Dagblaðið Vísir - DV - 20.07.2018, Side 50

50 LÍFSSTÍLL 20. júlí 2018

svo allt gangi smurt
l Öryggisvörur
l Efnavörur
l olíuvörur
Vinahópurinn sem og ættingjar
séu í sárum. „Við höfum talað við
þau öll og það standa allir saman
og hjálpast að,“ segir Aníta, sem
eftir andlát bróður síns ákvað að
taka sér hlé frá frekara námi og
vinna að minningarsjóðnum og
verkefnum hans, en hún stefnir á
að læra félagsráðgjöf.
„Markmið okkar með minn-
ingarsjóðnum er að opna um-
ræðuna og að unga fólkið geri sér
grein fyrir að neysla lyfja er lífs-
hættuleg og að foreldrar geri sér
grein fyrir að þetta geti verið að
gerast heima hjá þeim,“ segir Aníta.
Minningarsjóðurinn er styrkur í
sorgarferlinu
Þar sem þið farið í forvarnarverk-
efnið svo stuttu eftir andlát Einars,
náið þið að syrgja eða eruð þið að slá
sorgarferlinu á frest?
„Fyrir mitt leyti þá sæki ég
mikinn styrk í að við, fjölskyldan,
hittumst oft og enn meira eftir að
við fórum að vinna með minn-
ingarsjóðinn,“ segir Óskar. „Það
hjálpar mér mikið að hafa eitt-
hvað fyrir stafni í sorgarferlinu,
verkefni sem mér finnst verðugt
og í minningu Einars. Ég er í sam-
bandi við geðhjúkrunarfræðing og
er að vinna í mínum málum með
honum. Mér finnst stuðningur-
inn sem við fáum líka hjálpa mér
afskaplega mikið, hann kemur
mér á fætur á morgnana. Svo veit
maður ekki hvað gerist þegar fer
að hægja á, maður veit ekki hvern-
ig morgundagurinn verður,“ segir
Óskar.
„Þegar ég fékk símhringinguna
um að Einar væri látinn, þá vissi
ég að hann væri dáinn en var samt
með þá hugsun að það kæmi ekk-
ert fyrir okkur,“ segir Aníta. „Hann
er vaknaður núna uppi á spítala,
hugsaði ég, og ég hugsa það enn
stundum í dag að þetta sé ekki
alvara. Ég stend í kirkjugarðinum
og horfi á krossinn hans og hugsa
að þetta sé óraunverulegt, kannski
af því að við finnum svo mikið fyr-
ir honum.
Ég hugsa bara dag fyrir dag. Ég
get átt slæman dag og þá passa ég
bara að hugsa um sjálfa mig og
leyfi mér að eiga slæman dag. Við
ákváðum að vinna verkefnið í kær-
leika og ef við eigum slæman dag,
þá erum við ekki að vinna að því.
Það hjálpar mér mikið að hugsa til
Einars, ég á bara góðar minningar
um hann og þær hjálpa mér að
syrgja hann. Svo erum við líka oft
heima og grátum og þá leyfum við
okkur bara að gráta.“
Óskar hefur upplifað að geta
kvatt einstakling áður en við-
komandi féll frá. „Að jarða ungan
dreng er eitthvað sem ég vil ekki
að neinn upplifi. Við höfum feng-
ið mikinn stuðning frá fjölda fólks
sem við þekkjum ekkert og frá fjöl-
skyldu og vinum, það er ómetan-
legt. Maður er snortinn yfir við-
brögðunum og allir eru tilbúnir
til að leggja sig af mörkum, það er
bara frábært.
Sektarkenndin er hluti af ferl-
inu sem ég fer í gegnum eftir að
Einar deyr. Sú tilfinning kom strax
upp og er eitthvað sem maður
verður að vinna með sjálfur. Ég get
ímyndað mér að hún fari illa með
fólk ef ekki er unnið með hana. Ég
er opinn með að tala um hana. Að
jarða barnið mitt er eitthvað sem
ég hef ekki gert áður og maður
verður bara að lifa í núinu, ég veit
ekkert hvernig morgundagurinn
verður. Við verðum að læra að lifa
með þessu, hvernig sem það er
gert,“ segir Óskar.
„Ég veit líka að alltaf þegar
verður gleðidagur hjá mér, þá mun
hann verða smá sorgardagur um
leið,“ segir Aníta. „Eins og þegar ég
gifti mig, eignast börn, ég hef alltaf
séð Einar sem hluta af því. Ég mun
gráta af því að hann er ekki með,
en ég verð bara að leyfa því að ger-
ast því ég mun alltaf sakna Einars.
Ef ég loka alveg á sorgina þá er ég
hrædd um að góðu minningarnar
fari líka og ég vil frekar eiga slæma
daga af og til, en að loka á minn-
ingarnar. Maður býst ekki við að
einhver svona ungur muni deyja.
Einar hafði samt misst góðan vin
sinn fyrr á árinu vegna eiturlyfja
en maður hugsar að það muni
ekkert koma fyrir mig eða mína
fjölskyldu.
Heiða, amma Andreu, systur
Anítu og Einars, andaðist eftir
stutt en erfið veikindi kvöldið eftir
jarðarför Einars. Hún var náin
Einari þrátt fyrir að vera ekki blóð-
skyld honum og náði að segja
Báru, móður Einars og Andreu,
stuttu áður en hún lést að hún ætl-
aði sér að fara og passa upp á Ein-
ar okkar. Það er gott að vita að þau
séu þarna saman,“ segir Aníta.
Misnotkun á lyfseðilsskyldum
lyfjum er mjög algeng
Feðginin eru sammála um mis-
notkun á lyfseðilsskyldum lyfjum
sé mjög algeng og orðin stórt
vandamál. „Mjög margir sem
ég hef talað við þekkja einhvern
sem glímir við slíkt og hefur ein-
hverja sögu að segja,“ segir Óskar,
„það segir manni að þetta sé stórt
vandamál. Eftir að við ákváðum að
stofna minningarsjóðinn og fara
þessa leið þá er ég óhræddur við að
tala um andlát Einars, það hjálpar
mér líka og er ekkert feimnismál
hjá mér. Ég er tilbúinn til að fara
ótroðnar slóðir til að vekja athygli
á þeim vanda sem misnotkun á lyf-
seðilsskyldum lyfjum er, eins og til
dæmis að sitja fyrir svörum í út-
varpsviðtali, sem er eitthvað sem
ég bjóst aldrei við að gera.“
Bæði segjast þau vera lítið fyrir
sviðsljósið, en nú ávallt hugsa:
„Hvað myndi Einar gera?“ Segja
þau hann alltaf hafa hvatt aðra
áfram til verka og það sé drifkraft-
urinn í verkefnum þeirra núna.
„Við bara gerum þetta, það er ekk-
ert hik á okkur,“ segir Óskar.
„Við viljum hafa áhrif í samfé-
laginu með því að opna umræðuna,
og vonandi leiðir umræðan til
breytinga hvað varðar forvarnar-
fræðslu í skólum og meðferðarúr-
ræði. Ég hef spurt út í forvarnar-
fræðslu í framhaldsskólum og mér
skilst að hún sé ekki mikil, þannig
að þar er óplægður akur. Þegar
maður tekur stökkið frá grunnskóla
upp í framhaldsskóla, þá er það
mikil breyting, þannig að ég tel að
þar sé ákveðinn áhættuhópur og
forvarnarfræðsla á öllum skólastig-
um því nauðsynleg,“ segir hann.
„Á fyrsta ári í fjölbraut fór
ég í lífsleikniáfanga og þar var
forvarnarfræðsla um of hrað-
an akstur og sláandi myndbönd
sýnd,“ segir Aníta. „Þetta situr enn
í mér þannig að ég myndi halda að
sambærileg fræðsla um lyf hefði
sömu áhrif,“ bætir hún við.
„Maður er ótrúlega þakklátur
fyrir stuðninginn sem við höfum
fengið, hann heldur manni gang-
andi og við efnið, hjálpar manni
að komast á fætur á morgnana og
líta daginn bjartari augum við að
vinna að svona verðugu verkefni.
Við hefðum aldrei getað þetta ein,“
segir Óskar.
„Við erum ótrúlega þakklát,“
segir Aníta, „og ef við náum að
bjarga, þó ekki sé nema einum
einstaklingi frá því að deyja vegna
ofneyslu lyfseðilsskyldra lyfja, þá
er markmiði okkar náð.“ n