Breiðfirðingur - 01.04.1942, Qupperneq 47

BREIÐFIRÐINGUR
37
því að auk húsbændanna og barna þeirra voru bjúin
niörg; var jafnan bjúasælt í Ásgarði. Þá voru þar á vist
gamalmenni, er þau lijónin liöfðu tekið án meðgjafar,
þótt þeim óskyld væru. Á fóstri voru þar vandalaus börn,
er alin voru upp án allrar meðgjafar, en foreldri þeirra
fátæk. Mun heimilisfólkið í Ásgarði oft hafa verið milli
tuttugu og þrjátíu manns.
Eins og alkunnugt er, var gestagangur með fádænium
í Ásgarði. Komu þar marga daga gestir svo tugum skipti.
Þar voru fleiri eða færri næturgestir flestar nætur, og
stærri fundir í héraði haldnir þar, t. d. sýslufundir og kaup-
félagsfundir. Er það þvi augljóst, að mikla fyrirliyggju
þurfti að hafa um aðdrætti alla að slíku búi, þegar ekkert
var lil sparað um veitingar. Gjöra þurfti ráð fyrir, að fóður
mikið færi í liesta ferðamanna á vetrum. Þá þurfti að hafa,
á vetri, manni fleira en ella til þess að fylgja ferðamönn-
um, fara sendiferðir fyrir héraðsmenn og lána nágrönn-
um hjálp vegna lieimilisnauðsynja, því að þrautaráð
flestra var, að hiðja Bjarna í Ásgarði um liðsinni.
Það er auðsætt, að ekki var lieiglum lient, að halda uppi
slíkum búrekstri, svo að vel færi, þegar líka allt mátti heita
sjálfsaflafé og venjulega seintekinn gróði af landbúnaði.
Mátti það lieita kraftaverki næst, að Bjarna græddist fé,
þrátt fvrir allt, og var hann jafnan vel fjáreigandi, þótt
ríkur gæti hann ekki kallazt. Jafnan virtist þar nóg björg
í búi, og alltaf var sama rausnin þar og höfðingsskapur-
inn. Komst enginn í liéraði í nokkurn samjöfnuð við hann
í gestrisni. Efast ég um, að liann hafi átt nokkurn jafningja
sinn um þá hluti. Mátti með sanni segja, að Bjarni í Ás-
garði liafi byggt vfir þjóðbraut þvera.
Aldrei var borgun tekin fyrir greiða í Ásgarði, og þótti
„liúsbóndanum“ þar stórum miður, ef slíkt var boðið.
Vildi, að gestir gengju að þvi vísu, að þar væri engin greiða-
sala, þótt allir væri velkomnir. Meðan þjóðleiðin lá með-
fram túngarðinum, rétt við íbúðarhúsið, stóð Bjarni oft