Morgunblaðið - Sunnudagur - 19.08.2018, Blaðsíða 19

Finnst þér þú vera kominn á þann stað að
geta hlaupið og sleppt þér? Hlaupið af þeirri
sömu öryggistilfinningu og væri maður með
fulla sjón?
„Já, mér finnst ég að mestu vera kominn í
þá stöðu í dag. Þótt ég hafi verið íþróttamað-
ur í grunninn þurfi ég í raun að læra á
hlaupin frá byrjun, var kominn aftur á byrj-
unarreit. Ég er öruggur en ég held samt að
ég hafi ekki enn náð að sleppa mér hundrað
prósent og held ég eigi þar svolítið inni og
geti gert enn betur. Það er alltaf ákveðið
varnarkerfi líkamans sem hindrar mann þeg-
ar maður sér ekki. Metið mitt í 100 metra
hlaupi, sem ég setti í Frakklandi núna í júní,
er 12,23 og langtímadraumur er að komast
undir 12 sekúndur og þá er möguleiki á að
komast á Ólympíuleikana í Tókýó. Ég er
bjartsýnn á að ná því en svo þarf tíminn að
leiða það í ljós,“ segir Patrekur, en á franska
meistaramótinu í París setti hann tvö Ís-
landsmet og hljóp 200 metrana á 23,37 sek-
úndum.
Vinnan á æfingum er töluvert flókin, þar
sem ekki er hægt að sýna Patreki æfingar
heldur þarf að lýsa því hvað hann á að gera í
orðum. Þjálfari hans þarf því að geta fært
æfingarnar mjög vel í orð.
„Það er líka mjög gott að hafa
meðhlauparann á æfingum því ég finn oft
hvernig á að gera hlutina þegar við erum
hönd í hönd og ég finn hvað hann gerir. Til-
finningin fyrir því hvernig hann hreyfir sig
berst yfir í mig.“
Pabbi mikil hvatning
Patrekur segir að þrátt fyrir að kannski
sættist maður aldrei alveg við það að hafa
misst sjónina séu plúsar í þessu; hann telur
að minni tími fari í súginn. Blaðamaður
viðurkennir fyrir honum að hann sé mikið í
Candy Crush og ruglleikjum og Patrekur
hlær og segir að þar sjái hann til dæmis
þann kost að eyða ekki tímum í tölvuleiki.
„Ég er pottþétt að æfa meira og fara
meira í sund og slíkt en ef ég væri með fulla
sjón. En ég þarf að vera svolítið þolinmóður,
auðvitað tekur allt meiri tíma fyrir mig, að
fara í búðina, bara að kaupa ekki einhverja
vitleysu, þótt ég sé auðvitað kominn með
mikla umhverfisþjálfun. Ég hef verið heppinn
með félaga og vini. Það koma dagar sem eru
erfiðari en aðrir en þá reyni ég að hugsa
frekar hvað ég ætli að gera til að sigrast á
sjúkdómnum í stað þess að láta sjúkdóminn
sigra mig. Halda áfram að vera í skóla og
íþróttum. Því fyrr sem maður kemst í sátt
við tilveruna, þeim mun fyrr finnur maður
lífsgleðina.“ Patrekur segir að faðir sinn, Ax-
el Emil Gunnlaugsson, sé sér líka mikil
hvatning, en Axel lést þegar Patrekur var 11
ára gamall. Verkefnin sem fjölskylda Patreks
hefur þurft að takast á við hafa verið mjög
stór, en foreldrar hans greindust bæði með
alvarlega sjúkdóma þegar Patrekur var ung-
ur; móðir hans greindist með augnsjúkdóm-
inn og missti sjónina um ári áður en faðir
hans lést.
„Þegar ég var fimm ára greindist pabbi
með afar sjaldgæfan sjúkdóm sem vitað var
að myndi leggja hann að velli á 6-8 árum.
Hann var mikill skíðamaður og hélt ótrauður
áfram með jákvæðni og bjartsýni að leið-
arljósi. Þegar hann var kominn í hjólastól fór
hann á setskíði og fór í æfingarbúðir í Aspen,
markmiðið var að komast á Vetrarólymp-
íuleika. Viðhorf hans til veikindanna varð
mér mikil hvatning þegar ég veiktist og er
enn. Það hjálpar mér alltaf mikið að hugsa til
hans pabba.“
Patrekur er líka mjög náinn móður sinni,
Margréti Guðný Hannesdóttur, og hún gat
hvatt hann áfram þegar hann veiktist fyrst,
og leiðbeint um hvernig ætti að takast á við
hlutina.
Patrekur kláraði heilsunudd í Fjölbrauta-
skólanum í Ármúla núna í vor og er á fullu
að safna tímum, en hann þarf 450 klukku-
stundir af nuddi til að útskrifast. Hann segir
guðvelkomið að fólk hafi samband við sig ef
fólk leitar að nuddi, en hann nuddar milli æf-
inga.
Ertu með góðar hendur?
„Það eru töfrar í þeim,“ segir Patrekur og
hlær.
Patrekur er á leið á Evrópumeistaramótið
í Berlín 20. ágúst og læknaneminn kemur
fljúgandi frá Danmörku og Patrekur telur að
hann eigi að geta haldið í við hann.
Hefurðu verið duglegur að fara út á mót?
Já, ég byrjaði 2015 að fara út á mót þegar
ég fór til Ítalíu, til að fá keppnisreynslu og
slíkt. Svo 2016 fór ég til Berlínar, var í æf-
ingabúðum í Portúgal og var aftur í Berlín í
fyrra. Núna í ár er ég búinn að keppa á Ítal-
íu í maí, var í Frakklandi um miðjan júní og
keppti í Berlín eftir það. Það hefur gengið
vel í sumar og hefur almennt gengið mjög
vel á æfingum og keppnum.“
Heldurðu að þú kunnir að meta eitthvað
betur í dag en áður?
„Já, það er margt, held ég. Ég er töluvert
þroskaðri en ég var, þroskaðist auðvitað afar
fljótt við það að missa sjónina og maður fann
það fljótt, mér leið oft eins og ég væri kom-
inn lengra en jafnaldrar mínir. Svo er ég
bara svo afskaplega þakklátur aðstoðar-
mönnum mínum. Það er ekkert sjálfsagt að
þeir geri þetta, án þeirra væri ég ekki að
keppa í þessu. Ég er þetta heilbrigður í dag
þrátt fyrir að sjónin hafi farið og ég hef
margt annað í lífinu sem ég kann að meta.“
„Ég keppi í flokki þar sem fólk er nánast alveg blint eins og ég
þótt það sé einhver smá munur á sjóninni milli einstaklinga,
sumir með örlítið betri sjón en aðrir. Til að gera alla keppendur
jafna erum við með bundið fyrir augun. Þar af leiðandi þarf ég að
vera með aðstoðarmann sem hleypur með mér svo ég viti hvert
ég er að hlaupa og við erum bundnir saman á úlnliðum.“
’Þegar ég var fimm áragreindist pabbi með afarsjaldgæfan sjúkdóm sem vitaðvar að myndi leggja hann að
velli á 6-8 árum. Hann var mik-
ill skíðamaður og hélt ótrauður
áfram með jákvæðni og bjart-
sýni að leiðarljósi. Þegar hann
var kominn í hjólastól fór hann
á setskíði og fór í æfingarbúðir í
Aspen, markmiðið var að kom-
ast á Vetrarólympíuleika. Við-
horf hans til veikindanna varð
mér mikil hvatning.
19.8. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19