Morgunblaðið - 28.09.2018, Qupperneq 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. SEPTEMBER 2018
✝ Páll AuðarÞorláksson
fæddist á Sandhól í
Ölfusi 19. júlí 1936.
Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi 10. september
2018.
Foreldrar Páls
voru þau Ragn-
heiður Runólfs-
dóttir, fædd 23.
desember 1900, dáin 20. febr-
úar 1984, og Þorlákur Sveins-
son, fæddur 2. október 1899,
dáinn 13. júní 1983.
Systkini Páls eru Rósa, fædd
8. júní 1931, Runólfur Sveinn,
fæddur 15. febrúar 1933, og
Eyrún Rannveig,
fædd 20. desember
1934, dáin 23. júní
2018.
Páll fæddist á
Sandhóli og ólst
þar upp hjá for-
eldrum sínum.
Samhliða bústörf-
um á Sandhóli
sinnti hann ýmsum
störfum en eftir
andlát foreldra
sinna, gerðist hann bóndi á
Sandhóli og sinnti búrekstri
þar til dánardags. Hann var
ókvæntur og barnlaus.
Útför hans fór fram frá Kot-
strandarkirkju í kyrrþey að ósk
hins látna 21. september 2018.
Fallinn er frá Palli frændi
minn og vinur. Minningar mínar
um samvistir okkar frænda ná
60 ár aftur í tímann, ég fjögurra
ára og hann 22 ára ungur mað-
ur. Ég elti hann eins og skugg-
inn, vildi ekki missa af neinu
sem hann var að gera og þannig
var það alla tíð. Ég dáðist að
því hvað hann var sterkur og
hraustur og velti fyrir mér hve-
nær ég gæti skutlað mjólkur-
brúsum eins auðveldlega og
hann upp á brúsapallinn. Ég
þvældist með honum á vélum
frá því að ég var smástrákur,
alltaf passaði hann vel upp á
mig, lagði mér lífsreglur og
sagði oft við mig: „Ég vil engin
slys!“ Eftir því sem tíminn leið
fékk ég meiri ábyrgð undir
handleiðslu hans og er ég þakk-
látur fyrir það. Hann var örlát-
ur við mig, gaf mér gjafir, bauð
mér á hestamannamót og tón-
leika.
Hann stundaði blandaðan bú-
skap með foreldrum sínum en
eftir að þau féllu frá hélt hann
eingöngu sauðfé. Hann fylgdist
vel með í greininni, var virkur,
mætti á fundi og lét sig baráttu-
mál varða.
Hann stundaði ýmsa vinnu
meðfram bústörfum, vann við
uppbyggingu á Ljósafoss- og
Búrfellsvirkjun, vann við fisk-
vinnslu í Þorlákshöfn og ýmsa
byggingarvinnu. Hann var vel
liðinn og eignaðist fjölda
tryggra vina í gegnum öll þessi
störf. Margir vina hans reynd-
ust honum vel í veikindum
hans, boðnir og búnir að rétta
honum hjálparhönd.
Hann hafði gaman af hestum
og var duglegur að elta bestu
stóðhesta á hverjum tíma. Hann
átti hörkuduglega reiðhesta og
hafði gaman af að ríða út á sín-
um yngri árum og oft fórum við
frændurnir saman að kvöldlagi
og nutum hesta og náttúru. Þá
sagði hann upp úr eins manns
hljóði: „Komdu á hestbak,“ og
við drifum okkur af stað. Þar
kviknaði áhugi minn á hestum,
sem hefur fylgt mér alla tíð.
Ein af fáum skemmtunum sem
hann leyfði sér var Landsmót
hestamanna. Hann tók mikið af
myndum á þessum mótum og
átti gott safn slædsmynda, sum-
ar þeirra voru birtar í tímarit-
um og blöðum. Hann var einnig
fréttaritari Tímans og skrifaði
greinar í hann og birti myndir
af samferðafólki sínu í Ölfusinu
við leik og störf.
Hvert sem Palli fór fylgdi
honum hundur, Lubbarnir. Þeir
urðu órjúfanlegir félagar hans
og bestu vinir og átti hann
nokkra minnisstæða í gegnum
tíðina.
Palli var um margt einstakur
maður, vinnusamur og greiðvik-
inn. Hann átti þó ávallt erfitt
með að þiggja greiða til baka.
Hann var fastur fyrir, pólitískur
og alltaf ófeiminn við að segja
sitt álit á mönnum og málefn-
um.
Síðustu ár voru honum erfið
heilsufarslega, þó að hann talaði
ekki mikið um það og hélt hann
sínu striki ótrauður. Hann sagði
gjarnan: „Ég verð að komast í
verkin!“ og gaf hann aldrei neitt
eftir þótt hann væri fárveikur.
Mér og fjölskyldu minni
reyndist hann alltaf vel, vakinn
og sofinn yfir börnunum, hross-
unum og hverju öðru sem að
okkur laut. Missir okkar allra
er mikill, það er mikill sjón-
arsviptir að honum og tómlegt
að koma í Sandhól, sveitina
okkar, sem við unnum öll svo
mikið. En minning hans lifir.
Hafi hann þökk fyrir allt og allt.
Þorvaldur, Margrét og börn.
Með Páli móðurbróður mín-
um kveð ég hálfrar aldar sam-
veru við hann á Sandhól. Ég á
móðurfólkinu mínu að þakka að
hafa kynnst sveitalífinu; sækja
kýrnar, mjólka, sauðburði, fóðr-
un heimalninga með pela, setja
niður kartöflur, girðingavinnu,
heyskap, að raka öfuga hring-
inn með mömmu í pilsi og með
skuplu, umgangast heyhleðslu-
vagninn, heyblásarann, bagga-
bindivélina, raða böggum í hlöð-
una, upplifði þegar Palli ákvað
að rúlla heyið, fara í réttir á
uppáhaldsdeginum hans, að
reka heim á hestum sem Þor-
valdur og Margrét lögðu til,
taka upp kartöflur sem gladdi
suma en alls ekki alla og fleira.
Í æsku heimsótti ég Sandhól
vikulega með mömmu. Hún
sinnti heimilisstörfum með
ömmu og ég lék mér í hríslu-
garðinum sem Palli bauð mér
síðar meir að nota fyrir mína
eigin trjárækt. Þegar ekki viðr-
aði til útileikja fannst mér
spennandi að læðast inn í her-
bergið hans, skoða hlutina hans,
myndirnar og að telja klinkið í
krukkunni sem hann geymdi í
gluggakistunni. Ég gat dundað
mér lengi við að telja myntina
og í minningunni fannst mér
hann vera ríkasti maður í heimi.
Sveitin mín á Sandhól hjá
ömmu og afa og síðar meir hjá
Palla frænda á svo stóran sess í
lífi mínu að það væri erfitt að
hugsa sér lífið án þess að vera
þar. Það var því mikil gleði þeg-
ar við fjölskyldan hófum upp-
byggingu okkar sælureits, Sjón-
arhóls í landi Sandhóls. Palli
var strax mjög hjálplegur í
staðarvali, bara að hann kæmist
fram hjá á traktornum og að
rollurnar gætu gengið óáreittar
um túnið. Við vorum mjög
spennt fyrir verkefninu og
ákváðum að setja strax niður
túlípanalauka í barðið við
skurðinn. Næsta vor hló Palli
að okkur, hann hafði legið í
barðinu um vornótt og fylgst
með rollunum éta túlípanana
mína, hann hafði aldrei vitað
það vitlausara en að setja niður
lauka þar sem rollurnar voru
vanar að bera.
Palli var áhugasamur um
verkið, stýrðist í steypuvinn-
unni við grunninn, mætti í girð-
ingavinnuna og kenndi okkur
handtökin sín, valdi rotþrónni
stað og fleira. Hann gaf okkur
aspir sem hann hafði ræktað í
hríslugarðinum hennar ömmu
og aðstoðaði okkur við að flytja
allar þær plöntur sem við höfð-
um ræktað og munu veita fjöl-
skyldunni minni skjól. Hann
hefur alla tíð verið okkur mjög
hjálplegur. Við höfum reynt eft-
ir bestu getu að vera hjálpleg
við hann til baka. Það verður
skrítið að heyra ekki í traktorn-
um á kvöldin fara rúntinn eins
og hann gerði alltaf, kíkti á
lömbin sín og bara athugaði
hvort allt væri ekki í lagi.
Palli átti afmæli á miðju
sumri og höfum við haft kaffi-
boð á Sandhól, stundum án
hans ef hann gaf sér ekki tíma
til að fara frá verkunum. Í sum-
ar var engin breyting þar á, við
héldum boð með afmælissöng
og gleði. Alltaf hefur hann sagt
að þetta væri alger óþarfi en
innst inni veit ég að það gladdi
hann að hafa okkur hjá sér.
Það er einstakt að eiga móð-
urbróður sem hefur haft svo
mikil áhrif í lífi manns. Þeir
sem Palla þekktu vita hvaða öð-
ling hann hafði að geyma.
Við fjölskyldan hlýjum okkur
við minningarnar sem eru við
hvert fótmál og munum koma
þeim til komandi kynslóða.
Ragnheiður Þóra
og fjölskylda.
Það er alltaf jafn skrítið þeg-
ar líf einhvers sem stendur
manni nærri er á enda. Páll var
stór hluti af mínu lífi og hefur
mótað mig og hugsunarhátt
minn meira en ég geri mér
grein fyrir.
Ég hef alltaf haft miklar
mætur á Páli og hugsað til hans
með mikilli virðingu og vænt-
umþykju.
Ég á margar minningar um
samverustundir okkar síðan úr
æsku minni. Þær eru bjartar og
skemmtilegar, og ísneysla mín í
heimsóknum á Sandhól er þar
ofarlega í minninu. Eftir því
sem ég varð eldri varð mér ljóst
hversu merkilegur maður Páll
var.
Hann var einstaklega dugleg-
ur og ósérhlífinn og ég dáðist
að öllu því sem hann kom í verk
allt fram á síðustu mánuði ævi
sinnar.
Hann sýndi aldrei uppgjöf og
hafði gott lag á því að finna
lausnir á ýmsum vandamálum
sem hann glímdi við. Þar að
auki var Páll einstaklega nýj-
ungagjarn, fróðleiksfús og vel
lesinn. Hann var góður penni og
með fallega rithönd. Hann hafði
mikinn áhuga á flestum mál-
efnum samfélagsins og var
óhræddur við að tjá skoðanir
sínar.
Þegar ég var yngri og nýflutt
að heiman bjó ég í sumarbústað
foreldra minna í Ölfusinu. Með-
an á dvöl minni þar stóð voru
samskipti okkar Páls mjög mik-
il og ég kynntist nýrri hlið á
honum.
Mér þykir mjög vænt um
þennan tíma og þær samveru-
stundir sem við áttum. Páll var
einstaklega hjálplegur og góður
við mig og ég er þakklát fyrir
það.
Nú þegar ég kveð þig er mín
helsta ósk sú að þú vitir hvað
mér þótti mikið til þín koma. Þú
ert mér fyrirmynd að svo
mörgu leyti og mér þykir svo
vænt um þig. Sé þig síðar, kæri.
Rósa Birna Þorvaldsdóttir.
Fyrstu minningar mínar um
Palla á Sandhól eru þegar við
systkinin vorum lítil og pabbi
og mamma voru að leggja loka-
hönd á Þorrabakka.
Alltaf var fyrsta stopp á
Sandhól til að heimsækja Palla
og Lubba og fá ís, skoða Mas-
sey Ferguson og margt fleira.
Kindurnar og búskapurinn
var allt fyrir honum Palla og
það gafst lítill tími fyrir nokkuð
annað.
Alltaf var nóg að gera í sveit-
inni og ég dáðist að sveitalífinu.
Að fá að hlaupa um frjáls og óá-
reittur var það besta við sumrin
fyrir mér.
Við og fleiri vorum til staðar
á öllum stundum þegar kom að
búverkum og mun ég varðveita
þær stundir að eilífu.
Þrátt fyrir að Palli hafi verið
einbúi þótti honum ósköp vænt
um alla og öllum um hann.
Alltaf kom bros á vör þegar
við hittumst þó að það væri
ekki alltaf mikið að tala um.
Síðasti heyskapurinn sem ég
varð viðstaddur til að hjálpa
Palla var brösuglegur eins og
gengur og gerist. Baggavélin
virkaði ekki sem skyldi, það var
reyndar ekki í fyrsta sinn sem
það gerðist.
Ég bauðst þá til að labba á
eftir baggavélinni með böndin
sitt undir hvorri hendinni til að
aðstoða.
Svona bundum við alla bagg-
ana á heimatúninu og Palli var
afar feginn þegar því dagsverki
lauk.
Lengra verður það ekki að
sinni. Ég mun sakna þín, elsku
Palli okkar.
Takk fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman, þó að við
munum ei sjá þig keyra um
sveitina vitum við að þú ert á
betri stað og munt fylgjast með
okkur og varðveita.
Birkir Rafn Þorvaldsson.
Páll Auðar
Þorláksson
Nú hefur verið
borinn til grafar
Haukur Guðjónsson
móðurbróðir minn
frá Gaulverjabæ.
Örlagavindar hafa blásið með
þeim hætti í segl hans undanfarin
ár að förin hefur verið erfið og
mikið mætt á fjölskyldu hans, sér-
staklega sonunum tveimur sem
fengu óþarflega snemma að taka
undir bagga foreldra sinna en hafa
sýnt hetjulund í verki.
Það var gaman að eiga skjól hjá
honum frænda mínum í gamla
daga. Tækniframfarir hvers konar
voru honum ástríða, ég man til
dæmis eftir kallkerfinu sem
tengdist úr íbúðarhúsinu út í fjós
og talstöðvaútgerðinni. Þá voru
aðrir tímar; þeir sem höfðu talstöð
í bílnum sínum settu gjarnan kall-
merki sitt í Félagi farstöðvaeig-
enda á afturrúðuna ásamt með
merki félagsins og aldrei var farið
af bæ án þess að hafa kveikt á
stöðinni.
Frændi var sigldur maður,
hafði dvalist og unnið í Ameríku
með frændum sínum Sverri og
Trausta hjá Laufeyju afasystur
minni sem þar bjó. Það var gaman
að skoða myndir frá þeim tíma á
„slæds“ af frændunum í einhverju
ferðalaginu, Oldsmobile-kagga
þeirra stillt upp við framandi staði
í annarri heimsálfu, greinilega í
miklum hita. Hér heima var líka
ferðast, farið um allt land og
myndavélin tekin með, síðan var
búið til myrkraherbergi heima í
Gaulverjabæ og það framkallað
sem stóðst skoðun.
Haukur
Guðjónsson
✝ Haukur Guð-jónsson fæddist
27. desember 1947.
Hann lést 16. sept-
ember 2018. Útför
hans fór fram 25.
september 2018.
Í minningunni
voru engin tæki svo
biluð að Haukur
frændi eða pabbi, nú
eða þeir báðir, gætu
ekki lagað þau í
skemmuendanum
með steypta gólfinu.
Ég á minningu frá
því um vetur í barn-
æsku þar sem þeir
kumpánar voru búnir
að koma upp feikna-
miklu strompverki; mannhæðar-
háum steinolíuofni, inni í skemmu
og kyntu allt hvað af tók með til-
heyrandi brælu og slæmu skyggni
innandyra. Það skipti engu máli.
Menn kveiktu bara í nýrri Winston
og héldu áfram að vinna, óþarfi að
setja einhver svona smáatriði fyrir
sig, það styttist alltaf í næstu sjó-
ferð og jafngott að nota tímann.
Seinna kom svo Jóhanna til sög-
unnar, með sítt og mikið hár í ákaf-
lega skrautlegri mussu, spilaði á
gítar og söng eins og Joan Baez.
Ekki skemmdi svo þegar Sigga
vinkona hennar og Þröstur bætt-
ust við í partíin, til dæmis í rjúpna-
ferðum Hauks og Þrastar upp í
Búrfell á meðan mamma og pabbi
bjuggu þar, eða í Gaulagrillunum,
sem enn eru haldin.
Og drengirnir, Baldur og Grét-
ar, bættust svo við, miklir sérfræð-
ingar í tækni og vísindum, þá er
gott að eiga að, kippir í kynið, það
er mikil gæfa að fá að þekkja þá
bræður.
Ekki þekki ég hvernig fjar-
skiptamálum er háttað í sumar-
landinu en ímynda mér til gamans
að þar sé búið að setja upp Lafa-
yette CB-stöð í beykikassa, míkró-
fónstatívið skrúfað fast í kassann
og loftnet uppi á þaki, FR 801
svarar.
Kærar þakkir fyrir samfylgdina
frændi minn.
Guðjón Helgi Ólafsson.
Hann töltir tign-
arlega eftir göngu-
stígnum í Álfheim-
um með gott taumhald á
stafnum sínum með kaskeiti eins
og heldri herramanni sæmir,
brosir ávallt út í eitt og veifar.
Á leið minni til vinnu varð
dagurinn minn samstundis betri
og ég fór brosandi inn í daginn,
þakklát fyrir lífið og allt sem
Halli tengdaafi hafði gefið okk-
ur.
Halli hafði yndislegan karakt-
er og góða nærveru, alltaf bros-
andi og stutt í húmorinn, en
hann réð ferðinni og var ávallt
Haraldur Gísli
Sigfússon
✝ Haraldur GísliSigfússon
fæddist 21. sept-
ember 1925. Hann
lést 11. september
2018.
Útför Haraldar
fór fram 20. sept-
ember 2018.
ófús að láta plata
sig í einhverja vit-
leysu.
Oft og mörgum
sinnum gerði hann
reyfarakaup á
mörkuðum erlendis
og sagði stoltur frá
því hvernig hann
„harðneitaði“ að
greiða uppsett verð
og það besta var að
hann tjáði sig ávallt
á tungu innfæddra.
Söknuðurinn ristir djúpt og
fjölskyldan er vængbrotin, það
tekur á að kveðja góðan mann.
En allt sem Halli hefur gefið
okkur býr í hjörtum okkar og
þar lifir hann áfram með okkur.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Hanna Signý (Gigga).
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, afi
og langafi,
LEIFUR KRISTINN GUÐMUNDSSON,
Jökulgrunni 22, Reykjavík,
lést á krabbameinsdeild LSH aðfaranótt
25. september. Útförin fer fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
Sigrún Þuríður Runólfsdóttir
Runólfur Birgir Leifsson Arnheiður Árnadóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar