Dagblaðið Vísir - DV - 20.07.2018, Side 52

52 FÓLK 20. júlí 2018
Á
hverjum degi berst fjöldinn
allur af ábendingum eða
fréttaskotum í pósthólf DV.
Ef efni þessa pósts kveik-
ir áhuga blaðamanna þá er um-
svifalaust haft samband við þá
sem sendu ábendinguna og síðan
er unnin frétt um málið. Í vikunni
barst nafnlaus póstur til ritstjórn-
ar DV frá sérstakri síðu sem ger-
ir það að verkum að ekki er hægt
að svara skeytinu. Bréfið er átak-
anlegt í meira lagi en í því kemur
fram að sendandinn hafi að mestu
leyti sætt sig við að hann muni
deyja á þessu ári.
Hann segist hafa verið of seinn
að leita sér hjálpar vegna kynferð-
isofbeldis sem barn og að það hafi
eyðilagt líf hans. Það hafi verið stór
mistök og hann vonist til þess að
þessi skrif hans geti hjálpað öðr-
um að skilja hversu mikilvægt það
er ef maður vill halda lífi eða eiga
gott líf. Þá segir hann að þetta sé
eingöngu brot af lokaorðum sín-
um og að honum verði varla bjarg-
að úr þessu.
DV hvetur sendanda bréfsins til
þess ræða opinskátt við sína nán-
ustu og leita sér hjálpar hjá fagað-
ilum. Til dæmis með að hringja í
Hjálparsíma Rauða krossins, 1717,
sem opinn er allan sólarhringinn.
Veldur óumflýjanlega
vonbrigðum
„Á þessum tímapunkti í lífi mínu
hef ég misst alla löngun í að halda
baráttunni við sjálfan mig áfram,
ákjósanlegast væri að loksins finna
frið í dauðanum. Ég hef aldrei ver-
ið jafn einmana og ég er núna. Það
er mín eigin sök. Ég á erfitt með að
hleypa fólki nærri mér og þegar ég
geri það þá, óumflýjanlega, veld ég
því vonbrigðum. Ég hugsa nánast
stanslaust um hversu yndislegt það
væri að fá loksins frið. Á sama tíma
reyni ég eins og hægt er að halda í
þá agnarsmáu von, sem er grafin
djúpt innra með mér, að ég haldi
lífi. Geri mér grein fyrir þversögn-
inni.
Ég hef fáa, en undursamlega,
að og ég reyni að gera mitt besta
í að vera ekki valdur að enn ein-
um vonbrigðunum. Mín saga með
áfengi og fíkniefni mun þó að öllum
líkum verða mér að falli, ég er ein-
faldlega of þreyttur á einmanaleik-
anum, depurðinni og sjálfshatrinu.
Mér líður einfaldlega eins og lífið
hafi aldrei gefið mér möguleika,
það gaf mér góða barnæsku þar
sem ég mundi ekki eftir áfallinu
fyrr en í kringum
átján ára aldur-
inn, en í kring-
um þann aldur
ákvað lífið að
slá mig harka-
lega niður þegar
martraðirnar af
ofbeldinu hófst.
Þær hafa verið regluleg-
ur næturgestur síðan. Mér líður
eins og það sé kominn tími á mig
til að hrækja í andlitið á þessu lífi
sem hefur brotið hjartað í mér aft-
ur og aftur. Það er kominn tími á
hefnd gagnvart þessu lífi og ég á
það skilið að fá að fara á mínum
eigin forsendum.“
Var ekki nógu sterkur til að
komast yfir ofbeldið
„Á endanum liggur ábyrgðin samt
hjá mér. Ég var ekki nógu sterk-
ur til að komast yfir ofbeldið sem
ég varð fyrir. Þegar maður bætir
svo viðbjóðnum sem maður upp-
lifir þegar maður er í neyslu, fé-
lagar sem hafa kvatt út frá neyslu
og öll þau skipti þar sem ég veld,
bæði sjálfum mér og þeim sem mér
þykir vænst um, vonbrigðum þá
hugsa ég með sjálfum mér að það
sé fullkomlega réttlætanlegt að ég
bregðist þeim einu sinni enn, loka-
skiptið. Ég get ekki lengur lifað lífi
þar sem ég treysti ekki sjálfum mér,
tankurinn er nánast tómur.
Ég hugsa mikið um dauðann.
Með hverjum deginum byrja ég
að þrá hann meir og meir. Ég hef
lokað mig frá öllum þeim sem mér
þykir vænt um, þó margir hverjir
upplifi höfnun af minni hálfu þá er
ég að reyna að hlífa þeim á minn
hátt. Ég vil ekki gera þeim upp
vonir um að ég sé að fara að verða
betri. Kannski er þetta ekki rétta
leiðin en ég held að hún sé þó tölu-
vert skárri en að gefa þeim falskar
vonir. Sama hvað fólk reynir að
ná til mín þá er ég búinn að hlaða
múr í kringum mig þar sem viljinn
til að lifa er nánast horfinn, núna
horfi ég nánast
eingöngu í átt að dauðanum.“
Í lagi út á við en að deyja að
innan
„Mér ætti ekki að líða eins og mér
líður, en ég er algjörlega búinn
að bugast. Einmanaleiki, af eigin
völdum, er minn versti óvinur. Ég
myndi óska þess að ég væri ánægð-
ur ef ég fengi þá ósk, því miður er
lífið ekki svo gjöfult. Ekki í mínu
tilfelli allavega. Kannski gæti ég
komist á rétta braut ef ég væri nógu
hugrakkur til að biðja þá fáu vini
sem ég á eftir, eða fjölskylduna,
um að hjálpa mér í gegnum þetta.
Ég er bara ekki nógu sterkur til
þess. Ég get ekki, á þessari stundu
í lífi mínu, brugðist einhverjum og
haldið áfram að anda.
Út á við horfir fólk á mig og
heldur að ég sé í fínu standi en
að innan er ég að deyja. Ég geri
þetta venjulega, mæti í ræktina og
vinnuna, reyni að dreifa huganum
þar en svo hef ég ekkert. Ég er bú-
inn að loka á alla þannig að hálf-
an daginn er ég eins og vofa. Ég
þjóna engum tilgangi.
Ég vil að þið vitið að ég er ekki
reiður við neinn, nema sjálfan
mig. Ég klúðraði mínu eigin lífi.
Ég er ekki hræddur við dauðann
heldur hef ég sætt mig, svona næst-
um því, við þau örlög að ég muni
deyja á þessu ári. Ég berst á hverj-
um degi við þá hugsun að ég ætti
að enda þetta í dag og ég mun ekki
hafa þrek til þess að halda þeim
slag út árið.“ n
Millifyrirsagnir eru ritstjórnar
DV.
GIMLI
FASTEIGNASALA
Grensásvegi 13 / 108 Reykjavík
s. 570 4800 / gimli@gimli.is
Næsti kafli
hefst

HJÁ OKKUR
hafðu samband
Átakanlegt bréf þolanda kynferðisofbeldis:
„ÉG VAR EKKI
NÓGU STERKUR“
Segist hafa klúðrað eigin lífi með því að leita sér ekki hjálpar„Mér líður einfaldlega eins og lífið hafi aldrei gefið
mér möguleika, það gaf mér góða barnæsku þar
sem ég mundi ekki eftir áfallinu fyrr en í kringum átján ára
aldurinn, en í kringum þann aldur ákvað lífið að slá mig
harkalega niður þegar martraðirnar af ofbeldinu hófst.
Ritstjórn DV barst átakanlegt
kveðjubréf lesanda.
Björn Þorfinnsson
bjornth@dv.is