Breiðfirðingur - 01.04.1983, Blaðsíða 61

BREIÐFIRÐINGUR
59
dag var búið að taka beinin og skeljabrodð af steininum
og allar kindurnar á harðahlaupum upp úr íjörunni,
eins og þær væru reknar af ósýnilegum verum.
Frá þessum degi þurfti ég ekki að reka kindur frá
sjónum og aldrei fór kind í sjóinn frá Eiði meðan for-
eldrar mínir bjuggu þar.“
Þetta var frásögn Jóhönnu Valentínusdóttur. Við
hana má bæta orðum séra Magnúsar Guðmundssonar
í Olafsvík: „En strax árið eftir að hún fór frá Eiði urðu
þar miklir fjárskaðar."
Jóhanna bar alla sína ævi þá trú í brjósti að til væri
huldufólk og álfar og taldi þetta fyrirbæri á bernskuár-
unum hafa fylgt sér sem hollvættur. Dýravinur var Jó-
hanna mikill og bar ætíð mikla umhyggju fyrir hinum
mállausu vinum sínum. Hún var aðeins 13 ára er hún
fyrst hjálpaði kind sem var að bera, en gat ekki fætt.
Eftir það er engin tala yfír allar þær skepnur sem hún
hjálpaði um dagana.
Fleiri urðu sporin hennar Jóhönnu við Breiðafjörð en
á Eiðisstapa, þó þau yrðu henni ætíð efst í minni.
Eftir fermingu lá leið Jóhönnu til Stykkishólms. Þar
réðist hún sem barnfóstra til dansks kaupmanns sem
hét Thejll. Þar var hún í góðu yfírlæti í þrjú ár. Margar
skemmtilegar sögur átti Jóhanna í fórum sínum frá
veru sinni hjá Thejll í Hólminum. Þar komst hún í
kynni við leiklistina. Þar var oft verið að æfa og setja
upp leikrit. Það var henni hugljúft að kynnast því. I
henni blundaði dillandi leiklist og eftirhermugáfa, sem
hún fór oft á kostum með. Létti hún mörgum lund og
gerði fólki glatt í sinni.
A þessum árum í Hólminum lærði Jóhanna margt
sem kom henni að góðu gagni síðar í lífinu. Af þeim
hjónum Sigríði og Thejll nam hún frábært barna-
uppeldi. Það kom sér vel er hún fór sjálf að hafa með
börn að gera. Einnig var hún óspör á að miðla öðrum
af þekkingu sinni.