Morgunblaðið - Sunnudagur - 30.09.2018, Blaðsíða 11

30.9. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11
Hvergi í stórborginni New York er að finna fleiri ferðamenn samankomna á einum stað en
á Times Square. Þar er fjölbreytt mannlíf og jafnvel á votviðrisdögum mætir þar fólk sem
vaknað hefur um morguninn og klætt sig í sjúskaðan Capteinn America-búning eða útbúið
sig sem ofurmennið Hulk til þess eins að mæta á torgið og leyfa ferðamönnum að taka
myndir af sér með þeim, fyrir smá aur. Jafnvel Jókerinn er þar mættur og þar sem enginn
var til taks til þess að biðja um mynd notar hann tímann til þess að taka sjálfu af sér undir
regnhlífinni. Líklega hefur lítið runnið í vasa ofurhetjanna þennan rigningardag í lok sept-
ember. Það gengur kannski betur næst.
Hetjur og fólk
Morgunblaðið/Ásdís
Ég var fimm ára þegar ég flutti fyrst til Bandaríkj-anna. Ég man óljóst eftir því að vera með miðasaumaðan inn í jakkann minn með heimilisfangi
og símanúmeri. Afi hafði beðið mömmu um það til þess
að tryggja að við systur myndum ekki týnast á hinum
stóra flugvelli kenndum við John F. Kennedy. Ég man
enn hvað byggingarnar í New York voru svakalega há-
ar og ég lítil. Mamma kenndi mér eina setningu á
ensku: I do not understand English. Þessi setning kom
sér ansi vel. Ég fór beint í fimm ára bekk og sagði víst
ekki orð fram að jólum. Tekin var hin árlega skólamynd
og má þar sjá afar dapra stúlku í köflóttum kjól, með
rauða slaufu í hárinu. Ég skildi alveg að ljósmyndarinn
vildi fá mig til þess að brosa en mig langaði bara ekki
til þess. Eftir áramót opnaði ég fyrst munninn og út
flæddi ensk tunga. Ég fór að taka gleði mína á ný.
Bandarískt sjónvarp heillaði og sérstaklega Shirley
Temple. Þótt hún hafi verið fræg löngu fyrir mína tíð
var enn verið að sýna allar myndirnar hennar og litla
fimm ára Ásdís vissi þá nákvæmlega hvað hún ætlaði að
verða þegar hún yrði stór. Auðvitað Hollywood-
leikkona, og helst barnastjarna fyrst.
Í sex ára bekk kom fyrsta tækifærið. Það átti að
setja upp leikritið Rauðhetta og úlfurinn og eins og gef-
ur að skilja er aðeins eitt bitastætt hlutverk í því leik-
riti, Rauðahetta sjálf. Nú eða tvö með úlfinum, en ég
átti ekki séns í það. Vorum við stelpurnar í bekknum
teknar í prufu fyrir Rauðhettuhlutverkið. Ég minnist
ekki, fram að þessum aldri, að hafa nokkurn tímann
langað jafn mikið í nokkuð eins og að landa þessu hlut-
verki. Ég lá andvaka á koddanum og sendi óskir stíft út
í alheiminn, plís góði guð ef þú ert til, (var strax trúlaus
í æsku) má ég leika Rauðhettu?
Daginn eftir kom reiðarslagið. Önnur stúlka hafði
hreppt hlutverkið. Ástæðan, jú, hún söng betur en ég,
en uppfærslan var í söngleikjastíl.
Fyrsta alvöruhöfnun lífsins og hún var sár. Leikfer-
illinn byrjaði ekki vel. Ég yrði líklega ekki uppgötvuð
og flutt í skyndi með flugvél til Hollywood í þetta sinn,
eins og mig dreymdi um. Í sárabætur fékk ég að leika
mömmuna sem var þó skárra en að leika tré eða vera
ein af kórnum. En eftir þetta litla hlutverk sem móðir
Rauðhettu lagði ég leiklistina á hilluna um sinn.
Löngu seinna, í MR, ákvað ég að skrá mig í leiklist-
arfélagið Herranótt. Viðar Eggertsson leikstýrði þar
They shoot horses don’t they? eða Náðarskotið upp á
íslensku. Þarna voru tugir krakka að bítast um bestu
hlutverkin. Undirrituð fékk að leika dansara. Karlkyns-
dansara.
Takk Viðar.
Aftur lagði ég leiklistardrauma á hilluna.
Eftir útskrift úr menntó hélt ég út í heim með það
fyrir augum að koma heim í mars og taka inntökuprófið
í leiklistaskólann. Þegar mars fór að nálgast fóru að
renna á mig tvær grímur. Til hvers að eyðileggja góða
utanlandsferð til þess eins að þurfa aftur að upplifa
sára höfnun? Þannig að ég fór ekki heim og næsta inn-
tökupróf var ekki fyrr en tveimur árum seinna. Þar fór
það.
Lífið leiddi mig í aðrar og skemmtilegar áttir. En
leyndir draumar deyja
seint. Og nú er ég flutt
til New York. Reyndar
bara tímabundið þar
sem ég á börn heima og
er víst í vinnu en hing-
að er ég komin og mun
dvelja í þrjá mánuði til
þess að láta nokkra
gamla drauma rætast.
Nú tek ég leiklistar-
tíma í skóla rétt hjá
stóru leikhúsunum á
Broadway og til að tryggja að ég fái einhvern tímann
hlutverk tók ég líka kúrs í leikritaskrifum. Þannig að
ég get bara „halt mitt eigið partí“, eins og stúlkan sagði
forðum. Nú skrifa ég leikrit sniðið að sjálfri mér og ætli
ég þurfi ekki bara að leikstýra því líka. Ég skal leika
eitthvað annað en móður Rauðhettu í þessu lífi!
Annars er ég opin fyrir öllum tilboðum, bæði á sviði
og í bíómyndum. Og þar sem ég er búin með nokkra
tíma í leiklist er ekki eftir neinu að bíða. Balti, ef þú ert
að lesa þetta, ég er ready!
Leyndir draumar deyja seint
’Ég minnist ekki, fram aðþessum aldri, að hafa nokk-urn tímann langað jafn mikið ínokkuð eins og að landa þessu
hlutverki. Ég lá andvaka á kodd-
anum og sendi óskir stíft út í al-
heiminn, plís góði guð ef þú ert
til, (var strax trúlaus í æsku) má
ég leika Rauðhettu?
Bóhem í borginni
Ásdís Ásgeirsdóttir
asdis@mbl.is