Dodda (pallbílnum hans)
sem skartaði stóru Fishúsi. Þessi
ferð var eitt ævintýri frá upphafi
til enda. Við kynntumst mörgum
skemmtilegum persónum eða
réttara sagt, pabbi komst í kynni
við allt þetta fólk, ég meira fylgdi
með á hliðarlínunni. Hann hafði
sérlega gott lag á að kynnast fólki
og hefja spjall um alls konar mál-
efni og sýndi viðmælendum sín-
um einlægan áhuga.
Eitt kvöld í ferðinni gistum við
á Höfðagerðissandi norðan við
Húsavík. Þetta var í byrjun júlí
og björt sumarnóttin var falleg
og friðsæl.
Þarna hlustuðum við á fuglana
og öldugjálfrið, fengum okkur
bjór og spjölluðum saman um líf-
ið og tilveruna.
Pabbi var svo hugfanginn af
sumarnóttinni og sagðist ekki
ætla að fara að sofa fyrr en sólin
settist.
Þessa nótt upplifðum við pabbi
saman íslensku miðnætur-
birtuna, samspil lita á himni og
hafi þegar sólin rétt snerti haf-
flötinn og reis upp aftur.
Nokkrum dögum seinna
keyrðum við nær ófæran vega-
slóða út á Font, ákváðum nátt-
stað í Hvalvík, skoðuðum reka í
leit að einhverju spennandi og
stríddum kríunni. Þegar út á
Font var komið upphófst mikil
myndataka, pabbi og Doddi,
pabbi með vitann í baksýn, pabbi
á tröppum vitans, pabbi að horfa
út á hafið (sem sást nú reyndar
ekki vegna þoku), pabbi röltandi í
þokunni og nokkrar sjálfsmyndir
af okkur tveimur.
Á bakaleið stoppuðum við góða
stund í Skálum og reyndum að
ímynda okkur örlög fólksins í litla
þorpinu sem fór í eyði. Eftir að
haldið var af stað frá Skálum kom
í ljós að bíllinn var nær bensín-
laus því ég, sem bílstjóri, hafði
ekki áttað mig á að eyðslufrekur
pallbíll með Fishúsi eyðir talsvert
meira bensíni en lítill fólksbíll.
Það var æsispennandi en líka
kvíðvænlegt að vita ekki hvort við
myndum ná á Þórshöfn og við
vissum einnig að engir voru á
ferð á Langanesi þessa nótt.
Ferðin sóttist hægt, eggjagrjótið
á veginum var hættulegt og bíll-
inn þungur. Við létum bílinn
renna niður brekkur og engar
skyndilegar bensíninnspýtingar
voru leyfðar.
Á síðustu bensíndropunum
renndum við inn á Þórshöfn og
pabbi hrósaði mér í hástert fyrir
aksturshæfni.
Pabbi elskaði ævintýri og
„bensínlausu“ söguna af Langa-
nesi sagði hana mörgum. Hann
var sannkallað náttúrubarn, nátt-
úruverndarsinni, friðarsinni, með
afar sterka réttlætiskennd, góð-
an húmor, hagmæltur, handlag-
inn, með mikla seiglu, flugskarp-
ur, vel lesinn, fróður,
músíkalskur og sannkallaður vin-
ur vina sinna.
Takk fyrir allt elsku pabbi.
Þín dóttir,
Gígja Baldursdóttir.
Elsku afi minn.
Ég dáist að því hvað þú ert
með opinn huga.
Hvað þú hefur óþrjótandi
áhuga á öllu í kringum þig og
hvernig þú leyfir forvitninni að
keyra þig áfram í ótrúlegustu að-
stæður.
Þér finnst þú aldrei of gamall
til að setja þig inn í hlutina og
hefur fyrir því að spyrja og skilja
og velta fyrir þér hvar heimurinn
er og hvert hann er að fara.
Það tekur okkur bara fáeinar
mínútur að klára praktísku mál-
in, hvað er að frétta og svo erum
við komin út í geim að spá í
hulduefni og möguleika á lífi á
hinum ýmsu plánetum. Eða á
suðurskautið eða inn í eldfjall eða
í framtíð gróðurhúsaáhrifa. Alltaf
eitthvað að bralla og spá og rann-
saka.
Reyna að finna aftur rétta
möppu í tölvunni, gúgla eða lesa
greinar og bækur og ljóð. Eða
skrifa þau og senda mér á chatt-
inu í glansandi nýja snjallsíma-
num. Og flokka pappíra og skrifa
minnismiða og bréf og setja í hill-
ur og skúffur og hólf og töskur.
Og hvernig þú skefur úr jógúrt-
dollu af nákvæmni á nanó-skala.
Og enn nákvæmar ef um rjóma
er að ræða.
Ég man þegar þú uppgötvaðir
fyrirframskrifuðu SMS-in og
fórst að senda mér þau í tíma og
ótíma:
„Ég er á fundi.“
„Hringi á eftir.“
„Takk fyrir!“
„Ég er á fundi.“
En þegar þú gafst mér gorm-
inn þá fannst mér þú skilja mig
virkilega. Þú réttir mér þennan
litla upprúllaða járnvír og spurðir
hvort þetta væri ekki eitthvað
fyrir mig. Ég held að þetta sé fal-
legasta gjöf í föstu formi sem þú
hefur gefið mér, fyrir utan auð-
vitað alla ástina og samveruna og
vinskapinn.
Ég man þegar við vorum lítil
og gistum hjá ykkur ömmu og þú
útskýrðir fyrir okkur hvað þér
fyndist gott að standa í dyragætt-
inni á kvöldin og hlusta á okkur
anda í svefninum. Og ég skildi
ekki alveg hvað þú varst að fara.
Og hvernig þið amma kennduð
okkur að ganga í mosanum án
þess að skemma hann og hvað
það er gott að liggja á milli þúfna
og hlusta á hrossagauk. Og mik-
ilvægi þess að berjast við hvönn.
Ég vona að mér takist að
temja mér þó ekki væri nema
hluta af viðmótinu sem þú hefur
til lífsins.
Ég skil að það þarf kjark til
þess að leyfa sér að þroskast og
breytast og þrek til þess að halda
því áfram fram á níræðisaldur.
Ég sé að það er ekki sjálfgefið
að vera svona vakandi manneskja
og mér finnst eins og þú hafir
verið meira á lífi en svo margir
aðrir.
Eilíf ást til þín elsku afi minn,
ég sakna þín en ég finn að þú ert
enn þá hérna hjá mér.
Birna.
Þegar maður hugsar aftur og
rifjar upp minningar um hann
Baldur þá koma þær margar upp.
Það er ekki hægt að finna hlut
um Baldur sem var leiðinlegur,
hann einfaldlega var alltaf
skemmtilegur.
Ég man eftir því þegar ég var
lítill, þá beið ég spenntur eftir
jólakortunum frá Baldri. Þau
byrjuðu öll á „Kæri Loðmundur“
eða „Kæri Mundi“, en Baldur
kallaði mig Loðmund í mörg ár.
Þessi kort frískuðu alltaf upp á
jólin og voru mikið tilhlökkunar-
efni því í þeim var ýmislegt rifjað
upp sem við höfðum gert
skemmtilegt það árið. Síðan var
alltaf svo gaman að koma í heim-
sókn til Baldurs og Fríðu og
spjalla um allt milli himins og
jarðar.
Svo var líka mjög gaman í öll-
um „gamalmennagöngunum“ og
„gamalmennaboðunum“ því
Baldur var alltaf svo skemmtileg-
ur.
Ég, pabbi og mamma sendum
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur og þökkum fyrir allt.
Nökkvi Gunnarsson.
Baldur frændi. Baldur var
mikill uppáhaldsfrændi, yngsti
bróðir mömmu. Honum á ég
margt að þakka. Ýmsar myndir
koma í hugann þegar nafn Bald-
urs er nefnt: Hann og Fríða í
heimsókn á æskuheimili mínu á
Höfn, svo myndarlegur og
skemmtilegur, brosandi með
mikið hrokkið hár og skegg,
áreiðanlega að stríða okkur
systrum góðlátlega, taka myndir,
spjalla og velta upp ýmsum
skemmtilegum og nýstárlegum
sjónarhornum á menn og mál-
efni. Baldur í gönguferð uppi í
Lóni, leiðandi lítil frændsystkin,
Baldur í áningarstað eftir langa
göngu á fjöllum, búinn að yrkja í
gamansömum stíl um samferða-
menn og viðburði dagsins, Bald-
ur með krosslagðar hendur og
skelmislegan svip eftir að hafa
spurt óvæntra spurninga og bíð-
ur viðbragðanna spenntur.
Baldur og Fríða opnuðu heim-
ili sitt á Vesturgötunni fyrir ung-
lingsstúlkunni að austan sem
fékk skólavist í MH og vantaði
samastað í höfuðborginni. Heim-
ilisbragurinn einkenndist af ást
og virðingu, húmor og hlýju.
Baldur sleppti ekki hendinni af
frænkum sínum og útvegaði okk-
ur Önnu systur og vinkonum okk-
ar leiguhúsnæði hinum megin við
götuna.
Á meðan við bjuggum þar, eins
og alla tíð, áttum við svo sann-
arlega hauka í horni á númer 57.
Hjálpsemi og hlýja einkenndu öll
samskipti við Baldur.
Einlægum áhuga Baldurs á
börnum og barnabörnum systk-
ina sinna voru engin takmörk
sett. Hann fylgdist vel með öllum
og kunni þá list að spjalla við
börn af virðingu. Þau áttu ein-
stakan vin í Baldri og honum
leyfðist að nefna þau sérstökum
nöfnum, Snúður og Mundi eru
dæmi um það. Húmorinn aldrei
langt undan.
Við getum þakkað fyrir að hafa
átt Baldur að í mörg ár en þótt
aldurinn hafi ef til vill verið nokk-
uð hár í árum talið fer því fjarri
að Baldur hafi verið orðinn gam-
all maður. Hann var einn af þeim
sem eru alltaf ungir. Nútímaleg-
ur, ferskur, hugsandi, lifandi, allt
til hinstu stundar.
Elsku Fríða, Sigga, Gígja og
fjölskyldur, innilegar samúðar-
kveðjur frá okkur systrum og
fjölskyldum okkar. Við kveðjum
einstakan mann sem hefur svo
sannarlega skapað sér góðan
orðstír.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Halldóra Sigríður
Sigurðardóttir.
Hugsjóna- og eljumaður eru
orð sem lýsa vel Baldri vini okk-
ar.
Hann gekk snemma til liðs við
ungliðasamtök sósíalista og sat í
stjórn Æskulýðsfylkingarinnar á
Siglufirði. Þar dvaldi hann hjá
föðurbróður sínum Hlöðveri og
Katrínu konu hans til 1950.
Baldur var kosinn í stjórn
landssamtaka Æskulýðsfylking-
arinnar 1955 og gerðist síðar öt-
ull liðsmaður Alþýðubandalags-
ins og VG.
Sem iðnnemi í rafvirkjun fékk
Baldur brennandi áhuga á mál-
efnum iðnnema.
Hann var formaður Skóla-
félags Iðnskólans í Reykjavík
1954-’55.
Á þingi Iðnnemasambandsins
1955 var hann kosinn varafor-
maður og sat í stjórn sambands-
ins þar til hann lauk námi í raf-
virkjun 1957.
Hann innritaðist þá í raf-
magnsdeild Vélskólans, lauk það-
an prófi sem raffræðingur með
ágætiseinkunn vorið 1958 og hóf
störf hjá Rafmagnseftirliti ríkis-
ins.
Ásamt Sveini Þórðarsyni
vinnufélaga sínum þar fór hann
brátt að huga að stofnun sér-
hæfðs fyrirtækis í smíði kol-
bursta í rafvélar.
Í ágúst 1960 hóf fyrirtækið
Kórall starfsemi sína á Vestur-
götu 55. Þar starfaði Baldur yf-
irleitt við annan mann þar til
hann lét af störfum og seldi fyr-
irtækið.
Ég vann hjá Baldri á árunum
1965-’66. Við áttum það m.a. sam-
eiginlegt að hafa gaman af að
stúdera úreltan tæknibúnað, s.s.
vatnshrúta. og láta eitthvert hnoð
fylgja jólakortum okkar. Vísa
Baldurs með jólakorti 2014 var
Ferðasaga frá Afríku:
Máninn glatt í myrkri skín
mikið er gott að vera hér
í útreiðartúr á eyðimörk
á úlfaldanum Kristófer.
Á tölvu minni fann ég vísu til
Baldurs frá jólum 2000:
Haldið ekki hálsar góðir
hjá Hydro myndi í skjólin fjúka
ef sett yrðu Grýla og Leppalúði
landverðir uppi við Kárahnjúka?
Tónlistin veitti Baldri mikla
lífsfyllingu. Á Siglufirði hafði
hann fengið smá tilsögn í tón-
fræði og nótnalestri.
Í ársbyrjun 1950 lék hann með
hljómsveit Gagnfræðaskólans á
saxófón sem hann keypti fyrir
950 kr.
Hér syðra sótti hann kringum
1980 tíma í gítarleik hjá Gunnari
H. Jónssyni og síðar tíma í Tón-
listarskóla FÍH.
Meðal kennara hans þar var
djassistinn Jón Múli. Löngu síðar
stofnuðu Baldur og nokkrir vinir
hans Sveiflukvartettinn sem víða
kom fram; nefndur eftir bílskúrn-
um á Vesturgötu 55 (Sveiflan)
sem Baldur innréttaði fyrir hóp-
inn. Benedikt Steingrímsson, fv.
vinnufélagi Baldurs, spilaði á pí-
anó.
Þegar þeir tóku lagið, t.d. í
jólaboðum, spilaði Gerður dóttir
okkar gjarnan með þeim á fiðl-
una. Margrét systir hennar man
sérstaklega eftir blúslaginu
Careless Love úr bókinni Folk
Songs.
Ógleymanlegur er fallegi garð-
skálinn með vínberjaklösunum að
húsabaki á Vesturgötu 57.
Og minnisstæðar eru þær
mörgu unaðsstundir sem við átt-
um fyrr og síðar með Baldri og
Fríðu, m.a. í Spóabúri, sumarbú-
stað þeirra í Grímsnesi.
Við og dætur okkar fengum
stundum að dvelja í þessum ynd-
islega bústað, t.d. þegar Baldur
og Fríða fóru austur á æskuslóð-
irnar.
Við hjónin, dætur okkar og
þeirra fjölskyldur þökkum vin-
áttu og tryggð á liðnum árum og
sendum Fríðu, Siggu og Gígju og
þeirra fjölskyldum hugheilar
samúðarkveðjur.
Gunnar Guttormsson
og Sigrún Jóhannesdóttir.
Heill og sæll, eins og hann afi
hefði sagt, eða afi Baldur eins og
við barnabörnin kölluðum hann.
Afi notaði mörg skemmtileg
orðatiltæki og hafði gaman af því
að nefna ýmsa hluti nýjum nöfn-
um.
Sem dæmi hét bíllinn hans,
sem var af gerðinni Dodge, Doddi
og iPod-inn sinn kallaði hann tón-
hlöðu.
Húmorinn var aldrei langt
undan. Ég man þegar ég hringdi í
hann fyrir stuttu þegar hann var í
hvíldarinnlögn í Sunnuhlíð. Við
spjölluðum aðeins saman, ég
spurði hvernig honum fyndist
þarna og hvort þar væru ein-
hverjar kerlingarálftir, sem ekki
virtist vera.
Síðan kom til tals hversu lengi
hann ætti að dvelja þar, þá sagði
hann að þetta væru sex vikur, svo
langur tími að hann yrði orðinn
gamalmenni þegar hann kæmi
út, jafnvel eldgamalmenni. Þarna
var hann orðinn 87 ára að aldri.
Húmorinn fólst ekki einungis í
skondnum orðum heldur einnig í
meðallöngum og löngum sögum.
Við áheyrn var gott að fylgjast
vel með og ekki láta neitt fram
hjá sér fara, enda kom sagan öll
saman í lokin, vanalega með
óvæntum endalokum. Síðasta
sagan sem ég heyrði frá afa var
mjög skemmtileg smokkasaga,
sem við látum kannski liggja milli
hluta í dag.
Afi var bráðsnjall, ráðagóður
og áreiðanlegur. Ef eitthvað
vantaði var hann fyrsta mann-
eskjan sem leitað var til, enda
oftar en ekki kominn strax í málið
og jafnvel búinn að leysa það.
Afi Baldur og amma Fríða
voru einnig mjög gott teymi. Afi
var kannski ekki sá besti til að
velja höfuðfat og annan klæðnað
en þar kom amma sterk inn og sá
til þess að afi væri alltaf fínn í
tauinu.
Afi var mikill jafnaðarmaður
og með sterka réttlætiskennd.
Það mikilvæga var hins vegar að
hann sýndi það einnig í verki. Gaf
til þeirra sem minna máttu sín og
kom alltaf til aðstoðar þegar á
reyndi.
Mig langar að þakka þér fyrir
öll þau góðu ár sem við áttum
saman. Þann dýrmæta lærdóm
að ganga vel um náttúruna, vera
áhugasamur um nýjungar og gef-
ast aldrei upp, sama hvað á dyn-
ur.
Einnig langar mig að þakka
fyrir að leyfa hugmyndafluginu
að fljúga í bústaðnum og vera
tilbúinn að framkvæma allar mín-
ar hugmyndir, sama hversu
margvíslegar eða óraunhæfar
þær voru.
Takk fyrir allt.
Sindri Guðmundsson.
Það fækkar smám saman í
Súpuklúbbnum okkar, nú er
hann Baldur búinn að kveðja.
Upphaflega vorum við átta, vina-
og frændfólk, sem hittumst í
súpu og skemmtilegheitum
heima hjá félögunum til skiptis.
Nú eru aðeins fimm eftir.
Súpuklúbburinn var skemmti-
legur félagsskapur. Við fórum í
frábær ferðalög, bæði í Borgar-
fjörðinn, norður í Skagafjörð og
austur á Hornafjörð. Einnig fór-
um við nokkur haust í sumarbú-
stað.
Það var mikið hlegið og mörg-
um vísum kastað fram.
Einhvern veginn var það svo
að flestar vísurnar snerust um
Baldur.
Það var kannski ekki að undra,
því Baldur var æringi hópsins,
alltaf með gamanyrði á vörum og
skemmtileg uppátæki. Minning-
ar um ferðirnar lifa í mynd-
skreyttum vísnabókum (teikn-
ingar Önnu Siggu).
Við klúbbfélagar þökkum
skemmtilegar samverustundir og
sendum Fríðu og fjölskyldunni
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
F.h. Súpuklúbbsins,
Anna Jórunn
Stefánsdóttir.
Baldur Geirsson
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru
vinsamlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum. Einnig er hægt að slá
inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Minningargreinar