Breiðfirðingur - 01.04.1942, Blaðsíða 48

'38
IiRUIÐFIRÐINGUR
uti og kallaði á gesti, er framhjá ætluðu, og bauð þeim til
stofu. Nú á allra síðustu árum urðu samningar um, það,
að farþegar í áætlunarbílum, er böfðu viðdvöl i Ásgarði,
fengju þar keyptan mat og kaffi, en illa kunni „liús-
bóndinn“ þessu fyrst í stað. Verðið var lágt og af ýmsum
bannaði bann að taka borgun. Annars hélt bann til dán-
ardags fyrri liáttum sínum, um alla gestrisni.
Sem dæmi þess, liversu gestum þótti gott að Asgarði,
vil ég segja hér frá því, að um nokkur sumur dvöldu þar
stúdentar frá Hollandi, tveir i senn. Kunnu þeir ekki ís-
lenzku og gátu litið rætt við búsbóndann, eða aðra heima-
menn, til að byrja með, en svo féll þeim þar vistin vel, og
rómuðu hana, að ef aðrir binna bollenzku stúdenta böfðu
orðið fyrir vonbrigðum á þeirra dvalarstað, var þeim lofað'
því, til raunbóta, að til Bjarna i Ásgarði skyldu þeir fá að
fara, ef þeir kæniu hingað næsta ár til dvalar.
Gestum öllum leið vel í Ásgarði og vildu sem fyrst
þangað aftur konia.
V.
Bjarni var með bærri mönnum og þrekvaxinn, fríður
sýnum, og á efri árum hinn kempulegasti, með hvítt skegg
niður á bringu. Var hann mjög auðkenndur i flokki. Þótti
hann á köflum fasmikill og hvassyrtur, en oft orðbeppinn.
Heima fvrir var lians mesta ánægja að ræða við gesti þá,
er að garði bar og veita þeim hinn bezta beina, en livorkí
veitti hann vín né tóbak. Ýmsum, er ókunnugir voru, þótti
hann, áður fvrri, hispurslaus um of í viðmóti við gesti
sína suma og aðra, er áttu saman við liann að sælda. Aldrei
gerði liann greinarmun á stöðu, ætl eða efnum manna, en
yrði bann var við drembilæti eða uppskafningshátt í fari
þeirra, gat liann ekki á sér setið að glettast við þá, og sögðu
sumir sínar farir ekki sléttar frá þeim viðskiptum, en
aldrei var það ásetningur Bjarna að særa menn með glettni
sinni.