Morgunblaðið - Sunnudagur - 19.08.2018, Blaðsíða 16

VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19.8. 2018
fréttirnar. Svo man ég ósköp lítið. Næsta árið
var svolítið þannig. Svolítið eins og ég væri í
leiðslu.“
Sigga segir að vinahópurinn hafi verið ómet-
anlegur stuðningur og hún hafi sótt mikið í að
vera með vinunum. Hún hafi átt erfitt með að
vera heima. „Ég meikaði ekki að vera heima.
Það var svo yfirþyrmandi og sorgin svo rosa-
lega mikil.“ Sigga segist lengi á eftir hafa glímt
við óstjórnlega reiði. „Mér fannst þetta svo
hryllilega ósanngjarnt. Ég skildi þetta ekki.
Og fannst enginn skilja mig.“
Fenguð þið einhverja aðstoð frá fagaðilum í
sorgarferlinu?
„Mamma og pabbi fóru í samtökin Ný dög-
un. Pabbi bauðst til að senda mig til sálfræð-
ings en ég var með rosalega fordóma og sagð-
ist ekki vera geðveik. Ég sótti bara mikið í
vinina. Og partí. Ég var aldrei í eiturlyfjum
eða neinu svoleiðis en það var rosa mikið partí-
stand á mér.“
Hefðir þú kannski getað leiðst út í eitthvert
rugl á þessum tíma?
„Já, ég hef oft hugsað um augnablik þar sem
ég hefði auðveldlega getað tekið ranga ákvörð-
un og farið í vitlausa átt. Þetta er svo fín lína.
En ég hafði þó vit á því að fara ekki út í eit-
urlyf. Ég skynjaði óþægilega partístemningu
ef verið var að neyta eiturlyfja í kringum mig
og forðaðist það. Sem betur fer. Ég held í al-
vöru að ef ég hefði ekki verið með svona margt
fólk sem hljóp í skarðið fyrir Bjarka hefði ég
auðveldlega getað lent í einhverju rugli.“
Hollt að kynnast nýju fólki
Ári eftir að Bjarki lést flutti Sigga sig úr Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti yfir í Mennta-
skólann við Sund þar sem henni fannst kominn
tími á breytingu.
„Ég náði ekki að fóta mig í félagslífinu í
Fjölbraut eftir þetta. Það var fullt af yndislegu
fólki sem var til í að tala við mig en það voru
líka margir sem hættu hreinlega að heilsa mér
á göngunum eða pískruðu um mig. Ég skil það
samt alveg. Þeir voru kannski að tala um
Bjarka og sáu mig og þarna var ég aftur komin
með stimpilinn að vera systir hans Bjarka,
Bjarka sem dó. Ég var einhvern veginn alltaf
að reyna að vinna úr þessu og mér fannst ég
bara ekki passa þarna inn. Samt átti ég marga
góða vini í Fjölbraut. En það gerði mér gott að
skipta um skóla og í MS kynntist ég stelpum
sem eru bestu vinkonur mínar enn þann dag í
dag.“
Sigga segist hafa haft gott af því að skipta
um skóla og kynnast fólki á öðrum forsendum
en að vera stelpan sem missti bróður sinn. „Ég
held að ég hafi fengið hellings sjálfstraust út á
það líka. Þetta var rosalega hollt. Sjálfsagt var
þetta eins og Bjarka leið þegar hann kynntist
krökkunum í Ðí Kommitments. Ég byrjaði að
blómstra í leiklistarlífinu í menntaskólanum og
þetta var bara alveg frábært að öllu leyti.“
Fljótlega eftir stúdentspróf lá leiðin í leik-
listarskóla í Englandi þar sem Sigga lauk leik-
listarnámi með áherslu á söngleiki. Auk þess
að vera menntuð leikkona er Sigga með
kennsluréttindi í leiklist úr Listaháskólanum
og kennir leiklist víða. Hún hefur farið með
hlutverk í söngleikjum sem settir hafa verið
upp í Þjóðleikhúsinu og Borgarleikhúsinu, til
dæmis Vesalingunum og Mary Poppins. „Svo
hef ég mikið verið að búa til eitthvað skemmti-
legt með Bjarna Snæbjörnssyni, vini mínum,
leikara og söngvara. Við bjuggum til dæmis til
dúettinn Viggó og Víólettu þegar við vorum að
vinna saman í Borgarleikhúsinu. Viggó og
Víóletta eru sjálftitluð söngleikjakóngur og
-drottning Íslands, svona alter-egóin okkar, og
hafa komið nokkrum sinnum fram á Hinsegin
dögum.“
Skiptir máli að vanda til verka
Í dag einbeitir Sigga sér að tónlistinni að
mestu og síðustu ár hefur hún unnið mikið við
talsetningar á teiknimyndum og barnaefni.
Sigga segist hafa mjög gaman af þeirri vinnu
og blaðamanni finnst auðheyrt að henni finnist
sú vinna afar mikilvæg, en því miður ekki alltaf
mikils metin.
„Talsetningar eru gríðarlega mikilvægt
tæki til að efla málvitund barna og það skiptir
máli að gera þetta vel. Auðvitað á mennta-
málaráðuneytið að styrkja þessa vinnu. Tal-
setningar eru illa launaðar og öll vinna í kring-
um þær líka. Við erum með frábæra þýðendur
sem fá ekki nógu vel borgað. Og mikið af þessu
efni er endursýnt,“ segir Sigga. Hún bætir við
að verkefnum sé að fækka og íslensku sjón-
varpsstöðvarnar farnar að kaupa miklu minna
talsett efni. Það þurfi meiri pening í þetta;
annars fáist hvorki atvinnuleikarar í vinnuna
né almennilegir þýðendur.
„Ég er ekki að tala allt talsett efni niður,
margt er mjög vel gert, en mér finnst að við
eigum að vanda okkur og vera góðar fyr-
irmyndir. Ekki henda bara einhverju í krakk-
ana, ekki mata þá á einhverju efni þar sem
ekki er töluð góð íslenska, með röngum
áherslum á atkvæði og svo framvegis. Til þess
þarf gott gæðaeftirlit með góðum leikstjórum,
þýðendum, hljóðmönnum, hljóðkonum og leik-
urum. Börnin eiga betra skilið. Börn eru harð-
ir gagnrýnendur. Það er hætta á því að þau
horfi bara á efni á ensku á Youtube og ef börn
eru mikið þar inni missa þau svo mikið af ís-
lenskunni og styrkja ekki málvitundina.“
Þurftu bara að segja: Ég veit
Sigga kynntist sambýlismanni sínum, Karli Ol-
geirssyni, vorið 2013. Ástin kviknaði þegar
Karl, eða Kalli eins og hann er alltaf kallaður,
var fenginn til að leysa af sem píanóleikari í
söngleikjaseríunni Ef lífið væri söngleikur.
Hópinn skipuðu þau Sigga, Margrét Eir, Orri
Huginn Ágústsson, Bjarni Snæbjörnsson og
píanistinn Kjartan Valdimarsson.
„Ég varð skotin í honum Kalla undir eins,
þetta var bara vandræðalegt,“ segir Sigga og
skellihlær. „En ég lét hann alveg vita af því.
Við Kalli vorum hvorugt einhverjir unglingar
og þá er maður ekkert að eyða tímanum í ein-
hverja leiki.“
Sigga og Kalli fóru að búa saman tæpu ári
síðar og fljótlega varð Sigga ófrísk.
Hinn 3. janúar 2015 kom Nói Hrafn sonur
þeirra í heiminn en hann lést fimm dögum síðar
í kjölfar mistaka í fæðingu á Landspítalanum. Í
maí sama ár leituðu Sigga og Kalli til land-
læknis og lögðu fram kvörtun vegna andláts
sonar síns. Niðurstaða landlæknis var að heil-
brigðisstarfsmönnum hefðu orðið á vanræksla
og mistök og þeir hefðu sýnt foreldrunum ótil-
hlýðilega framkomu í fæðingu. Sigga segir
málið nú hafa verið í höndum saksóknara í eitt
ár en það sé lítið um svör frá þeirri stofnun.
Rúmum tuttugu árum eftir að Sigga hafði
horft upp á foreldra sína ganga í gegnum
óbærilega sorg eftir sonarmissinn stóð Sigga í
svipuðum sporum. Hún segist hafa öðlast
djúpan skilning á þeirra sorg en þó ekki sam-
bærilegri.
„Mamma og pabbi voru búin að ala upp barn
í tæp tuttugu ár og upplifa allar þessar minn-
ingar sem ég átti ekki með mínum dreng. En
það að missa barn er nokkuð sem enginn skilur
nema hafa lent í því. Og það er skrýtið að segja
það, en að einhver svona náinn mér, einhver
sem þekkir mig best í öllum heiminum, sem
eru mamma mín og pabbi, hafi getað tekið í
höndina á mér og sagt: Ég veit … Þau þurftu
ekki að segja neitt annað. Bara: Ég veit. Svo
hafði einn æskuvinur hans Bjarka bróður, gott
vinafólk mitt í dag, misst son sinn úr vöggu-
dauða þegar hann var eins árs, einhverjum tíu
árum áður. Nánast upp á dag.“
Sigga segir það hafa verið gott að geta leitað
til einhvers sem hafði gengið í gegnum sömu
reynslu. „Mér finnst líka gott að geta miðlað
minni reynslu og sagt við fólk sem lendir í
svona áfalli að þetta verði í lagi. Auðvitað verð-
ur ekkert allt í fullkomnu lagi; þetta gjörbreytir
manni og er auðvitað algjör hreinsunareldur.
Maður verður aldrei eins, en mér finnst gott að
reyna að hugsa að það sé einhver tilgangur með
öllu. Og ég er að reyna að finna hann. Kannski
er tilgangurinn sá að ég geti sagt við fólk sem
lendir í svona: Ég veit. Og þú ert ekki einn. Það
versta sem mannskepnan gengur í gegnum er
að upplifa sig alveg eina; að enginn muni skilja
það sem maður hefur gengið í gegnum.“
Hægt að tengja við sorgina
Sigga segist ekki geta ímyndað sér annað en
það hafi verið óbærilegt fyrir foreldra sína að
horfa upp á dóttur sína og tengdason ganga í
gegnum barnsmissinn eins og þau höfðu sjálf
gert rúmum tuttugu árum áður. Og foreldrar
Systkinin frá
vinstri: Arnar
með Viðar í
fanginu, Sigga
og Bjarki.
Ljósmyndir/Úr einkasafni
Bjarki, tæplega þriggja
ára, að fá sér lúr hjá
Siggu nýfæddri.
Bjarki spilaði á Hammond-
orgel með hljómsveitinni Ðí
Kommitments þegar hann lést.
Albert Steinn Guðjónsson var átján ára
þegar vinur hans, Bjarki Friðriksson,
lést árið 1993 en þeir höfðu verið vinir
frá því í grunnskóla.
„Við kynntumst fyrst í skátunum og
svo fórum við að garfa í hljómsveitum
þegar við vorum þrettán, fjórtán ára.
Við vorum bestu vinir, eiginlega óað-
skiljanlegir, og fólk sagði varla nafnið
mitt án þess að nefna nafnið hans í leið-
inni,“ segir Albert.
„Bjarki var traustur og góður vinur.
Alveg rosalega skemmtilegur, hreinn og
beinn og góður strákur en hann var
samt alveg með svolítið stórt skap,“
segir Albert og hlær. „Við deildum
sömu áhugamálum, höfðum gaman af
að spila boltaíþróttir og vorum báðir á
kafi í tónlist.“
Árið 2002, níu árum eftir að Bjarki
lést, fæddist Alberti og konu hans, Jór-
unni Atladóttur, sonur. Hann fékk nafn-
ið Bjarki Marinó Albertsson og Albert
segir ekki hafa verið nokkur vafi í hans
huga hvaða nafn drengurinn ætti að fá.
„Eftir að Bjarki dó, var ég alveg ákveð-
inn í því að ef ég myndi eignast son þá
fengi hann nafnið Bjarki.“
Feðgarnir Albert og Bjarki ásamt hundinum Heru. Albert var ákveðinn í því að sonurinn yrði
skírður í höfuðið á besta vini sínum sem lést níu árum áður en nafni hans fæddist.
Morgunblaðið/Valli
Sonurinn fékk nafnið Bjarki