Morgunblaðið - 14.09.2018, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 14. SEPTEMBER 2018
✝ Ólafur IngiJónsson fædd-
ist í Reykjavík 1.
september 1962.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu að Heiðarbrún
6 í Keflavík 28.
ágúst 2018. For-
eldrar Ólafs eru
Jón Ólafsson, f.
27.1. 1940, og
Agnes Jónsdóttir, f.
26.6. 1945, búsett í Grindavík.
Systir Ólafs er Ingunn Jóns-
dóttir, f. 1964, og sonur hennar
er Aron Smári.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Helga Jakobsdóttir, f. 19.6.
1962. Þau gengu í hjónaband á
sumardaginn fyrsta árið 1986.
Saman eiga þau þrjú börn: 1)
Jón Gunnar, f. 1988, 2) Hjördís,
f. 1989, gift Brynjari Frey Níels-
syni, og þau eiga Ólaf Frosta, f.
2013, og 3) Eiríkur Ingi, f. 1999,
kærasta hans er Sæunn Reynis-
dóttir.
Ólafur ólst upp í Grindavík og
bjó þar uns hann hóf búskap með
eiginkonu sinni í Keflavík. Hann
var einstaklega mannblendinn
maður og tvinnaði saman störf
og félagslíf. Óli var mikill
áhugamaður um störfin sín og
síðar varð þetta Bláa lónið. Eftir
að Ólafur flutti til Keflavíkur ár-
ið 1983 hóf hann störf hjá Geisla
rafverktökum og starfaði þar
með öðrum störfum alla tíð.
Ólafur hóf störf hjá Brunavörn-
um Suðurnesja árið 1989. Hann
byrjaði í varaliðinu og afleys-
ingum, síðan varð hann slökkvi-
liðs- og sjúkraflutningamaður í
föstu starfi og varðstjóri. Hann
var verkefnastjóri þegar hann
lést. Óli hefur gegnt mörgum
störfum fyrir liðið og naut þess
ávallt að efla þekkingu sína í
starfi. Hann var virkur félags-
maður stéttarinnar og mikill
talsmaður viðrunar samstarfs-
manna. Ólafur leiðbeindi mörg-
um slökkviliðsmönnum víða um
land við að meta og ráða við eld-
inn og þekkja eðli hans. Einnig
kenndi hann mörgum almennum
borgurum á öllum aldri hvað ber
að varast og verjast þegar hætta
steðjar að. Óli var nýbúinn að
öðlast réttindi til að kenna
skyndihjálp og fannst það frá-
bær viðbót við þá alhliða þekk-
ingu sem hann hafði til aðstoðar
samborgurunum.
Óli eins og allir kölluðu hann
naut þess að fara á milli staða og
spjalla, skjótast út í Flatey eða
renna suðrúr. Að ferðast innan
lands og erlendis var hans yndi
eða bara njóta eða hvíla í faðmi
fjölskyldunnar.
Útför Ólafs Inga fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 14.
september 2018, klukkan 13.
kom það snemma í
ljós. Hann byrjaði
ungur að vinna
fiskvinnslustörf í
Grindavík. Ólafur
byrjaði ungur í
björgunarsveitinni
Þorbirni í Grinda-
vík og var félagi
þar til dauðadags
eða í 40 ár. Hann
hélt ávallt trúnaði
við sveitina og
gegndi þar mörgum ábyrgðar-
störfum. Þegar hann lést var
hann í stjórn sveitarinnar, gjald-
keri bátasjóðs og formaður
Svæðisstjórnar á svæði 2 ásamt
því að vera í Almannavarna-
nefnd. Ólafur var rafvirki að
mennt og starfaði við það að
einu eða öðru leyti alla tíð. Hann
lærði iðnina í Grindavík hjá
þeim feðgum Helga og Herði og
kom þar meðal annars að upp-
byggingu Orkuversins í Svarts-
engi. Á þeim tíma fóru Óli og
vinnufélagar hans oft og böðuðu
sig í affallsvatni sem var kísil-
blandað, nokkuð heitt og rann út
í hraunið við orkuverið. Þá þeg-
ar var psoriasis-sjúkdómurinn
farinn að láta á sér kræla en
vatnið hafði undraverð áhrif á
einkennin og gerði honum gott,
Það er mikil gæfa að vera sam-
ferða góðum vini í gegnum lífið.
Nú kveðjum við góðan vin, Ólaf
Inga Jónsson, sem varð bráð-
kvaddur langt fyrir aldur fram.
Óli var hluti af okkar vinahópi
sem varð til fyrir um 35 árum í
kringum fjallaferðir og náttúru-
skoðun af ýmsu tagi. Vináttu-
böndin urðu sterk og hópurinn
hefur fylgst að í gegnum barna-
uppeldi og aðrar áskoranir lífs-
ins.
Þegar horft er til baka
streyma fram dásamlegar minn-
ingar hvort sem er úr jeppaferð-
um um hálendi Íslands um jökla,
dali og fjöll, bátsferðum á Breiða-
firði þegar Óli og Helga buðu
okkur vinunum til dvalar í eyj-
unni fögru, Flatey eða afslöppun í
Toskana á Ítalíu. Óli var frábær
ferðafélagi, léttur í lund en ekki
síður traustur þegar eitthvað fór
úrskeiðis. Björgunarsveita-
maðurinn og slökkviliðsmaður-
inn, Óli, sá til þess að allir, bæði
börn og fullorðnir, gættu fyllsta
öryggis og kæmu heilir heim úr
ævintýraferðunum. Hvort
tveggja í óbyggðaferðum og þeg-
ar heim var komið sá svo tækni-
maðurinn og rafvirkinn, Óli, til
þess að allur tækjabúnaður í okk-
ar eigu gengi eins og smurð vél.
Hjálpsemi hans í okkar garð voru
engin takmörk sett.
Síðasta ferð vinahópsins var
vel heppnuð ferð á Hornstrandir í
júlí sem leið. Eins og venjulega
var glatt á hjalla en Óli var ekki
eins frískur og hann átti að sér að
vera. En engum datt í hug að
skömmu síðar yrði stórt skarð
höggvið í hópinn með skyndilegu
fráfalli hans. Við minnumst hans
með sárum söknuði, hlýju og
þakklæti. Hvíldu í friði, elsku
vinur.
Herborg og Guðjón,
Jóhanna og Óli, Jóna og
Jón Marinó, Katrín og
Klemenz, Kristín og Eiríkur,
Steina og Helgi.
Í dag fylgi ég góðum félaga til
hans hinstu hvíldar. Að kveðja
svona einstakan mann er erfitt en
Óli var þannig gerður að hann
vildi allt fyrir alla gera og maður
kom aldrei að tómum kofunum
hjá honum, þegar maður leitaði
til hans þá voru aldrei nein
vandamál, vandamálin voru bara
leyst.
Okkar fyrstu kynni voru þegar
ég sem unglingur vann í frysti-
húsinu Stóru milljón en þá vann
Óli þar sem rafvirki, þá strax
kynntist maður því að alltaf var
stutt í brosið og hláturinn hjá
honum.
Leiðir okkar Óla lágu síðan
aftur saman hjá Brunavörnum
Suðurnesja fyrir tuttugu árum og
endaði sú vegferð því miður allt
of snemma.
Sem slökkviliðs- og sjúkra-
flutningamaður var Óli hafsjór af
fróðleik og kenndi hann mikið, þá
sérstaklega fyrir Brunamálaskól-
ann út um allt land. Það eru því
fáir slökkviliðsmenn sem ekki
þekktu Óla.
Stórt skarð er höggvið í stétt
slökkviliðs- og sjúkraflutninga-
manna.
Þegar við Sigurður Lárus tók-
um ákvörðun um að opna slökkvi-
liðsminjasafnið var oft leitað til
Óla, hvort sem það var rafmagns-
tengt eða að opna og sýna gestum
safnið var hann alltaf boðinn og
búinn. Fyrir hans hlutverk í safn-
inu verðum við ævarandi þakk-
látir.
Elsku Óli, þínu síðasta útkalli
er lokið og megir þú hvíla í friði.
Elsku Helga og fjölskylda,
missir ykkar er mikill og megi
Guð veita ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Ingvar Georgsson.
„Heldur þú að þetta sé hægt?“
spurði Óli. Svo heyrðist langur og
dillandi hlátur í honum og tillaga
kom um að gera hlutina á allt
annan hátt. Þessi staða kom oft
upp þegar ég var að reyna að
leggja rafmagn. Ólafur Ingi, eða
Óli eins og hann var kallaður, var
lausnamiðaður og hafði unun af
því að leiðbeina og kenna. Það
átti við um allt sem hann kom ná-
lægt, hvort sem það var rafmagn,
öryggismál eða einhver tækni-
lausn sem tengdist snjallsímum.
Óli sá meðal annars um
eldvarnarnámskeið við Lyfja-
fræðideild Háskóla Íslands í
mörg ár. Það var gaman að fá
hann til að kenna því hann tók öll-
um vel og var óendanlega þolin-
móður við nemendur og starfs-
menn. Ef einhver var óöruggur
eða hræddur við að nálgast eld
gaf hann sér góðan tíma til að út-
skýra aðstæður og leiðbeindi síð-
an viðkomandi þannig að hann
eða hún þorði að yfirstíga óttann.
Hann smitaði frá sér gleði og
hlýju, sem oft varð til þess að
nemendur vildu frekar standa og
spjalla við hann eftir að tíma
lauk, en að fara í næsta tíma.
Óli var góður vinur og með ein-
dæmum hjálplegur. Þegar maður
kvabbaði á honum með aðstoð við
raflagnir eða annað fannst hon-
um ekkert skemmtilegra en að
sjá mann reyna að leysa vandann
sjálfur og svo kom hann og gaf
manni ábendingar, skammir eða
hrós eftir því sem við átti með
greinargóðum útskýringum.
Eitt var Óli alltaf til í, en það
var að fá sér kaffibolla og svo var
sest niður og spjallað. Og ekki
fúlsaði hann við því að setjast við
matarborðið með okkur. Einu
sinni var ýmiss konar álegg á
borðum og leist Óla vel á úrvalið.
Til að auðvelda sér valið var bara
öllu, hvaða nafni sem það nefnd-
ist, staflað snyrtilega hverju ofan
á annað á einni og sömu brauð-
sneiðinni. Óli var nefnilega prakt-
ískt þenkjandi og vissi að allt
myndi þetta enda í sama magan-
um.
Nú er stórt skarð komið í vina-
hópinn. Við eigum eftir að sakna
gleðinnar sem fylgdi Óla, hláturs-
ins, umhyggjunnar og öllu því
sem hann deildi með okkur. En
eftir mun lifa minning um góðan
dreng sem reyndist okkur hlýr
og traustur vinur.
Við vottum Helgu eiginkonu
Óla, börnum þeirra, tengdabörn-
um og barnabarni, ásamt foreldr-
um hans, systur og öðrum ástvin-
um, okkar innilegustu samúð.
Sveinbjörn og Linda.
Við viljum minnast Ólafs Inga
Jónssonar, samstarfsmanns okk-
ar og félaga í hópi leiðbeinenda
við Brunamálaskólann, með
nokkrum orðum.
Óli var góður vinur og traustur
félagi, hvers manns hugljúfi. Óli
var vinmargur og var gott að leita
til hans. Það var sama hvar
Brunamálaskólinn kom, allir
þekktu Óla, enda heillandi,
traustur og hlýr maður.
Óli var slökkviliðsmaður af lífi
og sál og hafði mikinn áhuga á
öllu sem sneri að björgunarstarfi.
Hann var vel að sér í þessum mál-
um og leitaði víða til þess að afla
sér aukinnar þekkingar.
Kennsla var Óla hugleikin, þar
naut hann sín og hafði mikinn
áhuga á og unun af að miðla af
þekkingu sinni til slökkviliðs-
manna um land allt. Hann tók
virkan þátt í að byggja upp
fræðslu fyrir Brunamálaskólann,
var skipulagður, öruggur og einn
af virkustu leiðbeinendum skól-
ans.
Öll höfum við átt þess kost að
ferðast með Óla, bæði innan
lands við fræðslu á vegum Bruna-
málaskólans og til útlanda að afla
okkur aukinnar þekkingar.
Í góðra vina hópi var hann
ómissandi félagi, hvort heldur
sem var vegna þekkingar og
reynslu sem hann var alltaf til-
búinn að miðla af eða smitandi
létts lundarfars. Hans verður
sárt saknað í okkar hópi.
Um leið og við kveðjum þenn-
an ágæta félaga okkar og vin
sendum við fjölskyldu hans okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
F.h. leiðbeinenda við Bruna-
málaskólann,
Bernhard Jóhannesson,
Elísabet Pálmadóttir, Georg
Arnar Þorsteinsson og
Pétur Valdimarsson.
Góður drengur er genginn og
þótt kynni okkar hafi verið stutt
þá voru þau afar góð. Það er
harmur kveðinn að eiginkonu og
börnum við skyndilegt fráfall
fjölskylduföður. Fleiri sakna
hans, samstarfsmenn í Bruna-
vörnum Suðurnesja, heilbrigðis-
starfsmenn, björgunarsveitar-
fólk og lögreglumenn sem áttu
gott samstarf við Ólaf.
Þegar undirritaður kom til
starfa á Suðurnesjum fyrir fjór-
um árum lágu leiðir okkar
nafnanna skjótt saman eðli máls
samkvæmt. Framámaður í björg-
unarsveitum og lykilmaður í
slökkviliði og almannavörnum og
lögreglustjóri áttu að sjálfsögðu
oft saman að sælda. Verkefni
beggja voru samofin þótt nálgun-
in væri ekki ávallt sú sama. Sam-
starfið var gott, afar gott. Þegar
á reyndi í útkalli vegna brýnna
verkefna var nafni ávallt til stað-
ar, traustur eins og klettur, bjó
að yfirgripsmikilli þekkingu og
úrræðagóður.
Ólafur Ingi var fæddur hinn 1.
september 1962. Eiginkona hans
var Helga Jakobsdóttir og áttu
þau tvo syni og eina dóttur.
Ólafur var uppalinn í Grindavík,
sannur Suðurnesjamaður.
Öðrum er sjálfsagt tamara að
rekja ævi hans, en hann var skip-
aður í varalið Brunavarna Suður-
nesja 1989, leysti af fyrstu árin en
hlaut fastráðningu 1997.
Nafni gegndi ýmsum stöðum
innan Brunavarna Suðurnesja,
var ráðinn þjálfunarstjóri árið
2000, varðstjóri 2005 og 2007
varð hann verkefnastjóri við eld-
varnareftirlit. Að auki kenndi
hann um margra ára skeið við
Brunamálaskólann.
Nafni naut mikils trausts.
Öllum ber saman um að hann var
bóngóður með afbrigðum er eftir
var leitað og var ávallt reiðu-
búinn að hjálpa og leggja sitt lið
eftir fremsta megni og það var
umtalsvert.
Fróðari mann um allt sem
sneri að björgunarsveitum og
slökkviliðum er erfitt að finna.
Ólafur var alla tíð mikill björg-
unarsveitarmaður og gekk til liðs
við Björgunarsveitina Þorbjörn í
Grindavík ungur að árum og
vann með henni alla tíð og átti
sæti í stjórn Almannavarna Suð-
urnesja, var þar fulltrúi björgun-
arsveita.
Nafni var spaugsamur og
heilsaði undirrituðum ævinlega
með orðunum „Velkominn á
fætur nafni“. Tími dags skipti
engu. Kveðjan vandist skjótt.
Það var gott að ræða við hann öll
þau mörgu og flóknu málefni er
snertu sameiginlegan vettvang
okkar. En nafni var vel heima í
ýmsu. Skömmu áður en hann
kvaddi svo skyndilega höfðum við
rætt heimsókn hans til Aðalvíkur
í sumar.
Enn kom í ljós hve athugull og
skýr hann reyndist.
Hans er sárt saknað. Eigin-
konu, börnum og öðrum aðstand-
endum sem nú eiga um sárt að
binda eru sendar samúðar-
kveðjur.
Að lokum er nafna þakkað
samstarfið og góð kynni og er
mælt fyrir hönd lögreglunnar á
Suðurnesjum.
Ólafur Helgi Kjartansson,
lögreglustjóri á
Suðurnesjum.
Fallinn er frá langt fyrir aldur
fram kær vinur og samstarfs-
félagi til áratuga, Ólafur Ingi
Jónsson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Ólafur gegndi starfi fyrir
Brunavarnir Suðurnesja bs. frá
árinu 1989 og var fyrstu árin í
sumarafleysingum en var ráðinn
í fasta stöðu árið 1997 og hefur á
þeim tíma gegnt ýmsum störfum,
s.s. slökkviliðs- og sjúkraflutn-
ingsmanns, stöðu þjálfunar-
stjóra, varðstjóra, eldvarnaeftir-
litsmanns en var í stöðu
verkefnastjóra í eldvarnareftirliti
þegar hann lést.
Ólafur Ingi, eða Óli eins og
hann var alltaf kallaður, var einn
fjölhæfasti maður sem ég hef
starfað með, mikill fagmaður í
öllu sem snéri að starfi hans fyrir
BS og því sem snéri að björgun-
arsveitum og það voru ófáir sem
nutu krafta hans þegar raf-
magnsvandamál komu upp.
Það var lýsandi fyrir Óla að
hans starfsvettvangur og ævi-
starf var í þágu okkar samfélags,
sem slökkviliðs- og sjúkraflutn-
ingamaður og sem björgunar-
sveitarmaður, þá var hann í
stjórn Almannavarna Suðurnesja
fyrir hönd svæðisstjórnar björg-
unarsveita.
Það var leitun að eins hjálp-
sömum manni og Óli var, þá gilti
einu hvort það þyrfti að leysa ein-
hver mál fyrir BS eða einstak-
linga úti í bæ, alltaf var hann
reiðubúinn til þess að hjálpa og
leysa þau mál sem upp komu.
Því fylgir söknuður og eftirsjá
þegar litið er yfir farinn veg og
leiðir skilur með þessum hætti,
menn á besta aldri falla frá löngu
fyrir aldur fram. Þar fór góður
drengur sem hafði mikið til mál-
anna að leggja.
Það er skarð fyrir skildi í okk-
ar röðum við fráfall Óla sem verð-
ur vandfyllt.
Ég vil fyrir hönd Brunavarna
Suðurnesja bs. votta Helgu,
börnum þeirra og öðrum að-
standendum okkar dýpstu sam-
úð, megi guð styrkja ykkur í
þessari miklu raun.
Jón Guðlaugsson
slökkviliðsstjóri.
Ólafur Ingi
Jónsson
minnsta kosti fyrsta árið að fullu
og hjá ömmu bjuggu þær saman
þrjár. Næstu árin eftir það að-
stoðaði hún enn við að ala stelpu-
barnið upp þar til við hittumst í
hinsta sinn.
Amma var ekki einungis eins
og mín önnur móðir, heldur var
hún einnig frábær vinkona og
einstök amma. Amma rifjaði
reglulega upp minningar frá því
að við mæðgurnar bjuggum hjá
henni, og nefndi helst þegar ég
var óróleg í maganum, og hún
gekk með mig um gólfin og söng
„þá var enginn grátur og þú
horfðir upp til ömmu með stóru
augunum þínum“.
Við amma höfum brallað mikið
saman í gegnum tíðina. Þegar
hún var hjá okkur gisti ég uppí
hjá henni og hún las yfirleitt fyrir
mig úr stóru ævintýrabókinni og
það gerði hún án þess að anda á
milli og mér fannst það svo of-
boðslega fyndið. Eftir að ég lærði
að lesa las ég alltaf tvær blaðsíð-
ur fyrir hana fyrir svefninn. Við
settum svo á okkur handáburð,
fórum saman með bænirnar,
sofnuðum í faðmlagi hvor annarr-
ar og ég naut þess að vera í hlýj-
um ömmu faðmi og finna góða
ömmulykt.
Ég var alla tíð dugleg að fara í
heimsókn til ömmu og á ég góðar
minningar af þeim öllum. Á
menntaskólaárum mínum var ég
mikið hjá henni ömmu, þar sem
hún bauð mér reglulega í kvöld-
mat, vildi svo ekki að ég færi þeg-
ar kom að því að kveðja, svo hún
bauð mér oftast að gista. Ég þáði
það að sjálfsögðu í hvert sinn, þar
sem mér fannst hvergi annars
staðar betra að vera en hjá
ömmu.
Eftir að amma veiktist leitaði
ég enn afskaplega mikið til henn-
ar, og gerði enn til þess dags er
við hittumst í hinsta sinn. Ég
saknaði ömmu svo ótrúlega oft
eftir að ég flutti að norðan, að ég
fór norður eins oft og ég hafði tök
á til þess að fá eins og eitt eða tvö
ömmuknús. Sama hvar ég var í
heiminum var hugur minn alltaf
hjá ömmu.
Hjá ömmu var nefnilega aldrei
hægt að líða illa. Ef það var mikið
álag á mér dugði að fara til ömmu
í smá stund, því hlýja brosið
hennar ömmu og faðmlagið var
nóg til þess að gefa mér orku fyr-
ir næstu mánuði, ef ekki meira.
Við áttum alltaf auðvelt með að
grínast og hlæja, enda áttum við
svo einstaka tengingu að ég get
engan veginn lýst henni með orð-
um, svo dýrmætt var samband
okkar.
Eitt augnaráð og við brostum
til hvor annarrar. Við áttum hvor
aðra að, ég og hún, og alltaf vor-
um við jafn ánægðar í hvert sinn
sem við hittum hvor aðra, þá voru
fagnaðarfundir.
Ömmu þótti kveðjustundirnar
við okkur mæðgur alltaf erfiðar.
Nú skiljast leiðir okkar, elsku
amma mín, annar túlípaninn hef-
ur dafnað og hinn þarf að læra að
vaxa einn. Þér vil ég þakka fyrir
svo ótrúlega margt. Þú ólst mig
upp og siðaðir mig til. Ég mun
passa að vera ekki með bera
bringuna, halda jólin ávallt hátíð-
leg, hafa kveikt á kertum, klæð-
ast oftar rauðu og naga ekki negl-
urnar.
Þú ert og verður mér allt,
amma mín.
Sendi góðan koss,
þín Ástdís.
Kveðja frá tvíburasystur.
Ærið er bratt við Ólafsfjörð,
ógurleg klettahöllin;
teygist hinn myrki múli fram,
minnist við boðaföllin;
kennd er við Hálfdan hurðin rauð,
hér mundi gengt í fjöllin;
ein er þar kona krossi vígð
komin í bland við tröllin.
(Úr Áföngum Jóns Helgasonar)
 Fleiri minningargreinar
um Ingibjörgu Friðriku
Helgadóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar