Dagblaðið Vísir - DV - 04.01.2019, Síða 21

FÓLK - VIÐTAL 214. janúar 2019
utan um bílaparta. „Þetta há-
spennukefli kemur úr þessum
bíl, hann var rifinn þarna og síð-
an er mynd af bílnum, þannig að
það er alltaf hægt að vita uppruna
partanna. Sem dæmi má nefna að
þegar bílar eru lagaðir eftir tjón
þá er eðlilegt að fá að vita hvaðan
hluturinn kemur.“
Það er opið allan daginn og
Þórður á vakt, auk Malínar, þótt
hún sé líka að sinna fleiru. „Og það
er nóg að gera! Ég held að fólk sé
að kveikja á því að það er engum til
góðs að vera sífellt að kaupa eitt-
hvað nýtt, að flytja yfir hafið hluti
sem eru til hér heima.
Ég vil trúa því að við getum gert
miklu betur með plastið, eins og á
meðalstórum bíl þá eru 9 prósent
þyngdarinnar plasthlutir, um 115
kíló. Stærri hluti eins og stuðara
má endurvinna, ég er ekki að tala
um að plokka allt plast af bílnum,
en það munar um stærri hlutina,“
segir Malín, sem segist alltaf hafa
haft áhuga á umhverfismálum og
endurvinnslu. „Á RÚV var oft sagt:
„Þarna kemur Malín hlaupandi á
eftir ruslabílnum.“
Varstu kannski byrjuð á undan
öllum hinum með endurvinnslu?
„Ég veit það ekki, en fyrir svona
10 árum var ég mikið að velta
fyrir mér af hverju við endur-
ynnum ekki plast. Ég er ánægð
með að endurvinnsla, sérstak-
lega með plast, er komin inn í vit-
und fólks. ABC rekur tvo nytja-
markaði og í fyrsta blaðinu mínu
sem ritstjóri þá skrifa ég til dæm-
is um að endurnýta jólaskrautið,
þú getur til dæmis keypt jólakúlu
þar á tíkall. Þú getur líka farið með
þitt dót og endurnýtt, það er svo-
lítið skemmtilegt. Einnig finnst
mér í lagi að gefa eitthvað notað,
til dæmis bækur, sem jólagjafir,“
segir Malín og verður hæstánægð
þegar blaðamaður bendir henni á
að bókaútgefendur séu að mestu
hættir að plasta bækur.
Spáir ekkert í aldursmuninn –
„Fyndið þegar fólk heldur okkur
feðgin“
Líkt og fyrr sagði kynntist Malín
unnusta sínum í gegnum bíla-
sportið. „Ég og Þórður kynntumst
árið 2014 og erum búin að vera
saman í eitt ár. Hann er töluvert
eldri en ég, 16 árum.“
Er aldursmunurinn ekkert
vesen?
„Nei, alls ekki. Doddi er ekkert
karlalegur og ég pæli ekkert í
þessu. En það er stundum fyndið
þegar fólk spyr hvort við séum
feðgin. Það hefur ekki gerst oft, en
fólk verður mjög vandræðalegt.“
Parið trúlofaði sig núna um
jólin. Malín á einn son, Óðinn,
sem er tíu ára, og Doddi á þrjú
börn, öll rúmlega tvítug, og býr
miðjusonurinn hjá þeim. Aðspurð
hvort það sé erfitt að vera orðin
stjúpmamma fullorðinna barna,
segist Malín ekki líta á sig sem
stjúpmóður þeirra, en allir séu
sáttir og samrýndir.
Bílar eru fjölskyldusportið.
Bragi, sonur Dodda, sem býr hjá
þeim gerir Mótorsportþættina fyr-
ir RÚV. „Þannig að á sumrin erum
við öll saman, við að keppa og
hann að taka upp. Þegar við erum
ekki að keppa, erum við öll í tor-
færunni: ég að mynda, Bragi að
kvikmynda og Doddi tekur einnig
myndir fyrir vefinn okkar. Bragi
gerir einnig þætti fyrir erlendan
markað.“
Eldri sonur Dodda er bílasmið-
ur og það er því nokkuð ljóst að
bílar eru fjölskylduáhugamálið.
„Við Óðinn erum í góðum málum,
hann er líka mikill bílakarl.“
Yngsta konan sem greinst
hefur með Parkinson hér á landi
Í hittifyrra greindist Malín, 35 ára
gömul, með Parkinson-sjúkdóm-
inn, yngsta konan sem greinst hef-
ur hérlendis. Segist hún fram að
því hafa talið sjúkdóminn „gamal-
mennasjúkdóm,“ en flestir þeirra
sem greinast eru komnir yfir sex-
tugt. Sjúkdómurinn gengur ekki í
erfðir og fyrir utan einn ættingja,
er Malín sú eina í sinni fjölskyldu
með sjúkdóminn.
„Það eru margir sem halda
sjúkdóminn ættgengan, en ekki
hefur verið sýnt fram á það og það
veit enginn af hverju einhver einn
fær sjúkdóminn frekar en ann-
ar. Þegar ég var 32 ára þá byrjaði
vinstri handleggurinn að hristast
einn daginn og ég hugsaði bara:
hvað er í gangi? Svo leið dagurinn
og aldrei hætti hristingurinn,“ seg-
ir Malín aðspurð hvenær einkenni
gerðu fyrst vart við sig.
„Þegar ég var á RÚV árin 2012–
2013 þá var fólk að benda mér á
að ég væri svo skjálfhent. Ég fór að
leita til læknis og einn taugalæknir
sagði mér að ég væri bara móður-
sjúk, „já, ókei, lýsir það sér svona?“,
ég er ekki hjá honum lengur,“ segir
Malín og hlær.
„Einhverjir héldu að ég hefði
fengið taugaáfall og ég heyrði fólk
pískra um það eða jafnvel skjóta
að mér hvort ég hefði verið að fá
mér kvöldið áður.“
Árið 2017 fékk hún síðan grein-
ingu á sjúkdómnum, fimm árum
eftir fyrstu einkenni, og segir það
hafa verið gott, þar sem í dag tekur
hún lyf sem slái á einkennin. „Ég
er yngsta konan sem greinst hef-
ur hérlendis, en allavega þrír karl-
menn, yngri en ég, hafa greinst á
eftir mér. Einn þeirra sætti sig ekki
við að fá ekki greiningu hér og fór
til útlanda og sótti sér hana. Það er
mikil sóun að eyða bestu árum ævi
sinnar í að geta ekki lifað og gert
það sem mann langar til að gera.
Maður verður svo stífur af Park-
inson, fer í keng, er illt alls staðar,
hefur ekki kjark til að gera hluti.
Jafnvægið er skrýtið líka og sum-
ir missa jafnvel röddina. Sjúk-
dómurinn háir mér í daglegu lífi,
en vegna lyfjanna þá hef ég meiri
kraft en áður. Óðinn man eftir
tímabili þegar mig langaði út að
leika með honum, en einfaldlega
gat það ekki. Svo jafnvel fórum við
út að leika, en ég komst ekki heim,
sat bara í snjónum og óskaði þess
að þyrla kæmi og flytti mig heim.“
Í dag þekkir Malín betur á lík-
amann og takmörk sín hvern dag.
Og er farin að læra að biðja um
hjálp við hluti sem hún ræður
ekki við að gera sjálf. „Það getur
allt gerst, en ég fagna bara hverj-
um góðum degi. Það er skrýtið að
geta ekki gert hluti sem ég gat gert
áður. Ég er líka stolt og allt það, en
er að læra að biðja um aðstoð. Ég
er með gott teymi á Landspítalan-
um og svo æðislegan sjúkraþjálf-
ara, hina dönsku Annette.
Hún fór með mig í frítíma sín-
um og lét mig gera æfingar sitjandi
á hestbaki, á feti. Hreyfingin og
jafnvægið er svo gott fyrir mann,
maður er með lausa fætur, finnur
jafnvægið og er að hreyfa sig með.
Snertingin við dýrin, hitinn frá
hestinum, útiveran, þetta er alveg
geggjað og hefur allt svo góð áhrif á
mann,“ segir Malín, sem segir vel-
ferðarkerfið hins vegar ekki styðja
svona óhefðbundnar aðferðir.
„Þessi aðferð er hins vegar mikið
notuð í Danmörku og mér finnst
það mikil blessun að hafa kynnst
Annette, hún er alveg yndisleg og
sinnir starfi sínu ekki fyrir pen-
inga, heldur af manngæsku. Ég
myndi vilja að fleiri Parkinson-
-sjúklingar ættu þess kost að fara
á hestbak, ég þarf bara að finna út
úr því hvernig ég kem því í kring.
Jafnvel hvort Parkinson-samtökin
vilji taka þátt í því.“
Hvernig var að vera ung, 35
ára, einstæð móðir og fá grein-
inguna um Parkinson-sjúkdóm?
„Veistu það hafði svo margt
gengið á í lífinu að þetta var bara
svona allt í lagi,“ segir Malín ein-
læg. „Ég man að læknirinn var
mjög varfærinn þegar hann sagði
mér niðurstöðuna og benti
EIGUM MARGA
LITI Á LAGER
Nánari upplýsingar á
mt.is og í s: 580 4500
HANNAÐ FYRIR
ÍSLENSKT VEÐURFAR
ÁLKLÆÐNINGAR &
UNDIRKERFI
„Einhverjir héldu að ég
hefði fengið tauga­
áfall og heyrði ég fólk pískra
um það eða jafnvel skjóta að
mér hvort ég hefði verið að fá
mér kvöldið áður