Morgunblaðið - 16.08.2018, Page 51

MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. ÁGÚST 2018
nokkur góð ár inni á milli en alltaf
náði krabbinn að lauma sér inn
aftur. Hún barðist við krabbann af
miklu æðruleysi og vakti það at-
hygli hvað hún var alltaf jákvæð
og lét ekki veikindin aftra sér í því
sem hún tók sér fyrir hendur.
Síðustu vikur hafa verið erfiðar
og fyrstu einkenni sorgarinnar,
doðinn, hafa einkennt þær. Það
verður skrítið að geta ekki hringt
eða kíkt á hvor aðra og spjallað
eins og við gerðum alltaf svo lengi.
Mikill er missir okkar en mest-
ur er þó missir drengjanna þinna
Heiðars Más og Heimis Daða og
litlu fjölskyldu hans, ég reyni mitt
besta með að umvefja þau öll og
leiðbeina á þessum erfiðu tímum.
Takk fyrir allar okkar yndis-
legu stundir og minningar sem
voru svo margar.
Minning þín er ljós í lífi okkar,
elsku Kristín mín.
Þín,
Jóna Rut.
Í dag kveðjum við æskuvin-
konu okkar Kristínu.
Það er margs að minnast. Við
vorum fjórar stelpur sem bund-
umst vináttuböndum í Barnaskóla
Grindavíkur, og sú vinátta hefur
haldist alla tíð.
Þrátt fyrir að við byggjum á
sitthvorum staðnum og löndum
komum við því alltaf í verk að hitt-
ast reglulega og oft hittumst við
líka með barnahópinn okkar, en
sterk vinátta hefur líka myndast
milli barnanna okkar.
Þegar við vorum fertugar tók-
um við okkur til vinkonurnar og
skelltum okkur í siglingu á Kar-
íbahafinu. Minningarnar úr þess-
ari ferð eru ógleymanlegar.
Þrátt fyrir erfið veikindi var
Kristín alltaf jákvæð, alltaf vel til
höfð og falleg.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við ástvinum hennar,
Heiðari Má, Heimi Daða, Söru,
Margréti, Hermanni, Jónu Rut og
fjölskyldum. Megi Guð gefa ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Minning hennar verður ljós í
lífi okkar.
Hrafnhildur (Abba),
Guðrún Bára (Gunna Bára)
og Ingibjörg.
Elsku Kristín.
Elskuleg vinkona mín er fallin
frá eftir löng og erfið veikindi.
Hún kom inn í líf mitt og fjöl-
skyldu minnar fyrir 27 árum í
Klukkubergi í Hafnarfirði. Við
náðum strax vel saman og börnin
okkar léku sér mikið saman. Hún
Kristín var einstök kona, hún
barðist við krabbamein í 23 ár
með lífsviljann að vopni og ein-
stakt æðruleysi. Hún gafst aldrei
upp og var sonum sínum, tengda-
dóttur og barnabörnum til fyrir-
myndar. Ég tel mig heppna að
hafa fengið tækifæri til að kynnast
svona einstakri konu. Kristín var
alltaf brosandi, einlæg, hjartahlý,
trygg, sterk, hugrökk, klettur og
umfram allt geislaði af fegurð, að
innan sem utan. Það er mikill
missir að þér, kæra vinkona, og
mun ég og fjölskylda mín minnast
þín með söknuði að eilífu.
Elsku Heiðar Már, Heimir
Daði, Sara, Aron Daði, Emilía
Diljá og aðstandendur, megi Guð
gefa ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Þögn í sorg þrengir að hjarta.
Dagur breytist í dimma nótt.
Helkaldur vindur
þyrlast um endalausa
eyðimörk hugar þíns.
Þá flýgur lítill fugl,
frjáls og glaður,
hnitar hringa yfir höfði þér,
lyftist mót himni,
mót rísandi sól bak við skýin,
kveður þér söngva sína,
– sendiboði englanna –.
Og þú finnur aftur ilm af gróðri jarðar,
andblær lífs og vonar.
Þú veist að drottinn
hefur snert þig fingri sínum.
Sál þín fyllist friði og þökk
fyrir allt sem þú fékkst að eiga.
(Sigríður I. Þorgeirsdóttir)
Takk fyrir allt saman, elsku
vinkona mín.
Þín
Guðrún H. Aðalsteinsdóttir
(Gunna).
Þegar ég mætti í Langholtsú-
tibú Landsbankans voru það tvær
mestu skvísurnar þar sem tóku
mig í raun að sér og Kristín var
önnur þeirra. Hún tók í höndina á
mér og sagði: „Sæl, Kristín heiti
ég.“ Ég heilsaði henni og sagði:
„Sæl Stína.“ Við Stína unnum
saman í fimm mánuði og úr varð
ævilöng vinátta.
Við vorum ungar og brölluðum
margt saman, fórum t.d. til Mal-
lorca. Við gátum endalaust rifjað
upp þá ferð enda lyginni líkust. Á
þessum tíma átti Stína flottasta
bílinn sem ég hafði komið í og
rúnturinn oft tekinn. Stína hafði
gaman af að hitta fólk, syngja,
dansa og skemmta sér. Áður en
við vissum af vorum við komnar
með maka og fjölskyldulíf tók við.
Við skildum báðar og þá varð okk-
ar samband nánara. Við bjuggum
sjaldan á sama stað og því voru
símtöl okkar ær og kýr á milli
þess sem við hittumst.
Stína var smart klædd og
fylgdist vel með hvað var í tísku
hverju sinni. Ég vildi að hún yrði
stílisti. Hún var alltaf langflottust
hvar sem hún kom!
Eftir því sem árin liðu og við
kynntumst betur sá ég og fann að
hjarta hennar var úr gulli. Hún
var yfirveguð, stundum einhvern
veginn ósnertanleg en samt svo
hlý og umvefjandi. Hún hafði ein-
staka manngæsku til að bera,
virðingu fyrir sjálfri sér og sínum
og óbilandi trú á lífið.
Hún greindist alltof ung með
krabbamein sem hún var með í
um 24 ár. Oft hef ég hugsað um
það hvernig hún gat borið sig eins
vel og hún gerði. Haldið reisn
sinni og fundið styrk í hjartanu og
æðruleysi gagnvart því sem verða
vildi. Haldið áfram veginn og allt-
af séð sólina þrátt fyrir spár um
skýjafar og rigningu. Upplifað
„allt“ á eigin skinni en haldið samt
ótrauð áfram. Sýnt sjálfri sér og
öðrum að lífið er núna og því bæri
að fagna og njóta eins og kostur
væri.
Hún barðist í hljóði en samt
þannig að eftir var tekið. Ég veit
að hún var fyrirmynd margra sem
kynntust henni. Hún gaf mörgum
von, von um líf með ólæknandi
mein.
Stína eignaðist tvo drengi,
Heiðar Má og Heimi Daða Hilm-
arssyni, og gaf þeim eins gott
veganesti og ein manneskja getur
gefið. Hún eignaðist tvö barna-
börn, sem voru sólargeislar henn-
ar síðustu árin.
Elsku hjartans vinkona, ég
kveð þig, full þakklætis fyrir allt
það góða sem þú sýndir mér. Öll
góðu ráðin, hvatninguna, hrósin,
stuðninginn, skilninginn og
tryggðina. Minningin um þig mun
verma hjarta mitt og fylgja mér
og okkur, sem vorum svo heppin
að fá að kynnast þér.
Ég skrifaði til vinar míns
„hjarta mitt grætur“. Hann sýndi
mér samúð sína í verki og orti
þetta ljóð, Vinkonuminning:
Mót himninum hjarta mitt grætur
og heiminum vorkenni ég
því fegurð sem festi hér rætur
er farin um englanna veg.
Og tárin í fótspor mín falla
á fræin sem þáðu þitt ljós
en dásemd um dagana alla
skal dafna sem yndisleg rós.
Er vonin þín vakti um nætur
þú veikindum ýttir frá þér.
Mót himninum hjarta mitt grætur
þó hef ég þig alltaf hjá mér.
(Kristján Hreinsson)
Heiðar Már, Heimir Daði, Sara
og börn, ásamt stórfjölskyldu,
missir ykkar er mikill. Ég sendi
ykkur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið góðan Guð að
styrkja ykkur.
Sigurveig María
Kjartansdóttir.
Þakklæti, velvild, söknuður
og nístandi sorg fyllir hjarta
mitt þegar ég kveð bestu vin-
konu mína til 35 ára, hana Krist-
ínu Guðmundsdóttur. Á milli
okkar ríkti ávallt djúp og trygg
vinátta sem aldrei bar skugga á.
Kristín kom inn í líf mitt einn
yndislegan vordag og þeim degi
gleymi ég seint, því hann var
upphafið að einstöku trúnaðar-
sambandi, ólýsanlegri vináttu
og miklum kærleik.
Kristín var einstök mann-
eskja sem forréttindi voru að fá
að ferðast með í gegn um lífið.
Yfir henni hvíldi mikil reisn,
glæsileiki, hlýja og friður. Hún
var ávallt glæsilega tilhöfð,
þannig að eftir var tekið. Naut
mikillar virðingar hvar sem hún
fór og náði að vinna traust sam-
ferðamanna sinna, var hlédræg,
æðrulaus og þakklát. Talaði fal-
lega um allar manneskjur, elsk-
aði lífið, syni sína og fjölskyldu.
Okkur er úthlutað mismun-
andi verkefnum í þessu lífi,
Kristín fékk erfitt verkefni, lífs-
hættulegan sjúkdóm, sem hún
barðist við í 23 ár. Hún tókst á
við sín erfiðu og ströngu veik-
indi af aðdáunarverðum krafti,
djörfung og hugrekki. Við get-
um talist lánsöm takist okkur að
mæta örlögum okkar, hver sem
þau eru, með slíkum sigurvilja,
bjartsýni og reisn. Uppgjöf var
ekki til í hennar orðabók og hún
var alltaf trú sinni sannfæringu.
Kristín hefur verið í meðferð-
um uppi á krabbameinsdeild
Landspítalans meira og minna
síðan hún greindist og vil ég
þakka Helga Sigurðssyni lækni
og Helgu hjúkrunarfræðingi,
sem hafa annast hana að mestu,
fyrir faglega umönnun og um-
hyggju í hennar garð. Við Krist-
ín fórum saman ófáar ferðirnar
upp á deild og einsettum okkur
að hafa þessar stundir bjartar
og skemmtilegar.
Gæddum okkur á kaffi og
bakkelsi meðan lyfin runnu inn,
þetta voru okkar gæðastundir.
Þarna leystum við heimsins
vandamál, hlógum eða þögðum.
Með Kristínu var líka gott að
þegja. Stundum féllu tár og þá
þurfti ekki mörg orð. Þessara
stunda mun ég sárt sakna, því
þær voru okkar. Kristín naut
þessara stunda og talaði hún um
að þær léttu henni róðurinn.
Í þessari vinkvennavegferð
okkar Kristínar höfum við klifið
fjöll og gengið niður dali, vorum
sammála um að það væri líf eftir
dauðann og hlökkuðum til að
hittast á ný.
Töluðum um að skipuleggja
okkar eigin jarðarför og keypti
Kristín bók til þess, gaf mér ein-
tak og fyllti sína út og nú verður
jarðarförin í hennar eigin anda.
Milli okkar Kristínar er órjúf-
anlegur strengur sem aldrei
mun slitna. Kristín gaf mér inn-
rammaða vísu til að minna mig
ávallt á vináttu okkar:
Gulli og perlum að safna sér
sumir endalaust reyna,
Vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Þessi vísa huggar mig þegar
ég á hvað erfiðast, eftir að Krist-
ín kvaddi, vísan gerir mig þakk-
láta fyrir að hafa fengið að upp-
lifa ómetanlega og sanna
vináttu.
Minningin um einstaka konu,
sjaldséðan demant, lifir í hjört-
um okkar allra sem henni
kynntumst. Vinum Kristínar,
systkinum, sonum hennar sem
hún elskaði meira en lífið sjálft,
Heiðari Má og Heimi Daða,
barnabörnum og fjölskyldum,
votta ég mína dýpstu samúð.
Hanna Birna Jóhannesdóttir.
Góð minning er gulli betri.
Hvað lífið getur verið bæði
erfitt og yndislegt. Fyrir 23 árum
eignaðist ég vinkonu. Við hitt-
umst á krabbameinsdeild Land-
spítalans.
Síðan hefur sá þráður haldist.
Dvöl okkar tengdi okkur
tryggðarböndum. Yndislegt fólk
á stofnuninni leiddi okkur á sömu
stofu og var bæði hlátur og grát-
ur þar. Eurovisionkvöld, kín-
verskur matur og smá sérrí.
Síðan eru liðin mörg ár. Ég
slapp en þessi góða og trygga
vinkona er farin. Ég sakna henn-
ar og bið góðan Guð að taka hana
til sín.
Elsku Heiðar Már og Heimir
Daði. Mínar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar.
Ingibjörg Leifsdóttir.
Nú er komið að kveðjustund.
Við vinkonurnar kveðjum
elsku Kristínu okkar.
Af Kristínu stafaði góðvild og
hlýja og ætíð sá hún það góða og
bjarta í samferðafólki sínu. Bar-
áttuþrek hennar var óbilandi og
smitaði hún okkur vinkonurnar
með jákvæðni sinni og viljastyrk,
og af henni lærðum við að vera
þakklátar fyrir allt það sem okk-
ur auðnast í lífinu.
Sofðu vært elsku vinkona.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Elsku Kristín, takk fyrir allar
skemmtilegu stundirnar sem við
áttum saman.
Þín verður sárt saknað.
Elsku Heiðar Már, Heimir
Daði og aðrir aðstandendur,
megi Guð gefa ykkur styrk á erf-
iðum tímum.
Innilegar samúðarkveðjur frá
saumaklúbbnum.
Hulda, Sigrún, Margrét,
Hildur, Dröfn, Erla og
Hrafnhildur (Abba).
Það er sárt að setjast niður og
skrifa fáein kveðjuorð um fyr-
irmynd mína og hetju sem er
látin eftir áratuga hetjulega
baráttu við krabbamein.
Kristín kom inn í líf mitt þeg-
ar ég var smábarn og hún bara
10 ára og passaði mig eiginlega
alla ævi, það var eins og hún
væri bara mamma mín eða stóra
systir, sótti mig með rútu til
Reykjavíkur eftir að við fluttum
frá Grindavík og hafði mig hjá
sér um helgar.
Seinna þegar hún fékk bílpróf
sótti hún mig bara oftar og alltaf
hlakkaði ég mikið til að hitta
Kristínu og hennar fólk, sem lét
mér líða eins og ég væri flottasti
prinsinn í heiminum.
Jólin hjá þeim voru í miklu
uppáhaldi hjá mér, það var ein-
hvern veginn allt svo fallegt eins
og að sitja við litla jólahúsið,
horfa á 8 mm kvikmyndir sem
Gummi hafði tekið og einhvern
veginn gaf Kristín mér alltaf
skemmtilegar jólagjafir sem
mér þótti sérstaklega vænt um,
t.d. þegar ég var 11 ára gaf hún
mér kassettu með Páli Vil-
hjálmssyni „Algjör Sveppur“
sem ég hlusta ennþá dag í dag
og kann utan að, hún vissi alltaf
hvað mig langaði í.
Árið 1999 eignuðumst við
Guðrún stelpu sem við skírðum
Kristínu Helgu í höfuðið á henni
og var hún afar stolt af nöfnu
sinni og líka af stráknum okkar
Árna Flóvent, henni fannst hún
eiga helling í þeim alla tíð.
Veikindin tóku stóran toll af
lífi hennar en ég hef aldrei á æv-
inni séð neina manneskju mæta
svona veikindum af jafnmikilli
yfirvegun, kjarki og æðruleysi.
Alltaf bar hún sig vel og hafði
yfirleitt meiri áhyggjur af öðr-
um en sjálfri sér þótt hún væri
sjálf sárþjáð og bar alltaf mikla
umhyggju fyrir öllum og mátti
ekki neitt aumt sjá.
Elsku Heiðar Már, Heimir
Daði , fjölskylda og vinir, megi
góður Guð styrkja ykkur í sorg-
inni því heimurinn hefur misst
eina af sínum albestu dætrum
en nú er hún laus við kvalir og
hefur örugglega fengið góðar
móttökur í sumarlandinu frá
foreldrum sínum Jónu og
Gumma.
Minning um einstaka konu
lifir.
Hvíl í friði, elsku Kristín Guð-
mundsdóttir.
Samúðarkveðjur.
Vilbergur Flóvent
Sverrisson og Guðrún
Elísabet Árnadóttir.
Elsku Kristín okkar.
Alltaf hefur þú verið stór hluti
af lífi okkar og höfum við eig-
inlega litið á þig sem eina af
ömmum okkar.
Við höfum alltaf litið upp til
þín vegna þess hve sterk og flott
þú varst og munt þú alltaf vera
fyrirmynd okkar. Þú varst alltaf
svo jákvæð og gerðir alltaf svo
gott úr öllu. Við söknum þín mik-
ið og munum alltaf elska þig.
Hún var einstök perla.
Afar fágæt perla,
skreytt fegurstu gimsteinum
sem glitraði á
og gerðu líf samferðamanna hennar
innihaldsríkara og fegurra.
Fáar perlur eru svo ríkulega búnar,
gæddar svo mörgum af dýrmætustu
gjöfum Guðs.
Hún hafði ásjónu engils
sem frá stafaði ilmur
umhyggju og vináttu,
ástar og kærleika.
Hún var farvegur kærleika Guðs,
kærleika sem ekki krafðist endur-
gjalds.
Hún var vitnisburður
um bestu gjafir Guðs,
trúna, vonina, kærleikann og lífið.
Blessuð sé minning einstakrar perlu.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Margrét Fríða, Viktor Örn
og Rebekka Rut.
„bauðtertuna“ fyrir afmælisboð.
Lagði hann sérstaka áherslu á að
það ætti að sleppa sveppunum og
var nú ekki feiminn að koma fram
með sínar kröfur.
Einar Kristján var með stóra
og viðkvæma sál. Hann átti oft
erfitt með að sýna þá hlið á sjálf-
um sér og setti hann oft upp
ákveðinn skjöld sem hann faldi
sig á bak við. Eitt það besta sem
hann skildi eftir sig í þessu lífi er
litla stelpan hans, hún Alía Mar-
grét, sem hann elskaði af öllu
hjarta. Alía er mikil pabbastelpa
og er ýmislegt í fari hennar sem
minnir á Einar. Við eigum eftir að
sakna hans Einars Kristjáns sem
okkur þótti afar vænt um og mun
hann skilja eftir sig stórt tóma-
rúm í fjölskyldunni.
Þorbjörg, Dagný
og Anna Lilja.
Elsku Diddi minn,
Þó sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý,
því burt varst þú kallaður á örskammri
stundu
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlög þín ráðin; mig setur hljóða
við hittumst ei aftur á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár
þó kominn sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ókunnur.)
Guð blessi þig.
Þín frænka,
Guðrún.
Það er með trega sem við
kveðjum Einar Kristján, eða
Didda eins og hann var kallaður
sem barn. Þótt honum hafi nú
ekki líkað við það gælunafn í
seinni tíð var hann ávallt Diddi í
okkar augum. Hann var annar
parturinn af því tvíeyki sem hann
og tvíburabróðir hans Gummi
skipuðu. Þótt þeir hafi verið ólíkir
voru þeir einstaklega nánir og
góðir félagar sem studdu og
gættu hvor annars í gegnum súrt
og sætt. Vitanlega gekk ýmislegt
á á milli þeirra bræðra, enda með
ólíka skapgerð og lund.
Einar Kristján var mjög glað-
vært og virkt barn. Hann var
uppátækjasamur og ollu uppá-
tæki hans oft á tíð kátínu en einn-
ig töluverðum áhyggjum. Hann
var greindur en átti erfitt með að
festa hugann við lærdóm og var
það honum oft um megn að sitja
kyrr í lengri tíma. Hann var við-
kvæmur, næmur, hjartahlýr en
um leið áhrifagjarn. Má segja að
hann hafi verið tvær ólíkar per-
sónur: persónan sem hann lang-
aði til að vera og persónan sem
hann var innst inni. Annars vegar
var hann töffarinn með tattúin
sem hlustaði á Marilyn Manson,
stundaði líkamsrækt og talaði
hátt og mikið.
Hins vegar var hann þessi
blíði, fallegi sjarmör sem elskaði
Birgittu Haukdal og bræddi
hjörtu allra.
Fyrir þremur árum eignaðist
hann sólargeislann í lífi sínu, Alíu
Margréti, með henni Tiffany sem
honum þótti ávallt vænt um þrátt
fyrir stutta sambúð. Þegar Einar
Kristján var með henni Alíu Mar-
gréti sást hvernig töffaraskapur-
inn bráðnaði af honum. Þá sá
maður hvaða persónu hann hafði
til að bera, hversu mikið hann
hafði að gefa og hversu hjartahlýr
og yndislegur hann gat verið.
Hann var vinamargur, en án
efa var amma Dóra hans traust-
asti vinur. Hún studdi við bakið á
honum í gegnum erfiðustu stund-
irnar í lífi hans og leitaði hann
ávallt til hennar. Sama hvað bját-
aði á missti hún aldrei trúna á
hann. Það voru ótalmargir sem
reyndust honum vel í gegnum tíð-
ina, allt frá kennurum sem voru
honum ómetanlegir þegar hann
átti erfitt uppdráttar í skóla til
pabba hans sem stóð með honum
sem klettur í gegnum lífsins ólgu-
sjó.
Einars Kristjáns verður sárt
saknað og mikill er missir þeirra
sem stóðu honum næst. Víst er að
enginn sem kynntist Einari
Kristjáni mun gleyma honum, þá
sérstaklega ekki litla ástin hans,
Alía Margrét. Við vottum Ingu,
Dumma, mökum þeirra og börn-
um okkar innilegustu samúð og
biðjum Guð að veita þeim öllum
styrk í þessum raunum.
Hildur og Ásgeir.
Elsku hjartans Einar Kristján
minn. Allt of snemma fórstu frá
okkur. Þegar ég hugsa núna til
baka koma upp í hugann myndir
af þér ein af annarri. Alltaf ert þú
brosandi í minningunni og birtan
sem umkringdi þig ávallt situr
svo fast í huga mér. Þú varst ein-
stakur. Eins og engill sem núna
er floginn á braut. Fallegur,
hjartahreinn, einlægur, glettinn
og jákvæður. Alltaf varstu svo
trúr sjálfum þér, svo sjálfum þér
líkur. Hvað þú varst stoltur, ást-
ríkur og umhyggjusamur faðir
hennar Alíu, þar sýndir þú hvern
mann þú hafðir að geyma. Það er
sárt að sjá þig ekki hér aftur. En
ég veit að við munum hittast aftur
á öðrum stað, bara seinna. Takk
fyrir allt Einar Kristján, takk fyr-
ir að fá að vera vinur þinn.
Hugur minn er hjá þér í dag,
elsku Gummi og fjölskylda.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morhens)
Anna Helga.