Breiðfirðingur - 01.04.1942, Blaðsíða 18

8
BREIÐFIRÐINGl'R
skógar; 2 blás, sjávar (eða e.t.v. himins); 3 slrengs stoð, kona,
Þuríður; 4 tegumk, sýni mig albúinn til; 5 armlinns þella, kona.
Þuríður; 6 oft horfinnar, margtýndrar (en nú týnist gleðin ekki
aðeins, hún deyr við hinzta skilnað elskenda).
Efni: Yið mundum vilja, að þessi dagur væri lengst
að líða frá gulnuðum skógi í bláan útsæ (ég fæ stundum
liarm (háska) af konunni), því að í kvöld býst ég, kona,
til að drekka erfi oft horfinnar gleði minnar.
Dróttkvæður háttur getur engin geðhrigði sýnt fyrir
stirfni sinni og þumbaraskap, segja fákænir menn. En
berum saman þessar vísur. I Iiælti hinnar fyrri hamrar
undanlátslaus karlmennska á liendingum fyrsta og síð-
asta atkvæðis í vísuorði, og það er nokkur liljómur í þess-
um stillta undirleik skáldsins við söng fárviðrisins í hell-
inum. í hætti hinriár síðari er sem margir strengir titri í
fegurðarnautn og í höfugum trega.
„Svanafold“ er ein hin svásasta liafskenning, en því
hörkulegra er auðvitað að kalla þá fold sýlda (sýlaða) og
„skera“ hana þunghlöðnu skipi. Yið mundum trauðla
trúa fornskáldi til þess fegurðarnæmis, sem felst bak við
andstæður vísuupphafsins, ef ekki væri Iiin vísan, sem
dásamar för hins fagra, en skammvinna liaustdags frá
uppkomu sólar vfir skóginum til dagseturs í bláu Græn-
landsliafi. I báðum vísunum bregður skáldið upp náttúru-
myndunum fyrst og fellir síðan inn í þær umgerðir ásta-
mál sín. Hann vildi fagrar umgerðir.
Ivjarni fyrri vísunnar er þessi: Ég stóðst og stenzt mann-
raunir hugfullur, því að kona ann mér, — en lcjarni hinn-
ar: Treinum. þenna hinzta dag sem lengst, gerum hann
meiri nautn en kvöl, því að hress skal ég sjálfur drekka
dánarminning gleðinnar minnar. Karlmennskan er grunn-
tónn beggja visna.
Einkennileg tilviljun, að þetta er skáldið, sem þjóðsaga
gerði fyrstan, er liann týndist í hafi, að höfðingja í nýja
heiminum, Hvítramannalandi draumvona sinna.